των:Terry Ellis,Jennifer K. Boudreau,Τamara R. DeAngelis,Lisa E. Brown,James T. Cavanaugh,Gammon M. Earhart,Matthew P. Ford,K. Bo Foreman and Leland E. Dibble
Η άσκηση είναι ιστορικά γνωστό ότι μειώνει την αναπηρία και βελτιώνει την ποιότητα της ζωής σε άτομα που πάσχουν από τη νόσο του Πάρκινσον.
Αν
και υπάρχει θετικός προβληματισμός για τα ωφέλη της άσκησης, δεν έχουν καθοριστεί τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν τα άτομα που πάσχουν από προϊούσες νευρολογικές
παθήσεις, όπως η νόσος του Πάρκινσον.Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι να προσδιοριστούν πιθανά εμπόδια που αντιμετωπίζει ο ασθενής, στην εκτέλεση ενός θεραπευτικού προγράμματος κινησιοθεραπείας.Στην μελέτη εξετάστηκαν άνθρωποι που έπασχαν από νόσο του Παρκινσον, δεν νοσηλευόντουσαν και ήταν στο στάδιο
2.4 κατά την κλίμακα Hoehn και Yahr. Συμμετείχαν 260 ασθενείς, με μέση ηλικία τα 67,7 χρόνια.
Οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν σε μια ομάδα άσκησης (n = 164) και μια μη ασκούμενη ομάδα (n = 96).
Οι συμμετέχοντες της πρώτης ομάδας, καθόρισαν μόνοι τους τα όρια της άσκησης στην οποία μπορούσαν να συμμετέχουν, όρια που αναλύθηκαν από τους ερευνητές με βάση το επίπεδο του καθενός, την συμπεριφορά του στην άσκηση, τις καθημερινές του συνήθειες, καθώς και το στάδιο της νόσου στο οποίο βρισκόντουσαν.
Στα αποτελέσματα, τρία εμπόδια αναδείχθηκαν από το πολυπαραγοντικό μοντέλο αξιολόγησης.
Η έλλειψη χρόνου για άσκηση, η χαμηλή προσδοκία του αποτελέσματος, και ο φόβος της πτώσης.
Η μη ασκούμενη ομάδα ανέδειξε σαν πρώτο εμπόδιο την χαμηλή προσδοκία του αποτελέσματος (δηλαδή, οι συμμετέχοντες δεν ανέμεναν να αντλήσουν όφελος από την άσκηση), καθώς και τον φόβο μιας πιθανής πτώσης.
Συμπερασματικά, η χαμηλή προσδοκία του αποτελέσματος από την άσκηση, η έλλειψη χρόνου για άσκηση, και ο φόβος της πτώσης, φαίνεται να είναι τα σημαντικότερα αναφερόμενα εμπόδια από τους πάσχοντες, για τη συμμετοχή τους στην άσκηση, σε άτομα που πάσχουν από την νόσο του Πάρκινσον, είναι περιπατητικοί, και δεν νοσηλεύονται.
Αυτά μπορεί να είναι σημαντικά προβλήματα για φυσικοθεραπευτές που σχεδιάζουν προγράμματα, τα οποία στοχεύουν σε άτομα που πάσχουν από την νόσο του Πάρκινσον και δεν ασκούνται τακτικά.
Η αποτελεσματικότητα των στρατηγικών παρέμβασης στην επίλυση των παραπάνω εμποδίων, προκειμένου να διευκολυνθεί η εφαρμογή του κατάλληλου προγράμματος κινησιοθεραπείας, απαιτεί περαιτέρω διερεύνηση.
πηγή: http://ptjournal.apta.org/content/93/5/628.abstract