Η οσφυαλγία αντιμετωπίζεται ολο και περισσότερο καταχρηστικά με μαγνητικές τομογραφίες και παυσίπονα, καθώς οι γιατροί αναζητούν μια γρήγορη λύση

της Aya Tsintziras
από την National Post
 

Εάν αντιμετωπίζετε πόνο στην πλάτη, μια επίσκεψη στο γιατρό σας θα μπορούσε πραγματικά να κάνει τα πράγματα χειρότερα και όχι καλύτερα.
Σύμφωνα με μια online μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό JAMA Internal Medicine διαπιστώθηκε ότι αντί για μια λιγότερο επεμβατική προσέγγιση, που συνίσταται, οι γιατροί ανταποκρίνονται όλο και περισσότερο, σε ασθενείς με αναφερόμενο πόνο στην οσφύ. με περιττές μαγνητικές τομογραφίες, καθώς και άλλες απεικονιστικές εξετάσεις, ισχυρά παυσίπονα και παραπομπές σε ειδικούς.

Η μελέτη με επικεφαλής τον Dr. John N. Mafi του Beth Israel Deaconess Medical Center της Βοστώνης, εξέτασε 23.918 καταγεγραμμένες ιατρικές επισκέψεις, από τον Ιανουάριο του 1999 έως τον Δεκέμβριο του 2010. Η έρευνα αυτή είναι σημαντική, διότι 1 στις 10 στις ιατρικές επισκέψεις στις Η.Π.Α. είναι λόγω αναφερόμενου πόνου στο κάτω μέρος της σπονδυλικής στήλης του ασθενούς.
"Οι κατευθυντήριες γραμμές έχουν αρκετά σαφείς από το 1990", λέει ο Dr. Mafi, ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης. "Η βασική προσέγγιση είναι "το λιγότερο αποδίδει περισσότερο" για τους ασθενείς με συνηθισμένο πόνο στην οσφύ."

Τα αποτελέσματα της μελέτης δείχνουν μια αύξηση στη συνταγογράφηση παυσίπονων όπως το  OxyContin, το οποίο είναι ένα οπιοειδές και ως εκ τούτου ελάχιστα προσφέρει για τον ήπιο πόνο στην οσφύ και τίποτα περισσότερο για σοβαρό πόνο. Καθώς η χρήση οπιοειδών αυξήθηκε από το 19% έως το 29% των περιπτώσεων, η χρήση των μη συνταγογραφούμενων παυσίπονων μειώθηκε από 37% σε 25%.
Η χρήση οπιοειδών μπορεί να είναι επικίνδυνη: Η μελέτη ανακάλυψε ότι το 43% όσων χρησιμοποιούν τα αυτά φάρμακα, σε περιπτώσεις οσφυαλγίας, υποφέρουν επίσης από προβλήματα κατάχρησης ουσιών. Η συνταγογράφηση αυτών μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις. Σχεδόν 15.000 θάνατοι σημειώθηκαν το 2008, λόγω χρήσης οπιούχων ναρκωτικών, ένας αριθμός πολύ μεγαλύτερος από αυτόν των θανάτων από την κοκαΐνη και την ηρωίνη.

Ένα άλλο εύρημα ήταν ότι οι αριθμοί των μαγνητικών και αξονικών τομογραφιών αυξήθηκαν, σε αυτή την δεκαετία, από 7% έως 11%. Αν και αυτές είναι μη-επεμβατικές διαδικασίες, κάθε σάρωση κοστίζει στο ασφαλιστικό σύστημα πάνω από $1.000. Ο Dr.Mafi θεωρεί ότι ο λόγος γι αυτή την αύξηση είναι η πίεση από τον ασθενή για απεικονιστικές εξετάσεις, καθώς οι ασθενείς επιθυμούν να αισθάνονται ότι ο γιατρός τους έχει ακούσει τις ανησυχίες τους και ζητά τις κατάλληλες διαγνωστικές εξετάσεις.

"Είμαστε μια κοινωνία που απαιτεί άμεσες λύσεις, αλλά η οσφυαλγία δεν παίζει με τους κανόνες αυτούς," λέει ο Dr. Mafi. "Δυστυχώς, οι εξεζητημένες εξετάσεις και θεραπείες δεν έχουν αποδειχθεί ότι μειώνουν τον πόνο του ασθενούς ή βελτιώνουν την ποιότητα της ζωής του."

Οι ασθενείς με οσφυαλγία χωρίς red flags, όπως o πυρετός, το ιστορικό καρκίνου, τα νευρολογικά συμπτώματα ή η απώλεια βάρους μπορεί και πρέπει να αντιμετωπίζονται χωρίς ισχυρά παυσίπονα ή απεικονιστικές εξετάσεις.
"Αυτό σημαίνει, χορήγηση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων ή ακεταμινοφαίνης και, όταν ο πόνος δεν υποχωρεί, παραπομπή σε φυσικοθεραπεία. Οι περισσότερες περιπτώσεις της επανεμφάνισης πόνου στην πλάτη θα επιλυθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα."


πηγές: 
http://ww2.nationalpost.com/m/wp/blog.html?b=life.nationalpost.com%2F2013%2F07%2F31%2Fback-pain-increasingly-treated-improperly-with-mris-painkillers-as-mds-search-for-quick-fix-jama-study  http://archinte.jamanetwork.com/article.aspx?articleid=1722522

Η προεγχειρητική φυσικοθεραπεία ελαττώνει σημαντικά την μετεγχειρητική φροντίδα σε ασθενείς που υποβάλλονται σε ολική αρθροπλαστική ισχίου ή γόνατος

από τον ιστότοπο PT in motion

Μια νέα μελέτη διαπίστωσε ότι μόνο 1 έως 2 συνεδρίες προεγχειρητικής φυσικοθεραπείας μπορεί να μειώσουν τη μετεγχειρητική χρήση περίθαλψης κατά 29%, για τους ασθενείς που υποβάλλονται σε ολική αρθροπλαστική ισχίου ή γόνατος, εξοικονομώντας κόστος υγειονομικής περίθαλψης πάνω από $ 1.000 ανά άτομο.
Ερευνητές στο Οχάιο μελέτησαν 4,733 Medicare περιπτώσεις ολικής αρθροπλαστικής ισχίου ή γόνατος, από ένα συνδυασμό 169 επαρχιακών και αστικών νοσοκομείων με ευρεία γεωγραφική κατανομή. Διαπίστωσαν ότι το 79,7% των ασθενών που δεν έλαβαν προεγχειρητική φυσικοθεραπεία απαιτούσαν αυξημένες μετεγχειρητικές υπηρεσίες φροντίδας. Το ποσοστό αυτό μειώθηκε σε 54,2% για τους ασθενείς που έλαβαν ακόμη και ένα μικρό αριθμό φυσικοθεραπευτικών συνεδριών πριν από την επέμβαση. 

Η μελέτη προ-δημοσιεύθηκε πριν από την εκτύπωσή της στο περιοδικό Journal of Bone and Joint Surgery.

Μετά από προσαρμογή για τις δημογραφικές μεταβλητές και τα συνοδά νοσήματα, οι συγγραφείς της μελέτης εκτιμούν ότι η μείωση κατά 29% σε μετεγχειρητική περίθαλψη, στην ομάδα που έλαβε προεγχειρητική φυσικοθεραπεία, μεταφράζεται σε μείωση του κόστους κατά $ 1.215 ανά ασθενή και οφείλεται στην μείωση του μετεγχειρητικού κόστους νοσηλείας και στην μειωμένη απαιτούμενη υγειονομική περίθαλψη κατ΄ οίκον.
Ασθενείς με τουλάχιστον 1 συνεδρία συμπεριλήφθηκαν στην ομάδα της προεγχειρητικής αγωγής, υπό την προϋπόθεση ότι είχαν λάβει την υπηρεσία 30 ημέρες πριν από την χειρουργική επέμβασή τους.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι το όφελος της προεγχειρητικής φυσικοθεραπευτικής αγωγής προήλθε κυρίως από τον τρόπο που προετοιμάζονται οι ασθενείς για την μετεγχειρητική αποκατάσταση. Στις περισσότερες περιπτώσεις που μελετήθηκαν, η προεγχειρητική φυσικοθεραπεία περιορίστηκε σε 1 ή 2 συνεδρίες, που "δείχνει ότι η αξία της προεγχειρητικής φυσικοθεραπείας οφείλεται κυρίως στην εκπαίδευση του ασθενούς για την χρήση, μετεγχειρητικά, βοηθημάτων βάδισης, το σχεδιασμό για την αποκατάσταση και τη διαχείριση των προσδοκιών του ασθενούς και όχι από πολλαπλές εντατικές συνεδρίες για να αναπτύξει τη δύναμη και το εύρος της κίνησης."

"Η μελέτη μας δείχνει μια σημαντική μείωση της μετεγχειρητικής φροντίδας που συνδέεται με τη χρήση της φυσικοθεραπευτικής αγωγής κατά τη διάρκεια της προεγχειρητικής περίοδου για την ολική αρθροπλαστική χειρουργική επέμβαση", γράφουν οι συγγραφείς, προσθέτοντας ότι σε περιβάλλον όπου η χειρουργική επέμβαση αντικατάστασης έχει προταθεί από ορθοπεδικό χειρουργό, "η φυσικοθεραπεία φαίνεται να παρέχει ωφέλη εντός της δομής ενός τυποποιημένου προεγχειρητικού προγράμματος εκπαίδευσης και προγραμματισμού, στο οποίο οι φυσιοθεραπευτές μπορούν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο."

Ενώ οι ερευνητές αναγνωρίζουν ότι πρέπει να προχωρήσει η μελέτη για να εντοπίσει τον καλύτερο τρόπο για την εξισορρόπηση της κατανομής των πόρων μεταξύ των προ- και μετ-εγχειρητικής αγωγής, αναφέρουν οτι τα ευρήματα της παρούσας μελέτης είναι ένα καλό πρώτο βήμα για την τελειοποίηση των νέων μοντέλων περίθαλψης.

"Όσο το κόστος της υγειονομικής περίθαλψης μετακινείται απο την αμοιβή ανά υπηρεσία στην συνολική αμοιβη για την αποκατάσταση του προβλήματος, απαιτείται κάποιος καλύτερος επιμερισμός στους παρόχους που συμμετέχουν," συμπληρώνουν οι συγγραφείς, "η σωστή διαχείρισης των οικονομικών, θα έχει σαν αποτέλεσματα υψηλής ποιότητας υπηρεσίες με χαμηλό κόστος, κάτι που είναι επιτακτική ανάγκη."


πηγή:  http://www.apta.org/PTinMotion/News/2014/10/2/PreOperativePT/

9 πράγματα που πρέπει να ξέρετε για τον πόνο

του Joseph Brence, PT, DPT, FAAOMPT, COMT, DAC
από τον ιστότοπο Move Forward 

1. Ο πόνος ξεκινά από τον εγκέφαλο. Παλαιότερα θεωρούσαμε ότι ο πόνος προέρχεται μέσα στους ιστούς του σώματός μας. Τώρα πλέον ξέρουμε ότι ο πόνος δεν υφίσταται έως ότου ο εγκέφαλος αποφασίσει να τον παρουσιάσει. Ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί ένα εικονικό "οδικό χάρτη" για να κατευθύνει την παραγωγή του πόνου στους ιστούς, που θεωρεί ότι ενδέχεται να βρίσκονται σε κίνδυνο. Αυτή η διαδικασία λειτουργεί ως μέσο επικοινωνίας μεταξύ του εγκεφάλου και των ιστών του σώματος και χρησιμεύει ως άμυνα έναντι πιθανού τραυματισμού ή ασθένειας.

2. Ο βαθμός της βλάβης δεν είναι πάντοτε ανάλογος με τον βαθμό του πόνου. Η έρευνα έχει δείξει ότι αισθανόμαστε τον πόνο με διαφορετικούς τρόπους. Ενώ μερικοί από εμάς βιώνουν σοβαρούς τραυματισμούς με μικρής έντασης πόνο, άλλοι βιώνουν μικροτραυματισμούς με πολύ πόνο (σκεφτείτε ένα κόψιμο από χαρτί).

3. Παρά τα όσα η διαγνωστική απεικόνιση (μαγνητικές τομογραφίες, ακτινογραφίες, αξονική τομογραφία) μας δείχνει, το εύρημα μπορεί να μην είναι η αιτία του πόνου σας. Μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε σε άτομα ηλικίας 60 ετών και άνω, οι οποίοι δεν είχαν συμπτώματα οσφυαλγίας, διαπιστώθηκε ότι το 36% είχε μια κήλη δίσκου, το 21% είχε σπονδυλική στένωση και οι περισσότεροι από το 90% είχαν έναν εκφυλισμένο δίσκο, κατά τη διαγνωστική απεικόνιση.

4. Ψυχολογικοί παράγοντες, όπως η κατάθλιψη και το άγχος, μπορούν να κάνουν τον πόνο σας εντονότερο. Ο πόνος μπορεί να επηρεαστεί από πολλούς διαφορετικούς παράγοντες, όπως οι ψυχολογικές συνθήκες. Μια πρόσφατη μελέτη στο περιοδικό Journal of Pain έδειξε ότι ψυχολογικές μεταβλητές που υπήρχαν πριν από μια ολική αρθροπλαστική γόνατος, σχετίζονται με τον μακροχρόνιο πόνο, μετά την εγχείρηση, του ασθενούς.

5. Το κοινωνικό περιβάλλον μπορεί να επηρεάσει την αντίληψη του πόνου. Πολλοί ασθενείς αναφέρουν αύξηση της έντασης του πόνου τους όταν βρίσκονται στη δουλειά ή σε μια αγχώδη κατάσταση. Μηνύματα πόνου μπορεί να παραχθούν όταν ένα άτομο είναι σε ένα περιβάλλον ή κατάσταση που ο εγκέφαλος την ερμηνεύει ως μη ασφαλή. Είναι μια βασική μορφή αυτο-προστασίας.

6. Η κατανόηση του πόνου μέσω της εκπαίδευσης, μπορεί να μειώσει την ανάγκη σας για τη φροντίδα του. Μια μεγάλη μελέτη που έγινε σε στρατιωτικό προσωπικό, απέδειξε πως όσοι είχαν ακολουθήσει 45λεπτη εκπαιδευτική συνεδρία για την αντιμετώπιση του πόνου, ζήτησαν φροντίδα για την οσφυαλγία τους λιγότερο από ότι οι ομόλογοί τους.

7. Ο εγκέφαλός μας μπορεί να παρασυρθεί ώστε να αναπτύξει πόνο στην περιοχή προθέσεων. Μελέτες έχουν δείξει ότι ο εγκέφαλος μας μπορεί να παρασυρθεί ώστε να αναπτύξει μια "αναφερόμενη" αίσθηση σε ένα άκρο που έχει ακρωτηριαστεί, προκαλώντας έτσι μια αίσθηση του πόνου, που φαίνεται να προέρχεται από την πρόθεση, είτε από το "φάντασμα" του άκρου. Η αίσθηση δημιουργείται από την αντίληψη του εγκεφάλου, ότι το σώμα είναι όπως από τη γέννησή του (ολόκληρο και πλήρες) και όχι όπως είναι σήμερα (μετά τον ακρωτηριασμό).

8. Η δυνατότητα της αναγνώρισης της αριστερής και της δεξιάς πλευράς μπορεί να μεταβάλει την αίσθηση του πόνου. Υπάρχουν δίκτυα εντός του εγκεφάλου που βοηθούν στον προσδιορισμό της αριστερής και της δεξιάς πλευράς και μπορεί να επηρεάσουν την αίσθηση του πόνου. Εάν έχετε ήδη βιώσει τον πόνο, θα έχετε παρατηρήσει οτι η αίσθηση της κατεύθυνσης είναι διαταραγμένη και αυτό μπορεί να οφείλεται στο "οδικό χάρτη" εντός του εγκεφάλου, που ακολουθεί λεπτομερώς μια διαδρομή για κάθε μέρος του σώματος και μπορεί να είναι διαταραγμένη.  
(Ο όρος που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε ένα μέρος του εικονικού χάρτη πορείας του εγκεφάλου δεν είναι σαφής. Φανταστείτε να χυθεί μελάνι στην επιφάνεια ενός οδικού χάρτη και στη συνέχεια προσπαθήστε να χρησιμοποιήσει το χάρτη για να φτάσετε στον προορισμό σας.)

9. Δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε αν έχετε υψηλή ανοχή στον πόνο ή όχι. Εχει επιστημονικά προσδιοριστεί ότι δεν αισθανομαστε όλοι μας τον πόνο κατά τον ίδιο τρόπο. Ενώ μερικοί άνθρωποι ισχυρίζονται ότι έχουν "υψηλή ανοχή" στον πόνο, δεν υπάρχει ακριβής τρόπος για τη μέτρηση ή την  σύγκριση της ανοχής του πόνου μεταξύ των ατόμων. Ενώ υπάρχουν συσκευές που μπορούν να μετρήσουν πόση δύναμη πρέπει να ασκηθεί πριν αισθανθούμε πόνο, δεν μπορεί να προσδιοριστεί τι είναι η αίσθηση του πόνου.



πηγή: http://www.moveforwardpt.com/resources/detail.aspx?cid=95fbe874-be35-47dc-81c5-36395b2dfa5b#.VJ7aO_9A3

Η σχέση της πρώιμης βάδισης με την διάρκεια νοσηλείας και το κόστος σε ολική αρθροπλαστική γόνατος

των Pua YH, Ong PH 
από το περιοδικό American Journal of Physical Medical Rehabilitation 2014 Nov;93(11):962-70. doi: 10.1097/PHM.0000000000000116.
  

Στόχος αυτής της μελέτης ήταν να αξιολογηθεί η σχέση της πρώιμης βάδισης με τη διάρκεια της παραμονής στο νοσοκομείο, το κόστος και τα λειτουργικά αποτελέσματα, σε νοσηλευόμενους ασθενείς που υποβάλλονται σε ολική αρθροπλαστική γόνατος. 
Είναι μια αναδρομική μελέτη, στην οποία συμμετείχαν 1.504 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε ολική αρθροπλαστική γόνατος μεταξύ του Αυγούστου 2009 και του Ιανουάριου 2011 σε Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. 

Όλοι οι ασθενείς υποβλήθηκαν μετά την επέμβαση σε φυσικοθεραπεία από την πρώτη μετεγχειρητική ημέρα. Οι ασθενείς ταξινομήθηκαν σε δύο ομάδες. Στην ομάδα της πρώιμης βάδισης (άρχισαν να περπατούν απο την πρώτη μετεγχειρητική ημέρα, n=803) και την άλλη ομάδα (που άρχισαν να περπατούν στην δεύτερη μετεγχειρητική ημέρα, n=701). 
Οι ασθενείς της ομάδας της πρώιμης βάδισης παρουσίασαν στατιστικά σημαντική μείωση στην προσαρμοσμένη μέση διάρκεια παραμονής στο νοσοκομείο (-0,44 ημέρες, ρ<0,001) και μειωμένο προσαρμοσμένο μέσο συνολικό κόστος νοσηλείας (Σιγκαπούρη:-$385, Ηνωμένες Πολιτείες:-$315, ρ<0,001).  
Και οι δύο ομάδες δεν διέφεραν σημαντικά στο ποσοστό επανεισδοχής των 90 ημερών.
Ωστόσο, η έγκαιρη βάδιση σχετίστηκε με μεγαλύτερη πιθανότητα επίτευξης τουλάχιστον 90 μοιρών κάμψης του γόνατος (προσαρμοσμένη αναλογία πιθανοτήτων 1,33, ρ <0,01) και χρειαζόντουσαν βοήθημα βάδισης με μικρότερη βάση στήριξης (προσαρμόζονται αναλογικά λόγος πιθανοτήτων 1,36, ρ<0,001).

Συμπερασματικά, η μία ημέρα διαφοράς στην αρχική ημέρα βάδισης, σχετίστηκε με την μικρότερη παραμονή στο νοσοκομείο, το χαμηλότερο κόστος νοσηλείας, και την ποιοτικότερη λειτουργία του γόνατος.  
Τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης παρέχουν μια πρώτη εμπειρική υποστήριξη για την χρησιμότητα της πρώιμης βάδισης, μετά από ολική αρθροπλαστική γόνατος.


πηγή:  http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24879549

Η αποτελεσματικότητα της φυσικοθεραπείας στην ακράτεια ούρων μετά από ριζική προστατεκτομή

των Elżbieta Rajkowska-Labon,  Stanisław Bakuła,   Marek Kucharzewski και Zbigniew Śliwiński 
από το περιοδικό BioMed Research International 2014; 2014: 785263.

Σε αυτή την έρευνα, συμμετείχαν 81 ασθενείς με ακράτεια των ούρων, μετά από ριζική προστατεκτομή για καρκίνο του προστάτη.  

Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. 
Οι ασθενείς στην Ομάδα Ι επιπροσθέτως χωρίστηκαν σε δύο υποομάδες, σε σχέση με την φυσικοθεραπευτική μέθοδο που ακολουθήθηκε.  

Στους ασθενείς της υποομάδας Ια δόθηκε ένα πρόγραμμα αποκατάστασης που αποτελείτο από τρία μέρη. Το αντίστοιχο πρόγραμμα στους ασθενείς της υποομάδας Ιβ αποτελείτο από δύο μέρη. 
Στην ομάδα II, δηλαδή στην ομάδα ελέγχου, αν και είχε αναφερθεί η επίμονη ακράτεια ούρων μετά από την ριζική προστατεκτομή, δεν δόθηκε θεραπεία για προσωπικούς λόγους. 
Για την εκτίμηση του επιπέδου της ακράτειας, ακολουθήθηκαν λειτουργικές δοκιμές του ουροποιητικού συστήματος (1 ώρας και 24 ωρών), κρατήθηκε ημερολόγιο και χρησιμοποιήθηκε ερωτηματολόγιο για την ακράτεια. Ακόμη καταγράφησαν μετρήσεις της έντασης των μυών του πυελικού εδάφους και πραγματοποιήθηκε επιφανειακό ηλεκτρομυογράφημα (sEMG). 
Η διάρκεια της φυσικοθεραπευτικής συνεδρίας εξαρτήθηκε από το επίπεδο της ακράτειας και η συνολική διάρκεια του προγράμματος δεν ξεπέρασε τους 12 μήνες. 

Βελτιωμένα αποτελέσματα εγκράτειας επιτεύχθηκαν στην ομάδα Ι έναντι Ομάδας II και η διαφορά ήταν στατιστικώς σημαντική. Η αναλογία πιθανοτήτων για την ανάκτηση της εγκράτειας ήταν μεγαλύτερη στην ομάδα Ι και μικρότερες στην ομάδα II, που δεν ακολούθησε φυσικοθεραπευτικό πρόγραμμα αποκατάστασης. 
Η σύγκριση των αποτελεσμάτων της εγκράτειας έδειξε ότι υπάρχει επίσης στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ των υποομάδων Ια και Ιβ.

Το φυσιοθεραπευτικό πρόγραμμα αποκατάστασης που χρησιμοποιείται σε ασθενείς που πάσχουν από ακράτεια των ούρων μετά από προστατεκτομή, για τους περισσότερους από αυτούς, αποδείχθηκε να είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος δράσης, η οποία υποστηρίζεται και από τα ληφθέντα αποτελέσματα.
 

πηγή:  http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4017841/

Οδηγός Φυσικοθεραπευτών για την κατανόηση των εθισμών

της Stacey Smith, Thames Valley Addiction Services

"Έχω καπνίσει μαριχουάνα για να βοηθηθώ στην αντιμετώπιση του πόνου."
"Ο φίλος μου έχει αυτά τα ισχυρά παυσίπονα. Δουλεύουν πολύ καλά γι 'αυτόν και πολλές φορές τα χρησιμοποιω κι εγω."
"Είμαι στον υπολογιστή μου όλη την ημέρα και ο αυχένας μου πονάει υπερβολικά."
"Νομίζω ότι έχω σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα, από τα computer games που παίζω όλη μέρα."

Σας θυμίζουν κάτι οι παραπάνω φράσεις; Μπορεί να είναι κάτι που ακούτε συχνά από τους ασθενείς σας, χωρίς να έχετε ζητήσει περισσότερες λεπτομέρειες. Ο εθισμός παίρνει πολλές διαφορετικές μορφές, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης της ουσίας, των τυχερών παιχνιδιών, τη χρήση του διαδικτύου, το σεξ και πολλά ακόμη. Όμως σαν φυσικοθεραπευτές, αν κατανοήσουμε τα σημάδια του εθισμού, μπορεί να είμαστε ιδιαίτερα χρήσιμοι στους ασθενείς μας. Ο εθισμός δεν γνωρίζει διακρίσεις και μπορεί να επηρεάσει τους ανθρώπους σε όλες τις κοινωνικο-οικονομικές τάξεις και τις ηλικιακές ομάδες.  
Οι άνθρωποι ασχολούνται με ουσίες ή συμπεριφορές για διάφορους λόγους, μεταξύ των οποίων: η διαχείριση του πόνου, η συναισθηματική εκτόνωση, η πίεση από το περιβάλλον, οι γιορτές, η απομόνωση, και πολλά ακόμη. Ο καθένας έχει το δικό του λόγο, ως προς το γιατί συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο. Πολλοί άνθρωποι που ταυτίζονται με έναν εθισμό, ενδέχεται επίσης να αντιμετωπίζουν προβλήματα ψυχικής υγείας. Αυτός ο συνδυασμός του εθισμού και της ψυχικής ασθένειας, είναι γνωστός ως ταυτόχρονη διαταραχή.

Οι οδηγίες για μείωση της κατανάλωσης οινοπνεύματος στον Καναδά, περιγράφουν:"Να βοηθηθούν οι Καναδοί να μειώσουν την κατανάλωση οινοπνεύματος και να μειωθούν έτσι οι άμεσες, αλλά και οι μακροπρόθεσμες συνεπειες της κατανάλωσης οινοπνεύματος. Οι οδηγίες συνιστούν όχι περισσότερα από δύο ποτά την ημέρα (10 ανά εβδομάδα) για τις γυναίκες και τρία ποτά την ημέρα (15 την εβδομάδα) για τους άνδρες, με ένα επιπλέον ποτό να επιτρέπεται σε ειδικές περιπτώσεις" (Health Canada, 2002).  
Το Κέντρο Εξάρτησης και Ψυχικής Υγείας (C.A.M.H.) κυκλοφόρησε μια eReport, με την οποία ερωτήθηκαν ενήλικες στο Οντάριο και αυτή η έκθεση διαπίστωσε ότι το 81,2% των ερωτηθέντων έχει κάνει υπερβολική κατανάλωση οινοπνεύματος κατά τους τελευταίους 12 μήνες και το 8,6% καταναλώνει οινόπνευμα σε καθημερινή βάση. Από τους ερωτηθέντες, το 40,5% έχει κάνει χρήση κάνναβης, έστω και μια φορά στη ζωή του και το 13,4% έχει κάνει χρήση κάνναβης τους τελευταίους 12 μήνες. Κατά τους τελευταίους 12 μήνες, το 4% των ενηλίκων που συμμετείχαν στην έρευνα, βρέθηκαν να έχουν χρησιμοποιησεί συνταγογραφούμενα οπιοειδή για μη ιατρικούς σκοπούς (CAMH, 2012).

Όποιος παλεύει με τον εθισμό, μπορεί να επιλέξει να λάβει υπηρεσίες βοήθειας. Μερικοί άνθρωποι μπορεί να ζουν όλη τους τη ζωή σε ενεργό εθισμό, άλλοι να συνειδητοποιήσουν τις προκλήσεις τους και να επιλέξουν έτσι να αναζητήσουν βοήθεια. 
Κάποια πρώιμα προειδοποιητικά σημάδια για το πρόβλημα, περιλαμβάνουν: εντάσεις και προβλήματα στις οικογενειακές σχέσεις, νομική εμπλοκή και οικονομικά προβλήματα. Όταν ένας ασθενής αναγνωρίζει τα προβλήματα που έχει από τον εθισμό, υπάρχουν διαφορετικές επιλογές που είναι διαθέσιμες, συμπεριλαμβανομένης της μείωσης της βλάβης, της μετριοπάθειας και της αποχής. Οι στόχοι αυτοί προσδιορίζονται συνήθως από το άτομο που αναζητά βοήθεια και μπορεί να διαφέρουν ανάλογα με τη συγκεκριμένη ουσία ή συμπεριφορά.

Ένα κοινό εργαλείο ελέγχου, που μπορεί να είναι χρήσιμο για τον εντοπισμό της χρήσης ουσιών, είναι το ερωτηματολόγιο CAGE (ADSTV, 2014):
(C:consumption) Έχετε ποτέ προσπαθήσει να μειώσετε την κατανάλωση αλκοόλ ή τα ναρκωτικά;
(Α:angry) Εχετε θυμώσει ή ενοχλείστε όταν άλλοι υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να περικόψετε ή να σταματήσετε το κάπνισμα;
(G:guilty) Έχετε ποτέ αισθανθεί ένοχοι για τη χρήση σας;
(Ε:eye-opener) Είχατε ποτέ ένα "ανοιχτήρι-του ματιού"; (ένα ποτό ή φάρμακο για να σας βοηθήσει με τα συμπτώματα στέρησης).

Λόγω του στιγματισμού, της διάκρισης και της δυσφορίας, πολλοί πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης αποφεύγουν να ανοίξουν συζήτηση για το θέμα του εθισμού με τους ασθενείς τους και έτσι συχνά χάνουν την ευκαιρία για να ξεκινήσουν μια προσπάθεια προσέγγισης.  
Οι πιο χρήσιμες ερωτήσεις είναι: 
Πόσο οινόπνευμα καταναλώνετε και πόσο συχνά; 
Μήπως χρησιμοποιείτε συνταγογραφούμενα φάρμακα με οποιονδήποτε τρόπο, εκτός τον προβλεπόμενο; 
Μήπως χρησιμοποιείτε οποιαδήποτε άλλη τροποποίημένη ουσία και, εάν ναι, ποια είναι αυτή; Τι ποσότητα χρησιμοποιείτε και για ποιο σκοπό; 
Πόσο συχνά αγοράζετε λαχεία ή συμμετέχετε σε τυχερά παιχνίδια on-line ή άλλα; 
Θα έπρεπε να θέτουμε τέτοια ερωτήματα, σε αυτούς που θεωρούν τον εθισμό τους φυσιολογική συμπεριφορά και να αξιολογήσουμε τις απαντήσεις τους. Οι περισσότεροι άνθρωποι με πρόβλημα εθισμού δεν αναγνωρίζουν ότι έχουν έναν εθισμό ή ότι η χρήση ουσιών / μηχανημάτων / τυχερών παιχνιδιών μπορεί να παρεμβαίνει στη ζωή τους. Είναι συχνά γι αυτούς μια πηγή ανακούφισης ή ευχαρίστησης, παρά τις αρνητικές συνέπειες που συχνά προκαλούν.

Οι περισσότερες υπηρεσίες στον Καναδά χρησιμοποιούν το μοντέλο των "Σταδίων Αλλαγής", για να εξηγήσουν την αλλαγή της συμπεριφοράς των ασθενών, όπως αναπτύχθηκε από τους Prochaska και DeClemente (1994).  
Το πρώτο στάδιο είναι η προ-Ενατένιση. Σε αυτό το στάδιο οι άνθρωποι δεν αισθάνονται ότι έχουν κάποιο πρόβλημα και θα υπερασπιστούν τις ενέργειές τους. 
Το επόμενο στάδιο, της Ενατένισης, αρχίζει όταν οι άνθρωποι γνωρίζουν τις συνέπειες των πράξεών τους και έχουν ζυγίσει τα υπέρ και τα κατά της συνέχισης ή της τροποποίησης της συμπεριφοράς τους.  
Το στάδιο της Προετοιμασίας είναι το επόμενο και οι ασθενείς σε αυτό το στάδιο έχουν αναγνωρίσει ότι υπάρχουν θετικοί λόγοι για την αλλαγή της συμπεριφοράς τους. Πρόκειται για την ανάπτυξη σχεδίων και στρατηγικών για τη χρήση των πόρων που είναι διαθέσιμοι. 
Στο στάδιο της Δράσης, οι ασθενείς αρχίζουν να αναλαμβάνουν δράση για να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους.  
Το τελικό στάδιο είναι αυτό της Συντήρησης, όταν η επιδιωκόμενη αλλαγή στη συμπεριφορά συνεχίζεται (Prochaska, 1994). 
Ο ασθενής συνεχίζει να αξιοποιεί τις νέες στρατηγικές και τους τρόπους αντιμετώπισης. Η Υποτροπή είναι μια κοινή εμπειρία σε όλα τα στάδια της Αλλαγής. Οι ανθρωποι κινούνται μέσα και έξω από τα στάδια - δεν είναι πάντοτε μια γραμμική, διαδοχική διαδικασία. Επίσης, οι άνθρωποι προσπαθούν συχνά περισσότερο για την προετοιμασία ή την πραγματοποίηση της αλλαγής, περισσότερο από την καθημερινή ζωή, που σε μια στιγμή μπορεί να κάνει τα πράγματα περίπλοκα.

Όταν ο ασθενής εντοπίσει τυχόν προβλήματα εθισμού, βρίσκονται στη διάθεσή του πολλές υπηρεσίες, όπως: ομάδες αυτοβοήθειας, κοινοτικές ομάδες, επιλογές απευθείας αντιμετώπισης και συμβουλευτικές υπηρεσίες. Στον Καναδά, υπάρχει μια επιλογή μεταξύ αμοιβής για την υπηρεσία (ιδιωτική) και χρηματοδοτούμενων από την κυβέρνηση υπηρεσιών. Πολλές υπηρεσίες που προσφέρονται στον Καναδά είναι δωρεάν και εμπιστευτικές.  
Το Υπουργείο Υγείας του Καναδά συνιστά πρόσβαση αρχικά στη λιγότερο παρεμβατική μέθοδο θεραπείας, η οποία είναι η θεραπεία στην κοινότητα. Ένα πολύ μικρό ποσοστό των ανθρώπων που χρειάζονται υποστήριξη χρειαζονται κλειστή θεραπεία.


Οι φυσικοθεραπευτές σαν πρώτης γραμμής επαγγελματίες υγείας, θα αντιμετωπίσουν συχνά προβλήματα εθισμού. Για παράδειγμα, ένας ασθενής μπορεί να σας εκθέσει τις ανησυχίες του για την χρήση κάποιας ουσίας ή μπορεί να μάθετε ότι ένας τραυματισμός που αντιμετωπίζετε είναι το αποτέλεσμα από την κατάχρηση κάποιων ουσιών. Είναι καλή πρακτική να συμμετέχουμε σε μια συνομιλία με τον ασθενή μας για κάποιον εθισμό και ίσως να τον βοηθήσουμε στο να ξεκινήσει την αντιμετώπισή του. Στη συνέχεια, αν είστε ενημερωμένοι για τους τοπικούς αρμόδιους φορείς, μπορείτε να τον παραπέμψετε στις κατάλληλες υπηρεσίες. 
Επικοινωνήστε με το πλησιέστερο αρμόδιο γραφείο για τον συγκεκριμένο εθισμό, για περισσότερες πληροφορίες. Η αρμόδια υπηρεσία θα παρέχει την κατάλληλη βοήθεια για εσάς και τον ασθενή σας, όπως συμβουλές, έντυπα και άλλα χρήσιμα εργαλεία. 
Μαζί, υποστηρίζουμε τους ασθενείς στις κοινότητές μας, οι οποίοι μπορούν να επιλέξουν να ξεκινήσουν ένα ταξίδι της ανάκαμψης σήμερα.  
Μαζί, είναι δυνατό.


Αναφορές: 

1.  Addiction Services of Thames Valley. (2014). Get help for yourself. Retrieved October 31, 2014 from: http://adstv.on.ca/get-help-for-yourself/ 
   
2. Butt, P., Beirness, D., Gliksman, L., Paradis, C., & Stockwell, T. (2011). Alcohol and health in Canada: A summary of evidence and guidelines for low-risk drinking. Ottawa, ON: Canadian Centre on Substance Abuse.
3. Health Canada. (2002). Best Practices Concurrent Mental Health and Substance Use Disorders. Retrieved from: http://www.hc-sc.gc.ca/hc-ps/pubs/adp-apd/bp_disorder-mp_concomitants/index-eng.php
4. Ialomiteanu, A.R., Adlaf, E.M., Hamilton, H. & Mann, R.E. (2012). CAMH Monitor eReport: Addiction and Mental Health Indicators Among Ontario Adults, 1977-2011. (CAMH Research Document Series No. 35). Toronto: Centre for Addiction and Mental Health. Available at: http://www.camh.ca/en/research/news_and_publications/Pages/camh_monitor.aspx
5. Prochaska, J. (1994). Stages of Change and Decisional Balance for 12 Problem Behaviors. Health Psychology, 13(1), 39-46.

πηγή:  http://www.physiotherapy.ca/Pain-Science-Division/Featured-Articles/Latest-articles/What-factors-predict-healthcare-seeking-in-those-w?lang=en-ca

Επίδραση της αυτο-μυοπεριτονιακής απελευθέρωσης στη μείωση της σωματικής καταπόνησης

των Kim K, Park S, Goo BO, Choi SC
από το  Journal of Physical Therapy Science 2014 Nov;26(11):1779-81. doi: 10.1589/jpts.26.1779. Epub 2014 Nov 13.

Αυτή η μελέτη επιχείρησε να εξετάσει την επίδραση της αυτο-μυοπεριτονιακής απελευθέρωσης, που πραγματοποιείται με κίνηση πάνω σε έναν κύλινδρο αφρού για τη μείωση της κόπωσης, με μέτρηση της συγκέντρωσης της κορτιζόλης στον ορό (σε μg/l). 

Στην μελέτη συμμετείχαν υγιείς γυναίκες στην ηλικία των 20 ετών. Διαχωρίστηκαν σε δύο ομάδες: στην πειραματική ομάδα και στην ομάδα ελέγχου.  
Και οι δύο ομάδες, η καθεμία αποτελούμενη από 12 άτομα, είχαν εντολή να περπατήσουν για 30 λεπτά σε διάδρομο. Η ομάδα ελέγχου, στη συνέχεια, αναπαύθηκε για 30 λεπτά, σε ύπτια θέση, ενώ η πειραματική ομάδα ακολούθησε για 30 λεπτά πρόγραμμα αυτο-μυοπεριτονιακής απελευθέρωσης. Στατιστικά σημαντικά επίπεδα της μείωσης της συγκέντρωσης της κορτιζόλης, παρατηρήθηκαν τόσο στην πειραματική ομάδα, που χρησιμοποίησε τον γνωστό κύλινδρο αφρού, αλλά και στην ομάδα ελέγχου.  
Δεν υπήρχε στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων.


πηγή:  http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4242954/

Αποτελεσματικότητα του συνδυασμού βελονισμού από μέλισσα και φυσικοθεραπείας στην θεραπεία της θυλακίτιδας του ώμου

των Park YC, Koh PS, Seo BK, Lee JW, Cho NS, Park HS, Park DS, Baek YH.
από το Journal of Alternative and Complementary Medicine 2014 Dec;20(12):919-24. doi: 10.1089/acm.2014.0220.

Προηγούμενη ελεγχόμενη μελέτη έδειξε ότι ο βελονισμός με δηλητήριο της μέλισσας, σε συνδυασμό με φυσικοθεραπεία, μπορεί να είναι αποτελεσματικός στη βελτίωση της λειτουργικότητας και στην  μείωση του πόνου, σε ασθενείς με θυλακίτιδα του ώμου. 

Σκοπός αυτής της μελέτης ήταν να εξεταστεί η μακροπρόθεσμη επίδραση αυτής της τεχνικής, σε συνδυασμό με φυσικοθεραπεία, στην θυλακίτιδα του ώμου. Αναδρομική παρακολούθηση και ανάλυση ενός έτους της προηγούμενης μελέτης, πραγματοποιήθηκε μέσω τηλεφωνικής συνέντευξης. Ένα σύνολο από 192 ασθενείς είχαν εγγραφεί στην προηγούμενη μελέτη και οι 124 από αυτούς εξαιρέθηκαν από την παρούσα μελέτη. Από τους υπόλοιπους 68 ασθενείς που είχαν υποβληθεί στην προηγούμενη συνδυασμένη θεραπεία για την θυλακίτιδα του ώμου για 2 μήνες, ρωτήθηκαν μετά από 1 χρόνο τηλεφωνικά και τελικά 60 από αυτούς συμπεριλήφθηκαν στην νέα μελέτη. 
Από αυτούς, 20 ακολούθησαν το θεραπευτικό σχήμα BV 1 (χορήγηση 1:10.000 συγκέντρωση δηλητηρίου μέλλισας-BVA συν φυσικοθεραπεία), 22 ακολούθησαν το θεραπευτικό σχήμα BV 2 (1: 30.000 συγκέντρωση BVA συν φυσικοθεραπεία) και τέλος, 18 συμμετείχαν στο θεραπευτικό σχήμα ελέγχου (ένεση φυσιολογικού ορού συν φυσικοθεραπεία). 
Η πρωταρχική μέτρηση έκβασης ήταν η αξιολόγηση του πόνου στον ώμο και του δείκτη αναπηρίας (SPADI). Η δευτεροβάθμια μέτρηση έκβασης ήταν η υποκειμενική βαθμολογία σε κλίμακα αξιολόγησης για τον πόνο και η ικανοποίηση των ασθενών. 
Στα αρχικά χαρακτηριστικά των ομάδων δεν υπήρχε σημαντική μεταβολή. Ο δείτης SPADI στο 1 έτος διέφερε σημαντικά μεταξύ της BV 1 ομάδα και της ομάδας ελέγχου (p = 0,043). Δεν βρέθηκαν σημαντικές διαφορές στην υποκειμενική αξιολόγηση του πόνου μετά από 1 έτος. Στην αξιολόγηση της ικανοποίησης από τη θεραπεία, οι ομάδες BV 1 και  BV 2 εμφάνισαν σημαντικά μεγαλύτερη ικανοποίηση σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου.

Συμπερασματικά, ο συνδυασμός βελονισμού με χρήση μέλισσας με φυσικοθεραπεία, διατηρεί κλινική αποτελεσματικότητα ένα χρόνο μετά τη θεραπεία και μπορεί να βοηθήσει στη βελτίωση της μακροπρόθεσμης ποιότητας ζωής σε ασθενείς με θυλακίτιδα του ώμου.


πηγή:  http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25380241

Εκτιμήσεις της φαρμακευτικής αγωγής για τον χρόνιο πόνο για Φυσικοθεραπευτές

της Melanie Johnson, BSc(Pharm), PharmD, Certified Pain Educator, Post Graduate Certificate in Pain
από την ιστοσελίδα της Canadian Physiotherapy Association


Η φαρμακευτική αγωγή είναι ένα μέρος της διαχείρισης του χρόνιου πόνου για πολλούς ασθενείς, αν και συνήθως θεωρείται παθητική αντιμετώπιση του προβλήματος, σε αντίθεση με τις πιο δραστήριες στρατηγικές, όπως η άσκηση, οι διατάσεις, το περπάτημα και οι στρατηγικές χαλάρωσης. Τα φάρμακα μπορεί να έχουν θετική ή αρνητική επίδραση στην αποκατάσταση. Από τη θετική πλευρά, τα παυσίπονα μπορεί να θεωρηθούν ως το μέσον εκκίνησης για την αύξηση της σωματικής λειτουργίας. Οι αλλαγές στον τομέα αυτό, μπορούν να προσδιορίσουν αν ένα φάρμακο είναι αποτελεσματικό για έναν συγκεκριμένο ασθενή. Για παράδειγμα, τι περισσότερο μπορεί ο ασθενής να κάνει μετά την προσθήκη ενός συγκεκριμένου φαρμάκου στην αγωγή του; Αποτελεί βελτίωση σε σύγκριση με την κατάστασή του πριν από την έναρξη της φαρμακευτικής αγωγής; 

Από την αρνητική πλευρά, τα φάρμακα μπορεί να προκαλέσουν μια ποικιλία από αρνητικές επιπτώσεις, μερικές από τις οποίες έχουν ιδιαίτερη σημασία για τον φυσικοθεραπευτή που αντιμετωπίζει ασθενείς με χρόνιο πόνο. Για παράδειγμα, θα έχετε παρατηρήσει ότι μειώνεται η λειτουργικότητά του ή ότι ο ασθενής αναφέρει ανεπιθύμητα συμπτωμάτα μετά την έναρξη της χορήγησης ενός νέου φαρμάκου.

Αυτό το άρθρο θα εξετάσει μερικά από τα φάρμακα που απαντώνται συχνά στον φαρμακευτικό σχήμα ενός ασθενή με χρόνιο πόνο και θα τονίσει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της χορήγησής τους.

Ακεταμινοφαίνη
Η ακεταμινοφαίνη είναι ένα αναλγητικό. Μπορεί να είναι επωφελής σε ήπιο έως μέτριο πόνο. Η έναρξη της δράσης της είναι συνήθως μέσα σε 1-2 ώρες. Είναι ένα συστατικό σε πολλά φαρμακευτικά σκευάσματα πολλαπλών συστατικών, που χρησιμοποιούνται για οξύ και χρόνιο πόνο. Για παράδειγμα, το Tylenol # 3® (ακεταμινοφαίνη, κωδεΐνη και η καφεΐνη), το Percocet® (οξυκωδόνη και ακεταμινοφαίνη) και το Robaxacet® (μεθοκαρβαμόλη, μυοχαλαρωτικό, και ακεταμινοφαίνη). Η ακεταμινοφαίνη δεν έχει σημαντική αντι-φλεγμονώδη δράση και δεν επηρεάζει τη λειτουργία των αιμοπεταλίων, ως εκ τούτου δεν αυξάνει τυχόν μώλωπες ή δεν προκαλεί αιμορραγία, όπως μπορεί να συμβεί με μη-στεροειδή αντι-φλεγμονώδη (NSAIDs) (βλέπε παρακάτω).Η ακεταμινοφαίνη είναι καλά ανεκτή στις συνιστώμενες θεραπευτικές δόσεις έως 4 γραμμάρια ημερησίως, αν και η ηπατοτοξικότητα είναι ένα σοβαρό δυσμενές αποτέλεσμα που συνδέεται με την χρήση ακεταμινοφαίνης. Οι ασθενείς που έχουν ιστορικό προβλημάτων στο ήπαρ ή που η ημερήσια δόση τους υπερβαίνει τα 4 γραμμάρια, διατρέχουν κίνδυνο ηπατικής βλάβης, που μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες. Η χρόνια κατανάλωση αλκοόλ αυξάνει τον κίνδυνο ηπατικής τοξικότητας από ακεταμινοφαίνη. Αν αντιληφθείτε ότι ένας ασθενής σας καταναλώνει υψηλές δόσεις ή πολλά προϊόντα που περιέχουν παρακεταμόλη, θα πρέπει να τον παραπέμψετε στο φαρμακοποιό ή το γιατρό του, για να εξασφαλίστει ότι δεν παίρνει μια τοξική δόση.
 
Νευρορυθμιστές
Οι νευρορυθμιστές, τα οποία είναι τυπικά αντισπασμωδικά φάρμακα , περιλαμβάνουν την γκαμπαπεντίνη (Neurontin®) και την πρεγαβαλίνη (Lyrica®) και χρησιμοποιούνται συχνά για τη θεραπεία του νευροπαθητικού πόνου. Η γκαμπαπεντίνη και η πρεγαβαλίνη θεωρούνται φάρμακα πρώτης γραμμής για την αντιμετώπιση του νευροπαθητικού πόνου, σύμφωνα με την κατευθυντήρια γραμμή της Καναδικής Εταιρείας Πόνου. Υπάρχουν επίσης πολλές άλλες νευροτροποποιητές ουσίες, ωστόσο, η συχνότερη χρήση είναι αυτή της γκαμπαπεντίνης. Αυτά τα φάρμακα συχνά χρειάζονται κάποιο χρόνο (μπορεί να είναι εβδομάδες) για να έχουν αποτέλεσμα. Όταν πλέον αρχίσει η επίδρασή τους, θα πρέπει να αναμένεται μείωση στην ένταση και την συχνότητα του πόνου.
Η καταστολή και η ζάλη είναι πολύ συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες σε αυτή την κατηγορία φαρμάκων. Η καταστολή μπορεί να είναι και θετική και αρνητική. Η καταστολή είναι επιθυμητή όταν συμβαίνει πριν από την κατάκλιση και βοηθά στη βελτίωση του ύπνου, ωστόσο, όταν υπάρχει κατά τη διάρκεια της ημέρας, προκαλεί υπνηλία και μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις στη λειτουργικότητα του πάσχοντος. Η ζάλη και οι γνωστικές ανεπιθύμητες ενέργειες συμβαίνουν συχνά. Για μερικούς ασθενείς, οι ανεπιθύμητες ενέργειες μπορεί να μειωθούν εκκινώντας με πολύ χαμηλές δόσεις και αυξάνοντας πολύ αργά την δόση, όμως για άλλους ασθενείς αυτές οι ανεπιθύμητες ενέργειες οδηγούν στην διακοπή της αγωγής. Δικαιολογημένα, η παρουσία καταστολής και ζάλης αυξάνουν τον κίνδυνο πτώσης. Τόσο η γκαμπαπεντίνη, όσο και η πρεγαβαλίνη επίσης σχετίζεται με την πρόκληση οιδήματος. Η συνδεδεμένη κατακράτηση υγρών συχνά προκαλεί αύξηση του σωματικού βάρους, που είναι ιδιαίτερα ανεπιθύμητη σε ένα πληθυσμό όπου συχνά συνιστάται η απώλεια βάρους.

Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη (NSAIDs) 
Τα NSAIDs χρησιμοποιούνται πολύ συχνά τόσο στον χρόνιο, όσο και στον οξύ πόνο και είναι διαθέσιμα με ή χωρίς ιατρική συνταγή, ανάλογα με το συγκεκριμένο φάρμακο. Μερικά παραδείγματα περιλαμβάνουν το ακετυλοσαλικυλικό οξύ (ασπιρίνη), την ιβουπροφαίνη (Advil®, Motrin®), την ναπροξένη (Aleve®) και την σελεκοξίμπη (Celebrex). Τα NSAIDs έχουν αναλγητική καθώς και αντι-φλεγμονώδη δράση και μπορεί να χρησιμοποιηθούν για φλεγμονώδεις καταστάσεις και μυοσκελετικό πόνο ήπιας έως μέτριας σοβαρότητας. Τα αναλγητικά αποτελέσματα εμφανίζονται συνήθως εντός ορισμένων ωρών, ωστόσο, η αντι-φλεγμονώδης επιδράση μπορεί να χρειάζεται ακόμη και εβδομάδες για το μέγιστο όφελος. Τα NSAIDs συναντώνται επίσης μερικές φορές σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα για τον πόνο, σε προϊόντα πολλαπλών συστατικό, όπως το Robax Platinum® (μεθοκαρβαμόλη και η ιβουπροφαίνη) και το AC&C (ακετυλοσαλικυλικό οξύ, κωδεΐνη και καφεΐνη).Τα NSAIDs έχουν πολλές αρνητικές συνέπειες, συμπεριλαμβανομένων του ότι μπορούν να προκαλέσουν έλκη του στομάχου ή να αυξήσουν τον κίνδυνο καρδιακών προσβολών και εγκεφαλικών επεισοδίων. Μια ιδιαίτερη επίδραση που μπορεί να έχει σημασία για φυσικοθεραπευτές είναι ότι τα περισσότερα NSAIDs μπορούν να επηρεάσουν τη λειτουργία των αιμοπεταλίων και να αυξήσουν τον κίνδυνο αιμορραγίας καθώς και μωλώπων. Αυτό μπορεί να προκαλέσει προβλημα στην εφαρμογή ορισμένων φυσικών μέσων.
Τα οπιοειδή αναλγητικά
Τα οπιοειδή αναλγητικά χρησιμοποιούνται συνήθως για μέτριο έως σοβαρό πόνο. Τα από στόματος χορηγούμενα βραχείας δράσης οπιοειδή, συνήθως αρχίζουν να έχουν αποτέλεσμα μέσα σε 1 ώρα (ποικίλει ανάλογα με το συγκεκριμένο φάρμακο). Για να επιτευχθεί σταθερή συγκέντρωση στο σώμα, χρειάζεται ένας αριθμός ημερών, που εξαρτάται απο το συγκεκριμένο φάρμακο.
Για να περιγράψει κάποιος διεξοδικά όλα τα θέματα που σχετίζονται με την χρήση οπιοειδών χρειάζονται πολλά άρθρα, μόνο λίγες σκέψεις θα πρέπει να επισημανθούν εδώ. Σύμφωνα με τις Καναδικές κατευθυντήριες γραμμές για οπιοειδή, για χρόνιο μη-καρκινικό πόνο, η θεραπεία με οπιοειδή θεωρείται αποτελεσματική αν βελτιωθεί η λειτουργικότητα ή μειωθεί τουλάχιστον 30% η ένταση του πόνου, χωρίς να προκληθούν σημαντικές ανεπιθύμητες ενέργειες ή επιπλοκές. Η χρήση μιας αριθμητικής κλίμακας διαβάθμισης για να εντοπίστει η αλλαγή στην ένταση του πόνου είναι κάτι που θα μπορούσε να γίνει, ωστόσο η αξιολόγηση της λειτουργικότητας, κατά τη διάρκεια της σχετικά σύντομης ιατρικής επίσκεψης, βασίζεται στην αυτο-αναφορά του ασθενούς. Τα σχόλια από τον φυσικοθεραπευτή είναι ανεκτίμητα σχετικά με τις αλλαγές στο κίνηση και την φυσική λειτουργικότητα και αποτελούν σημαντικό συστατικό του προσδιορισμού εάν η θεραπεία με οπιοειδή υπήρξε επιτυχής.
Όπως και με τους νευροτροποποιητές, τα οπιοειδή μπορεί να προκαλέσουν καταστολή, ζάλη και γνωστικές ανεπιθύμητες ενέργειες, με τον σχετικό κίνδυνο πτώσης. Η δυσκοιλιότητα είναι επίσης συχνό σύμπτωμα, η επίμονη, που σχετίζεται με δυσφορία στην κοιλιακή χώρα μπορεί να μειώσει την ικανότητα για δραστηριότητα (η οποία παραδόξως θα επιδεινώσει περαιτέρω τη δυσκοιλιότητα). Ευτυχώς, η δυσκοιλιότητα μπορεί εύκολα να διαχειριστεί (συνήθως με αντίστοιχα προϊόντα) όταν αναγνωρίζεται. Η υπεραλγησία από την χρήση οπιοειδών είναι άλλη μια ανεπιθύμητη ενεργεια που οι κλινικοί γιατροί προσπαθούν να αποφύγουν. Εάν σε έναν ασθενη χορηγείται ένα οπιοειδές και πόνος επιδεινώνεται (υπεραλγησία και αλλοδυνία) θα πρέπει να εξεταστεί και αυτη η περίπτωση.
Τα συμπτώματα στέρησης είναι ένας ειδικός τύπος δυσμενών επιπτώσεων που σχετίζονται με τα οπιοειδή και μπορεί να προκληθεί όταν η τακτική χρήση οπιοειδών μειώνεται ξαφνικά ή σταματάει και μπορεί να διαρκέσει για αρκετές ημέρες, αν και ορισμένα συμπτώματα στέρησης μπορεί να παραμείνουν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. 
Η απόσυρση παρουσιάζει συχνά συμπτώματα γρίππης που περιλαμβάνουν εφίδρωση, ρίγη, ναυτία, εμετό, κράμπες στο στομάχι και διάρροια. Μια αύξηση του πόνου και πόνοι διάσπαρτοι στο σώμα είναι επίσης χαρακτηριστικά, όπως και το άγχος. Αυτή είναι μια αναμενόμενη φυσιολογική αντίδραση και, από μόνη της, δεν αναφέρεται σαν εθισμος. Κάποιος μπορεί να φανταστεί ότι η παρουσία των επιπτώσεων απόσυρσης θα βλάψει τη σωματική λειτουργία. Παραπομπή του ασθενή σας στο γιατρό ή τον φαρμακοποιό του συνιστάται αν ο ασθενής αναφέρει υμπτώματα στέρησης.

Αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης και νορεπινεφρίνης (SNRI) 
Τα φάρμακα που αποτελούν μέρος αυτής της κατηγορίας είναι η βενλαφαξίνη (Effexor®, όταν λαμβάνεται σε υψηλή δόση 150-225 mg/ημέρα) και ντουλοξετίνη (Cymbalta®). Αυτά τα φάρμακα μπορούν να έχουν οφέλη για πόνο νευροπαθητικού τύπου και θεωρούνται φάρμακα δεύτερης γραμμής, σύμφωνα με την κατευθυντήρια γραμμή της Καναδικής Εταιρείας Πόνου. Έχουν επίσης αγχολυτικά και αντικαταθλιπτικά αποτελέσματα που μπορούν ενδεχομένως να προσφέρουν διπλό όφελος (δηλαδή για τον πόνο και τη διάθεση) για ορισμένους ασθενείς. Μερικά από τα οφέλη της βελτιωμένης διάθεσης περιλαμβάνουν την βελτίωση του ύπνου, την αύξηση της ενέργειας και το  μεγαλύτερο κίνητρο, το οποίο θα διευκολύνει την ενεργό συμμετοχή στην φυσικοθεραπεία.
Τα φάρμακα που μπορεί να έχουν δυνητικά θετική επίδραση στη διάθεση, δυστυχώς, μπορεί επίσης να έχει μια δυνητικά αρνητική επίδραση στη διάθεση, επομένως απαιτείται στενή παρακολούθηση για τόσο θετικές όσο και αρνητικές επιπτώσεις στην διάθεση. Η αύξηση της αρτηριακής πίεσης μπορεί να προκληθεί από αυτά τα φάρμακα και σε ορισμένες μορφές της φυσικοθεραπευτικής πρακτικής, αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει σημαντικό πρόβλημα. Γι αυτό χρειάζεται παρακολούθηση όταν ξεκινησει η φαρμακευτική αγωγή, αλλά και αν αυξηθεί η δόση της.

Τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά (TCAs) 
Tα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά θεωρούνται φάρμακα πρώτης γραμμής για την αντιμετώπιση του νευροπαθητικού πόνου στην κατευθυντήρια γραμμή της Καναδικής Εταιρείας Πόνου. Αν και τα φάρμακα αυτά ονομάζονται "αντικαταθλιπτικά", οι δόσεις που χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση του νευροπαθητικού πόνου είναι συνήθως χαμηλότερες από την δόση η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία της κατάθλιψης. Επειδή τα TCAs μπορεί να έχουν ευεργετική δράση στη βελτίωση του ύπνου, είναι ένα άλλο φάρμακο πόνου, όπου μπορεί να επιτευχθούν ταυτόχρονα δύο αποτέλεσμα (δηλαδή βελτίωση του πόνου και του ύπνου).
Η ορθοστατική υπόταση που προκαλείται από τα TCAs μπορεί να επηρεάσει την κινητικότητα και να προκαλέσει ζάλη, που μπορεί να οδηγήσει σε πτώσεις. Ασθενείς με καρδιαγγειακή νόσο ή με κίνδυνο γι αυτή, μπορεί να απαιτούν επιπλέον καρδιολογική εκτιμήση εάν λαμβάνουν TCAs. Δύο άλλες ανεπιθύμητες ενέργειες που παρατηρούνται συχνά είναι η δυσκοιλιότητα και αύξηση του σωματικού βάρους που οφείλεται σε αύξηση της όρεξης.



Συμπέρασμα:
Ένα από τα σημαντικά ερωτήματα που πρέπει να ζητηθεί κατά την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων ενός φαρμάκου, είναι αν το φάρμακο οφελεί περισσότερο από όσο βλάπτει τον ασθενή. Με άλλα λόγια, αν το φάρμακο προκαλεί περισσότερες αρνητικές επιδράσεις από τις βελτιώσεις ή αν οι αρνητικές επιπτώσεις παρεμβαίνουν στην ικανότητά για βελτίωση. Εάν το υπόλοιπο των αρνητικών επιπτώσεων προς όφελος σταθμίζεται δυσμενές, είναι μια ισχυρή ένδειξη για την ανάγκη για μια εκ νέου αξιολόγηση της καταλληλότητας του φαρμάκου για τον συγκεκριμένο ασθενή.
Η συνεργασία του ασθενή με τον φαρμακοποιό του ή τον γιατρό του,  μπορεί να διευκολύνει την αναγνώριση των φαρμάκων που μπορούν να επηρεάσουν το σχέδιο αντιμετώπισης του χρόνιου πόνου. 
Οι φυσικοθεραπευτές περνούν περισσότερο χρόνο σε απ 'ευθείας συνεργασία με τον ασθενή από τον φαρμακοποιό ή τον γιατρό του και, επιπλέον, έχουν την ευκαιρία να παρατηρήσουν τους ασθενείς να εκτελούν δύσκολες ασκήσεις κατά τη διάρκεια μιας συγκεκριμένης επίσκεψης. Αυτό σημαίνει ότι οι φυσικοθεραπευτές είναι μια πολύτιμη πηγή πληροφοριών, που πρέπει να εκτιμηθεί από τα άλλα μέλη της ομάδας φροντίδας του ασθενή, σχετικά με την χρήση των φαρμάκων, τα οφέλη και τις δυσμενείς επιπτώσεις τους.
 
Το άρθρο αυτό, δεν ήταν δυνατόν να καλύψει όλες τις πιθανές επιδράσεις αυτών των φαρμάκων ή όλα τα φάρμακα που μπορεί να επηρεάσουν την φυσικοθεραπεία, καθώς και τα αποτελέσματα των φαρμάκων. Εκφράζεται η ελπίδα ότι οι πληροφορίες που παρέχονται σε αυτό το άρθρο αυξάνουν την ευαισθητοποίηση σας στα θέματα που σχετίζονται με το φάρμακο και να σας ενθαρρύνει να ασχοληθείτε με τα ζητήματα που σχετίζονται με το φάρμακο, για τη φροντίδα του χρόνιου πόνου στους ασθενείς σας.  
Αν και δεν είναι μέρος της τρέχουσας πρακτικής σας, σκεφτείτε να ζητάτε από τους ασθενείς σας να σας ενημερώνουν όταν υπάρχουν αλλαγές στα φάρμακά τους: αυξήσεις, μειώσεις εκκίνηση και στάση. Συζητώντας με τον φαρμακοποιό ή τον γιατρό του ασθενή εάν ένα συγκεκριμένο σύμπτωμα ή αποτέλεσμα που βλέπετε θα μπορούσε να σχετίζεται με τα φάρμακα του, είναι ένας τρόπος για να ερευνήσετε και να βοηθήσετε. 
Η διεπαγγελματική συνεργασία μπορεί να είναι ευεργετική για την βελτίωση του ασθενή σας.


Αναφορές:

1. Cadario B, Leathem A, eds. Drug Information Reference. 5th ed. Vancouver: The BC Drug and Poison Information Centre: 2003.
2. Canadian Guideline for Safe and Effective Use of Opioids for Chronic Non-Cancer Pain. Canada: National Opioid Use Guideline Group (NOUGG); 2010 [cited 2014 November 2]. Available from: http://nationalpaincentre.mcmaster.ca/opioid/
3. Moulin D, Clark A, Gilron I, et al.  Pharmacological management of chronic neuropathic pain – Consensus statement and guidelines from the Canadian Pain Society.   Pain Res Manage 2007;12(1):13-21.
4. Gray Jean, editor. e-Therapeutics⁺ [Internet]. Ottawa (ON): Canadian Pharmacists Association; c2014 [cited 2014 Nov 5]. Available from: http://www.e-therapeutics.ca. Also available in paper copy from the publisher.

πηγή: http://www.physiotherapy.ca/Pain-Science-Division/Featured-Articles/Latest-articles/Implementing-stratified-care-for-back-pain-%E2%80%93-Jonat