Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018

10 προτάσεις για φυσικοθεραπευτές από τον Adam Meakins (The Sports Physio)

από το blog του Adam Meakins (The Sports Physio)
video by @physioterapianet







1.   Ενεργητική θεραπεία αντί για παθητική θεραπεία!
2.   Η άσκηση δεν είναι μόνο για ενδυνάμωση!
3.   Το νευρικό σύστημα είναι ο βασιλιάς!
4.   Αλληλεπίδραση κατά την παρέμβαση!
5.   Ακούτε περισσότερο, μιλάτε λιγότερο!
6.   Μην φοβάστε να ρωτήσετε!
7.   Παραδεχτείτε τα λάθη και κάνετε τις απαραίτητες προσαρμογές κατά την διάρκεια της θεραπείας!
8.   Μην φοβάστε να ζητήσετε βοήθεια!
9.   Αντιμετωπίστε τις γνώσεις και τις προκαταλήψεις σας τακτικά!
10. Διαβάστε περισσότερα, πολλά περισσότερα!

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

👉"Κρατήστε ίσια την πλάτη σας, λυγίστε τα γόνατά σας"👈 ΛΑΘΟΣ




από την The Telegraph
 

Το "Κρατήστε ίσια την πλάτη σας, λυγίστε τα γόνατά σας", είτε στο σπίτι, είτε στο εργοστάσιο ή στο γραφείο, είναι η συμβουλή που λέγεται πάντα σε οποιονδήποτε προετοιμάζεται να σηκώσει ένα βαρύ αντικείμενο.
Ωστόσο, μια ομάδα επιστημόνων έχει ζητήσει την αναθεώρηση των οδηγιών για την υγεία και την ασφάλεια στην εργασία, αφού ισχυρίζεται ότι η τεχνική αυτή βασίζεται σε ελάχιστες αξιόπιστες αποδείξεις - και μπορεί ακόμη και να είναι και επικίνδυνη.


Οι επιστήμονες λένε ότι οι συμβατικές συμβουλές για να κρατάτε πάντα σε ευθεία την ΣΣ ενώ ανυψώνετε βάρη, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι λάθος

 

Μια νέα μελέτη υποστηρίζει ότι ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ενστικτωδώς ότι είναι σωστό να σηκώνουν βάρη από χαμηλά με την σπονδυλική τους στήλη σε ευθεία, η άρση με κλίση της σπονδυλικής στήλης προς τα εμπρός είναι πιο αποτελεσματική και όχι πιο επικίνδυνη. 
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Scandinavian Journal of Pain, επισημαίνοντας ότι η έρευνα διεξήχθη σε δασικούς εργάτες, στην οποία διαπιστώθηκε ότι όσοι έσκυψαν προς τα εμπρός για να σηκώσουν τα φορτία που τους είχαν δωθεί, κατανάλωσαν λιγότερη ενέργεια από εκείνους που τα σήκωναν λυγίζοντας τα γόνατά τους.
Η μελέτη
υποστηρίζει επίσης ότι δεν υπάρχει "σημαντική διαφορά" στα φορτία της σπονδυλικής στήλης και στις δυνάμεις συμπίεσης μεταξύ των δύο κινήσεων της άρσης βάρους.


Όμως, παρά την έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων τα οποία υποστηρίζουν την τεχνική ανύψωσης με ευθειασμό της σπονδυλικής στήλης, ο πολύς κόσμος πιστεύει ότι είναι η ασφαλέστερη μέθοδος και διδάσκεται σχεδόν σε κάθε εργαζόμενο όταν προσέρχεται σε μια νέα εταιρεία. 

Ακόμη και ο ιστότοπος του N.H.S. αναφέρει ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να κάμπτουν την σπονδυλική τους στήλη όταν ανυψώνουν βάρη.
Εν τω μεταξύ, οι συμβουλές από τους ειδικούς για την Υγεία και την Ασφάλεια στην Εργασία, συστήνουν στους ανθρώπους που σηκώνουν βάρη, να κάνουν βαθύ κάθισμα, έτσι ώστε οι μηροί τους να είναι παράλληλοι με το έδαφος, πριν από την ανύψωση ενός φορτίου, περιορίζοντας οποιαδήποτε κάμψη της σπονδυλικής τους στήλης.

"Πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι υπάρχει έλλειψη in vivo (στην πραγματική ζωή) αποδεικτικών στοιχείων που να υποστηρίζουν την έννοια της χρήσης 'Σ.Σ. σε ευθεία' αντί της 'Σ.Σ. σε κάμψη' για τη μείωση του κινδύνου οσφυϊκού πόνου", γράφουν οι ερευνητές του Curtin University από την Αυστραλία. Προσθέτουν ακόμη: "Τα ευρήματα αυτής της μελέτης μπορεί να έχουν επιπτώσεις στις εργονομικές κατευθυντήριες οδηγίες και στις πληροφορίες για τη δημόσια υγεία, που σχετίζονται με την ανύψωση αντικειμένων στους εργασιακούς χώρους."

Μια ακόμη μελέτη που διεξήχθη από το Πανεπιστήμιο του Aberdeen, πρότεινε ότι η τεχνική ανύψωσης βάρους θα πρέπει να καθορίζεται από το σχήμα της σπονδυλικής στήλης του ατόμου και δεν έχει σχέση με το μέγεθος του ανυψούμενου αντικειμένου. Ο βαθμός της καμπυλότητας της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης των ανθρώπων ποικίλει σημαντικά, με αποτέλεσμα αυτοί που έχουν μεγάλυτερη καμπυλότητα, φυσιολογικά, να κάμπτουν την σπονδυλική τους στήλη όταν σκύβουν για να σηκώσουν κάτι. 

Ο καθηγητής Richard Aspden, ο οποίος ηγήθηκε της μελέτης, ρωτά: "Αφού σαφώς δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, άρα πως μας λένε οι οδηγίες ότι πρέπει να σηκώνουμε ένα βάρος με τον ίδιο τρόπο;»

Ο οσφυϊκός πόνος, που ένα σημαντικό ποσοστό του προκαλείται από τραυματισμό, εκτιμάται ότι κοστίζει στο Ηνωμένο Βασίλειο ένα εκατομμύριο χρόνια χαμένης παραγωγικότητας, κάθε ημερολογιακό χρόνο. 

Ωστόσο, οι ειδικοί ισχυρίζονται ότι ο αριθμός αυτός είναι άσκοπα υψηλός, εν μέρει λόγω της ευκολίας με την οποία οι γιατροί στέλνουν ασθενείς για χειρουργική επέμβαση ή ειδικές απεικονιστικές εξετάσεις, πριν δοκιμάσουν απλές φυσικές και ψυχολογικές θεραπευτικές παρεμβάσεις. 

Μια ανασκόπηση που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο περιοδικό The Lancet, ώθησε τον Βρετανικό Σύλλογο Φυσικοθεραπευτών (C.S.P.) να ζητήσει στενότερη συνεργασία από τους γιατρούς, με σκοπό να αποτρέψει περιπτώσεις ήπιας έντασης οσφυϊκού πόνου να κλιμακωθούν σε καταστάσεις που αλλάζουν τη ζωή του πάσχοντος. 
Οι περισσότερες περιπτώσεις οσφυϊκού πόνου ανταποκρίνονται θετικά σε απλές φυσικές και ψυχολογικές θεραπευτικές παρεμβάσεις, που στοχεύουν στη διατήρηση του ενεργού και ικανού δυναμικού στην εργασία.

Στ
α άτομα με σημαντικό πόνο, συνιστάται να συνεχίζουν να κινούνται, να αποφεύγουν να μένουν στο κρεβάτι και να μην αποφεύγουν την ανύψωση αντικειμένων.


Πρόσφατη έρευνα του Παγκόσμιου Φόρουμ Ασθενειών του περασμένου έτους, διαπίστωσε ότι ο οσφυϊκός πόνος είναι η κύρια αιτία αναπηρίας σε όλες σχεδόν τις χώρες υψηλού εισοδήματος, καθώς και στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη.




πηγή: https://www.telegraph.co.uk/news/2018/11/17/straight-back-bent-knees-advice-wrong-study-finds/

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018

.

💥Αξιολόγηση


-
Σαν κλινικοί φυσικοθεραπευτές, είναι εύκολο να υποθέσουμε ποιες θεραπευτικές παρεμβάσεις ή ασκήσεις είναι κατάλληλες για έναν ασθενή μας με συγκεκριμένη συμπτωματολογία, με βάση την εμπειρία μας ή τα προηγούμενα πρότυπα που έχουμε δει και διαχειριστεί στο παρελθόν 
-
Είναι επίσης εύκολο για τον πάσχοντα να διαβάσει ένα πρωτόκολλο, μια πετυχημένη προσωπική εμπειρία ή ένα προπονητικό βιβλίο και να ακολουθήσει αυτό το πρόγραμμα ή αυτές τις συμβουλές, επειδή εμπιστεύεται την πηγή ή έχει εντυπωσιαστεί από τα αναφερόμενα "αποτελέσματα"
- 
📌Και δεν είναι κακό να χρησιμοποιύνται οι πληροφορίες σαν οδηγός ή πηγή
-
💯Αλλά εμείς, σαν επαγγελματίες υγείας, για να πετύχουμε τα καλύτερα αποτελέσματα για τους ασθενείς μας, είναι σημαντικό να αξιολογήσουμε τις δυνάμεις ή τις αδυναμίες τους. Χωρίς να το κάνουμε αυτό, εσείς, στην καλύτερη περίπτωση ΜΑΝΤΕΥΕΤΕ τι πραγματικά πρέπει να κάνετε για να πετύχετε τους συγκεκριμένους στόχους τους, 
-
💥 Στην αποκατάσταση, αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό. Μπορούμε να δούμε 10 διαφορετικούς ανθρώπους, όλοι με την ίδια "διάγνωση", αλλά και οι 10 πιθανόν να χρειάζονται διαφορετικό πρόγραμμα αποκατάστασης, διαφορετικές ασκήσεις, συνολικό έργο, επαναλήψεις, ρυθμούς, εξέλιξη, χρόνους ανάκαμψης κ.λπ. με βάση:
-
1) Ποιος είναι ο στόχος τους
2) Εάν διαθέτουν την ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ που απαιτείται για την επίτευξη του στόχου τους
3) Εάν διαθέτουν την απαιτούμενη ΙΣΧΥ
4) Εάν διαθέτουν το απαιτούμενο ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ
5) Πόσο ΠΟΝΟ αισθάνονται σήμερα
6) Αν χρειάζονται περισσότερη βοήθεια για να κατανοήσουν τι σημαίνει η ΕΜΠΕΙΡΙΑ τους
7) Αν υπάρχει ΦΟΒΟΣ ή ΝΕΥΡΙΚΟΤΗΤΑ στην εκτέλεση της συγκεκριμένης άσκησης ή κίνησης
8) Αν υπάρχουν ΜΕΤΑΒΟΛΙΚΕΣ ασθένειες ή παράγοντες που σχετίζονται με την ΗΛΙΚΙΑ, οι οποίοι μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά την αποκατάσταση
9) Η ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ και η ΕΜΠΕΙΡΙΑ
10) Και ο κατάλογος συνεχίζεται ...
-
📌Έτσι, όπως βλέπετε, η ύπαρξη ενός καλού κλινικού φυσικοθεραπευτή απαιτεί διεξοδική αξιολόγηση και κατανόηση όλων των προβλημάτων του ασθενή 
-
📌Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν μπορώ απλά να δώσω τυχαίες συμβουλές άσκησης, όταν κάποιος ρωτάει κάτι σαν:

-
⁉️ "Έχω πόνο στο γόνατο. Ποιες είναι οι καλύτερες ασκήσεις που μπορώ να κάνω γι αυτό;" !?

-
👍Κάθε απάντηση που δίνω με αυτές τις πληροφορίες, θα είναι μόνο θα είναι μόνο μια τυφλή εικασία, στην καλύτερη περίπτωση
-
Το σωστό είναι να αφιερώσω χρόνο να μιλήσω στο άτομο, να μάθω γι αυτόν και για τυχόν προβλήματα που έχει, να τον αξιολογήσω για να διαπιστώσω τις δυνατότητές του και στη συνέχεια να καταρτίσουμε ένα ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΜΕΝΟ πρόγραμμα, για να βοηθηθεί στην επίτευξη των ΣΤΟΧΩΝ του
-
💥 Με άλλα λόγια: ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΤΕ, μην ΜΑΝΤΕΥΕΤΕ



πηγή: https://www.facebook.com/dr.caleb.burgess/photos/a.553684598319344/734782413542894/?type=3&theater

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2018

Όλα είναι παλιά και όλα νέα, στην ιστορία του "βιοψυχοκοινωνικού μοντέλου"



Πέσατε τυχαία πάνω στο άρθρο, αλλά είναι μια αρκετά ωραία και ενδιαφέρουσα ιστορία για κάποιους από εσάς, που ενδιαφέρεστε για τον πόνο. Η ιστορία της θεωρίας του βιοψυχοκοινωνικού πόνου (The History of Biopsychosocial Pain – A tale of Gladiators, War, Papal Doctrine and a Wrestler) από τον Dr Harriet Wordsworth. Το δοκίμιο αυτό, ήταν αυτό που πήρε το βραβείο The Thomas Boulton Anaesthesia History Prize που απονεμήθηκε από την Ένωση Αναισθησιολόγων της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας. 
Επιλεγμένα αποσπάσματα θα διαβάσετε παρακάτω (όλες οι λέξεις με πλάγιους χαρακτήρες):

  
Ο George Engel και η προέλευση (;) του βιοψυχοκοινωνικού μοντέλου της ασθένειας

George Engel, 1913 – 1999


Το βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο της ασθένειας παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1977 από τον George Engel. Η ιδέα του ορόσημο, περιγράφει μια δυναμική αλληλεπίδραση μεταξύ ψυχολογικών, κοινωνικών και παθοφυσιολογικών μεταβλητών και υπογράμμισε την υπόθεση ότι οι λειτουργίες του νου θα μπορούσαν να επηρεάσουν το σώμα, όσο και οι λειτουργίες του σώματος, θα μπορούσαν να επηρεάσουν το μυαλό. Ένα τέτοιο μοντέλο έχει αναγνωριστεί από τότε στην εξήγηση σύνδρομων χρόνιου πόνου και έχει οδηγήσει σε μια σημαντική μεταβολή στον τρόπο με τον οποίο διερευνάται, διαγιγνώσκεται και θεραπεύεται ο πόνος. Αρχικά το μοντέλο αυτό  εφαρμόστηκε στον πόνο από τον Fordyce και τον Loeser στη δεκαετία του 1970 και του 1980, αλλά έχει εξαπλωθεί ιδιαίτερα τα τελευταία 30 χρόνια με πληθώρα υποστηρικτικών μελετών και φιλοσοφιών...
[Ωστόσο], θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι το βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο του πόνου είναι παρόν σε όλη την ιστορία και η εστίαση στο μοντέλο εξαρτάται από τις κοινωνικές, επιστημονικές και πολιτιστικές πεποιθήσεις της εποχής.



Οι αρχαίοι Έλληνες

Πλάτων, 428 – 348 πΧ

Πριν ακόμη και από την αρχαία Ελλάδα, ο πόνος φιλοσοφήθηκε ως συναισθηματικό κατασκεύασμα, που συχνά περιγράφεται ως "πάθος της ψυχής". Αυτή η εστίαση στις ψυχολογικές και συναισθηματικές πτυχές του πόνου προκαλείται αναμφισβήτητα λόγω της διπλής ιδιότητας των τότε ιατρών, ως φιλόσοφων και ως ιατρών. 

Ο Αριστοτέλης (384-322 πΧ) περιέγραψε τον πόνο ως το αντίθετο της ευχαρίστησης και ως μια κεντρική αισθητήρια λειτουργία, που προέρχεται από περιφερική διέγερση. Ο Πλάτων, ίσως χωρίς να συνειδητοποιήσει το πόσο σημαντικό είναι αυτό, ανέπτυξε την εκτίμηση για το πώς η υψηλότερη εγκεφαλική λειτουργία θα μπορούσε να επηρεάσει την αντίληψη του πόνου, μέσω της χρήσης τεχνικών απόσπασης της προσοχής. "Είπα ότι η ίδια η θεραπεία είναι ένα συγκεκριμένο φύλλο (=σκεύασμα), αλλά εκτός από το φάρμακο υπάρχει και μια συγκεκριμένη γοητεία, η οποία αν κάποιος φωνάζει όταν το χρησιμοποιεί, το φάρμακο τον αποκαθιστά εντελώς για την υγεία, αλλά χωρίς τη γοητεία δεν υπάρχει κέρδος από το φύλλο."


Ο Γαληνός και οι Ρωμαίοι 

Galen of Pergamon 130 AD – 210 AD


Οι Ρωμαίοι ανέπτυξαν επίσης την ιατρική του πόνου. Ο Γαληνός, ίσως ο πιο διάσημος Ρωμαίος γιατρός, χρησιμοποίησε την ιατρική του ιδιότητα για να διερευνήσει τις πληγές που είχαν οι μονομάχοι και τα άγρια ​​θηρία στις αρένες. Η διερεύνηση αυτή, μαζί με την ανατομία των ζώων, του επέτρεψε να αναπτύξει μια εκτίμηση της ανατομίας του νευρικού συστήματος και να υποθέσει μια πρώιμη ανατομική οδό πόνου. Ωστόσο, τόσο ο βιολογικός καθορισμός, όσο και η ενασχόλησή του με τη φιλοσοφία , τον έκαναν να εκτιμήσει τις πολύπλοκες αλληλεπιδράσεις μεταξύ του νου και του σώματος. Στη μελέτη του για την ψυχική ασθένεια περιγράφει πώς προέκυψαν διανοητικές διαταραχές όχι μόνο αν ο εγκέφαλος επηρεάστηκε άμεσα, αλλά και αν άλλα όργανα είχαν πληγεί.

Υποτίθεται ότι προστέθηκε ένα πέμπτο σημείο στα τέσσερα αρχικά σημάδια φλεγμονής του Κέλσου - ερυθρότητα, οίδημα, ζέστη και πόνος - με τη μορφή "διαταραγμένης λειτουργίας". Αυτό υπογραμμίζει μια εκτίμηση για τη λειτουργική συνιστώσα του πόνου και τη σημασία του για τη ζωή του ασθενούς, η οποία είναι συχνά πιο επιζήμια από την ίδια την αίσθηση του πόνου. 


Ο μεσαίωνας, η "poena" και ο Πάπας

Πόνος, θάνατος και τιμωρία στα τέλη του Μεσαίωνα. Εικόνα από τη Βίβλο του Holkham

Όπως με τόσες πολλές φιλοσοφικές και επιστημονικές ιδέες της αρχαίας εποχής, οι θεωρίες για την προέλευση και την νατιμετώπιση του πόνου κατοχυρώθηκαν στο θρησκευτικό μυστήριο κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Ο πόνος συνδέθηκε με τη θεωρία της αρχικής αμαρτίας. Οι βιβλικές διδασκαλίες κυριολεκτικά καθόρισαν την ένοια του πόνου: "Ο Θεός είπε στην Εύα: θα πολλαπλασιάσω εις πλήθος πολύ τας λύπας σου, τας θλίψεις και τους στεναγμούς σου. Με πόνους θα γεννάς τα τέκνα σου, θα εξαρτάσαι δε πάντοτε από τον άνδρα σου και αυτός θα είναι κύριός σου"(Γένεση 3:16).  
Ο πόνος θεωρήθηκε ως τιμωρία από τον Θεό που πρέπει ο ανθρωπος να υπομείνει. Πράγματι, η λατινική λέξη για τον πόνο, η "poena", μπορεί κυριολεκτικά να μεταφραστεί και ως "τιμωρία" (ποινή). 
Αυτή η δομή της θεολογικής πεποίθησης που περιβάλλει τον πόνο εξακολούθησε να υστερεί στον 19ο αιώνα, ξεπερνώντας την εμφάνιση αποτελεσματικών αναλγητικών και αναισθητικών παραγόντων ... Έτσι, στον 19ο αιώνα, ένας γιατρός θα χρησιμοποιούσε ένα είδος "θρησκευτικού και ηθικού λογισμού" για να καθορίσει ποιοι ασθενείς είχαν τη "σωστή ευαισθησία" ή έπρεπε να υποβληθούν σε χειρουργική αναισθησία.


Ο Διαφωτισμός

René Descartes 1596 – 1650

Η άνθηση της επιστήμης, της φιλοσοφίας και των τεχνών που περιβάλλουν τον Διαφωτισμό είχε τεράστιο αντίκτυπο στο πώς ερμηνεύτηκε ο πόνος. Ο Descartes ανέπτυξε τη Θεωρία του Δυϊσμού (Theory of Dualism) στη δεκαετία του 1600, όπου περιγράφεται ο διαχωρισμός του σώματος και του πνεύματος ως δύο ξεχωριστές οντότητες. Ο πόνος περιγράφηκε ως παραγόμενος από τους μηχανισμούς του σώματος, αλλά αντιληπτός από την ψυχή. Αυτή η θεωρία έρχεται σε αντίθεση με την ολιστική άποψη των Ελλήνων, αλλά σηματοδότησε τη μετάβαση από την θρησκευτική ή φιλοσοφική αιτιολογία στην φυσιολογική πηγή. 
Η καρτεσιανή δυϊστική θεωρία έγινε ευρέως αποδεκτή και στον 20ο αιώνα. Το προφανές ελάττωμα στη θεωρία αυτή, ήταν η εξάρτηση από ένα εμφανές ερέθισμα και η αιτιώδης συνάφεια μεταξύ της βλάβης των ιστών και του πόνου. Οι ασθενείς που παραπονέθηκαν για πόνο, αλλά δεν είχαν καμιά ένδειξη τραυματισμού και αντιστρόφως εκείνοι με μεγάλους τραυματισμούς αλλά με ελάχιστη αίσθηση του πόνου, εξηγούνταν καθαρά ότι είχαν "παράτυπο" πόνο, κηρύχτηκαν τρελοί και επομένως ακατάλληλοι για ιατρική αντιμετώπιση. 


Ο Von Frey και οι Βικτωριανοί

Maximilian Rupert Franz von Frey 1852 – 1932
  
Ο Von Frey το 1895 προσπάθησε να διαιρέσει τις αισθήσεις σε τέσσερις ευρείες ομάδες, καθεμιά με τις δικές τους ελεύθερες απολήξεις νεύρων και μονοπάτια στο νευρικό σύστημα. Αυτές ονομάστηκαν δερματικές αισθήσεις - αφή, κρύο, ζέστη και πόνος και έτσι διαμόρφωσε τη δική του θεωρία του πόνου, στην οποία ο πόνος περιγράφηκε ως ξεχωριστή αίσθηση. 
Παρά τις αυξανόμενες φυσιολογικές αποδείξεις, στη Βικτωριανή εποχή, η άποψη ότι ο πόνος ήταν ένα αναπόφευκτο και ακόμη και ωφέλιμο μέρος της ζωής παρέμεινε... Ο πόνος μάλιστα προκλήθηκε ως θεραπευτική αντιμετώπιση ορισμένων ασθενειών. 
Αυτή η προληπτική ή ακόμα και η πνευματική άποψη του πόνου συχνά παρεμπόδιζε τους γιατρούς, στο  να προσφέρουν αναλγησία και φάνηκε να είναι μια ματαιοδοξία από τις θρησκευτικές διδασκαλίες, που συνδέουν τον πόνο με την κακία και την αμαρτία


 Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος

Αυστρο-ούγγροι στρατιώτες με προσθετικά μέλη στο Νοσοκομείο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, Βουδαπέστη

Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος έφερε μια αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για τον χρόνιο πόνο. Οι πάσχοντες από χρόνιο πόνο θεωρήθηκαν ως εθισμένοι, ψυχικά άρρωστοι ή και ψεύτες, εξαιτίας της κυριαρχίας της θεωρίας της εξειδικευμέμης ευαισθησίας. Ωστόσο, κάποιοι αναγνώρισαν την ομοιότητα στα συμπτώματα των στρατιωτών που επέστρεφαν απο το μέτωπο και άρχισαν να διερευνούν τρόπους αντιμετώπισης τους πέρα ​​ από τη χρήση οπιούχων.


Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και η μεταπολεμική εποχή

Henry Beecher, 1904 - 1976. Εικόνα από πολεμικό νοσοκομείο, Β.Αφρική, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου

Μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η σημασία της ψυχοκοινωνικής συνιστώσας του χρόνιου πόνου επανήλθε στη μόδα. Ο Henry Beecher παρατήρησε ότι οι στρατιώτες στο στρατιωτικό νοσοκομείο ανέφεραν πολύ χαμηλότερα επίπεδα πόνου σε σύγκριση με αμάχους με παρόμοιους τραυματισμούς. Υπολόγισε ότι η εμπειρία του πόνου ήταν ένα περίπλοκο μείγμα σωματικού τραυματισμού και συναισθηματικής και γνωστικής αντίδρασης στην αίσθηση.Παρατήρησε ότι οι μαχητές χρειάζονταν λιγότερα οπιοειδή και έδειξαν λιγότερο ταλαιπωρημένες συμπεριφορές από τους πολίτες και υπέθεσε ότι αυτό οφειλόταν στις θετικές υπονομεύσεις που σχετίζονται με τη ζημία που υπέστησαν από τον πόλεμο.  
Επομένως, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι ο Beecher, το 1946, ήταν ο πρώτος που παρατηρούσε πραγματικά τις πολυπλοκότητες του πόνου και όλων των βιοψυχοκοινωνικών συνιστωσών του.
Ο John J. Bonica ήταν ιατρός στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Madigan στην Ουάσιγκτον κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν ο ίδιος ένας πάσχων από χρόνιο πόνο, έχοντας συσσωρεύσει τραυματισμούς στον ώμο, κατά τη διάρκεια της αθλητικής του καριέρας σαν πρωταθλητής παλαιστής. Απογοητευότανε ολοένα και περισσότερο από την αδυναμία του να διαχειριστεί αποτελεσματικά τις συνθήκες πόνου στους στρατιώτες που επέστρεφαν από το μέτωπο.  
Παρατήρησε ότι οι στρατιώτες που πέτυχαν το καλύτερο λειτουργικό αποτέλεσμα έλαβαν πληροφορίες από πολλές διαφορετικές ειδικότητες του ιατρικού επαγγέλματος. Μετά τον πόλεμο διερεύνησε την ιδέα μιας πολυεπιστημονικής ομάδας προσέγγισης και δημιούργησε μια Κλινική Πόνου στο Γενικό Νοσοκομείο Tacoma, στην οποία συνεργαζόντουσαν αναισθησιολόγοι, νευροχειρουργοί, ορθοδοντικοί, γιατροί, ψυχολόγοι και ακτινολόγοι. Η ιδέα του για τη διαχείριση των πολυτροπικών πόνων, την οποία δημοσίευσε το 1953, παρά τα ενθαρρυντικά αποτελέσματα, δεν έγινε ευρέως αποδεκτή.


 Melzack και Wall και η Gate Control Theory

Pat Wall και Ron Melzack

Το έργο των Melzack και Wall, το 1965, προσπάθησε να συνδυάσει αυτό που κατανοήθηκε φυσιολογικά με αυτό που παρατηρήθηκε ψυχολογικά και συναισθηματικά. Η Θεωρία Ελέγχου Πύλης του Πόνου (Gate Control Theory) περιγράφει ένα σύστημα όπου ο πόνος δεν είναι μια αναπόφευκτη συνέπεια της διέγερσης των αισθητήρων νοητότητας, αλλά εξαρτάται από τις υψηλότερες φλοιώδεις λειτουργίες όπως η προσοχή και η έννοια. Το μοντέλο αυτό προσαρμόστηκε με προσοχή στις προηγούμενες παρατηρήσεις του Bonica και δείχνει ότι ο κόσμος της έρευνας για τον πόνο κατευθύνθηκε προς ένα βιοψυχολογικό μοντέλο, για δέκα χρόνια πριν ο Engel δημοσίευσε το έργο του.
Η αλλαγή στον τρόπο σκέψης συνέπεσε με την ανάπτυξη του κινήματος Hospice και την ανάπτυξη της έννοιας του "ολικού πόνου" της Dame Cicely Saunders. Η παρηγορητική φροντίδα στη δεκαετία του 1950 ήταν μια νέα ειδικότητα και οι γιατροί άρχισαν να αναγνωρίζουν την επίπτωση της κατάθλιψης, του θυμού, του άγχους και την κοινωνική απομόνωση στην αντίληψη των ασθενών τους, από τα συμπτώματά τους. Αυτό ήταν ιδιαίτερα προφανές και οι πρώτες δοκιμές έδειξαν πως η αντίδραση στον πόνο θα μπορούσε να μειωθεί χωρίς φαρμακολογική παρέμβαση, αλλά με ομιλίες και προσεκτική εξήγηση των συμπτωμάτων και των διεργασιών της νόσου.


 The swinging ’60s

Φωτογραφία ενός ασφαλιστικού γραφείου της δεκαετίας του '60

Στη δεκαετία του '60, η αμερικανική κοινωνία του πόνου έχει προσχωρήσει στην ιδέα του "ανταποδοτικού εκκρεμούς" (swinging pendulum) , η οποία φαίνεται να δείχνει την οικονομική επιρροή στον κόσμο της έρευνας του πόνου. Οι ασφαλιστικές εταιρείες συσσώρευαν όλο και περισσότερους ασθενείς με χρόνιο πόνο και πίστευαν ότι μια ψυχολογική παρέμβαση, όπου ο ασθενής ενθαρρύνθηκε να είναι υπεύθυνος για τη διαχείριση των δικών του συμπτωμάτων, θα παρείχε μια φτηνή απάντηση στις πρσδοκίες τους.  
Αυτό σήμαινε ότι οι ψυχολογικές θεραπείες αυτή τη στιγμή συχνά είχαν οικονομική υποστήριξη για να διεξάγουν όλο και μεγαλύτερες δοκιμές. Ωστόσο, δεν είχαν εκτιμήσει σωστά το κόστος υλοποίησης αυτών των υπηρεσιών και, κατά συνέπεια, το κόστος μεταφέρθηκε στις ίδιες τις ασφαλιστικές εταιρείες. 
Σταδιακά το "εκκρεμές" επέστρεψε στην αντίθετη κατεύθυνση και δόθηκε οικονομική υποστήριξη σε δοκιμές φαρμάκων, με την ελπίδα να βρεθεί, κάπως εξωπραγματικά, μια φθηνότερη χρυσή λύση για να θεραπεύσει όλα τα προβλήματα πόνου. Αυτό είναι ένα άλλο παράδειγμα του πώς οι κοινωνικές πιέσεις επηρέασαν την πορεία της έρευνας για τον πόνο. 


Η δεκαετία του '70, η ίδρυση της IASP και η Wall's 

Patrick Wall, 1925 – 2001

Η συνοπτική περιγραφή του Engel για την ασθένεια μέσα στο βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο ταιριάζει απόλυτα με την αυξανόμενη λειτουργική και ψυχολογική ώθηση στον κόσμο της έρευνας για τον πόνο το 1977. Η Διεθνής Ένωση για τη Μελέτη του Πόνου (IASP) ιδρύθηκε το 1973 από τον Bonica για να συγκεντρώσει τις αναπτυσσόμενες περιοχές της επιστήμης που εμπλέκονται στην ανάπτυξη της αντιμετώπισης του πόνου.  
Το βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο του πόνου ήταν ευρέως αποδεκτό στην IASP, κάτι το οποίο είναι εμφανές στη δημοσίευση του ορισμού του πόνου το 1979 ως "δυσάρεστη αισθητική και συναισθηματική εμπειρία που συνδέεται με την πραγματική ή πιθανή βλάβη των ιστών".
Σε μια πρώιμη έκδοση της δημοσίευσης της IASP, ο Pain, παρά το γεγονός ότι είναι φυσιολόγος, αποδέχεται σαφώς τη σημασία του βιοψυχοκοινωνικού μοντέλου, καθώς δηλώνει ότι "ο πόνος ορίζεται καλύτερα ως μια συνειδητοποίηση μιας ανάγκης και όχι μιας αίσθησης ... έχει περισσότερα κοινά με το φαινόμενο της πείνας και της δίψας, παρά με το να βλέπει ή να ακούει ... σε κάθε στάδιο δείχνει ότι ο πόνος έχει μόνο αδύναμη σύνδεση με τον τραυματισμό, αλλά μια ισχυρή σύνδεση με την κατάσταση του σώματος".


Η δεκαετία του '80 και μετά
 


Από τη δεκαετία του 1980 μέχρι σήμερα, πολλοί επιστήμονες, ψυχολόγοι και φιλόσοφοι έχουν προσαρμοσθεί και παρείχαν περισσότερα στοιχεία για να υποστηρίξουν τη σημασία του βιοψυχοκοινωνικού μοντέλου του πόνου.Σήμερα είναι δύσκολο να βρεθεί ένα δημοσίευμα για τον πόνο που δεν αναφέρει μια βιοψυχοκοινωνική πτυχή του πόνου, όσο τεχνικό ή φαρμακολογικό και να είναι το θέμα. 
Πρόκειται για μια ιδέα γνωστή σε όλους όσους ασχολούνται με τη σύγχρονη υγειονομική περίθαλψη Στη δεκαετία του '70 χαιρετίστηκε ως μια σύγχρονη ιδέα, προϊόν παράλληλων εξελίξεων στη φυσιολογία, τη φαρμακολογία, την ψυχολογία και την κοινωνιολογία. Ωστόσο, η εκτίμηση της σημασίας των ψυχολογικών και περιβαλλοντικών πτυχών στην αιτιολογία και τη διαχείριση του πόνου δεν είναι καινούρια.


 Επειδή είσαι εσύ και εγώ, είμαστε ιστορία

Είναι ένα σπουδαίο δοκίμιο από τον Dr Wordsworth (λυπάμαι, δεν μπόρεσα να βρω έναν σύνδεσμο σε μια επαγγελματική σελίδα ή βιογραφικό), διατίθεται πλήρως για να διαβάσει κανείς εδώ. Ίσως το διαχρονικό μάθημα της ιστορίας είναι ότι σε κάθε χρονική στιγμή, δεν είμαστε τόσο έξυπνοι/διαβασμένοι/μπροστάρηδες, όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε ότι είμαστε. 
Εάν το βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο ήταν άτομο, ίσως να ήταν μια Kardashian - τίποτα καινούργιο, γνωστό για την καμπύλη ανούσια εικόνα του, μέσα και έξω από τη μόδα, πολυδημοσιευμένο και πολύ γνωστο, αλλά γίνεται κατανοητό από λίγους. 
Αυτό δεν απομακρύνεται από το σπουδαίο δοκίμιο του Dr Wordsworth ή από την αρχική ιδέα του Engel, αλλά υποδηλώνει ότι η γνώση μιας μικρής ιστορίας μπορεί να είναι ταπεινωτική, αλλά και να έχει κάποια οφέλη - ο Πλάτων έφτασε στο "φαινόμενο placebo" πριν από χιλιάδες χρόνια. Η φιλοσοφική σκέψη του Γαληνού τον έκανε καλύτερο γιατρό, οι δογματικές πεποιθήσεις (θρησκευτικές ή άλλες) μπορούν να βλάψουν τους ανθρώπους, ακούγοντας προσεκτικά και παρακολουθώντας τους στρατιώτες με τρομερούς τραυματισμούς, ο Beecher γνώριζε τη λεπτή σχέση μεταξύ βλάβης των ιστών και πόνου πριν από 70 χρόνια. Ο Bonica τάχθηκε υπέρ των πολυεπιστημονικών προσεγγίσεων στον πόνο στη δεκαετία του '50, αλλά αγνοήθηκε. Η θεωρία του ελέγχου της πύλης του πόνου των Melzack-Wall δεν ήταν ποτέ απλώς μια θεωρία και πολύ λίγοι άνθρωποι μέχρι σήμερα καταλαβαίνουν την ιδέα του Wall για μια κατάσταση ανάγκης. Και υπάρχουν και πολλά άλλα ακόμη - φυσικά.


                                    Πίσω στο μέλλον - "Κατανόηση του πόνου το 2025"

Οι ειλικρινείς ευχαριστίες μου εδώ πρέπει να πάνε στον Mick Thacker για την διάλεξή του στο 2015 Louis Gifford με τίτλο:
Understanding Pain in 2025: Top Down before Bottom Up!  που μας δίνει μια ευκαιρία να γυρίσουμε πίσω μερικά χρόνια για να εξετάσουμε το μέλλον. Συζητώντας ίσως το πιο αληθινό βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο πόνου γύρω από το μοντέλο του οργανισμού Louis Gifford, ο Mick διερευνά τη δική του ενσωματωμένη διατύπωση του MOM, εισάγει την ιδέα της Προγνωστικής Επεξεργασίας (PP) και συζητά το έργο που κάνει με έναν από τους φίλους του, τον Andy Clark, για να βρουν μια προσέγγιση PP στον πόνο. 
Κάντε κλικ στην παρακάτω εικόνα για μια σύνδεση με το βίντεο. Είναι μια διάλεξη 2 ωρών, αλλά διαθέσετε τον χρόνο και θα βγείτε κερδισμένοι. 

video


-Tim Cocks




πηγή: https://noijam.com/2018/09/21/everything-old-is-new-again-on-a-history-of-the-biopsychosocial-model/

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018

John P. A. Ioannidis: Αναζητώντας την χρήσιμη κλινική έρευνα




John P. A. Ioannidis (born August 21, 1965 in New York City) is a Professor of Medicine and of Health Research and Policy at Stanford University School of Medicine and a Professor of Statistics at Stanford University School of Humanities and Sciences.
He is director of the Stanford Prevention Research Center, and co-director, along with Steven N. Goodman, of the Meta-Research Innovation Center at Stanford (METRICS).[1][2] He is also the editor-in-chief of the European Journal of Clinical Investigation.[3] He was chairman at the Department of Hygiene and Epidemiology, University of Ioannina School of Medicine as well as adjunct professor at Tufts University School of Medicine.[4][5] He is best known for his research and published papers on scientific studies, particularly the 2005 paper "Why Most Published Research Findings Are False".[6] Ioannidis is one of the most-cited scientists across the scientific literature, especially in the fields of clinical medicine and social sciences, according to Thomson Reuters' Highly Cited Researchers 2015.[7]

Πανελλήνιο Καρδιολογικό Συνέδριο   -   22 Οκτ. 2018


 



πηγή: https://www.youtube.com/watch?v=F9CPO9b0nII

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2018

Dr. Kase and KU DO REI


Σε αυτό το βίντεο ο Dr. Kenzo Kase εξηγεί τη σημασία της σωστής ελαστικότητας της KinesioTape, σε συνδυασμό με την έννοια του KU DO REI.

 




πηγή: https://vimeo.com/269970878?ref=fb-share&1

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018

2018 Consensus statement on exercise therapy and physical interventions (orthoses, taping and manual therapy) to treat patellofemoral pain:

recommendations from the 5th International Patellofemoral Pain Research Retreat, Gold Coast, Australia, 2017


Οι συστάσεις για τις θεραπευτικες παρεμβάσεις που διατυπώθηκαν στo 5th International Patellofemoral Pain Research Retreat, υποστηρίζουν τη χρήση θεραπευτικής άσκησης (ιδιαίτερα του συνδυασμού εστιασμένων ασκήσεων στο ισχίο και στο γόνατο), συνδυασμένες με άλλες παρεμβάσεις και ορθωτικά βοηθήματα, για την βελτίωση του πόνου και/ή της λειτουργικότητας σε άτομα με επιγονατιδομηριαίο πόνο. 
Η χρήση επιγονατιδικών χειρισμών, χειρισμών ή κινητοποίησης του γόνατος και της οσφύος, όπως και η χρήση ηλεκτροφυσικών μέσων δεν συνιστάται.

Τέλος, υπάρχει αβεβαιότητα για την χρησιμότητα επιγονατιδικών περιδέσεων, βελονισμού ή ξηρής βελόνας, τεχνικών κινητοποίησης μαλακών ιστών, κινητοποίησης με χρήση ισχαιμικής περίδεσης και επανεκπαίδευση βάδισης. 




Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2018

Μπορούν τα video games να βοηθήσουν στην οσφυαλγία;


19 Σεπτεβρίου 2018, University of Sydney



Νέα έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ έχει βρει οτι ασκήσεις απο βιντεοπαιχνίδια που εκτελούνται στο σπίτι, μπορούν να μειώσουν τον χρόνιο οσφυϊκό πόνο σε ηλικιωμένους κατά 27%, κάτι που είναι συγκρίσιμο με τα οφέλη που αποκτώνται στα πλαίσια εποπτευομένων από φυσικοθεραπευτή προγραμμάτων κινησιοθεραπείας.

Δημοσιεύθηκε σήμερα στο περιοδικό Physical Therapy, αυτή η πρώτη έρευνα που μελέτησε την αποτελεσματικότητα των αυτο-διαχειριζόμενων ασκήσεων βιντεοπαιχνιδιών στο σπίτι, σε άτομα άνω των 55 ετών, που χρησιμοποιούσαν ένα Nintendo Wii-Fit-U.

Η οσφυαλγία είναι η πιο μειονεκτική και δαπανηρή μυοσκελετική κατάσταση παγκοσμίως, που δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα σε ηλικιωμένους που αναπτύσσουν χρόνια συμπτώματα. Η χρόνια οφυαλγία γίνεται πιο σοβαρή και προκαλεί μεγαλύετρη αναπηρία με την πάροδο της ηλικίας. Έχει δε σημαντικό αντίκτυπο σε παραμέτρους της σωματικής λειτουργικότητας, όπως η ισορροπία, η δύναμη και η ταχύτητα βάδισης.

"Η μελέτη μας διαπίστωσε ότι οι ασκήσεις βιντεοπαιχνιδιών που εκτελούνται στο σπίτι είναι μια πολύτιμη θεραπευτική επιλογή για ηλικιωμένους που πάσχουν από χρόνια οσφυαλγία, καθώς οι συμμετέχοντες παρουσίασαν μείωση κατά 27% στον πόνο και κατά 23% αύξηση της λειτουργικότητας, μετά από τις ασκήσεις αυτές", δήλωσε ο Dr. Joshua Zadro, Φυσικοθεραπευτής και μεταδιδακτορικός ερευνητής από τη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ."Οι συμμετέχοντες εξασφάλισαν ευελιξία και μυϊκή ενίσχυση, εκτελώντας αερόβιες ασκήσεις για 60 λεπτά, τρεις φορές την εβδομάδα, στο σπίτι χωρίς την επίβλεψη θεραπευτή και η επίδραση ενός προγράμματος βιντεοπαιχνιδιών 8 εβδομάδων ήταν συγκρίσιμη με τα προγράμματα άσκησης που ολοκληρώθηκαν υπό την επίβλεψη φυσικοθεραπευτή.
Τα δομημένα προγράμματα άσκησης, όπως παρέχονται από τους φυσικοθεραπευτές, συνιστώνται για τη διαχείριση καταστάσεων χρόνιας οσφυαλγίας, αλλά δεν υπάρχει ικανοποιητική συμμόρφωση από τους πάσχοντες, με τις μη επιτηρούμενες ασκήσεις στο σπίτι. Ωστόσο, η μελέτη μας είχε υψηλή συμμόρφωση στις ασκήσεις βίντεοπαιχνιδιών, με τους συμμετέχοντες να ολοκληρώνουν κατά μέσο όρο το 85% των συνιστώμενων συνεδριών.Οι ασκήσεις βίντεοπαιχνιδιών είναι διαδραστικές, έχουν κατατοπιστικές οδηγίες, παρέχουν πληροφορίες σχετικά με την τεχνική εκτέλεσης και βαθμολογούν την απόδοσή του κάθε ασθενούς. Τα παραπάνω είναι εξαιρετικά κίνητρα και πιθανόν να εξηγήσουν γιατί η συμμόρφωση με αυτό το πρόγραμμα ήταν πολύ υψηλότερη από άλλα προγράμματα, που έχουν δώσει οδηγίες στους ασθενείς να ασκούνται χωρίς επίβλεψη.
Τ
α μέσω βιντεοπαιχνιδιών προγράμματα άσκησης θα μπορούσαν να είναι μια ιδανική λύση για την αύξηση του κινήτρου των ηλικιωμένων να αυτοδιαχειρίζονται το πρόβλημά τους με την άσκηση στο σπίτι και να βελτιώνουν τις ικανότητές τους, με σκοπό να συνεχίζουν τις καθημερινές τους δραστηριότητες παρά τον πόνο και τα άλλα υπάρχοντα συμπτώματα.Το συγκεκριμένο πρόγραμμα, έχει μεγάλες δυνατότητες, καθώς οι επιβλεπόμενες επισκέψεις φυσικοθεραπείας μπορεί να είναι δαπανηρές και οι άνθρωποι που ζουν σε απομακρυσμένες ή αγροτικές περιοχές μπορούν να αντιμετωπίσουν εμπόδια στο να έχουν πρόσβαση σε αυτές στις επιβλεπόμενες υπηρεσίες.Οι ηλικιωμένοι με κακή φυσική λειτουργικότητα προτιμούν επίσης τις ασκήσεις στο σπίτι, καθώς η μετακίνηση σε δομές φυσικοθεραπείας μπορεί να είναι δύσκολη."


Ο επιβλέπων της έρευνας, αναπληρωτής καθηγητής Dr. Paulo Ferreira, από τη Σχολή Επιστημών Υγείας του Πανεπιστημίου, δήλωσε ότι η πρόσφατη σειρά του περιοδικού Lancet για τον οσφυϊκό πόνο, τόνισε την ανάγκη για χαμηλού κόστους και προσιτές θεραπευτικές παρεμβάσεις."Δεδομένου του τεράστιου παγκόσμιου κόστους του χρόνιου οφυϊκού πόνου, η αύξηση της ικανότητας ενός ατόμου να αυτο-διαχειρίζεται τον πόνο του, μειώνοντας παράλληλα την ανάγκη για θεραπευτικές παρεμβάσεις, θα πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα", ανέφερε."Οι ασκήσεις βιντεοπαιχνιδιών με βάση το σπίτι θα μπορούσαν να αποτελέσουν λύση σε αυτό το πρόβλημα, καθώς μειώνουν την εξάρτηση από το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης και κάνει οικονομία σε πόρους. Ο εξοπλισμός είναι χαμηλού κόστους, περίπου στα $200 και οι ασθενείς δεν θα πρέπει να μετικινηθούν για να επισκεφθούν τους ειδικούς.Αυτά τα προγράμματα θα μπορούσαν να υλοποιηθούν στο πλαίσιο του υπάρχοντος συστήματος περίθαλψης της Αυστραλίας, με μια μόνο συνεδρία για την οργάνωση και τη διδασκαλία των ασθενών για τη χρήση του προγράμματος. Είναι γνωστό ότι τα παραδοσιακά προγράμματα άσκησης απαιτούν πολύ περισσότερες συνεδρίες.Η μελέτη αυτή υπογραμμίζει την άριστη σχέση κόστους-αποτελεσματικότητας αυτής της νέας προσέγγισης στη διαχείριση του οσφυϊκού πόνου, ιδιαίτερα επειδή μπορεί να εφαρμοστεί σε μεγάλη κλίμακα και σε άτομα σε απομακρυσμένες κοινότητες, με περιορισμένη πρόσβαση σε θεραπευτές".

Ο Dr. Zadro πρόσθεσε: "Αυτή η μελέτη δείχνει μια πολλά υποσχόμενη νέα κατεύθυνση στην αντιμετώπιση των ηλικιωμένων που πάσχουν από οσφυαλγία, κάτι που είναι ιδιαίτερα σημαντικό, δεδομένου ότι οι περισσότερες θεραπευτικές επιλογές δεν έχουν δοκιμαστεί σε ηλικιωμένους.Ο παγκόσμιος πληθυσμός των ανθρώπων άνω των 60 ετών αναμένεται να τριπλασιαστεί μέχρι το 2050, συνεπώς η έρευνα σε αυτόν τον πληθυσμό είναι εξαιρετικά σημαντική".



Λεπτομέρειες μελέτης: Η μελέτη ήταν μια τυχαιοποιημένη δοκιμή ελέγχου 60 συμμετεχόντων ηλικίας 55 ετών και άνω, με μέση ηλικία τα 67 έτη. Η δοκιμή δεν έλαβε χρηματοδότηση από τη Nintendo Wii και δεν δηλώθηκε σύγκρουση συμφερόντων.




πηγή:  https://medicalxpress.com/news/2018-09-video-game-chronic-pain.html