Επιστροφή στα σπορ μετά από ολική αρθροπλαστική γόνατος

από το περιοδικό: Novel Physiotherapies (Μάρτιος 2013)

των: Cerciello S, Vasso M, Felici A, Corona K, Palombi A and Schiavone Panni A
Molise University, Campobasso, Italy

 Η δυνατότητα για επιστροφή στα σπορ, είναι μια κοινή ερώτηση από ασθενείς που υποβάλλονται σε ολική αρθροπλαστική γόνατος. Θεωρητικά το είδος αυτής της χειρουργικής επέμβασης, μπορεί να επιτρέψει να εκπληρωθεί το αίτημα αυτό, οι πιθανές όμως αρνητικές επιπτώσεις της μεγάλης φόρτισης στο εμφύτευμα είναι ακόμη υπό συζήτηση.  
Επιπλέον, τα βιβλιογραφικά δεδομένα που υπάρχουν, συγκρίνουν διαφορετικούς πληθυσμούς και διαφορετικά σπορ, έτσι ώστε να είναι δύσκολο να βγουν οριστικά συμπεράσματα.  
Οι ελαφρές δραστηριότητες έχουν θετική επίδραση για τη γενική κατάσταση της υγείας τους, τόσο σε νέους, όσο και σε ηλικιωμένους ασθενείς μετά από ολική αρθροπλαστική γόνατος. Η κίνηση επίσης βελτιώνει την καρδιο-αναπνευστική απόδοση και το μεταβολισμό των οστών. Η τοπική ενδυνάμωση των μυών και η αύξηση της κινητικότητας, θωρακίζει επίσης την άρθρωση και βοηθάει στην καλύτερη λειτουργία του εμφυτεύματος.  
Δεν υπάρχουν αρνητικές επιπτώσεις από την άσκηση με ελαφρές δραστηριότητες και έτσι οι περισσότεροι χειρουργοί συνιστούν την ποδηλασία, το περπάτημα και την κολύμβηση μετά την επέμβαση.  
Αθλήματα στα οποία υπάρχει μεγαλύτερη φόρτιση, όπως το σκι και όλα τα αθλήματα επαφής, έχουν λιγότερο θετικές επιπτώσεις στη γενική υγεία, ενώ παράγουν μεγαλύτερα φορτία στην άρθρωση και κατα συνέπεια και στο εμφύτευμα. Αυτό μπορεί να είναι επικίνδυνο, δεδομένου ότι αυξάνεται ο κίνδυνος φθοράς του πολυαιθυλενίου (που είναι το συνδετικό στοιχείο του εμφυτεύματος) και έτσι προκαλείται μεγαλύτερη χαλάρωση του εμφυτεύματος.

Συμπερασματικά, τα ατομικά χαρακτηριστικά, ο τρόπος ζωής, οι προτιμήσεις των ασθενών και τα κίνητρά τους, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη στην πρόταση κάποιου είδους σωματικής δραστηριότητας μετά την επέμβαση.
Το κίνητρο είναι πιθανώς το σημείο κλειδί για την συζήτηση, δεδομένου ότι είναι ο κύριος και καθοριστικός παράγοντας για τη μετεγχειρητική ανάνηψη. Τα ελαφρά σπορ συνίστανται στις περισσότερες περιπτώσεις των ασθενών, για τη θετική επίδρασή τους στη γενική τους υγεία και την ψυχολογική τους διάθεση.
Νεότερες τάσεις στην ορθοπαιδική συνηγορούν και για ενασχοληση με σπορ υψηλότερου επιπεδου. Ωστόσο, θα πρέπει να αξιολογηθεί προσεκτικά ο ασθενής, για να μην υπάρξει ενδεχόμενη αρνητική επίδραση στο εμφύτευμα.

πηγή:  http://www.omicsgroup.org/journals/2165-7025/pdfdownload.php?download=2165-7025-S3-002.pdf&&aid=11950

Αποκατάσταση του νευρομυϊκού ελέγχου, με χρήση ασκήσεων σε πλατφόρμα δονήσεων, μετά από χειρουργική αποκατάσταση προσθίου χιαστού συνδέσμου.

από το περιοδικό: The American Journal of Sports Medicine (Φεβ 2013)

του: Chak Lun Allan Fu, Msc

Physiotherapy Department, Prince of Wales Hospital, Hong Kong

(e-mail: allanfu@gmail.com).

 

Η πλατφόρμα δονήσεων είναι ένα σημαντικό βοήθημα στο πρόγραμμα αποκατάστασης, βοηθώντας εκτός από την μυϊκή ενδυνάμωση και στην αίσθηση της σωστής θέσης της άρθρωσης του γόνατος, στην καλύτερη στάση του σώματος και στην λειτουργική ικανότητα του μέλους μετά την χειρουργική αποκατάσταση του προσθίου χιαστού συνδέσμου (ΠΧΣ). Η άσκηση με την χρήση πλατφόρμας δονήσεων, η οποία μπορεί να ξεκινήσει 3 μήνες μετεγχειρητικά, έχει αποδείξει τα οφέλη της.

Ο σκοπός της έρευνας ήταν να διερευνηθεί η επίδραση της πρώιμης άσκησης σε πλατφόρμα δονήσεων, με σκοπό την βελτίωση του νευρομυϊκού ελέγχου μετά από το χειρουργείο αποκατάστασης ΠΧΣ.

Συμμετείχαν συνολικά 48 ασθενείς μετά από χειρουργική αποκατάσταση ΠΧΣ. Για την χειρουργική αποκατάσταση χρησιμοποιήθηκε μόσχευμα ισχιοκνημιαίων, για όλους τους ασθενεις.

Μετά τη χειρουργική επέμβαση, χωρίστηκαν τυχαία σε δύο ομάδες, στην ομάδα αναφοράς και στην ομάδα θεραπείας.
Στην ομάδα αναφοράς εφαρμόστηκε ένα συμβατικό πρόγραμμα αποκατάστασης για ΠΧΣ, ενώ στην ομάδα θεραπείας εφαρμόστηκε εκτός από το συμβατικό πρόγραμμα αποκατάστασης και πρόγραμμα ασκήσεων σε πλατφόρμα δονήσεων για 8 εβδομάδες, αρχής γενομένης από τον 1ο μήνα μετεγχειρητικά.
Η αίσθηση της σωστής θέσης της άρθρωσης, η σωστή όρθια στάση και ο ισοκινητικός έλεγχος του γόνατος αξιολογήθηκαν πριν από την επέμβαση και στους 1, 3, και 6 μήνες μετεγχειρητικά, με τη χρήση συσκευών της Biodex και την ισοκινητική συσκευή Cybex NORM.
Εξετάστηκαν επίσης η τροχιά της άρθρωσης, η σταθεροτητά της (χειροκίνητα και με αρθρόμετρο) και η λειτουργική της ικανότητα (δοκιμασίες αναπήδησης, επιτάχυνσης κλπ).

Δεν υπήρχε καμία επιπλοκή σε όλους τους ασθενείς που συμμετείχαν και στις δύο ομάδες. Όλοι οι ασθενείς απέκτησαν πλήρη τροχιά και σταθερότητα της άρθρωσης στους 6 μήνες μετά την επέμβαση.
Η ομάδα που χρησιμοποίησε και ασκήσεις σε πλατφόρμα δονήσεων, βρέθηκε να έχει σημαντικά καλύτερο ορθοστατικό έλεγχο, μυϊκή απόδοση καμπτήρων και εκτεινόντων, καλύτερη αλτικότητα, και εκρηκτικότητα (P <.05) σε σχέση με την ομάδα αναφοράς, αλλά δεν υπήρχε σημαντική διαφορά στην αίσθηση της σωστής θέσης της άρθρωσης, σε τριπλές αναπηδήσεις, στην τροχιά της κίνησης και την σταθερότητα (Ρ> .05).

Η πρόωρη χρήση της πλατφόρμας δονήσεων (έναν μήνα μετά την επέμβαση), ήταν μια αποτελεσματική μέθοδος για την βελτίωση της κινητικότητας του γόνατος, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την τροχιά και την σταθερότητα της άρθρωσης. Βελτίωσε τον ελέγχο της στάσης, τις ισοκινητικές επιδόσεις, την αλτικότητα και την κινητικότητα, αλλά δεν επηρέασε την αίσθηση της σωστής στάσης της άρθρωσης και την διάρκεια στις αναπηδήσεις.

Πηγή: http://ajs.sagepub.com/content/41/4/804.abstract

Σύγκριση προγραμμάτων μυϊκής ενδυνάμωσης μετά από χειρουργική αποκατάσταση προσθίου χιαστού συνδέσμου

από το περιοδικό: The American Journal of Sports Medicine (Φεβ 2013)

των: Thiago Yukio Fukuda, PT, PhD, Deborah Fingerhut, PT, Viviane Coimbra Moreira, PT, Paula Maria Ferreira Camarini, PT, Nathalia Folco Scodeller, PT, Aires Duarte Jr, MD, Mauro Martinelli, MD and Flavio Fernandes Bryk, PT.
Santa Casa de São Paulo, Setor de Fisioterapia, Rua Dr Cesário Motta Jr, 112, 01221-020, São Paulo-SP, Brazil (e-mail: tfukuda10@yahoo.com.br)

 

Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι η πρώιμη έναρξη κινησιοθεραπείας με ασκήσεις Ανοικτής Κινητικής Αλυσίδας (ΑΚΑ) για την ενδυνάμωση του τετρακεφάλου, σε ένα καθορισμένο εύρος κίνησης (ROM), μπορεί να βελτιώσουν περισσότερο την σταθερότητα του γόνατος, όταν συνοδεύουν την χειρουργική αποκατάσταση προσθίου χιαστού συνδέσμου (ΠΧΣ) με μόσχευμα από τους καμπτήρες του γόνατος.

Όμως, δεν υπήρχαν μέχρι σήμερα κλινικές μελέτες για την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων των ασκήσεων ΑΚΑ, σε μια καθορισμένη ROM, με βάση για τον πόνο, τη λειτουργία, τη μυϊκή δύναμη, και την προηγούμενη αστάθεια του γόνατος, σε κάποια τακτά χρονικά διαστήματα μετά την επέμβαση.
Ο σκοπός της έρευνας ήταν να προσδιοριστεί αν η πρώιμη έναρξη των ασκήσεων ΑΚΑ για ενδυνάμωση τετρακεφαλου, σε μια περιορισμένη ROM, θα βοηθήσει στην κλινική βελτίωση, χωρίς να προκαλέσει αυξημένη πρόσθια αστάθεια του γόνατος, σε ασθενείς μετά από χειρουργική αποκατάσταση του ΠΧΣ.
Συνολικά εξετάσθηκαν 49 ασθενείς, ηλικίας μεταξύ 16 και 50 ετών, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε χειρουργική αποκατάσταση ΠΧΣ, με χρήση μοσχεύματος από τους ισχιοκνημιαίους.

Οι παραπάνω χωρίστηκαν, τυχαία, σε δυο ομάδες.

Στην πρώτη ομάδα είχαμε πρώιμη κινητοποιήση με άσκήσεις ΑΚΑ και την δεύτερη ομάδα είχαμε το ίδιο πρόγραμμα ασκήσεων, αλλά η εκκινησή του έγινε αργότερα (8 εβδομάδες).

Η πρώτη ομάδα (25 ασθενείς με μ.ο. ηλικίας 26 ετών) ακολούθησε ένα πρωτόκολλο αποκατάστασης, με πρώιμη έναρξη της ΑΚΑ (4η εβδομάδα μετεγχειρητικά), μέσα σε ένα περιορισμένο εύρος κίνησης (ROM) μεταξύ 45 και 90°.

Η δεύτερη ομάδα (24 ασθενείς με μ.ο. ηλικίας 24 ετών) ακολούθησε το ίδιο πρωτόκολλο, με καθυστέρηση στην έναρξη του προγράμματος των ασκήσεων ΑΚΑ και για τροχιά κίνησης μεταξύ 0 και 90° (12η εβδομάδα μετεγχειρητικά).

Αξιολογήθηκαν η δύναμη των τετρακεφάλων και των ισχιοκνημιαίων, η ύπαρξη πόνου στην κίνηση της άρθρωσης (11 βαθμη κλιμακα NPRS) και άλλες δοκιμασίες της άρθρωσης του γόνατος, σε χρονοδιαστήματα 12 , 19 και 25 εβδομάδων από την επέμβαση, καθώς και μετά απο 17 μήνες στην τελική μεταχειρουργική αξιολόγηση.
Δεν παρατηρήθηκε διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων σε σχέση με τα δημογραφικά δεδομένα. Και οι δύο ομάδες (πρώιμης και καθυστερημενης κινητοποιησης) είχαν βελτιωμένο επίπεδο λειτουργικότητας και λιγότερο πόνο κατά τις αξιολογήσεις των 19 και 25 εβδομάδων, καθως και 17 μηνών, σε σχέση με την αξιολόγηση των12 εβδομάδων μετά την επέμβαση.

Η ομάδα της πρώιμης κινητοποίησης είχε αυξήσει την μυϊκή δύναμη του τερακεφάλου στις αξιολογήσεις των 19 και 25 εβδομάδων, καθώς και των 17 μηνών, σε σύγκριση με τις μετρήσεις των 12 εβδομάδων

Η ομάδας της καθυστερημένης κινητοποίησης έδειξε ανάλογη αύξηση μόνο στη μετεγχειρητική αξιολόγηση των 17 μηνών.

Ωστόσο, η ανάλυση των μετρήσεων των ομάδων δεν έδειξε καμία διαφορά στη βελτίωση του πόνου και στις λειτουργικές εκτιμήσεις, συμπεριλαμβανομενης και της αστάθειας του γόνατος, κατά την διάρκεια όλων των αξιολογήσεων.

Η έγκαιρη έναρξη των ασκήσεων ΑΚΑ για την ενδυνάμωση του τετρακέφαλου, σε περιορισμένο ROM, δεν διέφερε στα αποτελέσματα, από μια καθυστερημένη έναρξη του ιδίου προγράμματος (σε μεγαλύτερο όμως εύρος τροχιάς).

Η ομάδα της πρώιμης κινητοποίησης κατέληξε στα ίδια αποτελέσματα, σε σχέση με την μείωση του πόνου και τη λειτουργική βελτίωση, σε σύγκριση με την ομάδα της καθυστερημένης κινητοποίησης, αλλά έδειξε μια ταχύτερη ανάκαμψη στη δύναμη του τετρακεφάλου.

Το μέγεθος της τελικής διαφοράς στη δύναμη του τετρακεφάλου μεταξύ των συμμετεχόντων στα 2 πρωτόκολλα αποκατάστασης ήταν περίπου 5%.

Ωστόσο, η διαφορά αυτή δεν ήταν κλινικά σημαντική, κυρίως επειδή και οι δύο ομάδες είχαν ισοδύναμα αποτελέσματα στις δοκιμασίες αλτικότητας.

πηγή: http://ajs.sagepub.com/content/41/4/788.abstract

Εγχειρίδιο για αναρρόφηση των πνευμονικών εκκρίσεων

Από τον Αργύρη Περιστερόπουλο, Φυσικοθεραπευτή, Msc in Cardiac Rehabilitation

Ένα εγχειρίδιο που εξηγεί βήμα-βήμα την σωστή τεχνική της αναρρόφησης των πνευμονικών εκκρίσεων.
Αυτό το εγχειρίδιο έχει γραφτεί κυρίως για ασθενείς που εφαρμόζουν μόνοι τους αναρρόφηση στον εαυτό τους ή για τους συγγενείς τους οι οποίοι δεν είναι απαραίτητα επαγγελματίες υγείας, αλλά είναι ένα καλό βοήθημα και για συναδέλφους που δεν έχουν εκπαίδευτει σ' αυτή την τεχνική.




Πηγή: http://www.peristeropoulos.gr/html/anarrofisi.html

Απόδοση στα Ελληνικά της ορολογίας του πόνου από την I.A.S.P.

https://www.dropbox.com/s/vz62ysxvcux8pxj/Pain%20Terms.pdf

απόδοση στα Ελληνικά: Γιάννης Σωτήραλης PT, Cert MTD 

για το HOMT-D

H φυσικοθεραπεία στην καρδιαγγειακή αποκατάσταση είναι μια κλινικά και οικονομικά αποτελεσματική παρέμβαση.

από τον Βρετανικό Σύλλογο Φυσικοθεραπευτών (CSP)

Με το όρο καρδιαγγειακή νόσος περιγράφουμε καταστάσεις όπως η στηθάγχη, καρδιακή προσβολή και εγκεφαλικό επεισόδιο. Η καρδιαγγειακή νόσος προκαλείται από τη σταδιακή συσσώρευση λιπαρών αποθέσεων στις στεφανιαίες αρτηρίες, περιορίζοντας το εύρος τους και οδηγόντας σε στηθάγχη. Αν ένα κομμάτι αυτής της απόθεσης απομακρυνθεί από το τοίχωμα της αρτηρίας, μπορεί να προκαλέσει το σχηματισμό ενός θρόμβου. Ο θρόμβος αυτός μπορεί στη συνέχεια να ταξιδεύσει με την κυκλοφορία του αίματος, και να σταματήσει σε ένα αγγείο μικρότερης διαμέτρου, αποκόπτοντας έτσι την παροχή αίματος προς την καρδιά (με αποτέλεσμα καρδιακή προσβολή) ή του εγκεφάλου (που οδηγεί σε εγκεφαλικό επεισόδιο ).
Περίπου οι μισοί από τους ασθενείς με καρδιαγγειακή νόσο έχουν επιπλέον προβλήματα υγείας, με το 30% περίπου από αυτούς να υποφέρει από πόνο στην πλάτη ή και αρθρίτιδα, το 21% να έχει διαταραγμένο διαβήτη, και ένα επιπλέον 16% να υποφέρει από αναπνευστική νόσο, συμπεριλαμβανομένου του άσθματος.

Μέγεθος του προβλήματος

• Ένας στους τρεις θανάτους κάθε χρόνο, προκαλούνται από καρδιαγγειακά νοσήματα, εκ των οποίων περίπου τα μισά είναι από στεφανιαία νόσο και πάνω από το ένα τέταρτο είναι από εγκεφαλικά επεισόδια.
• Το 90% του κινδύνου μια πρώτη καρδιακή προσβολή, οφείλεται σε εννέα παράγοντες του τρόπου ζωής που μπορεί να αλλάξουν.

Τα φυσικοθεραπευτικά προγράμματα αποκατάστασης:

• Είναι κλινικά αποτελεσματικά στη μείωση της θνησιμότητας
• Βελτιώνουν την υγεία και την ποιότητα της ζωής των πασχόντων
• Μειώνουν τον χρόνο νοσηλείας
• Και τέλος, μειώνουν τον αριθμό των επαναπροωθήσεων στα νοσοκομεία.

Τα φυσικοθεραπευτικά προγράμματα υποστηρίζουν επίσης, την επιστροφή στην εργασία του πάσχοντος και την αυτο-διαχείριση της κατάστασης του. Περίπου 400 φυσικοθεραπευτές διευθύνουν ή εργάζονται σε περίπου 395 προγράμματα καρδιαγγειακής αποκατάστασης σε όλη τη Βρετανία.
Η εμπειρία των φυσικοθεραπευτών είναι ανεκτίμητη για την αξιολόγηση των καρδιακών ασθενών, γιατί συχνά συνυπάρχουν και άλλα προβλήματα υγείας, όπως αρθρίτιδες, πόνος στη Σ.Σ., ολικές αρθροπλαστικές ή παλιά κατάγματα, εγκεφαλικά επεισόδια και αναπνευστικά προβλήματα.
Αυτά πρέπει να εντοπιστούν και να συναξιολογηθούν και οι θεραπευτικές παρεμβάσεις να προσαρμοστούν, έτσι ώστε οι ασθενείς αυτοί να συμμετάσχουν με ασφάλεια στο πρόγραμμα της καρδιαγγειακής αποκατάστασης.
Η συνδυασμένη άσκηση (λόγω και των άλλων συνυπαρχόντων προβλημάτων) είναι σημαντική στο προγράμμα καρδιαγγειακής αποκατάστασης και δίνει καλύτερα αποτελέσματα.

Οι φυσικοθεραπευτές είναι βασικά μέλη της ομάδας αποκατάστασης, με κύριο σκοπό την υποστήριξη των ασθενών για να μάθουν πώς να είναι σωματικά δραστήριοι. Επίσης βασικό τους μέλημα είναι η αποκατάσταση των δραστηριοτήτων της καθημερινής ζωής, μέσω μιας σειράς ατομικών προγραμμάτων άσκησης. Μ' αυτό τον τρόπο η ομάδα αποκατάστασης είναι πιό αποδοτική και αυτό οδηγεί σε καλύτερη πρόγνωση.

Το κόστος της καρδιαγγειακής νόσου

• Η καρδιαγγειακή νόσος είναι ένα σοβαρό πρόβλημα δημόσιας υγείας που επηρεάζει πάνω από 2,6 εκατομύρια ανθρώπους στο Ηνωμένο Βασίλειο και κοστίζει περίπου 30 δισεκατομμύρια £ στην Βρετανική οικονομία.
• Το κόστος της υγειονομικής περίθαλψης της καρδιαγγειακής νόσου ήταν κατ 'εκτίμηση 14.4 δισεκατομμύρια £ το 2006, με πάνω από το 70% αυτού του κόστους να αφορά τη νοσηλεία των ασθενών.

Η καρδιαγγειακή φυσικοθεραπευτική αποκατάσταση έχει τη δυνατότητα να μειώσει τον κίνδυνο καρδιακής θνησιμότητας κατά 26%, στα επόμενα πέντε χρόνια της ζωής του πάσχοντος και είναι η δεύτερη μετά την ασπιρίνη και τους βήτα-αναστολείς, όσον αφορά την την σχέση αποτελεσματικότητας και κόστους. Δυστυχώς όμως, μόνο ένα μικρό ποσοστό των ανθρώπων που ζουν με καρδιακές παθήσεις είχαν την ευκαιρία να υποβληθούν σ' αυτή.

Σε πρόσφατη ανασκόπηση πέντε μελετών για την φυσικοθεραπευτική καρδιαγγειακή αποκατάσταση, επιβεβαιώθηκε ήταν εξ ίσου αποδοτική σε σχέση με την παραδοσιακή ιατρική αντιμετώπιση τους προβλήματος.

Έχει υπολογιστεί ότι η μείωση του καρδιαγγειακού κινδύνου στον πληθυσμό του Ηνωμένου Βασιλείου ακόμα και 1% θα δημιουργήσει οικονομία στο Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΝΗS) κατά 260 περίπου εκατομ. £ ετησίως.

Οι φυσικοθεραπευτές είναι βασικά στελέχη στην υλοποίηση καρδιαγγειακών προγραμμάτων αποκατάστασης, που σχετίζονται με όλα τα τμήματα του πληθυσμού και οχι μόνο τους πάσχοντες. Επίσης, μπορούν να δημιουργήσουν στοχευμένα καρδιαγγειακά προγράμματα, πολύ πιο αποδοτικά από ότι άλλα είδη ιατρικής παρέμβασης, βελτιώνοντας μέσο όρο 25% τα επίπεδα φυσικής κατάστασης.

Το Υπουργείο Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου αναγνωρίζει τα οφέλη της φυσικοθεραπευτικής καρδιαγγειακής αποκατάστασης και γι αυτό έχει δημιουργήσει προδιαγραφές για την παροχή αυτών των υπηρεσιών.

Συμπέρασμα
Η καρδιακή αποκατάσταση είναι μια χαμηλού κόστους θεραπεία που σώζει ζωές. Βοηθά καρδιοπαθείς να σταθούν στα πόδια τους, σωματικά και συναισθηματικά, μέσα από την άσκηση, εκπαίδευση και υποστήριξη.
Οι φυσικοθεραπευτές είναι το καταλληλότερο επάγγελμα υγείας που μπορεί να εφαρμόσει τέτοια προγράμματα. Η κλινική εμπειρία τους, τους δίνει τη δυνατότητα να εξατομικεύουν το πρόγραμμα τους, να βοηθούν στη δημόσια υγεία και την βελτιώνουν την καθημερινότητα των ασθενών.

Πηγή: http://www.csp.org.uk/professional-union/practice/evidence-base/physiotherapy-works/physiotherapy-works-cardiac-rehab

Βιβλιογραφία:

1. British Heart Foundation. The national audit of cardiac rehabilitation - annual statistical report 2010. London: British Heart Foundation; 2010. URL: http://www.bhf.org.uk/publications/view-publication.aspx?ps=1001019
2. Jolliffe J, Rees K, Taylor Rod RS, et al. Exercise-based rehabilitation for coronary heart disease. Cochrane Database of Systematic Reviews. Chichester, UK: John Wiley & Sons, Ltd; 2001. URL: http://www.mrw.interscience.wiley.com/cochrane/clsysrev/articles/CD00180...
3. Davies EJ, Moxham T, Rees K, et al. Exercise based rehabilitation for heart failure. Cochrane Database of Systematic Reviews. Chichester, UK: John Wiley & Sons, Ltd; 2010. URL: http:// www.mrw.interscience.wiley.com/cochrane/clsysrev/articles/CD003331/frame...
4. Department of Health. Coronary heart disease and the need for cardiac rehabilitation. London: Department of Health; 2010. URL: http://www.dh.gov.uk/en/Publicationsandstatistics/ Publications/PublicationsPolicyAndGuidance/Browsable/DH_117658
5. Brown A, Taylor R, Noorani H, et al. Exercise-based cardiac rehabilitation programs for coronary artery disease: a systematic clinical and economic review. Ottawa: Canadian Coordinating Office for Health Technology Assessment (CCOHTA) 2003. URL: http://www.cadth.ca/index.php/en/hta/reports-publications/search/publica...
6. Taylor RS, Brown A, Ebrahim S, et al. Exercise-based rehabilitation for patients with coronary heart disease: systematic review and meta-analysis of randomized controlled trials. Am J Med. 2004 May 15;116(10):682-92.
7. Zoghbi G, Sanderson B, Breland J, et al. Uptake, outcome and cost of CR are influenced by the extent of co-morbidity: Optimizing risk stratification in cardiac rehabilitation with inclusion of a comorbidity index. J Cardiopulm Rehabil. 2004;24:8-13.
8. British Heart Foundation. Our heart disease facts. London: British Heart Foundation. URL: http://www.bhf.org.uk/media/news-from-the-bhf/bhf-facts.aspx
9. Yusuf S, Hawken S, Ounpuu S, et al. Effect of potentially modifiable risk factors associated with myocardial infarction in 52 countries (the INTERHEART study): case-control study. Lancet. 2004 Sep 11-17;364(9438):937-52.
10. Fidan D, Unal B, Critchley J, et al. Economic analysis of treatments reducing coronary heart disease mortality in England and Wales, 2000-2010. QJM. 2007 May;100(5):277-89. URL: http://qjmed.oxfordjournals.org/content/100/5/277.long
11. Scarborough P, Bhatnagar P, Wickramasinghe K, et al. Coronary heart disease statistics 2010. London: British Heart Foundation; 2010. URL: http://www.bhf.org.uk/publications/view-publication.aspx?ps=1001546
12. National Institute for Health and Clinical Excellence. Chronic heart failure: management of chronic heart failure in adults in primary and secondary care. CG108. London: National Institute for Health and Clinical Excellence; 2010. URL: http://www.nice.org.uk/guidance/index.jsp?action=byID&o=13099
13. National Institute for Health and Clinical Excellence. Prevention of cardiovascular disease at population level. London: National Institute for Health and Clinical Excellence; 2010. URL: http://guidance.nice.org.uk/PH25
14. Department of Health. Commissioning a cardiac rehabilitation service. London: Department of Health; 2010. URL: http://www.dh.gov.uk/en/Publicationsandstatistics/Publications/ PublicationsPolicyAndGuidance/Browsable/DH_117506

Το kinesiotaping στο σύνδρομο πρόσκρουσης του ώμου

από το περιοδικό: Clinical Rheumatology (Απρίλιος 2010)

των:  Εrkan Kaya, Murat Zinnuroglu, Ilknur Tugcu

Department of Physical Medicine and Rehabilitation, Gazi University Medical Faculty, 
Ankara 06500, Turkey

e-mail: muratz@gmail.com

Ο σκοπός αυτής της μελέτης ήταν να προσδιορίσει και να συγκρίνει την αποτελεσματικότητα της χρήσης του kinesiotaping σε σχέση με την εφαρμογη άλλων φυσικοθεραπευτικών εφαρμογών σε ασθενείς με σύνδρομο πρόσκρουση ώμου.
Από το σύνολο των ασθενών (n= 55), μια ομάδα υποβλήθηκε σε εφαρμοφή kinesiotaping (n= 30) για τρεις φορές με μεσοδιαστήματα των 3 ημερών. Η άλλη ομάδα (n= 25) υποβλήθηκε ένα ημερήσιο πρόγραμμα των τοπικών φυσικοθεραπευτικών εφαρμογών για 2 εβδομάδες.

Η ανταπόκριση στη θεραπεία αξιολογήθηκε σύμφωνα με την κλίμακα “ Disability of Arm, Shoulder, and Hand”.

Οι ασθενείς ερωτήθηκαν επίσης, για τον νυχτερινό πόνο, τον πόνο κατά την διάρκεια της ημέρας και τον πόνο κατά την κίνηση.

Οι παραπάνω ερωτήσεις απαντήθηκαν από τους συμμετέχοντες κατά την έναρξη, την πρώτη και την δεύτερη εβδομάδα της θεραπείας.
Η αξιολόγηση της κινητικότητας με βάση την κλίμακα που προαναφέρθηκε έγινε μόνο πριν και μετά την εφαρμογή της κάθε μεθόδου.

Η βελτίωση των αναφερόμενων συμπτωμάτων ήταν σημαντική και στις δυο ομάδες σε σύγκριση με τις αρχικές αναφορές.

Σε ηρεμία, κατά τη διάρκεια της νύχτας και την κίνηση μέσης έντασης, η ομάδα που υπεβλήθη σε kinesiotaping ανέφερε σημαντικά χαμηλότερα επίπεδα πόνου κατά την πρώτη εδομαδιαία εξέταση, σε σύγκριση με την ομάδα που υπεβλήθη μόνο σε φυσικοθεραπευτική αγωγή.

Ωστόσο, δεν υπήρχε σημαντική διαφορά στις ίδιες παραμέτρους μεταξύ των δύο ομάδων στη δεύτερη εβδομάδα.

Στην αξιολόγηση της κινητικότητας του βραχίονα, του ώμου και του χεριού, σύμφωνα με την κλίμακα που επιλέχθηκε, η ομάδα που χρησιμοποίησε kinesiotaping είχε μειωμένη κινητικότητα σε σχέση με τη δεύτερη ομάδα στην οποία εφαρμόστηκε φυσικοθεραπευτική αγωγή, στη μέτρηση της δεύτερης
εβδομάδας.

Το kinesiotaping βρέθηκε να είναι πιο αποτελεσματικό από την τοπική εφαρμογή φυσικοθεραπείας κατά την πρώτη εβδομάδα, κυρίως στην μείωση του πόνου και ήταν εξίσου αποτελεσματικό κατά τη δεύτερη εβδομάδα της θεραπείας. Στην βελτίωση της κινητικότητας όμως δεν προσέφερε κατι σημαντικό.
Το kinesiotaping μπορεί να είναι μια εναλλακτική θεραπευτική επιλογή στην θεραπεία του συνδρόμου πρόσκρουσης ώμου, ιδίως όταν απαιτείται ένα άμεσο αποτέλεσμα στη μείωση του πόνου.

Πηγή: http://rocktape.com/wp-content/uploads/Kaya-KT-cf-PT-for-Rx-of-sh-impingment-syndrome.pdf

Πρώιμη φυσικοθεραπευτική παρέμβαση στην οσφυαλγία

Οι ασθενείς με χαμηλή οσφυαλγία αντιπροσωπεύουν το 2,5% έως 3% του συνόλου των ιατρικών επισκέψεων στις Η.Π.Α..

Οι ετήσιες άμεσες δαπάνες υγείας για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων υπολογίζονται σε περισσότερα από 85 δισεκατομμύρια δολάρια σε εθνικό επίπεδο για το 2005, αυξημένες κατά 65% από το 1997.

Οι περισσότεροι ασθενείς με οσφυαλγία απευθύνονται αρχικά στην υγειονομική περίθαλψη που τους παρέχει η Π.Φ.Υ..

Οι αρχικές αποφάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος είναι πιθανό να έχουν σημαντικές επιπτώσεις στην αποκατάσταση και στος κόστος της.

Μόνο το 7% των ανθρώπων που απευθύνεται στην Π.Φ.Υ. για οσφυαλγία παραπέμπονται απο τον αρμόδιο γιατρο για φυσικοθεραπεία, μέσα στις πρώτες 90 ημέρες από το επεισόδιο.

Η κοινή ιατρική πρακτική είναι να καθυστερείται η παραπομπή του πάσχοντος για φυσικοθεραπεία ακόμη και για αρκετές εβδομάδες μετά το αρχικό επεισόδιο.

Το σκεπτικό αυτής της πρακτικής είναι ότι οι περισσότεροι ασθενείς αναρρώνουν γρήγορα και χωρίς πρόσθετη βοήθεια πέρα από τη φαρμακευτική αγωγή και έτσι, θεωρητικά, δεν σπαταλώνται πόροι του συστήματος υγείας.

Σύμφωνα με μελέτη του Dr Fritz που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό SPINE, η πρόωρη φυσικοθεραπευτική παρέμβαση απέδωσε μειωμένη απαίτηση για εξετάσεις προηγμένης απεικόνισης (CT, MRI), λιγότερες συμπληρωματικές ιατρικές επισκέψεις και μειωμένη λήψη φαρμάκων, σε σύγκριση με την καθυστερημένη παραπομπή σε φυσικοθεραπεία.

Η πρώιμη παρέμβαση ορίστηκε στην παρούσα μελέτη, πως αρχίζει εντός 14 ημερών από την αρχική έναρξη των συμπτωμάτων.

Συνολικά οι ιατρικές δαπάνες για οσφυαλγία ήταν χαμηλότερες κατά 2.736,23 $/ασθενή, για ασθενείς που παραπέμπονται σε πρόωρη φυσικοθεραπεία.

Ο Dr Gellhorn συμπέρανε σε μια άλλη μελέτη στο SPINE ότι “Οι ασθενείς που έλαβαν πρωιμη φυσικοθερεπυτική αγωγή, χρειάστηκαν μετέπειτα λιγότερες ιατρικές υπηρεσίες, σε σχέση μ' αυτούς που ακολούθησαν φυσικοθεραπευτική αγωγή σε μεταγενέστερους χρόνους. Ανάλογα με την ιατρική ειδικότητα, υπάρχουν διαφοροποιήσεις όσον αφορά την έγκαιρη χρήση της φυσικοθεραπείας, με πιθανή ανεπαρκή αξιοποίηση των δυνατοτήτων απακατάστασης.”

Το συμπέρασμα είναι ότι εάν ο ασθενής, με αυτό το σενάριο αποκατάστασης, δεν καταναλώνει περισσότερους πόρους υγειονομικής περίθαλψης, είναι επειδή δεν τους χρειάζεται.

Πηγή:  http://sfsportspinephysicaltherapy.wordpress.com/2013/01/03/medical-providers-did-you-know/

Βιβλιογραφία:

1. Deyo RA, Mirza SK, Martin BI. Back pain prevalence and visit rates: estimates from U.S. national surveys, 2002. Spine 2006; 31:2724-7.
2. Hart LG, Deyo RA, Cherkin DC. Physician office visits for low back pain: frequency, clinical evaluation, and treatment patterns from a national survey. Spine 1995; 20:1-9.
3. Licciardone JC. The epidemiology and medical management of lowback pain during ambulatory medical visits in the United States. Osteopath Med Primary Care 2008; 2:11.
4. Martin BI, Deyo RA, Mirza SK, et al. Expenditures and health status among adults with back and neck problems. JAMA 2008; 299:656-64.
5. Freburger JK, Holmes GM, Agans RP, et al. The rising prevalence of chronic low back pain. Arch Intern Med 2009; 169:251-8 .
6. Deyo RA, Phillips WR. Low back pain: a primary care challenge. Spine 1996; 21:2826-32.
7. Gellhorn AC, Chan L, Martin B, et al. Management patterns in acute low back pain: the role of physical therapy. Spine (Phila Pa 1976) 2012; 37:775-82.
8. Feuerstein M, Hartzell M, Rogers HL, et al. Evidence-based practice for acute low back pain in primary care: Patient outcomes and cost of care. Pain 2006; 124:140-9.
9. Fritz JM, Childs JD, Wainner RS, Flynn TW. Primary care referral of patients with low back pain to physical therapy: Impact on future health care utilization and costs, 2012. Spine 2012; 25:2114-21.
10. Koes BW, van Tulder MW, Lin CC, et al. An updated overview of clinical guidelines for the management of non-specific low back pain in primary care. Eur Spine J 2010; 19:2075-94 .
11. Murphy AY, van Teijlingen ER, Gobbi MO. Inconsistent grading of evidence across countries: a review of low back pain guidelines. J Manipulative Physiol Ther 2006; 29:576-81.
12. Moffett J, McLean S. The role of physiotherapy in the management of non-specific back pain and neck pain. Rheumatology 2006; 45:371-8.
13. Von Korff M, Moore JC. Stepped care for back pain: activating approaches for primary care. Ann Intern Med 2001; 134:911-7.

Σύγκριση αποτελεσματικότητας Back School και ασκήσεων McKenzie σε ασθενείς με χρόνια μη ειδική οσφυαλγία.

των Alessandra Narciso Garcia, Lucíola da Cunha Menezes Costa, Tatiane Mota da Silva, Francine Lopes Barreto Gondo, Fábio Navarro Cyrillo, Renata Alqualo Costa and Leonardo Oliveira Pena Costa (lcos3060@gmail.com)

από το περιοδικό Physical Therapy (A.P.T.A.) - Φεβρ. 2013

Τα BackSchool και η κινησιοθερπεία McKenzie είναι από τις δημοφιλέστερες δραστικές θεραπευτικές προσεγγίσεις, που περιλαμβάνουν τόσο ασκήσεις και πληροφορίες, για ασθενείς με χρόνια μη ειδική οσφυαλγία.
Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να συγκρίνει την αποτελεσματικότητα των Back School και της μεθόδου McKenzie σε ασθενείς με χρόνια μη ειδική οσφυαλγία.
Η μελέτη διεξήχθη σε εξωτερικά ιατρεία κλινικής φυσικοθεραπείας στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας.
Οι συμμετέχοντες στη μελέτη ήταν 148 ασθενείς με χρόνια μη ειδική οσφυαλγία.
Ακολουθήθηκε πρόγραμμα 4 εβδομάδων (μία συνεδρία / εβδομάδα) στο Back School (που εφαρμόστηκε σε ομαδική βάση) ή αντίστοιχο στηριγμένο στις αρχές της μεθόδου McKenzie (εφαρμοσμένο σε ατομική βάση). Οι συμμετέχοντες έλαβαν επίσης οδηγίες για την καθημερινή εκτέλεση ασκήσεων στο σπίτι.
Τα κλινικά αποτελέσματα εκτιμήθηκαν μετά την παρακολούθηση των συμμετεχόντων, στους 1, 3 και 6 μήνες, από την έναρξη των προγραμμάτων.

Πρωταρχικά αξιολογήθηκε η ένταση του πόνου (με την χρήση της αριθμητικής κλίμακας διαβάθμησης 0-10) και της αναπηρίας (όπως μετράται από το ερωτηματολόγιο Roland-Morris) 1 μήνα μετά.

Δευτερευόντως αξιολογήθηκε η ένταση του πόνου και της αναπηρίας στους 3 και 6 μήνες, καθώς και η ποιότητα της ζωής (όπως μετράται από την κλίμακα ποιότητας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας) στους 1, 3 και 6 μήνες.

Τέλος, αξιολογήθηκε και η κινητικότητα της Σ.Σ., δηλαδή μετρήθηκε με κλισιόμετρο η κάμψη της Σ.Σ. Στην αρχή και μετά το τέλος του προγράμματος.
Οι συμμετέχοντες στην ομάδα McKenzie είχαν μεγαλύτερες βελτιώσεις στην αναπηρία στον 1 μήνα (μέση διαφορά = 2,37 μονάδες), αλλά όχι στον πόνο (μέση διαφορά = 0,66).

Συμπεράσμα:

Η μέθοδος McKenzie ήταν ελαφρώς πιο αποτελεσματική από αυτην του Back School για την βελτίωση της κινητικότητας, αλλά όχι και για την ένταση του πόνου, μετά το τέλος της θεραπείας στα άτομα με χρόνια οσφυαλγία.

Πηγή: http://ptjournal.apta.org/content/early/2013/03/

26/ptj.20120414.abstract

Η φυσικοθεραπευτική αγωγή σε γυναίκες με ακράτεια ούρων είναι κλινικά αποτελεσματική και μειώνει το κόστος της αποκατάστασης.

από τον Βρετανικό Σύλλογο Φυσικοθεραπευτών (CSP)

Ακράτεια ούρων ονομάζουμε την ακούσια απώλεια ούρων. Η πιο συνηθισμένη αιτία της είναι το στρες, το οποίο προκαλεί διαρροή των ούρων σε προσπάθεια για άσκηση ή βήχα ή φτέρνισμα.

Η ακράτεια είναι οδυνηρή για τον πάσχοντα και προκαλεί προβλήματα στην καθημερινότητά του. Το πρόβλημα αυτό μπορεί να δημιουργήσει και άλλα προβλήματα υγείας και υγιεινής. Μπορεί να περιορίσει την απασχόληση σε επαγγελματικές, εκπαιδευτικές ή ψυχαγωγικές δραστηριότητες και να οδηγήσει ακόμη και σε κοινωνικό αποκλεισμό.

Η δεύτερη πιο κοινή αιτία για την εισαγωγή σε έναν οίκο ευγηρίας είναι η ακράτεια. Λόγω του χαρακτήρα του εξαιρετικά ευαίσθητου αυτού του θέματος στις γυναίκες, πολλές φορές αργούν να ζητήσουν βοήθεια.
Πολλοί πιστεύουν η ακράτεια είναι μια φυσιολογική συνέπεια της διαδικασίας γήρανσης ή εκτιμούν ότι δεν υπάρχουν αποτελεσματικές θεραπείες.

Μια πρόσφατη μελέτη εκτιμά το κόστος της υγειονομικής περίθαλψης για την ακράτεια στο Ηνωμένο Βασίλειο (NHS) ανέρχεται σε 117 εκατ. ευρώ ετησίως.

Το μέγεθος του προβλήματος:

• Έχει υπολογιστεί ότι η ακράτεια πλήττει το 20,4% των ατόμων ηλικίας 40 ετών και άνω, που ισοδυναμεί με 5 εκατ. ανθρώπους στο Ηνωμένο Βασίλειο, αν και τα περισσότερα απο αυτά δεν χρειάζονται ή θέλουν βοήθεια. Στις γυναίκες το ποσοστό αυτό αυξάνεται σε 35,6% στην ηλικία των 80 ετών και άνω
• 50% των γυναικών που πάσχουν από ακράτεια αναφέρουν ότι δεν ενοχλούνται πολύ το πρόβλημα
• 27% ήταν απρόθυμοι να πάνε σε μέρη όπου ήταν σίγουροι για τη διαθεσιμότητα των τουαλετών
• 31% ντύνονται διαφορετικά λόγω του προβλήματος
• 23% δήλωσε ότι επηρεάζεται η σεξουαλική τους ζωή
• 23% είπε ότι έχουν μειωμένα επίπεδα στη δραστηριότητά τους
• 25% περιγράφουν συναισθήματα απογοήτευσης και / ή αμηχανία.

 

Η φυσικοθεραπεία είναι κλινικά αποτελεσματική

• Η εκπαίδευση και η ενίσχυση των μυών του πυελικού εδάφους (δηλαδή των μυών που στηρίζουν την ουροδόχο κύστη και την ουρήθρα), συνιστάται ως πρώτης γραμμής διαχείριση για τις γυναίκες με ακράτεια ούρων από προσπάθεια, παρόρμηση ή μικτή.
• Η άσκηση των μυών της πυέλου θα πρέπει να ακολουθείται από τις γυναίκες στην πρώτη εγκυμοσύνη τους ως μια προληπτική στρατηγική για ακράτεια.
• Οι Φυσικοθεραπευτές πρεπει να παρέχουν συμβουλές, στις γυναίκες με την ακράτεια, σχετικές με την δημόσια υγιεινή, με σκοπό να βελτιώνουν τον τρόπο ζωής και την ευεξία. 
• Επίσης η απώλεια βάρους, τη μείωση πρόσληψης καφεΐνης και υγρών, η διακοπή του καπνίσματος και η αύξηση της σωματικής άσκησης βοηθούν στην αμτιομετώπιση του προβλήματος.

Η φυσικοθεραπεία είναι οικονομικά αποδοτική

Μια συγκριτική οικονομική αξιολόγηση της επανεκπαίδευσης των μυών της πυέλου σε σχέση με την χρήση φαρμακευτικής αγωγής (Duloxetine), ένα φάρμακο που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της ακράτειας, έδειξε ότι η πρώτη είναι φθηνότερη και πιο αποτελεσματική κλινικά.
Σύμφωνα μ αυτή την αξιολόγηση άρχισαν να διαμορφώνονται διάφορες μη χειρουργικές στρατηγικές. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η πιο εντατική εκπαίδευση των μυών της πυέλου, για παράδειγμα με την παροχή επιπλέον συνεδριών, καθώς και οι αλλαγές στον τρόπο ζωής ήταν η πιο κλινικά και οικονομικά αποτελεσματική αντιμετώπιση της ακράτειας.
Αυτός ο συνδυασμός δίνει πολύ χαμηλότερο κόστος αποκατάστασης και σε τιμές αποδεκτές για το NHS. Η μελέτη αξιολόγησε επίσης την κλινική αποτελεσματικότητα και το κόστος της φυσικοθεραπείας σε ομαδικές συνεδρίες, σε σύγκριση με τις ίδιες συνεδρίες παρέχονται ατομικα. Οι ομαδικές συνεδρίες είχαν συγκρίσιμα αποτελέσματα στην αποκατάσταση της ακράτειας και αξιοσημείωτη μείωση του κόστους (£ 8 σε σύγκριση με £ 53, ανά ασθενή).

Συμπέρασμα

Η ακράτεια των ούρων έχει σημαντικό αντίκτυπο στην ποιότητα της ζωής και επηρεάζει ένα σημαντικό αριθμό γυναικών.

Αφού συμβουλευτείτε τον γιατρό σας, επικοινωνήστε με έναν φυσικοθεραπευτή που μπορεί να σας προσφέρει τόσο συνιστώμενη θεραπεία πρώτης γραμμής για την ακράτεια, καθώς και την προαγωγή της υγείας σας και ενημέρωση για τις στρατηγικές πρόληψης.

Εχει αποδειχθεί ότι είναι τόσο κλινικά όσο και οικονομικά αποδοτικό.

Πηγή:  http://www.csp.org.uk/professional-union/practice/evidence-base/physiotherapy-works/physiotherapy-works-urinary-incontinen

Βιβλιογραφία:

1. National Institute for Health and Clinical Excellence. Urinary incontinence: the management of urinary incontinence in women. CG40. London: National Institute for Health and Clinical Excellence; 2006. URL: http://guidance.nice.org.uk/CG40

2. Hermansen IL, O’Connell BO, Gaskin CJ. Women’s explanations for urinary Incontinence, their management strategies, and their quality of life during the postpartum period. Journal of Wound Ostomy & Continence Nursing. 2010;37(2):187-92.
3. Papanicolaou S, Pons ME, Hampel C, et al. Medical resource utilisation and cost of care for women seeking treatment for urinary incontinence in an outpatient setting. Examples from three countries participating in the PURE study. Maturitas. 2005 Nov 30;52 Suppl 2:S35-47.
4. Imamura M, Abrams P, Bain C, et al. Systematic review and economic modelling of the effectiveness and cost-effectiveness of non-surgical treatments for women with stress urinary incontinence. Health Technol Assess. 2010 Aug;14(40):1-188, iii-iv. URL: http://www.hta. ac.uk/execsumm/summ1440.htm
5. Lamb SE, Pepper J, Lall R, et al. Group treatments for sensitive health care problems: a randomised controlled trial of group versus individual physiotherapy sessions for female urinary incontinence. BMC Womens Health. 2009;9:26. URL: http://www.biomedcentral. com/1472-6874/9/26
6. McGrother CW, Donaldson MM, Shaw C, et al. Storage symptoms of the bladder: prevalence, incidence and need for services in the UK. BJU Int. 2004 Apr;93(6):763-9.

Φυσικοθεραπεία - το περιοδικό του Π.Σ.Φ.

 

τεύχος 4 /2012 (Οκτώβριος, Νοέμβριος, Δεκέμβριος)

Η αύξηση των επεμβάσεων ολικής αρθροπλαστικής γόνατος δημιουργεί νέο πεδίο εφαρμογής για την Φυσικοθεραπεία

Σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα από το περιοδικό του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου (The Journal of the American Medical Association), ο συνολικός αριθμός των χειρουργικών επεμβάσεων ολικής αρθροπλαστικής γόνατος έχει αυξηθεί κατά 165% τα τελευταία 20 χρόνια και μπορεί να φθάσει περίπου τις 3,5 εκατομμύρια επεμβάσεις εως το 2030.

Ο Joseph Zeni, PT, PhD, Επίκουρος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Delware μελέτησε τις επιπτώσεις της συχνότητας αυτών των επεμβάσεων στην άσκηση του Φυσικοθεραπευτικού επαγέλματος.
Ο λόγος για την αύξηση αυτών των επεμβάσεων είναι η γήρανση του πληθυσμού και οτι οι άνθρωποι θέλουν να παραμείνουν ενεργοί και σε μεγαλύτερες ηλίκίες.

Ο Zeni έχει συνεργαστεί σε μια σειρά από μελέτες που εξετάζουν τα αποτελέσματα μετά από την ολική αρθροπλαστική γόνατος.

Σε μια μελέτη διαπίστωθηκε οτι τα άτομα με ολική αρθροπλαστική γόνατος είχαν αύξηση του σωματικού βάρους μετά από την αντικατάσταση της άρθρωσης. Σε μια άλλη μελέτη εξέτασε προσεκτικά τα αποτελέσματα μετά από ολική αρθροπλαστική γόνατος και διαπίστωσε ότι παρά την αντικατάσταση του γονάτου, πολλά άτομα εξακολουθούσαν να κάνουν καθιστική ζωή.

Έτσι βλέπει μια μεγαλύτερη ανάγκη για εκπαίδευση των ασθενών μετά τη επέμβαση και πιστεύει πως οι Φυσικοθεραπευτές μπορούν να διαδραματίσουν μεγαλύτερο ρόλο σε αυτόν τον τομέα.

Πηγή: http://pttalker.com/2013/02/increase-in-total-knee-replacements-creates-greater-demand-for-physical-therapy/?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+PtTalker+%28PT+Talker%29

Κλινική πορεία ενός νέου επεισοδίου μη ειδικού πόνου στον αυχένα, σε άτομα που υποβάλλονται σε φυσικοθεραπευτική αγωγή στο πλαίσιο της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας.

από το Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ, Αυστραλία.

των Leaver AM, Maher CG, McAuley JH, Jull G, Latimer J, Refshauge KM.

(andrew.leaver @ sydney.edu.au)

Η μελέτη πραγματοποιήθηκε μετά από 3μηνη παρακολούθηση των περιστατικών, στα πλαίσια μιας τυχαιοποιημένης δοκιμής.

Οι συμμετέχοντες ήταν 181 ενήλικες που συμβουλεύτηκαν έναν φυσικοθεραπευτή για ένα νέο επεισόδιο της μη ειδικού πόνου στον αυχένα.
Οι μετρήσεις για τον χρόνο ανάκαμψης από το επεισόδιο του πόνου στον αυχένα, τον χρόνο της επανακτήσης της φυσιολογικής δραστηριότητας, και αδυναμία για εργασία λόγω του πόνου στον αυχένα, διήρκεσαν τρεις μήνες.
Εντός 3 μηνών, το 53% των συμμετεχόντων ανέφεραν πλήρη ανάκαμψη από το επεισόδιο του πόνου στον αυχένα. Σε μια κλίμακα από 0 έως 10, ο πόνος βελτιώθηκε από 6,1 (SD 2,0) κατά την έναρξη έως 2,5 (SD 2,1) στις 2 εβδομάδες και 1,5 (SD 1,8) στους 3 μήνες.

Σε μια κλίμακα από το 0 έως 50 αναπηρίας βελτιώθηκε από 15,5 (SD 7.4) κατά την έναρξη έως 5,4 (SD 6,4) στους 3 μήνες.

Η ανάκαμψη συσχετίστηκε με την καλύτερη γενική υγεία του πάσχοντος, με την αρχική διάρκεια των συμπτωμάτων, με το αν είναι κάποιος καπνιστής, και τέλος με την απουσία ταυτόχρονου πόνου στην πλάτη ή πονοκέφαλο. 
Συμπέρασμα:
Οι άνθρωποι που απευθύνονται σε φυσικοθεραπευτές για ένα νέο επεισόδιο μη ειδικού πόνου στον αυχένα και έχουν συνήθως υψηλές βαθμολογίες πόνου, βελτιώνουν την κατάστασή τους γρήγορα, μετά την έναρξη της θεραπείας.

Παρά το γεγονός ότι σχεδόν οι μισοί από αυτούς που αναζητούν θεραπεία, δεν αναρρώνουν πλήρως μέσα σε τρεις μήνες, τα υπολείμματα του πόνου και της αναπηρίας είναι σχετικά χαμηλά. 

Πηγή:  http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23419913

Σύγκριση χειρουργικής και φυσικοθεραπευτικής αντιμετώπισης της ρήξης μηνίσκου και της οστεοαρθρίτιδας γόνατος.

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικο The New England Journal of Medicine στο τεύχος του Μαρτίου 2013, μια έρευνα στην οποία συμμετείχαν ασθενείς ηλικίας 45 ετών και άνω, με απεικονιστικά διαγνωσμένη ρήξη μηνίσκου, συνεπεία ήπιας έως μέτριας οστεοαρθρίτιδας του γόνατος.

Συμμετείχαν συνολικά 351 ασθενείς. Οι πρώτοι υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση και μετεγχειρητική φυσικοθεραπεία και οι άλλοι σε μια τυπική φυσικοθεραπευτική αγωγή. Ο διαχωρισμός των ομάδων έγινε σύμφωνα με την επιλογή του θεράποντος ιατρού και την σύμφωνη γνώμη του ασθενούς.

Οι ασθενείς αξιολογήθηκαν μετά απο χρονικό διάστημα 6 και 12 μηνών.
Στην αξιολόγηση των 6 μηνών, το 30% από τους συμμετέχοντες στη μελέτη, που είχαν αρχικά ακολουθήσει φυσικοθεραπευτική αγωγή, αποφάσιστηκε να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση.

Στην αξιολόγηση των 12 μηνών η συχνότητα των ανεπιθύμητων παρενεργειών δεν διέφερε σημαντικά μεταξύ των δυο ομάδων (αυτής της χειρουργικής αντιμετώπισης και της άλλης που ακολούθησε φυσικοθεραπευτική αγωγή).
Συμπέρασμα:
Το 30% των ασθενών που είχαν ακολουθήσει αρχικά φυσικοθεραπευτική αγωγή, τελικά υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση εντός 6 μηνών.

Οι ασθενείς που ακολούθησαν φυσικοθεραπευτική αγωγή, 12 μήνες μετά, είχαν το ίδιο επίπεδο αποκατάστασης με τους ασθενείς της άλλης ομάδας που είχαν υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση.

Μπορείτε να διαβάσετε το ολόκληρο το άρθρο εδω: http://www.nejm.org/doi/full/10.1056/NEJMoa1301408#.UUkmakILE48.twitter%23t=article&t=articleResults%23t=abstract