Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015
Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015
25o Πανελλήνιο Επιστημονικό Συνέδριο Φυσικοθεραπείας (Π.Σ.Φ.)
"Αξιολογείν-Επιλέγειν-Εκτελείν - Κλινική Συλλλογιστική και Λήψη Απόφασης"
22-24 Ιανουαρίου 2016
Πολεμικό Μουσείο, Αθήνα
Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015
Υψηλή η επιβάρυνση ακτινοβολίας στους ‘Ελληνες ασθενείς
Αν και γενικά η συνολική επιβάρυνση του ελληνικού πληθυσμού από ιοντίζουσες ακτινοβολίες κινείται στα μέσα ευρωπαϊκά και παγκόσμια επίπεδα, ειδικότερα όσον αφορά τις ιατρικές εξετάσεις, η επιβάρυνση του μέσου Έλληνα είναι υψηλότερη από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο, κυρίως λόγω συχνών αξονικών τομογραφιών.
 |
| H επιβάρυνση του μέσου Έλληνα σε ιατρικές ακτινοβολίες είναι υψηλότερη από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο, κυρίως λόγω συχνών αξονικών τομογραφιών. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΛΑΧΟΣ |
Συγκεκριμένα, η μέση ενεργός δόση ανά άτομο του ελληνικού πληθυσμού από τις εξετάσεις ακτινολογίας είναι 1,7 mSv, με το μεγαλύτερο μέρος να προέρχεται από τις αξονικές τομογραφίες (1,47 mSv), ενώ η αντίστοιχη τιμή σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι 1,05 mSv. Στις εξετάσεις πυρηνικής ιατρικής στην Ελλάδα η μέση ενεργός δόση είναι 0,1 mSv/άτομο (με το μεγαλύτερο ποσοστό συνεισφοράς να προέρχεται από το σπινθηρογράφημα μυοκαρδίου), ενώ οι αντίστοιχες τιμές σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο είναι 0,06 mSv/άτομο και 0,12 mSv/άτομο.
Συνολικά η μέση ετήσια ενεργός δόση ανά άτομο του ελληνικού πληθυσμού από το σύνολο των ιατρικών εξετάσεων εκτιμάται σε 1,8 mSv (μιλισίβερτ). Η δόση αυτή εκτιμάται ότι αντιστοιχεί σε πιθανότητα για εμφάνιση νεοπλασιών 0,01% ανά έτος. Άρα, στη διάρκεια 50 ετών, το ποσοστό κινδύνου για καρκίνο εξαιτίας της έκθεσης σε ιατρικές ακτινοβολίες διαμορφώνεται στο 0,5% (συνολικά, το ποσοστό καρκινογένεσης είναι 25% από όλους τους παράγοντες κινδύνου).
Τα σχετικά στοιχεία παρουσιάσθηκαν σε σημερινή εκδήλωση στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών της Ελληνικής Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας (ΕΕΑΕ), της αρμόδιας αρχής ακτινοπροστασίας στη χώρα. Η ΕΕΑΕ έχει πραγματοποιήσει για πρώτη φορά μια ολιστική εκτίμηση της ακτινικής επιβάρυνσης του ελληνικού πληθυσμού από τις ιοντίζουσες ακτινοβολίες, με κύριο στόχο τη βελτιστοποίηση του συστήματος ακτινοπροστασίας στη χώρα.
Σύμφωνα με τα διεθνή δεδομένα, παγκοσμίως το 20% περίπου της συλλογικής δόσης ακτινοβολίας του πληθυσμού από όλες τις φυσικές και τεχνητές πηγές ακτινοβολιών προέρχεται από τις ιατρικές εφαρμογές, οι οποίες αποτελούν την κύρια πηγή έκθεσης του πληθυσμού σε ανθρωπογενείς (τεχνητά παραγόμενες) ακτινοβολίες. Το ποσοστό αυτό είναι 50% στις προηγμένες χώρες.
Ειδικότερα, στον ιατρικό τομέα, ο άνθρωπος δέχεται ακτινοβολία, όταν υποβάλλεται σε ακτινολογικές διαγνωστικές εξετάσεις (π.χ. αξονικές τομογραφίες, ακτινογραφίες, μαστογραφίες), σε διαγνωστικές εξετάσεις πυρηνικής ιατρικής (π.χ. σπινθηρογραφήματα, καρδιολογικές δυναμικές μελέτες, τομογραφίες εκπομπής ποζιτρονίων PET/CT) και σε επεμβατικές ακτινολογικές διαδικασίες (αγγειοχειρουργικές και καρδιολογικές επεμβάσεις, αγγειοπλαστικές, τοποθέτηση βηματοδοτών). Επιπρόσθετα, κατά τις θεραπευτικές διαδικασίες (ακτινοθεραπεία και θεραπείες πυρηνικής ιατρικής) οι ασθενείς, ιδίως οι καρκινοπαθείς, εκτίθενται σε υψηλές δόσεις ακτινοβολίας
Ο αριθμός των σχετικών εξετάσεων που διενεργήθηκαν το 2014 στην Ελλάδα, ήσαν:
- Ακτινογραφίες 4.200.000
- Αξονικές τομογραφίες, 1.500.000
- Μαστογραφίες 740.000
- Πυρηνική ιατρική 218.000
- Επεμβατικές πρακτικές 72.000 και
- Ακτινοσκοπήσεις 17.500.
Ειδικότερα, έγιναν:
- Ακτινογραφίες και μαστογραφίες: 447 εξετάσεις ανά 1.000 κατοίκους, λιγότερες από τις αντίστοιχες τιμές στην υπόλοιπη Ευρώπη.
- Ακτινοσκοπήσεις: δύο εξετάσεις ανά 1.000 κατοίκους, σε αντιστοιχία με τις ευρωπαϊκές χώρες.
- Αξονικές τομογραφίες: 135 εξετάσεις ανά 1.000 κατοίκους. Η Ελλάδα έχει την έβδομη θέση μεταξύ 36 χωρών της Ευρώπης.
- Επεμβατικές πρακτικές: Επτά ανά 1.000 κατοίκους, συγκρίσιμες με τις αντίστοιχες τιμές των άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
- Σπινθηρογραφήματα: 20 εξετάσεις ανά 1.000 κατοίκους (μειωμένες κατά 15% μεταξύ 2009-2014), λίγο μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες τιμές σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
Ενδεικτικά, αναφέρονται οι ενεργές δόσεις (σε mSv) για μερικές από τις συνηθέστερες εξετάσεις και φαίνεται ποιές επιβαρύνουν με μεγαλύτερη ακτινοβολία:
- Αξονική τομογραφία θώρακος 9
- Αξονική τομογραφία άνω – κάτω κοιλίας 18
- Αξονική τομογραφία εγκεφάλου 2,4
Ακτινογραφία θώρακος <0,1 - Ακτινογραφία οσφυϊκής μοίρας σπονδυλικής στήλης (ΟΜΣΣ) 1
- Ακτινογραφία αυχένα (ΑΜΣΣ) 0,06
- Ακτινογραφία κρανίου 0,03
- Ακτινογραφία άνω ή κάτω άκρων 0,001
- Ακτινογραφία λεκάνης-ισχίων 0,29
- Κυστεογραφία (ΙVU) 3
- Μαστογραφία 0,3
- Στεφανιογραφία 14
- Αγγειοπλαστική Στεφανιαίων (PTCA) 31
- Εμφύτευση βηματοδότη 4 και απινιδωτή 17
- Σπινθηρογράφημα οστών με Tc-99m 3,8
- Σπινθηρογράφημα μυοκαρδίου με κόπωση με Tc-99 (ΜΙΒΙ) 2,5
- Σπινθηρογράφημα μυοκαρδίου με κόπωση με Tl-201 15 και PET/CT 6,6.
Όσον αφορά τις φυσικές πηγές ακτινοβολίας, η μέση ετήσια ενεργή δόση για τον ελληνικό πληθυσμό είναι 2,7 mSv, η οποία προέρχεται από το ραδόνιο (1,7), τα οικοδομικά υλικά (0,5), την κοσμική ακτινοβολία (0,3), την εσωτερική ακτινοβόληση (0,2) και τους εξωτερικούς χώρους (0,1).
Π. Δρακόπουλος, Αθηναϊκό Πρακτορείο, Αθήνα
πηγή: http://mignatiou.com/2015/12/ipsili-i-epivarinsi-aktinovolias-stous-ellines-asthenis/
Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015
Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015
Βοηθαει η αρθροσκόπηση στην οστεοαρθριτιδα και στην ρήξη μηνίσκου;
του Vadim Goz, MD
Συχνά οι ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα (ΟΑ) του γόνατος, μετά απο τις απεικονιστικές εξετάσεις, θα διαπιστώσουν ότι έχουν μια ρήξη μηνίσκου.
Τότε η συνηθισμένη ερώτηση είναι: πως θα αποκατασταθεί το πρόβλημα; Όπως και σε κάθε σχετική με την ιατρική ερώτηση, δεν υπάρχει εύκολη και άμεση απάντηση.
Η αρθροσκόπηση του γόνατος, είναι η παραδοσιακή ελάχιστα επεμβατική τεχνική, που χρησιμοποιείται για την αποκατάσταση των ρήξεων μηνίσκου. Στις περισσότερες περιπτώσεις της ρήξης μηνίσκου, ακολουθείται η μερική μηνισκεκτομή, όπου το σχισμένο τμήμα του μηνίσκου κόβεται και αφαιρείται.
Η κατάσταση αλλάζει σημαντικά όταν η ρήξη μηνίσκου απαντάται σε ένα γόνατο που βρίσκεται σε κατάσταση της οστεοαρθρίτιδας.
Πρέπει να έχουμε υπόψη μας, ότι αν ένα άτομο με ΟΑ του γόνατος έχει μία διαγνωσμένη ρήξη μηνίσκου και πόνο στο γόνατο, είναι πολύ πιθανό ότι η ρήξη μηνίσκου δεν είναι η αιτία του πόνου.
Μια μελέτη του 2003 που έγινε από Boston Medical Center και το Boston VA Hospital, έδειξε ότι περίπου στο 76% των ασυμπτωματικών ατόμων με ΟΑ του γόνατος, συνυπάρχει και ρήξη μηνίσκου. Ο αριθμός αυτός ανεβαίνει στο 91% στα άτομα που έχουν και συμπτώματα από την ΟΑ του γόνατος.
Αυτό είναι συχνά ένα εκπληκτικό γεγονός για τους ασθενείς. Από τα στατιστικά στοιχεία αυτά,μπορούμε να συμπεράνουμε ότι σε άτομα με ρήξη μηνίσκου και οστεοαρθρίτιδα, αρκετά συχνά η αποκατάσταση της ρήξης του μηνίσκου δεν μπορεί να βοηθήσει συνολικά στα συμπτώματά τους, αφού η κατάσταση του μηνίσκου δεν είναι η κύρια γενεσιουργός αιτία του πόνου.
Αυτό καταδεικνύεται από έναν σημαντικό αριθμός τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων δοκιμών.
Η πιο εντυπωσιακή από αυτές τις δοκιμές, ήταν μια διπλή-τυφλή μελέτη, που συνέκρινε τη χειρουργική επέμβαση σε σχέση με μια διαδικασία εικονικής επέμβασης, που πραγματοποιήθηκε στην Φινλανδία και δημοσιεύθηκε το 2013 στο περιοδικό Journal of Bone and Joint Surgery.
Οι ασθενείς χωρίστηκαν τυχαία σε δύο ομάδες, η μία υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση με μερική μηνισκεκτομή και η άλλη υποβλήθηκε σε μια διαδικασία εικονικής επέμβασης, όπου έγινε χειρουργική προετοιμασία και τομές στο γόνατο, χωρίς να γίνει μηνισκεκτομή. Σημειώνουμε ότι μια δοκιμη ονομάζεται "διπλά τυφλή" όταν ούτε ο ασθενής, ούτε ο γιατρός που κάνει την αξιολόγηση μετά την επέμβαση, γνωρίζουν σε ποια ομάδα ανήκει ο ασθενής.
Τα ευρήματα αυτής της μελέτης ήταν αρκετά εντυπωσιακά. Σε ασθενείς με ρήξη μηνίσκου και οστεοαρθρίτιδα, δεν υπήρχε απολύτως καμία διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων, σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο, από τη χειρουργική επέμβαση μέχρι και 1 έτος μετά την επέμβαση. Και οι δύο ομάδες έδειξαν στατιστικά σημαντική βελτίωση στον πόνο και τη λειτουργικότητα, σε σχέση με την αξιολόγηση πριν από τη χειρουργική επέμβαση.
Αυτό αναδεικνύει ένα σημαντικό σημείο. Η χειρουργική σε γενικές γραμμές έχει πολύ υψηλό φαινόμενο placebo. Αυτό καθιστά τη μελέτη των αποτελεσμάτων της χειρουργικής επέμβασης δύσκολο, δεδομένου ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι αδύνατο να έχουμε μια ομάδα μελέτης που να έχει υποβληθεί σε ψευδο-χειρουργική επέμβαση.
Αυτή η Φιλανδική μελέτη, θα ήταν από δύσκολο,έως αδύνατο να πραγματοποιηθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεδομένου ότι οι ΗΠΑ έχουν πολύ πιο αυστηρούς περιορισμούς, σχετικά με το τι θεωρείται ασφαλές και τι δεοντολογικό στον σχεδιασμό μιάς μελέτης.
Μια πρόσφατη μετα-ανάλυση 9 τυχαιοποιημένων μελετών που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό British Medical Journal, επανέλαβε τα αποτελέσματα της Φιλανδικής μελέτης. Στην μετα-ανάλυση βρέθηκε ότι, κατά μέσο όρο, η βελτίωση του πόνου μετά από τη χειρουργική επέμβαση ήταν περίπου 2,4mm, όταν μετράται στα 100mm της οπτικής αναλογικής κλίμακας.
Συνήθως, μια διαφορά 15-20mm είναι κλινικά σημαντική. Αυτή η ελάχιστη βελτίωση του πόνου που παρατηρήθηκε, εξαφανίστηκε σε χρονικό διάστημα κάπου μεταξύ 1 και 2 ετών μετά.
Η μελέτη επισημαίνει επίσης, ότι τα οφέλη της αρθροσκόπησης στον πόνο της ΟΑ του γόνατος είναι αμελητέα και οι κίνδυνοι (αν και ελάχιστοι) είναι αναμφισβήτητα παρόντες. Για παράδειγμα, ο κίνδυνος της εν τω βάθει φλεβικής θρόμβωσης (συνήθως στα κάτω άκρα) είναι κατά μέσο όρο 0,4%. Άλλοι κίνδυνοι της χειρουργικής επέμβασης περιλαμβάνουν την πνευμονική εμβολή (που μπορεί να αποβεί μοιραία), τις πιθανές λοιμώξεις, ακόμη και τον θάνατο.
Οι μελέτες αυτές παρέχουν επαρκή αποδεικτικά στοιχεία για το τι πρέπει να κάνουμε, ή ακριβέστερα τι δεν πρέπει να κάνουμε, για τους ασθενείς με σοβαρή οστεοαρθρίτιδα του γόνατος και ταυτόχρονη ρήξη μηνίσκου. Το πιο δύσκολο ερώτημα είναι τι πρέπει να κάνουμε για τους ασθενείς με ήπιας έως μέτριας βαρύτητας οστεοαρθρίτιδα του γόνατος και μια συνπάρχουσα οξεία ρήξη του μηνίσκου ή σε ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα του γόνατος και συμπτώματα δυσλειτουργίας της άρθρωσης (κλειδώματος), που παρουσιάζονται μετά από τραυματισμό του μηνίσκου.
Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα είναι αρκετά δύσκολες, εξαρτώνται από την αξιολόγηση και την κρίση γιατρού και απαιτούν διεξοδική συζήτηση μεταξύ γιατρού και ασθενούς.
Τότε η συνηθισμένη ερώτηση είναι: πως θα αποκατασταθεί το πρόβλημα; Όπως και σε κάθε σχετική με την ιατρική ερώτηση, δεν υπάρχει εύκολη και άμεση απάντηση.
Η αρθροσκόπηση του γόνατος, είναι η παραδοσιακή ελάχιστα επεμβατική τεχνική, που χρησιμοποιείται για την αποκατάσταση των ρήξεων μηνίσκου. Στις περισσότερες περιπτώσεις της ρήξης μηνίσκου, ακολουθείται η μερική μηνισκεκτομή, όπου το σχισμένο τμήμα του μηνίσκου κόβεται και αφαιρείται.
Η κατάσταση αλλάζει σημαντικά όταν η ρήξη μηνίσκου απαντάται σε ένα γόνατο που βρίσκεται σε κατάσταση της οστεοαρθρίτιδας.
Πρέπει να έχουμε υπόψη μας, ότι αν ένα άτομο με ΟΑ του γόνατος έχει μία διαγνωσμένη ρήξη μηνίσκου και πόνο στο γόνατο, είναι πολύ πιθανό ότι η ρήξη μηνίσκου δεν είναι η αιτία του πόνου.
Μια μελέτη του 2003 που έγινε από Boston Medical Center και το Boston VA Hospital, έδειξε ότι περίπου στο 76% των ασυμπτωματικών ατόμων με ΟΑ του γόνατος, συνυπάρχει και ρήξη μηνίσκου. Ο αριθμός αυτός ανεβαίνει στο 91% στα άτομα που έχουν και συμπτώματα από την ΟΑ του γόνατος.
Αυτό είναι συχνά ένα εκπληκτικό γεγονός για τους ασθενείς. Από τα στατιστικά στοιχεία αυτά,μπορούμε να συμπεράνουμε ότι σε άτομα με ρήξη μηνίσκου και οστεοαρθρίτιδα, αρκετά συχνά η αποκατάσταση της ρήξης του μηνίσκου δεν μπορεί να βοηθήσει συνολικά στα συμπτώματά τους, αφού η κατάσταση του μηνίσκου δεν είναι η κύρια γενεσιουργός αιτία του πόνου.
Αυτό καταδεικνύεται από έναν σημαντικό αριθμός τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων δοκιμών.
Η πιο εντυπωσιακή από αυτές τις δοκιμές, ήταν μια διπλή-τυφλή μελέτη, που συνέκρινε τη χειρουργική επέμβαση σε σχέση με μια διαδικασία εικονικής επέμβασης, που πραγματοποιήθηκε στην Φινλανδία και δημοσιεύθηκε το 2013 στο περιοδικό Journal of Bone and Joint Surgery.
Οι ασθενείς χωρίστηκαν τυχαία σε δύο ομάδες, η μία υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση με μερική μηνισκεκτομή και η άλλη υποβλήθηκε σε μια διαδικασία εικονικής επέμβασης, όπου έγινε χειρουργική προετοιμασία και τομές στο γόνατο, χωρίς να γίνει μηνισκεκτομή. Σημειώνουμε ότι μια δοκιμη ονομάζεται "διπλά τυφλή" όταν ούτε ο ασθενής, ούτε ο γιατρός που κάνει την αξιολόγηση μετά την επέμβαση, γνωρίζουν σε ποια ομάδα ανήκει ο ασθενής.
Τα ευρήματα αυτής της μελέτης ήταν αρκετά εντυπωσιακά. Σε ασθενείς με ρήξη μηνίσκου και οστεοαρθρίτιδα, δεν υπήρχε απολύτως καμία διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων, σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο, από τη χειρουργική επέμβαση μέχρι και 1 έτος μετά την επέμβαση. Και οι δύο ομάδες έδειξαν στατιστικά σημαντική βελτίωση στον πόνο και τη λειτουργικότητα, σε σχέση με την αξιολόγηση πριν από τη χειρουργική επέμβαση.
Αυτό αναδεικνύει ένα σημαντικό σημείο. Η χειρουργική σε γενικές γραμμές έχει πολύ υψηλό φαινόμενο placebo. Αυτό καθιστά τη μελέτη των αποτελεσμάτων της χειρουργικής επέμβασης δύσκολο, δεδομένου ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι αδύνατο να έχουμε μια ομάδα μελέτης που να έχει υποβληθεί σε ψευδο-χειρουργική επέμβαση.
Αυτή η Φιλανδική μελέτη, θα ήταν από δύσκολο,έως αδύνατο να πραγματοποιηθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεδομένου ότι οι ΗΠΑ έχουν πολύ πιο αυστηρούς περιορισμούς, σχετικά με το τι θεωρείται ασφαλές και τι δεοντολογικό στον σχεδιασμό μιάς μελέτης.
Μια πρόσφατη μετα-ανάλυση 9 τυχαιοποιημένων μελετών που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό British Medical Journal, επανέλαβε τα αποτελέσματα της Φιλανδικής μελέτης. Στην μετα-ανάλυση βρέθηκε ότι, κατά μέσο όρο, η βελτίωση του πόνου μετά από τη χειρουργική επέμβαση ήταν περίπου 2,4mm, όταν μετράται στα 100mm της οπτικής αναλογικής κλίμακας.
Συνήθως, μια διαφορά 15-20mm είναι κλινικά σημαντική. Αυτή η ελάχιστη βελτίωση του πόνου που παρατηρήθηκε, εξαφανίστηκε σε χρονικό διάστημα κάπου μεταξύ 1 και 2 ετών μετά.
Η μελέτη επισημαίνει επίσης, ότι τα οφέλη της αρθροσκόπησης στον πόνο της ΟΑ του γόνατος είναι αμελητέα και οι κίνδυνοι (αν και ελάχιστοι) είναι αναμφισβήτητα παρόντες. Για παράδειγμα, ο κίνδυνος της εν τω βάθει φλεβικής θρόμβωσης (συνήθως στα κάτω άκρα) είναι κατά μέσο όρο 0,4%. Άλλοι κίνδυνοι της χειρουργικής επέμβασης περιλαμβάνουν την πνευμονική εμβολή (που μπορεί να αποβεί μοιραία), τις πιθανές λοιμώξεις, ακόμη και τον θάνατο.
Οι μελέτες αυτές παρέχουν επαρκή αποδεικτικά στοιχεία για το τι πρέπει να κάνουμε, ή ακριβέστερα τι δεν πρέπει να κάνουμε, για τους ασθενείς με σοβαρή οστεοαρθρίτιδα του γόνατος και ταυτόχρονη ρήξη μηνίσκου. Το πιο δύσκολο ερώτημα είναι τι πρέπει να κάνουμε για τους ασθενείς με ήπιας έως μέτριας βαρύτητας οστεοαρθρίτιδα του γόνατος και μια συνπάρχουσα οξεία ρήξη του μηνίσκου ή σε ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα του γόνατος και συμπτώματα δυσλειτουργίας της άρθρωσης (κλειδώματος), που παρουσιάζονται μετά από τραυματισμό του μηνίσκου.
Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα είναι αρκετά δύσκολες, εξαρτώνται από την αξιολόγηση και την κρίση γιατρού και απαιτούν διεξοδική συζήτηση μεταξύ γιατρού και ασθενούς.
Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015
Για καλύτερα αποτελέσματα στην οσφυαλγία, συμβουλευτείτε έναν φυσικοθεραπευτή
από τον ιστότοπο: PTinMotion
Είναι ιδιαίτερα σημαντικός ο ρόλος της εκπαίδευσης και της παροχής συμβουλών στην αντιμετώπιση της οσφυαλγίας, αλλά δεν είναι εξίσου αποτελεσματικό αν δεν ακολουθείται από την συμβουλή του φυσικοθεραπευτή, που είναι "εξατομικευμένη" για το συγκεκριμένο είδος οσφυαλγίας που βιώνει ο ασθενής, σύμφωνα με μια νέα μελέτη από την Αυστραλία.
Χώρισαν τους συμμετέχοντες σε 2 ομάδες:
Η πρώτη ομάδα έλαβε 2 συνεδρίες διάρκειας 30 λεπτών εκπαίδευσης και παροχής συμβουλών από έναν φυσικοθεραπευτή, σε συνδυασμό με 10 συνεδρίες φυσικοθεραπείας διάρκειας 30 λεπτών για 10 εβδομάδες.
Η άλλη ομάδα έλαβε μόνο τις 2 συνεδρίες εκπαίδευσης και παροχής συμβουλών.
Τα αποτελέσματα προ-δημοσιεύθηκαν στο έγκριτο περιοδικό British Journal of Sports Medicine.
Προηγούμενες έρευνες είχαν μελετήσει παρόμοια προσέγγιση σε προβλήματα οσφυαλγίας, αλλά αυτό που διαφοροποιεί την αναφερόμενη μελέτη, είναι ότι οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν σε 5 υπο-ομάδες με βάση τη αιτιολογία της οσφυαλγιας τους:
οσφυαλγία λόγω κήλης μεσοσπονδύλιου δίσκου με τη σχετική ριζοπάθεια, οσφυαλγία που αναφέρεται σε δισκογενή αιτιολογία, οσφυαλγία χωρίς δισκογενή αιτιολογία, οσφυαλγια που οφείλεται στις σπονδυλικές αρθρώσεις και τέλος, οσφυαλγία με πολυπαραγοντικό επίμονο πόνο.
Η κάθε ομάδα ακολούθησε ένα "εξατομικευμένο" πρωτόκολλο θεραπείας κατά τη διάρκεια των 10 συνεδριών φυσικοθεραπείας.
Αυτές τα πρωτόκολλα περιλάμβαναν:Στην ομάδα της δισκογενούς οσφυαλγίας ακολουθήθηκε πρόγραμμα άσκησης για την αντιμετώπιση του πόνου στο σπίτι και πρόγραμμα επανεκπαίδευσης της στάσης, βασιζόμενο σε προοδευτικά αυξανόμενη μηχανική φόρτιση. Στην ομάδα οσφυαλγίας που οφείλεται στις σπονδυλικές αρθρώσεις ακολουθήθηκε στοχευμένο πρόγραμμα manual therapy.Στις ομάδες με τον δισκογενή και τον μη δισκογενή πόνο (2 ομάδες) ακολουθήθηκε ένα λειτουργικό πρόγραμμα κινητικού ελέγχου.Τέλος, στην ομάδα με τον πολυπαραγοντικό επίμονο πόνο, ακολουθήθηκε πρόγραμμα με επίκεντρο ψυχοκοινωνικούς και νευροφυσιολογικούς, παρά παθολογοανατομικούς μηχανισμούς.
Σε κάθε υποομάδα, οι συμμετέχοντες, που ακολουθούσαν το αντίστοιχο φυσικοθεραπευτικό πρόγραμμα, ανέφεραν καλύτερα αποτελέσματα από ότι οι αντίστοιχες ομάδες που ακολουθούσαν μόνο συμβουλευτική αγωγή, στις 10, 26 και 52 εβδομάδες μετά το πρόγραμμα, καθώς μειωμένο πόνο στην οσφύ και τα κάτω άκρα στις 5, 10 και 26 εβδομάδες.
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι οι συμμετέχοντες που ακολούθησαν φυσικοθεραπευτικό πρόγραμμα είχαν κατά 1,8 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα βελτίωσης των συμπτωμάτων της οσφυαλγίας, κατά 50% ή και περισσότερο σε σύγκριση με την ομάδα συμβουλευτικής. Η πιθανότητα της 50% ή και μεγαλύτερης βελτίωσης στον πόνο στα κάτω άκρα εκτιμήθηκε σε 1,6 φορές μεγαλύτερη από εκείνη της ομάδας της συμβουλευτικής.
Οι συγγραφείς της μελέτης χαρακτηρίζουν τις διαφορές ως "στατιστικά σημαντικές" και συμπληρώνουν ότι "λαμβάνοντας υπόψη τον πληθυσμό του δείγματος και την διάρκεια της έρευνας και οι δύο θεραπείες ήταν αποτελεσματικές, με την ομάδα της εξατομικευμένης φυσικοθεραπευτικής αγωγής να παρέχει πρόσθετα οφέλη από την ομάδα της συμβουλευτικής."
Η νεότερη αυτή μελέτη είναι μια από τις πολλές πρόσφατα δημοσιευμένες μελέτες, που εξετάζουν τη σχέση της φυσικοθεραπευτικής αγωγής και της οσφυαλγίας. Άλλη μελέτη, που δημοσιεύτηκε τον Οκτώβριο, αξιολόγησε μετά από ένα έτος τα αποτελέσματα προγράμματος πρώιμης φυσικοθεραπείας και εκπαίδευσης, σε σύγκριση με τα αποτελέσματα άλλης ομάδας που έλαβε μόνον εκπαίδευση από φυσικοθεραπευτές.
Και σε αυτή τη μελέτη, οι ερευνητές διαπίστωσαν διαφορές στα αποτελέσματα μεταξύ των 2 ομάδων.
πηγή: http://www.apta.org/PTinMotion/News/2015/11/13/LBPAdviceVsPT/
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26486585
http://www.apta.org/PTinMotion/News/2015/10/14/LBPTimeVsPT/
Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015
Η φυσικοθεραπεία είναι το ίδιο αποτελεσματική με την χειρουργική επέμβαση σε μία μορφή οσφυαλγίας
από το Harvard Health Blog
του Howard LeWine, M.D., Chief Medical Editor, Internet Publishing, Harvard Health Publications
Ένας τύπος οσφυαλγίας, που ονομάζεται οσφυϊκή σπονδυλική στένωση, αντιμετωπίζεται μερικές φορές με χειρουργική επέμβαση. Αλλά και η φυσικοθεραπεία έχει εξίσου καλά αποτελέσματα σε αυτά τα περιστατικά και με λιγότερες ανεπιθύμητες επιπλοκές (μερικές απ' αυτές απειλητικές για τη ζωή του πάσχοντος) από τη χειρουργική επέμβαση, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο περιοδικό Annals of Internal Medicine.
Στένωση σημαίνει στένωση. Στην οσφυϊκή σπονδυλική στένωση, ο συνολικός χώρος στο χαμηλότερο τμήμα του σπονδυλικού σωλήνα έχει μειωθεί. Αυτό ασκεί πίεση στο νωτιαίο μυελό και τα νεύρα που βρίσκονται στην περιοχή των οσφυϊκών σπονδύλων, που είναι οι πέντε σπόνδυλοι μεταξύ του θώρακα και της πυέλου, που συνθέτουν το κάτω μέρος της σπονδυλικής στήλης.
Η σπονδυλική στένωση συνήθως προκαλείται από τον εκφυλισμό των μεσοσπονδυλίων δίσκων, των συνδέσμων, ή την παρουσία άλλων προβλημάτων στις αρθρώσεις των σπονδύλων. Αυτή η κατάσταση μπορεί δυνητικά να προκαλέσει μια επώδυνη κατάσταση.Τυπικά συμπτώματα της σπονδυλικής στένωσης είναι:
Μια επέμβαση που είναι γνωστή ως αποσυμπίεση ή πεταλεκτομή, γίνεται μερικές φορές για να μειωθεί ο πόνος στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης, αλλα και στις γύρω περιοχές. Σ' αυτή, αφαιρούνται οι δομές που πιέζουν τα νεύρα και προκαλούν τα συμπτώματα. Αλλά και η φυσικοθεραπεία μπορεί επίσης να βοηθήσει στην μείωση αυτών των συμπτωμάτων.Για να συγκρίνουν αυτούς τους δύο τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος, οι ερευνητές εξέτασαν 169 άνδρες και γυναίκες από την περιοχή του Pittsburgh με οσφυϊκή σπονδυλική στένωση. Όλοι οι συμμετέχοντες συμφώνησαν να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση, στην οποία υποβλήθηκαν οι μισοί από αυτούς άμεσα, ενώ οι υπόλοιποι συμμείχαν αρχικά σε ένα ειδικά σχεδιασμένο πρόγραμμα φυσικοθεραπείας.
Οι συμμετέχοντες και στις δύο ομάδες αξιολογήθηκαν για πρώτη φορά σε 10 εβδομάδες, μετά τη χειρουργική επέμβαση ή την έναρξη της φυσικοθεραπευτικής αγωγής αντίστοιχα. Ο πόνος συνέχισε να μειώνονται ακόμη και 4 μήνες μετά, ενώ η λειτουργικότητά τους συνέχισε να βελτιώνεται. Δύο χρόνια αργότερα, δεν υπήρχε καμμία διαφορά στον πόνο ή την λειτουργικότητα μεταξύ των συμμετεχόντων στην ομάδα της χειρουργικής επέμβασης και αυτών της φυσικοθεραπείας.Όμως, 22 συμμετέχοντες από την χειρουργική ομάδα (ποσοστό 25%) παρουσίασαν επιπλοκές σχετιζόμενες με την χειρουργική επέμβαση, όπως υποβολή σε νέα επέμβαση ή πρόκληση μιας λοίμωξης που σχετίζεται με την επέμβαση, ενώ 8 από τους συμμετέχοντες στην ομάδα της φυσικοθεραπείας (ποσοστό 10%) ανέφεραν επιδείνωση των συμπτωμάτων, ως επιπλοκή.
Επιλογή θεραπείας
Για τους περισσότερους ανθρώπους με οσφυϊκή σπονδυλική στένωση, δεν υπάρχουν ενδοιασμοί για την επιλογή της σωστής θεραπείας, ειδικά όταν αποφασίζουν να υποβληθούν σε επέμβαση. Τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης προσφέρουν όμως κάποια καθοδήγηση.
Αρχικά, η θεραπεία για την οσφυϊκή σπονδυλική στένωση περιλαμβάνει αυτό που οι γιατροί ονομάζουν συντηρητικά μέτρα. Αυτά είναι χορήγηση αναλγητικών και αντι-φλεγμονωδών φαρμάκων, αλλά και μερικές φορές εγχύσεις κορτικοστεροειδών στην οσφυϊκή μοίρα της Σ.Σ.. Εάν τα συμπτώματα δεν βελτιώνονται, η χειρουργική επέμβαση είναι συχνά το επόμενο βήμα. Αυτό είναι λογικό με βάση τα αποτελέσματα παλαιότερων μελετών.
Τα αποτελέσματα όμως της προαναφερόμενης μελέτης, δείχνουν ότι τα άτομα με οσφυϊκή σπονδυλική στένωση πρέπει πρώτα να δοκιμάσουν ένα καλά σχεδιασμένο πρόγραμμα φυσικοθεραπείας, λέει ο Dr. Jeffrey N. Katz, καθηγητής ιατρικής στο Harvard Medical School, σχολιάζοντας τα αποτελέσματα. Εάν η φυσικοθεραπεία δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, η απόφαση για υποβολή σε χειρουργική επέμβαση, θα πρέπει να είναι στις προτιμήσεις του πάσχοντος, συμπληρώνει ο Dr. Katz, ο οποίος είναι και ο συντάκτης της μελέτης.
Φυσικά, μπορεί να χρειαστεί άμεση χειρουργική επέμβαση, εφόσον υπάρχει τόσο μεγάλη πίεση στα νεύρα που:
Όταν απαιτείται χειρουργική επέμβαση, εκτελείται συνήθως πεταλεκτομή. Δηλαδή, ο χειρουργός αφαιρεί την οστεώδες πίσω μέρος του σπονδύλου, όπου βρίσκεται η στένωση. Έτσι ανοίγει περισσότερο χώρο για τα νεύρα που εξρχονται από την σπονδυλική στήλη. Στις μέρες μας, η πεταλεκτομή μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσω μιας μικροσκοπικής τομής με την βοήθεια σύγχρονων χειρουργικών συσκευών.
Μερικές φορές όμως, υπάρχει τόσο μεγάλη στένωση, που η απλή πεταλεκτομή δεν είναι ικανή για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Σε αυτές τις περιπτώσεις, μπορεί να χρειαστεί μια πεταλεκτομή με σπονδυλοδεσία. Δηλαδή, εκτός από την αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων τοξών των σπονδύλων, ο χειρουργός αφαιρεί τους δίσκους και άλλους γύρω ιστούς και σταθεροποιεί τη σπονδυλική στήλη με την χρήση ειδικών υλικών.
πηγή: http://www.health.harvard.edu/blog/physical-therapy-as-good-as-surgery-and-less-risky-for-one-type-of-lower-back-pain-201504097863
του Howard LeWine, M.D., Chief Medical Editor, Internet Publishing, Harvard Health Publications
Ένας τύπος οσφυαλγίας, που ονομάζεται οσφυϊκή σπονδυλική στένωση, αντιμετωπίζεται μερικές φορές με χειρουργική επέμβαση. Αλλά και η φυσικοθεραπεία έχει εξίσου καλά αποτελέσματα σε αυτά τα περιστατικά και με λιγότερες ανεπιθύμητες επιπλοκές (μερικές απ' αυτές απειλητικές για τη ζωή του πάσχοντος) από τη χειρουργική επέμβαση, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο περιοδικό Annals of Internal Medicine.
Στένωση σημαίνει στένωση. Στην οσφυϊκή σπονδυλική στένωση, ο συνολικός χώρος στο χαμηλότερο τμήμα του σπονδυλικού σωλήνα έχει μειωθεί. Αυτό ασκεί πίεση στο νωτιαίο μυελό και τα νεύρα που βρίσκονται στην περιοχή των οσφυϊκών σπονδύλων, που είναι οι πέντε σπόνδυλοι μεταξύ του θώρακα και της πυέλου, που συνθέτουν το κάτω μέρος της σπονδυλικής στήλης.
Η σπονδυλική στένωση συνήθως προκαλείται από τον εκφυλισμό των μεσοσπονδυλίων δίσκων, των συνδέσμων, ή την παρουσία άλλων προβλημάτων στις αρθρώσεις των σπονδύλων. Αυτή η κατάσταση μπορεί δυνητικά να προκαλέσει μια επώδυνη κατάσταση.Τυπικά συμπτώματα της σπονδυλικής στένωσης είναι:
- πόνος στη βουβωνική χώρα, στην περιοχή των γλουτών και του άνω μηρού, που δεν εκτείνεται προς το κάτω τμήμα του ποδιού (όπως ο πόνος της ισχιαλγίας)
- πόνος στην όρθια θέση ή στην βάδιση, που μειώνεται αν καθίσουμε ή στην θέση οκλαδόν
- πόνος που επειδεινώνεται σε υπερέκταση της Σ.Σ. (όταν κλίνετε προς τα πίσω) και μειώνεται σε κάμψη της Σ.Σ. (όταν σκύβετε προς τα εμπρός).
Μια επέμβαση που είναι γνωστή ως αποσυμπίεση ή πεταλεκτομή, γίνεται μερικές φορές για να μειωθεί ο πόνος στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης, αλλα και στις γύρω περιοχές. Σ' αυτή, αφαιρούνται οι δομές που πιέζουν τα νεύρα και προκαλούν τα συμπτώματα. Αλλά και η φυσικοθεραπεία μπορεί επίσης να βοηθήσει στην μείωση αυτών των συμπτωμάτων.Για να συγκρίνουν αυτούς τους δύο τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος, οι ερευνητές εξέτασαν 169 άνδρες και γυναίκες από την περιοχή του Pittsburgh με οσφυϊκή σπονδυλική στένωση. Όλοι οι συμμετέχοντες συμφώνησαν να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση, στην οποία υποβλήθηκαν οι μισοί από αυτούς άμεσα, ενώ οι υπόλοιποι συμμείχαν αρχικά σε ένα ειδικά σχεδιασμένο πρόγραμμα φυσικοθεραπείας.
Οι συμμετέχοντες και στις δύο ομάδες αξιολογήθηκαν για πρώτη φορά σε 10 εβδομάδες, μετά τη χειρουργική επέμβαση ή την έναρξη της φυσικοθεραπευτικής αγωγής αντίστοιχα. Ο πόνος συνέχισε να μειώνονται ακόμη και 4 μήνες μετά, ενώ η λειτουργικότητά τους συνέχισε να βελτιώνεται. Δύο χρόνια αργότερα, δεν υπήρχε καμμία διαφορά στον πόνο ή την λειτουργικότητα μεταξύ των συμμετεχόντων στην ομάδα της χειρουργικής επέμβασης και αυτών της φυσικοθεραπείας.Όμως, 22 συμμετέχοντες από την χειρουργική ομάδα (ποσοστό 25%) παρουσίασαν επιπλοκές σχετιζόμενες με την χειρουργική επέμβαση, όπως υποβολή σε νέα επέμβαση ή πρόκληση μιας λοίμωξης που σχετίζεται με την επέμβαση, ενώ 8 από τους συμμετέχοντες στην ομάδα της φυσικοθεραπείας (ποσοστό 10%) ανέφεραν επιδείνωση των συμπτωμάτων, ως επιπλοκή.
Επιλογή θεραπείας
Για τους περισσότερους ανθρώπους με οσφυϊκή σπονδυλική στένωση, δεν υπάρχουν ενδοιασμοί για την επιλογή της σωστής θεραπείας, ειδικά όταν αποφασίζουν να υποβληθούν σε επέμβαση. Τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης προσφέρουν όμως κάποια καθοδήγηση.
Αρχικά, η θεραπεία για την οσφυϊκή σπονδυλική στένωση περιλαμβάνει αυτό που οι γιατροί ονομάζουν συντηρητικά μέτρα. Αυτά είναι χορήγηση αναλγητικών και αντι-φλεγμονωδών φαρμάκων, αλλά και μερικές φορές εγχύσεις κορτικοστεροειδών στην οσφυϊκή μοίρα της Σ.Σ.. Εάν τα συμπτώματα δεν βελτιώνονται, η χειρουργική επέμβαση είναι συχνά το επόμενο βήμα. Αυτό είναι λογικό με βάση τα αποτελέσματα παλαιότερων μελετών.
Τα αποτελέσματα όμως της προαναφερόμενης μελέτης, δείχνουν ότι τα άτομα με οσφυϊκή σπονδυλική στένωση πρέπει πρώτα να δοκιμάσουν ένα καλά σχεδιασμένο πρόγραμμα φυσικοθεραπείας, λέει ο Dr. Jeffrey N. Katz, καθηγητής ιατρικής στο Harvard Medical School, σχολιάζοντας τα αποτελέσματα. Εάν η φυσικοθεραπεία δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, η απόφαση για υποβολή σε χειρουργική επέμβαση, θα πρέπει να είναι στις προτιμήσεις του πάσχοντος, συμπληρώνει ο Dr. Katz, ο οποίος είναι και ο συντάκτης της μελέτης.
Φυσικά, μπορεί να χρειαστεί άμεση χειρουργική επέμβαση, εφόσον υπάρχει τόσο μεγάλη πίεση στα νεύρα που:
- μύες γύρω από την πύελο ή στα κάτω άκρα έχουν χάσει την λειτουργικότητά τους
- είναι δύσκολος ο έλεγχος και η λειτουργία του εντέρου ή της ουροδόχου κύστης
- ο πόνος δεν μπορεί να ελεγχθεί φαρμακευτικά
Όταν απαιτείται χειρουργική επέμβαση, εκτελείται συνήθως πεταλεκτομή. Δηλαδή, ο χειρουργός αφαιρεί την οστεώδες πίσω μέρος του σπονδύλου, όπου βρίσκεται η στένωση. Έτσι ανοίγει περισσότερο χώρο για τα νεύρα που εξρχονται από την σπονδυλική στήλη. Στις μέρες μας, η πεταλεκτομή μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσω μιας μικροσκοπικής τομής με την βοήθεια σύγχρονων χειρουργικών συσκευών.
Μερικές φορές όμως, υπάρχει τόσο μεγάλη στένωση, που η απλή πεταλεκτομή δεν είναι ικανή για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Σε αυτές τις περιπτώσεις, μπορεί να χρειαστεί μια πεταλεκτομή με σπονδυλοδεσία. Δηλαδή, εκτός από την αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων τοξών των σπονδύλων, ο χειρουργός αφαιρεί τους δίσκους και άλλους γύρω ιστούς και σταθεροποιεί τη σπονδυλική στήλη με την χρήση ειδικών υλικών.
πηγή: http://www.health.harvard.edu/blog/physical-therapy-as-good-as-surgery-and-less-risky-for-one-type-of-lower-back-pain-201504097863
Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015
Το KinesioTaping® στον αθλητισμό: υπάρχοντα στοιχεία και κλινική πρακτική
από τον ιστότοπο: Football Medicine
Εισαγωγή
Ο αθλητισμός είναι ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον, εντός και εκτός των αγωνιστικών χώρων, που οδηγεί τους επαγγελματίες του σε υψηλά επίπεδα απόδοσης και στην αναζήτηση νέων στρατηγικών, προκειμένου να είναι αποτελεσματικότεροι στο έργο τους. Τα αθλητιατρικά επιτελεία δεν αποτελούν εξαίρεση. Οι απαιτήσεις όσον αφορά τις ιατρικές ομάδες των συλλόγων έχουν αυξηθεί σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες, οδηγώντας σε αύξηση των διαθέσιμων τεχνικών, μεθόδων και προσεγγίσεων για την αντιμετώπιση και διαχείριση των θεμάτων υγείας των αθλητών και την ταχύτερη απακατάστασή τους.
Μια μέθοδος που αυξάνει τελευταία σημαντικά τη δημοτικότητά της μεταξύ των επαγγελματιών αθλητών είναι η μέθοδος KinesioTaping®. Αυτή η τεχνική συνίσταται στην εφαρμογή μιας συγκεκριμένης ελαστικής ταινίας, προκειμένου, υποθετικά, να δημιουργηθούν συνθήκες αποκατάστασης του τραυματισμένου ιστού, μέσω της διέγερσης των διαφόρων συστημάτων του σώματος (Mostafavifar, Wertz, & Borchers, 2012, Morris, Jones, Ryan, & Ryan, 2013, Parreira, Costa, Junior, Lopes, & Costa, 2014).
Αν και η μέθοδος KinesioTaping έχει αυξήσει την δημοτικότητά της τα τελευταία χρόνια, έχει αναπτυχθεί από τον Ιάπωνα Χειροπράκτη Dr Kenzo Kase το 1979, με σκοπό την βελτίωση και την διατήρηση των αποτελεσμάτων της αποκατάστασης σε μια μεγάλη ποικιλία κλινικών καταστάσεων. Άρχισε να γίνεται γνωστή διεθνώς μετά την πρώτη μαζική χρησιμοποίησή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ το 1988 από εξέχοντες αθλητές (Mostafavifar, Wertz, & Borchers, 2012; Morris, Jones, Ryan, & Ryan, 2013; Parreira, Costa, Junior, Lopes, & Costa, 2014). Στον αθλητικό κόσμο αυτή ήταν η αρχή για την εξάπλωση της χρήσης του KinesioTaping στις μυοσκελετικές δυσλειτουργίες. Με τον καιρό παρατηρήθηκε σημαντική αύξηση της χρήσης του, κυρίως σε ελίτ αθλητές και σήμερα είναι απολύτως φυσιολογικό να δείτε έναν αθλητή να αγωνίζεται με KinesioTaping.
Κατά την τελευταία δεκαετία, οι ερευνητές έχουν επικεντρωθεί στην μελέτη της δράσης του KinesioTaping σε σειρά νευρο-μυοσκελετικών δυσλειτουργίων και, επίσης, στην προσπάθεια να μάθουν περισσότερα σχετικά με τους μηχανισμούς λειτουργίας και την αποτελεσματικότητά της. Ωστόσο, ο αριθμός των διαθέσιμων κλινικών μελετών είναι πολύ μικρός και τα στοιχεία των συστηματικών ανασκοπήσεων και μετα-αναλύσεων δεν φαίνεται να υποστηρίζουν τη χρήση του KinesioTaping (Mostafavifar, Wertz, & Borchers, 2012; Morris, Jones, Ryan, & Ryan, 2013; Parreira, Costa, Junior, Lopes, & Costa, 2014).
Από την άλλη πλευρά, αρκετές πειραματικές μελέτες και αναφορές περιστατικών δείχνουν οτι το KinesioTaping έχει ευεργετικά αποτελέσματα, ιδίως όσον αφορά τη διαχείριση του πόνου και των λειτουργικών δυνατοτήτων, παρόμοιο με αυτό που αναφέρουν οι κλινικοί γιατροί, καθώς και οι: Yoshida & Kahanov, 2007, Thelen, Dauber, & Stoneman, 2008, Tsai, Chang, & Lee, 2010, Lee & Yoo, 2011, Campolo, Babu, Dmochowska, Scariah, & Varughese, 2013, Merino-Marban, Mayorga-Vega, & Fernandez-Rodriguez, 2013, Bae, Lee, Kim, & Kim, 2014, Donec & Krisciunas, 2014, Nadali et al., 2014.
Προς το παρόν, υπάρχουν αντικρουόμενα αποτελέσματα μεταξύ των δημοσιευμένων στοιχείων και της κλινικής πρακτικής. Προσπαθώντας να εξετάσει το ζήτημα αυτό, το παρόν άρθρο επιχειρεί να εξηγήσει τις βασικές αρχές του KinesioTaping, συζητώντας τις αποδείξεις και τα ευρήματα της κλινικής πρακτικής σχετικά με τη χρήση της μεθόδου και να εντοπίσει τους λόγους της σύγκρουσης, αλλά και πώς να επωφεληθείτε από αυτό, σύμφωνα με την κλινική εμπειρία της Ιατρικής.
Εισαγωγή
Ο αθλητισμός είναι ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον, εντός και εκτός των αγωνιστικών χώρων, που οδηγεί τους επαγγελματίες του σε υψηλά επίπεδα απόδοσης και στην αναζήτηση νέων στρατηγικών, προκειμένου να είναι αποτελεσματικότεροι στο έργο τους. Τα αθλητιατρικά επιτελεία δεν αποτελούν εξαίρεση. Οι απαιτήσεις όσον αφορά τις ιατρικές ομάδες των συλλόγων έχουν αυξηθεί σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες, οδηγώντας σε αύξηση των διαθέσιμων τεχνικών, μεθόδων και προσεγγίσεων για την αντιμετώπιση και διαχείριση των θεμάτων υγείας των αθλητών και την ταχύτερη απακατάστασή τους.
Μια μέθοδος που αυξάνει τελευταία σημαντικά τη δημοτικότητά της μεταξύ των επαγγελματιών αθλητών είναι η μέθοδος KinesioTaping®. Αυτή η τεχνική συνίσταται στην εφαρμογή μιας συγκεκριμένης ελαστικής ταινίας, προκειμένου, υποθετικά, να δημιουργηθούν συνθήκες αποκατάστασης του τραυματισμένου ιστού, μέσω της διέγερσης των διαφόρων συστημάτων του σώματος (Mostafavifar, Wertz, & Borchers, 2012, Morris, Jones, Ryan, & Ryan, 2013, Parreira, Costa, Junior, Lopes, & Costa, 2014).
 |
| Εφαρμογή KinesioTaping για διευκόλυνση του ορθού μηριαίου |
 |
| Ο David Beckham με εφαρμογή KinesioTaping |
Κατά την τελευταία δεκαετία, οι ερευνητές έχουν επικεντρωθεί στην μελέτη της δράσης του KinesioTaping σε σειρά νευρο-μυοσκελετικών δυσλειτουργίων και, επίσης, στην προσπάθεια να μάθουν περισσότερα σχετικά με τους μηχανισμούς λειτουργίας και την αποτελεσματικότητά της. Ωστόσο, ο αριθμός των διαθέσιμων κλινικών μελετών είναι πολύ μικρός και τα στοιχεία των συστηματικών ανασκοπήσεων και μετα-αναλύσεων δεν φαίνεται να υποστηρίζουν τη χρήση του KinesioTaping (Mostafavifar, Wertz, & Borchers, 2012; Morris, Jones, Ryan, & Ryan, 2013; Parreira, Costa, Junior, Lopes, & Costa, 2014).
Από την άλλη πλευρά, αρκετές πειραματικές μελέτες και αναφορές περιστατικών δείχνουν οτι το KinesioTaping έχει ευεργετικά αποτελέσματα, ιδίως όσον αφορά τη διαχείριση του πόνου και των λειτουργικών δυνατοτήτων, παρόμοιο με αυτό που αναφέρουν οι κλινικοί γιατροί, καθώς και οι: Yoshida & Kahanov, 2007, Thelen, Dauber, & Stoneman, 2008, Tsai, Chang, & Lee, 2010, Lee & Yoo, 2011, Campolo, Babu, Dmochowska, Scariah, & Varughese, 2013, Merino-Marban, Mayorga-Vega, & Fernandez-Rodriguez, 2013, Bae, Lee, Kim, & Kim, 2014, Donec & Krisciunas, 2014, Nadali et al., 2014.
Προς το παρόν, υπάρχουν αντικρουόμενα αποτελέσματα μεταξύ των δημοσιευμένων στοιχείων και της κλινικής πρακτικής. Προσπαθώντας να εξετάσει το ζήτημα αυτό, το παρόν άρθρο επιχειρεί να εξηγήσει τις βασικές αρχές του KinesioTaping, συζητώντας τις αποδείξεις και τα ευρήματα της κλινικής πρακτικής σχετικά με τη χρήση της μεθόδου και να εντοπίσει τους λόγους της σύγκρουσης, αλλά και πώς να επωφεληθείτε από αυτό, σύμφωνα με την κλινική εμπειρία της Ιατρικής.
Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015
Η προληπτική και θεραπευτική αξία της Φυσικοθεραπείας
Μια συνέντευξη του Αλέξανδρου Σιδέρη για την εκπομπή "Ανάδειξέ το", στις 7/10/ 2015.
Με αφορμή τις εκδηλώσεις που έγιναν σε όλη την Ελλάδα από τον Πανελλήνιο Σύλλογο Φυσικοθεραπευτών, για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Φυσικοθεραπείας στις 8 Σεπτεμβρίου, συζητήθηκαν και βασικές παράμετροι της προσφοράς της φυσικοθεραπείας για την αποκατάσταση αλλά και την πρόληψη παθολογικών καταστάσεων που απασχολούν το ευρύ κοινό.
video:
πηγή: http://www.physioscience.gr/taytothta/drastiriothtes/100-h-prolhptikh-kai-therapeytikh-axia-ths-fysikotherapeias
Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015
Υπάρχει σύνδεση μεταξύ των αποθέσεων ασβεστίου και του πόνου στον ώμο;
από το: Prevalence of calcific deposits within the
rotator cuff tendons in adults with and without subacromial pain
syndrome: clinical and radiologic analysis of 1219 patients
(Journal of Shoulder and Elbow Surgery, DOI: http://dx.doi.org/10.1016/j.jse.2015.02.024 )
των: Jan K.G. Louwerens, MD, Inger N. Sierevelt, MSc, Ruud P. van Hove, MD, Michel P.J. van den Bekerom, MD, Arthur van Noort, MD, PhD
Η αναδρομική αυτή μελέτη εξετάζει τη σχέση μεταξύ της ακτινολογικά διαγνωσμένης ασβεστοποίησης στην περιοχή του στροφικού πετάλου και του συνδρόμου υπακρωμιακής πρόσκρουσης.
Στους συμμετέχοντες στην μελέτη, αναφέρθηκαν αποθέσεις ασβεστίου στο 7,8% των ασυμπτωματικών ατόμων, σε σχέση με το 42,5% των ατόμων με συμπτώματα του σύνδρομο υπακρωμιακης πρόσκρουσης. Η ηλικία μεταξύ των 30 και 60 ετών, το γυναικείο φύλο και η ύπαρξη πόνου, ήταν οι κυριώτεροι προγνωστικοί παράγοντες για την παρουσία των αποθέσεων ασβεστίου στην περιοχή του στροφικού πετάλου.
Το σύνδρομο υπακρωμιακού πρόσκρουσης είναι ένας γενικός όρος που συμπεριλαμβάνει πολλές παθήσεις της ωμικής ζώνης. Μία από αυτές, η ασβεστοποιός τενοντίτιδα, χαρακτηρίζεται από τις αποθέσεις υδροξυαπατίτη (φωσφορικό άλας του ασβεστίου) στην περιοχή του στροφικού πετάλου και είναι συνήθως ορατή σε μια ακτινογραφία. Ο υδροξυαπατίτης αποτελείται εκτός από ασβέστιο και από φώσφορο και ιόντα υδροξυλίου. Επιπλέον, περιέχει οργανικά μόρια, κυρίως κολλαγόνο.
Δεν είναι σαφές από την υπάρχουσα έρευνα κατά πόσο οι αποθέσεις αυτές συνδέονται στενά με τον πόνο στον ώμο.
Στην συγκεκριμένη μελέτη, εξετάστηκαν ακτινογραφίες 1.219 ενηλίκων, με και χωρίς πόνο στον ώμο, κατά τη διάρκεια μιας περιόδου 16 μηνών. Εναποθέσεις ασβεστίου βρέθηκαν στο 7,8% των ασυμπτωματικών ατόμων, σε σχέση με το 42,5% των συμπτωματικών.
Ο τένοντας του υπερακανθίου ήταν η πιο συχνά ασβεστοποιημένος τένοντας (82,7%), ακολουθούμενος από αυτόν του υποπλατίου (8,7%) και του υπακάνθιου (8,4%).
Η μελέτη δείχνει επίσης, ότι οι γυναίκες ηλικίας μεταξύ 30 και 60 ετών με σύνδρομο υπακρωμιακής πρόσκρουσης, έχουν περισσότερες πιθανότητες να υποφέρουν από συμπτώματα αποτιτανωμένων τενόντων.
Τέλος, είναι σημαντικό ότι, οι αποτιτανώσεις φαίνονται να είναι παρούσες στις ακτινογραφίες του 7,8% του πληθυσμού, που δε υποφέρει από μη τραυματικής αιτιολογίας πόνο στον ώμο.
πηγή: http://www.anatomy-physiotherapy.com/22-systems/musculoskeletal/upper-extremity/shoulder/1287-is-there-a-link-between-calcific-deposits-and-shoulder-pain
http://www.jshoulderelbow.org/article/S1058-2746%2815%2900115-9/abstract
(Journal of Shoulder and Elbow Surgery, DOI: http://dx.doi.org/10.1016/j.jse.2015.02.024 )
των: Jan K.G. Louwerens, MD, Inger N. Sierevelt, MSc, Ruud P. van Hove, MD, Michel P.J. van den Bekerom, MD, Arthur van Noort, MD, PhD
Η αναδρομική αυτή μελέτη εξετάζει τη σχέση μεταξύ της ακτινολογικά διαγνωσμένης ασβεστοποίησης στην περιοχή του στροφικού πετάλου και του συνδρόμου υπακρωμιακής πρόσκρουσης.
Στους συμμετέχοντες στην μελέτη, αναφέρθηκαν αποθέσεις ασβεστίου στο 7,8% των ασυμπτωματικών ατόμων, σε σχέση με το 42,5% των ατόμων με συμπτώματα του σύνδρομο υπακρωμιακης πρόσκρουσης. Η ηλικία μεταξύ των 30 και 60 ετών, το γυναικείο φύλο και η ύπαρξη πόνου, ήταν οι κυριώτεροι προγνωστικοί παράγοντες για την παρουσία των αποθέσεων ασβεστίου στην περιοχή του στροφικού πετάλου.
Το σύνδρομο υπακρωμιακού πρόσκρουσης είναι ένας γενικός όρος που συμπεριλαμβάνει πολλές παθήσεις της ωμικής ζώνης. Μία από αυτές, η ασβεστοποιός τενοντίτιδα, χαρακτηρίζεται από τις αποθέσεις υδροξυαπατίτη (φωσφορικό άλας του ασβεστίου) στην περιοχή του στροφικού πετάλου και είναι συνήθως ορατή σε μια ακτινογραφία. Ο υδροξυαπατίτης αποτελείται εκτός από ασβέστιο και από φώσφορο και ιόντα υδροξυλίου. Επιπλέον, περιέχει οργανικά μόρια, κυρίως κολλαγόνο.
Δεν είναι σαφές από την υπάρχουσα έρευνα κατά πόσο οι αποθέσεις αυτές συνδέονται στενά με τον πόνο στον ώμο.
Στην συγκεκριμένη μελέτη, εξετάστηκαν ακτινογραφίες 1.219 ενηλίκων, με και χωρίς πόνο στον ώμο, κατά τη διάρκεια μιας περιόδου 16 μηνών. Εναποθέσεις ασβεστίου βρέθηκαν στο 7,8% των ασυμπτωματικών ατόμων, σε σχέση με το 42,5% των συμπτωματικών.
Ο τένοντας του υπερακανθίου ήταν η πιο συχνά ασβεστοποιημένος τένοντας (82,7%), ακολουθούμενος από αυτόν του υποπλατίου (8,7%) και του υπακάνθιου (8,4%).
Η μελέτη δείχνει επίσης, ότι οι γυναίκες ηλικίας μεταξύ 30 και 60 ετών με σύνδρομο υπακρωμιακής πρόσκρουσης, έχουν περισσότερες πιθανότητες να υποφέρουν από συμπτώματα αποτιτανωμένων τενόντων.
Τέλος, είναι σημαντικό ότι, οι αποτιτανώσεις φαίνονται να είναι παρούσες στις ακτινογραφίες του 7,8% του πληθυσμού, που δε υποφέρει από μη τραυματικής αιτιολογίας πόνο στον ώμο.
πηγή: http://www.anatomy-physiotherapy.com/22-systems/musculoskeletal/upper-extremity/shoulder/1287-is-there-a-link-between-calcific-deposits-and-shoulder-pain
http://www.jshoulderelbow.org/article/S1058-2746%2815%2900115-9/abstract
Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015
Άσκηση και manual therapy βελτιώνουν τον πόνο και την λειτουργικότητα στην οστεοαρθρίτιδα
από τον ιστότοπο: ScienceDaily
Οι ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα του ισχίου και γόνατος μπορούν να βελτιώσουν τα συμπτώματα, δηλαδή τον πόνο, την δυσκαμψία και την λειτουργικότητα της άρθρωσης, αν ακολουθήσουν τακτική σωματική άσκηση και manual therapy ή και τα δύο, σύμφωνα με νέα ερευνητικά ευρήματα που παρουσιάστηκαν από το Αμερικάνικο Κολλέγιο Ρευματολογίας στο Ετήσιο Συνέδριο στη Βοστώνη.
Η Οστεοαρθρίτιδα (ΟΑ), είναι η πιο συχνή πάθηση των αρθρώσεων και επηρεάζει μεσήλικες και ηλικιωμένους. Χαρακτηρίζεται από την προοδευτική βλάβη του χόνδρου της άρθρωσης (το προστατευτικό υλικό των οστών μέσα στην άρθρωση) και προκαλεί αλλαγές στις δομές γύρω από αυτήν. Αυτές οι αλλαγές μπορεί να περιλαμβάνουν τη συσσώρευση υγρού (φλεγμονή), την οστεώδη υπερανάπτυξη, καθώς και μυϊκή αδυναμία και αλλοιώσεις των περιαρθρικών στοιχείων, οι οποίες μπορεί να περιορίσουν την κίνηση και να προκαλέσουν πόνο.Υπάρχοντα στοιχεία συνηγορούν υπέρ της αποτελεσματικότητας της άσκησης και των ειδικών χειρισμών για την ανακούφιση από τα συμπτώματα της ΟΑ του ισχίου και του γόνατος, καθώς και τη βελτίωση της λειτουργικότητας. Ωστόσο, δεν υπάρχουν δεδομένα για την σύγκριση αυτών των θεραπευτικών προσεγγίσεων, με τη συνήθη ιατρική φροντίδα για την ΟΑ ή για την μακροπρόθεσμη αποτελεσματικότητα αυτής της προσέγγισης.
Ερευνητές στη Νέα Ζηλανδία μελέτησαν 206 ασθενείς με ΟΑ για δύο χρόνια, με σκοπό να μετρηθεί η αποτελεσματικότητα της προσθήκης της τακτικής σωματικής
άσκησης, των θεραπευτικών χειρισμών (manual therapy) ή ένος συνδυασμού και των δύο αυτών με τη
συνήθη αγωγή, σε σχέση με τη συνέχιση της συνήθους ιατρικής φροντίδας της ΟΑ."Ο
σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να διαπιστωθεί κατά πόσον παρέχοντας
ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα άσκησης ή manual therapy, οδηγούμε σε
σημαντικά πρόσθετα οφέλη, πέρα και πάνω από τη συνήθη ιατρική
φροντίδα," δήλωσε ο J. Haxby Abbott, DPT, PhD, FNZCP από το Πανεπιστήμιο
του Otago στο Dunedin της Νέας Ζηλανδίας, που είναι ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης.
Η πρόοδος των συμμετεχόντων μετρήθηκε με τη χρήση του Western Ontario and McMaster (WOMAC) δείκτη για την ΟΑ, ο οποίος αξιολογεί σε μια κλίμακα από 0-240. Όσο πιό χαμηλή είναι κατά WOMAC η βαθμολογία, δείχνει βελτίωση στον πόνο και την δυσκαμψία, καθώς και βελτίωση στην λειτουργικότητα της άρθρωσης. Οι συμμετέχοντες αξιολογήθηκαν επίσης σε αρκετές δοκιμασίες φυσικής κατάστασης, όπως για παράδειγμα, η χρονομέτρηση καθίσματος-ανύψωσης και του γρήγορου βαδίσματος 40 μέτρων, καθώς και στο ημικάθισμα των 30 δευτερολέπτων.
Στην αρχή της μελέτης, η μέση ηλικία των ασθενών που συμμετείχαν ήταν τα 66 έτη, με μία μέση βαθμολογία WOMAC στους 100,8 βαθμούς.
Μετά από δύο χρόνια, όλοι οι συμμετέχοντες, οι οποίοι ακολούθησαν τακτική άσκηση ή manual therapy ή ένα συνδυασμό και των δύο, έδειξαν βελτιωμένη βαθμολογία κατά WOMAC, καλύτερη από αυτή που είχαν οι συμμετέχοντες που είχαν λάβει μόνο τη συνήθη ιατρική φροντίδα για την ΟΑ.
Οι συμμετέχοντες που ακολούθησαν αγωγή με άσκηση εκτός από την συνήθη φροντίδα, έδειξαν βελτίωση κατά 31,7 μονάδες στην κλίμακα WOMAC, σε σύγκριση με αυτούς που ακολούθησαν μόνο τη συνήθη φροντίδα.
Οι συμμετέχοντες που ακολούθησαν manual therapy αγωγή εκτός από την συνήθη φροντίδα, έδειξαν μια βελτίωση κατά 30,1 μονάδες στην κλίμακα WOMAC.
Αν
και η διαφορά στην στην κατα WOMAC αξιολόγηση για τους συμμετέχοντες που έλαβαν
συνδυασμένη θεραπεία με άσκηση και manual therapy, εκτός από την
συνήθη φροντίδα, δεν πληρεί a priori σημαντικό κλινικό παράγοντα (28
βαθμοί), υπήρξε μια τάση προς όφελος των συμμετεχόντων, με την ομάδα αυτή να βελτιώνει κατά 26,2
βαθμούς την κατά WOMAC αξιολόγηση, περισσότερο από την ομάδα που έλαβε μόνο την συνήθη θεραπεία. Τέλος, οι συμμετέχοντες στην ομάδα θεραπείας με τακτική άσκηση, εμφάνισαν μεγαλύτερη
μέση μεταβολή στις περισσότερες δοκιμές φυσικής κατάστασης από
οποιαδήποτε άλλη ομάδα.
Συμπερασματικά, η προσθήκη στην συνήθη φροντίδα της ΟΑ, είτε της τακτικής άσκησης ή των ειδικών χειρισμών (manual therapy) ή και των δύο, είναι επωφελής για τους πάσχοντες.
Οι συγγραφείς της παραπάνω μελέτης κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι: "τα οφέλη που προσδίδονται σε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα αντιμετώπισης της ΟΑ, με την προσθήκη θεραπευτικής άσκησης ή (και) manual therapy, που παρέχονται από Φυσικοθεραπευτές, εξακολουθούν να είναι σημαντικά, ακόμη και για δύο τουλάχιστον χρόνια παρακολούθησης,".
πηγή: http://www.sciencedaily.com/releases/2014/11/141116094020.htm
http://www.newswise.com/articles/exercise-and-manual-therapy-improve-pain-and-function-in-osteoarthritis
Οι ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα του ισχίου και γόνατος μπορούν να βελτιώσουν τα συμπτώματα, δηλαδή τον πόνο, την δυσκαμψία και την λειτουργικότητα της άρθρωσης, αν ακολουθήσουν τακτική σωματική άσκηση και manual therapy ή και τα δύο, σύμφωνα με νέα ερευνητικά ευρήματα που παρουσιάστηκαν από το Αμερικάνικο Κολλέγιο Ρευματολογίας στο Ετήσιο Συνέδριο στη Βοστώνη.
Η Οστεοαρθρίτιδα (ΟΑ), είναι η πιο συχνή πάθηση των αρθρώσεων και επηρεάζει μεσήλικες και ηλικιωμένους. Χαρακτηρίζεται από την προοδευτική βλάβη του χόνδρου της άρθρωσης (το προστατευτικό υλικό των οστών μέσα στην άρθρωση) και προκαλεί αλλαγές στις δομές γύρω από αυτήν. Αυτές οι αλλαγές μπορεί να περιλαμβάνουν τη συσσώρευση υγρού (φλεγμονή), την οστεώδη υπερανάπτυξη, καθώς και μυϊκή αδυναμία και αλλοιώσεις των περιαρθρικών στοιχείων, οι οποίες μπορεί να περιορίσουν την κίνηση και να προκαλέσουν πόνο.Υπάρχοντα στοιχεία συνηγορούν υπέρ της αποτελεσματικότητας της άσκησης και των ειδικών χειρισμών για την ανακούφιση από τα συμπτώματα της ΟΑ του ισχίου και του γόνατος, καθώς και τη βελτίωση της λειτουργικότητας. Ωστόσο, δεν υπάρχουν δεδομένα για την σύγκριση αυτών των θεραπευτικών προσεγγίσεων, με τη συνήθη ιατρική φροντίδα για την ΟΑ ή για την μακροπρόθεσμη αποτελεσματικότητα αυτής της προσέγγισης.
Ερευνητές στη Νέα Ζηλανδία μελέτησαν 206 ασθενείς με ΟΑ για δύο χρόνια, με σκοπό να μετρηθεί η αποτελεσματικότητα της προσθήκης της τακτικής σωματικής
άσκησης, των θεραπευτικών χειρισμών (manual therapy) ή ένος συνδυασμού και των δύο αυτών με τη
συνήθη αγωγή, σε σχέση με τη συνέχιση της συνήθους ιατρικής φροντίδας της ΟΑ."Ο
σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να διαπιστωθεί κατά πόσον παρέχοντας
ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα άσκησης ή manual therapy, οδηγούμε σε
σημαντικά πρόσθετα οφέλη, πέρα και πάνω από τη συνήθη ιατρική
φροντίδα," δήλωσε ο J. Haxby Abbott, DPT, PhD, FNZCP από το Πανεπιστήμιο
του Otago στο Dunedin της Νέας Ζηλανδίας, που είναι ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης.Η πρόοδος των συμμετεχόντων μετρήθηκε με τη χρήση του Western Ontario and McMaster (WOMAC) δείκτη για την ΟΑ, ο οποίος αξιολογεί σε μια κλίμακα από 0-240. Όσο πιό χαμηλή είναι κατά WOMAC η βαθμολογία, δείχνει βελτίωση στον πόνο και την δυσκαμψία, καθώς και βελτίωση στην λειτουργικότητα της άρθρωσης. Οι συμμετέχοντες αξιολογήθηκαν επίσης σε αρκετές δοκιμασίες φυσικής κατάστασης, όπως για παράδειγμα, η χρονομέτρηση καθίσματος-ανύψωσης και του γρήγορου βαδίσματος 40 μέτρων, καθώς και στο ημικάθισμα των 30 δευτερολέπτων.
Στην αρχή της μελέτης, η μέση ηλικία των ασθενών που συμμετείχαν ήταν τα 66 έτη, με μία μέση βαθμολογία WOMAC στους 100,8 βαθμούς.
Μετά από δύο χρόνια, όλοι οι συμμετέχοντες, οι οποίοι ακολούθησαν τακτική άσκηση ή manual therapy ή ένα συνδυασμό και των δύο, έδειξαν βελτιωμένη βαθμολογία κατά WOMAC, καλύτερη από αυτή που είχαν οι συμμετέχοντες που είχαν λάβει μόνο τη συνήθη ιατρική φροντίδα για την ΟΑ.
Οι συμμετέχοντες που ακολούθησαν αγωγή με άσκηση εκτός από την συνήθη φροντίδα, έδειξαν βελτίωση κατά 31,7 μονάδες στην κλίμακα WOMAC, σε σύγκριση με αυτούς που ακολούθησαν μόνο τη συνήθη φροντίδα.
Οι συμμετέχοντες που ακολούθησαν manual therapy αγωγή εκτός από την συνήθη φροντίδα, έδειξαν μια βελτίωση κατά 30,1 μονάδες στην κλίμακα WOMAC.
 |
Η βαθμολόγηση κατά WOMAC όπως αναφέρεται στην έρευνα.
(American College of Rheumatology)
|
Συμπερασματικά, η προσθήκη στην συνήθη φροντίδα της ΟΑ, είτε της τακτικής άσκησης ή των ειδικών χειρισμών (manual therapy) ή και των δύο, είναι επωφελής για τους πάσχοντες.
Οι συγγραφείς της παραπάνω μελέτης κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι: "τα οφέλη που προσδίδονται σε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα αντιμετώπισης της ΟΑ, με την προσθήκη θεραπευτικής άσκησης ή (και) manual therapy, που παρέχονται από Φυσικοθεραπευτές, εξακολουθούν να είναι σημαντικά, ακόμη και για δύο τουλάχιστον χρόνια παρακολούθησης,".
πηγή: http://www.sciencedaily.com/releases/2014/11/141116094020.htm
http://www.newswise.com/articles/exercise-and-manual-therapy-improve-pain-and-function-in-osteoarthritis
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)