από το περιοδικό BioMed Research International 2014; 2014: 785263.
Σε αυτή την έρευνα, συμμετείχαν 81 ασθενείς με ακράτεια των ούρων, μετά από ριζική προστατεκτομή για καρκίνο του προστάτη.
Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε δύο ομάδες.
Οι ασθενείς στην Ομάδα Ι επιπροσθέτως χωρίστηκαν σε δύο υποομάδες, σε σχέση με την φυσικοθεραπευτική μέθοδο που ακολουθήθηκε.
Στους ασθενείς της υποομάδας Ια δόθηκε ένα πρόγραμμα αποκατάστασης που αποτελείτο από τρία μέρη. Το αντίστοιχο πρόγραμμα στους ασθενείς της υποομάδας Ιβ αποτελείτο από δύο μέρη.
Στην ομάδα II, δηλαδή στην ομάδα ελέγχου, αν και είχε αναφερθεί η επίμονη ακράτεια ούρων μετά από την ριζική προστατεκτομή, δεν δόθηκε θεραπεία για προσωπικούς λόγους.
Για την εκτίμηση του επιπέδου της ακράτειας, ακολουθήθηκαν λειτουργικές δοκιμές του ουροποιητικού συστήματος (1 ώρας και 24 ωρών), κρατήθηκε ημερολόγιο και χρησιμοποιήθηκε ερωτηματολόγιο για την ακράτεια. Ακόμη καταγράφησαν μετρήσεις της έντασης των μυών του πυελικού εδάφους και πραγματοποιήθηκε επιφανειακό ηλεκτρομυογράφημα (sEMG).
Η διάρκεια της φυσικοθεραπευτικής συνεδρίας εξαρτήθηκε από το επίπεδο της ακράτειας και η συνολική διάρκεια του προγράμματος δεν ξεπέρασε τους 12 μήνες.
Βελτιωμένα αποτελέσματα εγκράτειας επιτεύχθηκαν στην ομάδα Ι έναντι Ομάδας II και η διαφορά ήταν στατιστικώς σημαντική. Η αναλογία πιθανοτήτων για την ανάκτηση της εγκράτειας ήταν μεγαλύτερη στην ομάδα Ι και μικρότερες στην ομάδα II, που δεν ακολούθησε φυσικοθεραπευτικό πρόγραμμα αποκατάστασης.
Η σύγκριση των αποτελεσμάτων της εγκράτειας έδειξε ότι υπάρχει επίσης στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ των υποομάδων Ια και Ιβ.
Το φυσιοθεραπευτικό πρόγραμμα αποκατάστασης που χρησιμοποιείται σε ασθενείς που πάσχουν από ακράτεια των ούρων μετά από προστατεκτομή, για τους περισσότερους από αυτούς, αποδείχθηκε να είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος δράσης, η οποία υποστηρίζεται και από τα ληφθέντα αποτελέσματα.
πηγή: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4017841/