Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

Η φυσικοθεραπεία είναι το ίδιο αποτελεσματική με την χειρουργική επέμβαση σε μία μορφή οσφυαλγίας

από το Harvard Health Blog
του Howard LeWine, M.D., Chief Medical Editor, Internet Publishing, Harvard Health Publications


Ένας τύπος οσφυαλγίας, που ονομάζεται οσφυϊκή σπονδυλική στένωση, αντιμετωπίζεται μερικές φορές με χειρουργική επέμβαση. Αλλά και η φυσικοθεραπεία έχει εξίσου καλά αποτελέσματα σε αυτά τα περιστατικά και με λιγότερες ανεπιθύμητες επιπλοκές (μερικές απ' αυτές απειλητικές για τη ζωή του πάσχοντος) από τη χειρουργική επέμβαση, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο περιοδικό Annals of Internal Medicine. 

Στένωση σημαίνει στένωση. Στην οσφυϊκή σπονδυλική στένωση, ο συνολικός χώρος στο χαμηλότερο τμήμα του σπονδυλικού σωλήνα έχει μειωθεί. Αυτό ασκεί πίεση στο νωτιαίο μυελό και τα νεύρα που βρίσκονται στην περιοχή των οσφυϊκών σπονδύλων, που είναι οι πέντε σπόνδυλοι μεταξύ του θώρακα και της πυέλου, που συνθέτουν το κάτω μέρος της σπονδυλικής στήλης. 

Η σπονδυλική στένωση συνήθως προκαλείται από τον εκφυλισμό των μεσοσπονδυλίων δίσκων, των συνδέσμων, ή την παρουσία άλλων προβλημάτων στις αρθρώσεις των σπονδύλων. Αυτή η κατάσταση μπορεί δυνητικά να προκαλέσει μια επώδυνη κατάσταση.Τυπικά συμπτώματα της σπονδυλικής στένωσης είναι:
  •     πόνος στη βουβωνική χώρα, στην περιοχή των γλουτών και του άνω μηρού, που δεν εκτείνεται προς το κάτω τμήμα του ποδιού (όπως ο πόνος της ισχιαλγίας)
  •     πόνος στην όρθια θέση ή στην βάδιση, που μειώνεται αν καθίσουμε ή στην θέση οκλαδόν
  •     πόνος που επειδεινώνεται σε υπερέκταση της Σ.Σ. (όταν κλίνετε προς τα πίσω) και μειώνεται σε κάμψη της Σ.Σ. (όταν σκύβετε προς τα εμπρός).

Μια επέμβαση που είναι γνωστή ως αποσυμπίεση ή πεταλεκτομή, γίνεται μερικές φορές για να μειωθεί ο πόνος στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης, αλλα και στις γύρω περιοχές. Σ' αυτή, αφαιρούνται οι δομές που πιέζουν τα νεύρα και προκαλούν τα συμπτώματα. Αλλά και η φυσικοθεραπεία μπορεί επίσης να βοηθήσει στην μείωση αυτών των συμπτωμάτων.Για να συγκρίνουν αυτούς τους δύο τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος, οι ερευνητές εξέτασαν 169 άνδρες και γυναίκες από την περιοχή του Pittsburgh με οσφυϊκή σπονδυλική στένωση. Όλοι οι συμμετέχοντες συμφώνησαν να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση, στην οποία υποβλήθηκαν οι μισοί από αυτούς άμεσα, ενώ οι υπόλοιποι συμμείχαν αρχικά σε ένα ειδικά σχεδιασμένο πρόγραμμα φυσικοθεραπείας. 

Οι συμμετέχοντες και στις δύο ομάδες αξιολογήθηκαν για πρώτη φορά σε 10 εβδομάδες, μετά τη χειρουργική επέμβαση ή την έναρξη της φυσικοθεραπευτικής αγωγής αντίστοιχα. Ο πόνος συνέχισε να μειώνονται ακόμη και 4 μήνες μετά, ενώ η λειτουργικότητά τους συνέχισε να βελτιώνεται. Δύο χρόνια αργότερα, δεν υπήρχε καμμία διαφορά στον πόνο ή την λειτουργικότητα μεταξύ των συμμετεχόντων στην ομάδα της χειρουργικής επέμβασης και αυτών της φυσικοθεραπείας.Όμως, 22 συμμετέχοντες από την χειρουργική ομάδα (ποσοστό 25%) παρουσίασαν επιπλοκές σχετιζόμενες με την χειρουργική επέμβαση, όπως υποβολή σε νέα επέμβαση ή πρόκληση μιας λοίμωξης που σχετίζεται με την επέμβαση, ενώ 8 από τους συμμετέχοντες στην ομάδα της φυσικοθεραπείας (ποσοστό 10%) ανέφεραν επιδείνωση των συμπτωμάτων, ως επιπλοκή.


Επιλογή θεραπείας 

Για τους περισσότερους ανθρώπους με οσφυϊκή σπονδυλική στένωση, δεν υπάρχουν ενδοιασμοί για την επιλογή της σωστής θεραπείας, ειδικά όταν αποφασίζουν να υποβληθούν σε επέμβαση. Τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης προσφέρουν όμως κάποια καθοδήγηση. 

Αρχικά, η θεραπεία για την οσφυϊκή σπονδυλική στένωση περιλαμβάνει αυτό που οι γιατροί ονομάζουν συντηρητικά μέτρα. Αυτά είναι χορήγηση αναλγητικών και αντι-φλεγμονωδών φαρμάκων, αλλά και μερικές φορές εγχύσεις κορτικοστεροειδών στην οσφυϊκή μοίρα της Σ.Σ.. Εάν τα συμπτώματα δεν βελτιώνονται, η χειρουργική επέμβαση είναι συχνά το επόμενο βήμα. Αυτό είναι λογικό με βάση τα αποτελέσματα παλαιότερων μελετών. 

Τα αποτελέσματα όμως της προαναφερόμενης μελέτης, δείχνουν ότι τα άτομα με οσφυϊκή σπονδυλική στένωση πρέπει πρώτα να δοκιμάσουν ένα καλά σχεδιασμένο πρόγραμμα φυσικοθεραπείας, λέει ο Dr. Jeffrey N. Katz, καθηγητής ιατρικής στο Harvard Medical School, σχολιάζοντας τα αποτελέσματα. Εάν η φυσικοθεραπεία δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, η απόφαση για υποβολή σε χειρουργική επέμβαση, θα πρέπει να είναι στις προτιμήσεις του πάσχοντος, συμπληρώνει ο Dr. Katz, ο οποίος είναι και ο συντάκτης της μελέτης.  

Φυσικά, μπορεί να χρειαστεί άμεση χειρουργική επέμβαση, εφόσον υπάρχει τόσο μεγάλη πίεση στα νεύρα που:
  •     μύες γύρω από την πύελο ή στα κάτω άκρα έχουν χάσει την λειτουργικότητά τους
  •     είναι δύσκολος ο έλεγχος και η λειτουργία του εντέρου ή της ουροδόχου κύστης
  •     ο πόνος δεν μπορεί να ελεγχθεί φαρμακευτικά 

Όταν απαιτείται χειρουργική επέμβαση, εκτελείται συνήθως πεταλεκτομή. Δηλαδή, ο χειρουργός αφαιρεί την οστεώδες πίσω μέρος του σπονδύλου, όπου βρίσκεται η στένωση. Έτσι ανοίγει περισσότερο χώρο για τα νεύρα που εξρχονται από την σπονδυλική στήλη. Στις μέρες μας, η πεταλεκτομή μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσω μιας μικροσκοπικής τομής με την βοήθεια σύγχρονων χειρουργικών συσκευών. 

Μερικές φορές όμως, υπάρχει τόσο μεγάλη στένωση, που η απλή πεταλεκτομή δεν είναι ικανή για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Σε αυτές τις περιπτώσεις, μπορεί να χρειαστεί μια πεταλεκτομή με σπονδυλοδεσία. Δηλαδή, εκτός από την αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων τοξών των σπονδύλων, ο χειρουργός αφαιρεί τους δίσκους και άλλους γύρω ιστούς και σταθεροποιεί τη σπονδυλική στήλη με την χρήση ειδικών υλικών.




πηγή: http://www.health.harvard.edu/blog/physical-therapy-as-good-as-surgery-and-less-risky-for-one-type-of-lower-back-pain-201504097863

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015

Το KinesioTaping® στον αθλητισμό: υπάρχοντα στοιχεία και κλινική πρακτική

από τον ιστότοπο: Football Medicine


Εισαγωγή

Ο αθλητισμός είναι ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον, εντός και εκτός των αγωνιστικών χώρων, που οδηγεί τους επαγγελματίες του σε υψηλά επίπεδα απόδοσης και στην αναζήτηση νέων στρατηγικών, προκειμένου να είναι αποτελεσματικότεροι στο έργο τους. Τα αθλητιατρικά επιτελεία δεν αποτελούν εξαίρεση. Οι απαιτήσεις όσον αφορά τις ιατρικές ομάδες των συλλόγων έχουν αυξηθεί σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες, οδηγώντας σε αύξηση των διαθέσιμων τεχνικών, μεθόδων και προσεγγίσεων για την αντιμετώπιση και διαχείριση των θεμάτων υγείας των αθλητών και την ταχύτερη απακατάστασή τους.
Μια μέθοδος που αυξάνει τελευταία σημαντικά τη δημοτικότητά της μεταξύ των επαγγελματιών αθλητών είναι η μέθοδος KinesioTaping®. Αυτή η τεχνική συνίσταται στην εφαρμογή μιας συγκεκριμένης ελαστικής ταινίας, προκειμένου, υποθετικά, να δημιουργηθούν συνθήκες αποκατάστασης του τραυματισμένου ιστού, μέσω της διέγερσης των διαφόρων συστημάτων του σώματος (Mostafavifar, Wertz, & Borchers, 2012, Morris, Jones, Ryan, & Ryan, 2013, Parreira, Costa, Junior, Lopes, & Costa, 2014).

Εφαρμογή KinesioTaping για διευκόλυνση του ορθού μηριαίου
Αν και η μέθοδος KinesioTaping έχει αυξήσει την δημοτικότητά της τα τελευταία χρόνια, έχει αναπτυχθεί από τον Ιάπωνα Χειροπράκτη Dr Kenzo Kase το 1979, με σκοπό την βελτίωση και την διατήρηση των αποτελεσμάτων της αποκατάστασης σε μια μεγάλη ποικιλία κλινικών καταστάσεων. Άρχισε να γίνεται γνωστή διεθνώς μετά την πρώτη μαζική χρησιμοποίησή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ το 1988 από εξέχοντες αθλητές (Mostafavifar, Wertz, & Borchers, 2012; Morris, Jones, Ryan, & Ryan, 2013; Parreira, Costa, Junior, Lopes, & Costa, 2014). Στον αθλητικό κόσμο αυτή ήταν η αρχή για την εξάπλωση της χρήσης του KinesioTaping στις μυοσκελετικές δυσλειτουργίες. Με τον καιρό παρατηρήθηκε σημαντική αύξηση της χρήσης του, κυρίως σε ελίτ αθλητές και σήμερα είναι απολύτως φυσιολογικό να δείτε έναν αθλητή να αγωνίζεται με KinesioTaping.

Ο David Beckham με εφαρμογή KinesioTaping

Κατά την τελευταία δεκαετία, οι ερευνητές έχουν επικεντρωθεί στην μελέτη της δράσης του KinesioTaping σε σειρά νευρο-μυοσκελετικών δυσλειτουργίων και, επίσης, στην προσπάθεια να μάθουν περισσότερα σχετικά με τους μηχανισμούς λειτουργίας και την αποτελεσματικότητά της. Ωστόσο, ο αριθμός των διαθέσιμων κλινικών μελετών είναι πολύ μικρός και τα στοιχεία των συστηματικών ανασκοπήσεων και μετα-αναλύσεων δεν φαίνεται να υποστηρίζουν τη χρήση του KinesioTaping (Mostafavifar, Wertz, & Borchers, 2012; Morris, Jones, Ryan, & Ryan, 2013; Parreira, Costa, Junior, Lopes, & Costa, 2014).  
Από την άλλη πλευρά, αρκετές πειραματικές μελέτες και αναφορές περιστατικών δείχνουν οτι το KinesioTaping έχει ευεργετικά αποτελέσματα, ιδίως όσον αφορά τη διαχείριση του πόνου και των λειτουργικών δυνατοτήτων, παρόμοιο με αυτό που αναφέρουν οι κλινικοί γιατροί, καθώς και οι: Yoshida & Kahanov, 2007, Thelen, Dauber, & Stoneman, 2008, Tsai, Chang, & Lee, 2010, Lee & Yoo, 2011, Campolo, Babu, Dmochowska, Scariah, & Varughese, 2013, Merino-Marban, Mayorga-Vega, & Fernandez-Rodriguez, 2013, Bae, Lee, Kim, & Kim, 2014, Donec & Krisciunas, 2014, Nadali et al., 2014. 
Προς το παρόν, υπάρχουν αντικρουόμενα αποτελέσματα μεταξύ των δημοσιευμένων στοιχείων και της κλινικής πρακτικής. Προσπαθώντας να εξετάσει το ζήτημα αυτό, το παρόν άρθρο επιχειρεί να εξηγήσει τις βασικές αρχές του KinesioTaping, συζητώντας τις αποδείξεις και τα ευρήματα της κλινικής πρακτικής σχετικά με τη χρήση της μεθόδου και να εντοπίσει τους λόγους της σύγκρουσης, αλλά και πώς να επωφεληθείτε από αυτό, σύμφωνα με την κλινική εμπειρία της Ιατρικής.

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015

Η προληπτική και θεραπευτική αξία της Φυσικοθεραπείας

Μια συνέντευξη του Αλέξανδρου Σιδέρη για την εκπομπή "Ανάδειξέ το", στις 7/10/ 2015.

Με αφορμή τις εκδηλώσεις που έγιναν σε όλη την Ελλάδα από τον Πανελλήνιο Σύλλογο Φυσικοθεραπευτών, για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Φυσικοθεραπείας στις 8 Σεπτεμβρίου, συζητήθηκαν και βασικές παράμετροι της προσφοράς της φυσικοθεραπείας για την αποκατάσταση αλλά και την πρόληψη παθολογικών καταστάσεων που απασχολούν το ευρύ κοινό.





video:




πηγή: http://www.physioscience.gr/taytothta/drastiriothtes/100-h-prolhptikh-kai-therapeytikh-axia-ths-fysikotherapeias