των:Ηåvard Moksnes, Lars Engebretsen, Ingrid Eitzen, May Arna Risberg
Department of Sport Medicine, Norwegian Research Center for Active Rehabilitation (NAR), Norwegian School of Sport Sciences, Oslo 0806, Norway
Δεν υπάρχουν πολλές και με σωστή μέθοδο μελέτες για την αποκατάσταση του τραυματισμού του προσθίου χιαστού συνδέσμου (ΠΧΣ) σε σκελετικά ανώριμα παιδιά (ηλικίας έως 12 ετών) και επίσης, δεν υπάρχουν μελέτες που να έχουν αξιολογήσει, σε βάθος χρόνου, τα λειτουργικά αποτελέσματα μετά από μια μη επεμβατική αποκατάσταση.
Σκοπός της παρούσας μελέτης, ήταν να αναφέρει τις αλλαγές της λειτουργικότητας του γόνατος και το επίπεδο δραστηριότητας σε σκελετικά ανώριμα παιδιά, μετά μη επεμβατική αποκατάσταση, για τουλάχιστον 2 έτη μετά από τραυματισμό του ΠΧΣ.
Στη μελέτη συμμετείχαν 46 παιδιά ηλικίας έως 12 ετών, που αξιολογήθηκαν κατά την έναρξη την έναρξη της αποκατάστασης και μετέπειτα σε τακτικές αξιολογήσεις με τη χρήση υποκειμενικών και αντικειμενικών μετρήσεων, ισοκινητικών μετρήσεων μυϊκής ισχύος, αναπηδήσεων στο πάσχον σκέλος, καθώς και κλινικών εξετάσεων, σε συνολικό χρονικό διάστημα 2 ετών.
Η συμμετοχή σε αθλητικές δραστηριότητες παρακολουθήθηκε και αξιολογήθηκε με μηνιαίες καταγραφές και ο συνολικός χρόνος αθλητικής δραστηριότητας, όπως και η ένταση, καταχωρηθηκε για να αξιολογηθεί.
Τα 36 από τα 46 από τα παιδιά (ποσοστό 78%) δεν υποβλήθηκαν σε χειρουργική αποκατάσταση του ΠΧΣ, κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης. Η ομάδα αυτή, παρουσίασε στατιστικά σημαντικές μεταβολές, με αμφίβολη όμως κλινική σημασία, με τον ασθενή να έχει χαμηλότερες κάποιες εργαστηριακές μετρήσεις ή δυσκολία στην αναπήδηση.
Οι μετρήσεις συμμετρίας όμως, μας έδιναν το πάσχον πόδι σταθερά πάνω από 90% για τη μυϊκή δύναμη και ακόμη και οι δοκιμές αναπήδησης και η ισοκινητική μυϊκή δύναμη, βελτιώθηκαν σημαντικά κατά τη διάρκεια της μελέτης.
Από αυτά τα παιδιά, το 91% συνέχισε να συμμετέχει στο άθλημα του και στο μάθημα της φυσικής αγωγής στο σχολείο.
Το 38% από το σύνολο των παιδιών που δεν αντιμετώπισαν χειρουργικά την βλάβη του ΠΧΣ, λόγω ανεπάρκειας, αναγκάστηκε να αλλάξει την κύρια δραστηριότητά του ή να αλλάξει επίπεδο άσκησης από το πιο προχωρημένο επίπεδο, σε κάποιο χαμηλότερου φορτίου.
Συμπεράσματικα, η μη επεμβατική μέθοδος αντιμετώπισης κακώσεων του ΠΧΣ σε παιδιά ηλικίας κάτω των 12 ετών (σκελετικά ανώριμα παιδιά), είναι εξίσου αποτελεσματική, αν και σε κάποια από αυτά κρίθηκε απαραίτητη η μείωση του επιπέδου δραστηριότητας.
Αυτή είναι η πρώτη μελέτη που διερεύνησε προοπτικά τα λειτουργικά αποτελέσματα αυτής της αγωγής, σε σκελετικά ανώριμα παιδιά μετά απο τραυματισμό του ΠΧΣ. Τα παιδιά αυτά μπορούν να παραμείνουν σωματικά δραστήρια, χωρίς να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση και η πλειοψηφία των παιδιών αυτών συνεχίζει την δραστηριότητά του στο ίδιο επίπεδο.
Τέλος, οι κλινικοί γιατροί. θα πρέπει με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση να είναι σε θέση να συστήνουν μια μη χειρουργική θεραπεία, σε σκελετικά ανώριμα παιδιά με τραυματισμό του ΠΧΣ.
πηγή: http://bjsm.bmj.com/content/47/8/488.full