$ 1 δις για απεικονιστικές εξετάσεις του εγκεφάλου κάθε χρόνο στις ΗΠΑ, σε πάσχοντες από πονοκέφαλο

από το http://m.medicalxpress.com/news/2014-03-headache-billion-worth-brain-scans.html

17 Μαρτίου 2014

Μία στις οκτώ επισκέψεις σε γιατρό για πονοκέφαλο ή ημικρανία κατέληξε με παραπομπή του ασθενή σε απεικονιστική εξέταση σάρωσης του εγκεφάλου, με συνολικό κόστος περίπου 1 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο, σύμφωνα με μια νέα έρευνα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Michigan.

Και οι πιο πολλές από αυτές τις μαγνητικές και αξονικές τομογραφίες - και το κόστος τους βέβαια - είναι μάλλον περιττές, με δεδομένες τις πολύ χαμηλές διαγνωστικές αποδόσεις τους, αλλά και τα σοβαρά προβλήματα που μπορούν να προκαλέσουν στους εγκεφάλους των ασθενών.Στην πραγματικότητα, πολλές κατά τόπους εθνικές κατευθυντήριες γραμμές για τους γιατρούς, αποθαρρύνουν συγκεκριμένα τη σάρωση του εγκεφάλου των ασθενών, που παραπονιούνται για πονοκέφαλο και την ημικρανία. Αλλά η νέα μελέτη, δείχνει ότι το ποσοστό των απεικονιστικών εξετάσεων του εγκεφάλου για τον πονοκέφαλο έχει αυξηθεί, παρά την ύπαρξη συγκεκριμένων κατευθυντηρίων γραμμών. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι η ζήτηση απεικονιστικών εξετάσεων, πολλές φορές από τους ίδιους τους ασθενείς, οδηγεί σε μια μεγάλη αύξηση τους κόστους θεραπείας.Οι ερευνητές προτείνουν ότι η καλύτερη εκπαίδευση του κοινού, αλλά και το σχέδιο των ασφαλιστικών ταμείων να ζητούν από τους ασθενείς να πληρώσουν ένα μέρος του κόστους, με βάση την πιθανή αξία της εξέτασης, θα μειώσει την άσκοπη χρήση και κατα συνέπεια τις δαπάνες.

Η άσκηση ως φάρμακο!

από την Ann Gates, BPharm(Hons) MRPharmS (founder of Exercise Works!)

Χρήσεις: Για την πρόληψη και τη θεραπεία των περισσότερων μη μεταδοτικών ασθενειών όπως: καρδιοπάθειες, καρκίνος, υπέρταση, εγκεφαλικά επεισόδια, παχυσαρκία, διαβήτης, οστεοπόρωση, προβλήματα ψυχικής υγείας, νόσος του Parkinson, σκλήρυνση κατά πλάκας, άσθμα, χρόνια αποφρακτική νόσς, μυοσκελετικά προβλήματα και πάνω από 100 διαφορετικές ασθένειες, που συνήθως υπάρχουν μέσα σε μία οικογένεια, αλλά και σε γιατρούς και μια ευρύτερη ομάδα επαγγελματιών υγείας.

Προφυλάξεις: Ελέγξτε με το γιατρό σας ή το φορέα παροχής υγειονομικής περίθαλψης, αν έχετε ένα χρόνιο πρόβλημα υγείας ή και άν είναι ανενεργό. Θα σας δώσει συμβουλές για μία ασφαλή και αποτελεσματική σειρά ασκήσεων, για να δοκιμάσετε και να απολαύσετε! Εάν είστε μέλος μιας ομάδας άσκησης, βεβαιωθείτε ότι ο υπεύθυνος της ομάδας είναι μέλος ενός πιστοποιημένου, κρατικού συνήθως, αναγνωρισμένου οργανισμού επαγγελματιών της άσκησης.

Σταθερότητα και προσαρμογή του πέλματος στην χρήση υποδημάτων ελλειψοειδούς σόλας

Τα υποδήματα με ελλειψοειδή σόλα (Rocker Bottom Shoes - RBS) είναι αυτά που η σόλα τους είναι παχύτερη από το κανονικό στη μέση, με στρογγυλεμένα το μπροστά και το πίσω τμήμα της. Έτσι δημιουργείται μια ανύψωση του κεντρικού τμήματος, σε σχέση με το πρόσθιο και το οπίσθιο τμήμα. Τα υποδήματα αυτά είναι γνωστά στο εμπόριο με διάφορα ονόματα, όπως "γυροσκοπικά" ή "παπούτσια μυϊκης τόνωσης", αλλά και με διάφορες εμπορικές ονομασίες. Οι Tyrell & Carter προσδιορίζουν τουλάχιστον έξι τυπικές αποκλίσεις της RBS σόλας και δίνουν το όνομα: toe-only rocker, rocker bar, mild rocker, heel-to-toe rocker, negative heel rocker and double rocker.

Τα πέλματα RBS μπορούν να αντικαταστήσουν τα κανονικά πέλματα σε κάθε είδος υποδημάτων. Κάποιες μορφές τους μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να μειώσουν κάποια προβλήματα λειτουργικότητας της ποδοκνημικής και των δακτύλων του ποδιού. Για παράδειγμα, ένα άτομο με rigidus hallux (σκληρό μεγάλο δάκτυλο), μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα παπούτσι RBS για να υποκαταστήσει την κάμψη της μεταταρσοφαλαγγικής που έχει χαθεί. Σε άλλες περιπτώσεις τα παπούτσια αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αντισταθμίσουν το χαμένο εύρος της κίνησης της ποδοκνημικής. Συμπερασματικά, χρήστες αυτών των υποδημάτων μπορούν να είναι άτομα που πάσχουν από αρθρίτιδα ή οποιαδήποτε άλλη πάθηση ή βλάβη που προκαλεί πόνο ή και απώλεια της κίνησης σε αρθρώσεις του κάτω άκρου.
Η κατασκευή των περισσότερων μορφών RBS υποδημάτων, είναι τέτοια που το βάρος του σώματος του χρήστη μετατοπίζεται πίσω από τον αστράγαλο και απαιτείται μεγαλύτερο νευρομυϊκό έργο από ότι θα απαιτούνταν με μια επίπεδη σόλα παπουτσιού, για να ισορροπήσει το κέντρο βάρους του σώματος.

Η τεχνική "ξηρής βελόνας" μπορεί να μειώσει τον πόνο και να βελτιώσει την κίνηση σε αυχεναλίες

“Short-Term Changes in Neck Pain, Widespread Pressure Pain Sensitivity, and Cervical Range of Motion After the Application of Trigger Point Dry Needling in Patients With Acute Mechanical Neck Pain: A Randomized Clinical Trial”, των Mejuto-Vázquez et al (J Orthop Sports Phys Ther 2014;44(4):252–260. Epub 25 February 2014. doi:10.2519/jospt.2014.5108).

Όταν έχουμε πόνο στην περιοχή του αυχένα, οι μυς της περιοχής είναι συχνά επώδυνοι στο άγγιγμα. Οι επώδυνοι αυτοί, αλλά και σκληροί, "κόμποι" μέσα σε ένα μυ ή στον συνδετικό ιστό, που μπορoούν να προκαλέσουν και πόνο σε μια μεγαλύτερη περιοχή, ονομάζονται σημεία ενεργοποίησης (trigger points). Αυτές οι επώδυνες περιοχές μπορούν να περιορίσουν τις καθημερινές δραστηριότητες και τις κινήσεις σας. Ξηρός βελονισμός (dry needling) ονομάζεται η ενεργοποίηση αυτών των σημείων εν τω βάθει, μια θεραπεία που περιλαμβάνει την τρώση αυτών των σημείων με μια πολύ λεπτή βελόνα μέσω του δέρματος, με σκοπό την διέγερσή τους. Με την τεχνική αυτή μπορύμε να χαλαρώσουμε αυτές τις "σφιχτές" περιοχές του μυ, που συνδέονται με τα σημεία ενεργοποίησης. Έτσι, η τεχνική του ξηρού βελονισμού, μπορεί να είναι χρήσιμη στην ελάττωση του πόνου και την αύξηση της κίνησης, για ασθενείς με πόνο στον αυχένα. 
 

Χαλάρωση των σημείων ενεργοποίησης: Ο πόνος στον αυχένα μπορεί να οδηγήσει στην δημιουργία σημείων ενεργοποίησης στους μυς ή τον συνδετικό ιστό. Τα σημεία αυτά είναι ευερέθιστα και σκληρά, που μπορούν να προκαλέσουν πόνο σε μια μεγάλη περιοχή (Α). Μια πιθανή θεραπευτική επιλογή είναι ο ξηρός βελονισμός, η οποία συνίσταται στην πιέση με μία πολύ λεπτή βελόνα, διαμέσου του δέρματος, με σκοπό την διέγερση των σημείων ενεργοποίησης των μυών ή του συνδετικού ιστού (Β). Αυτή η ερευνητική ομάδα διαπίστωσε ότι το σημείο ενεργοποίησης με ξηρό βελονισμό, μείωνει τον πόνου και βελτιώνει την κίνηση (C).

Φυσικοθεραπεία και χειρουργική αποκατάσταση του ΠΧΣ: τι δεν ξέρετε.

του Howard J. Luks, MD (με τη συνεργασία της Julie Eibensteiner PT, DPT, CSCS)

Υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να γίνουν ταυτόχρονα, για να εξασφαλιστεί η σωστότερη αποκατάσταση μετά από έναν τραυματισμό ΠΧΣ (Πρόσθιου Χιαστού Συνδέσμου).  
Αυτά περιλαμβάνουν:

• την δυνατότητα να έχουμε έναν καλά προετοιμασμένο, καλά εκπαιδευμένο και με τα κατάλληλα κίνητρα ασθενή,
• υπό την φροντίδα ενός έμπειρου σε προβλήματα ΠΧΣ χειρουργού και
• υπό την φροντίδα ενός φυσικοθεραπευτή, που μπορεί να εκφράσει τις μοναδικές ανάγκες του τραυματία ασθενή.

Η επιτυχία ή αποτυχία στην χειρουργική αποκατάσταση ενός ΠΧΣ, δεν καθορίζεται απλώς από την τοποθέτηση του ΠΧΣ σωστά, κατά τη διάρκεια της χειρουργικής διαδικασίας. Αυτό είναι μόνο το πρώτο βήμα, σε μια μακρά διαδικασία που απαιτεί σχολαστική προσοχή στη λεπτομέρεια. 
Το να έχουμε έναν καταρτισμένο και έμπειρο φυσικοθεραπευτή είναι εξίσου σημαντικό, όσο η σωστή εκτέλεση της χειρουργικής επέμβασης για την αποκατάσταση του ΠΧΣ. Η σωστή φυσικοθεραπεία μετά από τραυματισμούς ΠΧΣ είναι υψίστης σημασίας, τόσο πριν όσο και μετά τη χειρουργική επέμβαση. 

 
Τι πραγματικά χρειάζεται να γνωρίζουν οι ασθενείς για την φυσικοθεραπεία και την αποκατάστασή τους μετά από έναν τραυματισμό ΠΧΣ; 

Έχουν καταγραφεί περίπου 100.000 περιπτώσεις ρήξης ΠΧΣ στις Ηνωμένες Πολιτείες, ετησίως, με οικονομικό κόστος $1,7 δις (2014). Ο αριθμός αυτός δεν μειώνεται και δεν είναι σαφές αν είναι απλώς και μόνο επειδή οι ​​περισσότεροι άνθρωποι συμμετέχουν σε απρόβλεπτες δραστηριότητες ή αν είναι μόνο όλο και πιο επιρρεπείς σε τραυματισμούς, από τον τρόπο ζωής τους, αλλά και άλλους περιβαλλοντικούς παράγοντες.
Δεν έχει σημασία τόσο ο λόγος, όσο το ότι οι περισσότερες βλάβες που συμβαίνουν, απασχολούν όλο και περισσότερο ορθοπαιδικούς χειρουργούς για την "ανακατασκευή" γονάτων των αθλητών σε όλο τον κόσμο. Επιπλέον, ο κίνδυνος για ένα δεύτερο τραυματισμό παραμένει σε υψηλά επίπεδα, σε εκείνους που ήδη έχουν βιώσει ένα τραυματισμό και έχουν επιστρέψει στο άθλημά τους. 
"Σε αθλητές με τραυματισμούς στο γόνατο ή ρήξεις του ΠΧΣ έχουμε αντίστοιχα 6,8 ή 19,6 φορές περισσότερες πιθανότητες επανατραυματισμού και 14.4 και 892.9 φορές αντίστοιχα περισσότερες πιθανότητες να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση κατά τη διάρκεια της αθλητικής τους σταδιοδρομίας, σε σύγκριση με μη τραυματισμένους αθλητές." (Rugg, Wane, et al; 2014)

Τενοντίτιδα: Γιατί επιμένει παρά τη θεραπεία; Το χειρουργείο είναι η έσχατη λύση;

Γράφει ο Στέλιος Πετρούτσος PT., MSc., Specialist Musculoskeletal & Sports Physio*

Ο όρος «χρόνια τενοντίτιδα» χρησιμοποιείται από αθλητές και μή, για να περιγράψει τον μηχανικά προκλειόμενο πόνο σε κάποιο τένοντα (συχνότερα στον Αχίλλειο), που επιμένει για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό έχουν βιώσει ή ακούσει ιστορίες εντοπισμένου πόνου στον τένοντα που προοδευτικά γίνεται εντονότερος, δεν ανταποκρίνεται στα καθιερωμένα συντηρητικά πρωτόκολλα θεραπείας (ξεκούραση, αντιφλεγμονώδη αγωγή και κλασσική θεραπεία με ηλεκτροθεραπείες, βελονισμούς και χειροπρακτική), ο οποίος μετά από μεγάλες περιόδους αποχής από τη δραστηριότητα επανέρχεται εντονότερα και γενικότερα δίνει την εντύπωση μίας ανίατης ασθένειας, με επιπτώσεις τόσο σε μεταβολικό (μείωση φυσικής κατάστασης, αύξηση σωματικού βάρους, πόνος σε καθημερινές δραστηριότητες), όσο και ψυχολογικό επίπεδο (νεύρα, κατάθλιψη, απόγνωση, αναζήτηση θεραπείας «θαύμα»).

Το πάρον άρθρο ανασκοπεί σε απλή γλώσσα όλα τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα και απαντάει στα συνήθη ερωτήματα:

• γιατί οι πόνοι στον τένοντα και η προκλειόμενη ανικανότητα επιμένουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα;
• γιατί έχουν την τάση να προσβάλουν συγκεκριμένες ομάδες ατόμων; 
• γιατί υποτροπιάζουν ακόμη και μετά από μεγάλα διαστήματα ξεκούρασης ή θεραπείας;
• υπάρχουν θεραπευτικά πρωτόκολλα που αποδεδειγμένα αντιμετωπίζουν οριστικά το χρόνιο αυτό φαινόμενο;