από τον Brendan Mouatt
20 Φεβρ. 2019
Η ιδέα της στοχοθέτησης των παρεμβάσεων προς το μυϊκό σύστημα του κορμού σε μυς όπως ο εγκάρσιος κοιλιακός και ο πολυσχιδης ξεκίνησε στη δεκαετία του '90 με τις εργασίες των Hodges και Richardson. Αυτές οι εργασίες (1) και (2) συνέκριναν τον συγχρονισμό του εγκάρσιου κοιλιακού και του πολυσχιδή σε άτομα με οσφυϊκό πόνο, σε σύγκριση με υγιή άτομα.
Οι παρεμβάσεις απαιτούσαν από τους συμμετέχοντες να κινούν είτε τον ώμο τους είτε το πόδι τους και ο χρονισμός του εγκάρσιου κοιλιακού και του πολυσχιδή μετρήθηκαν χρησιμοποιώντας EMG και ταυτόχρονα συγκρίνονταν με τον συχρονισμό του μυός και του άκρου που κινείται. Αυτό που διαπιστώθηκε ήταν ότι οι συμμετέχοντες στην ομάδα του οσφυϊκού πόνου είχαν καθυστέρηση στην ενεργοποίηση του εκάρσιου κοιλιακού, όταν είχαμε σύσπαση του δελτοειδή (στη μελέτη των άνω άκρων) και εκείνοι στον έλεγχο είχαν προγενέστερη ενεργοποίηση.
Αυτή ήταν το ξεκίνημα της καθιέρωσης της αρχής της άσκησης "κινητικού ελέγχου" σαν διορθωτική-θεραπευτική άσκηση για την σπονδυλική στήλη και τα προβλήματά της. Ένα ενδιαφέρον άρθρο σχετικά με αυτό, κυκλοφόρησε από το Πανεπιστήμιο του Queensland (3) και μπορεί να διαβάσετε από εκεί: "Βρήκαμε ότι ένας μυς, ο εγκάρσιος κοιλιακός, ήταν πιθανότατα μια από τις κύριες αιτίες του επαναλαμβανόμενου οσφυϊκού πόνου.
Αυτός ο μυς είναι ο πιο σημαντικός και βαθύτερος μυς της κοιλιακής χώρας. Φαίνεται και λειτουργεί σαν κορσές για να σταθεροποιήσει την οσφύ".
Αυτό που βγήκε σαν αποτέλεσμα από αυτή την εργασία, ήταν ότι ο εγκάρσιος κοιλιακός ήταν ένας μυς που σταθεροποιει τον κορμό, ο οποίος ήταν ο σημαντικότερος στην αντιμετώπιση του οσφυϊκού πόνου. Έτσι η ενδυνάμωση αυτών των εν τω βάθει μυών και η βελτίωση του χρονισμού τους θα μείωνε τον οσφυϊκό πόνο. Γιατί αυτός ο πόνος οφείλεται ουσιαστικά στην αστάθεια της σπονυλικής στήλης.
Η εργασία των Hodges και Richardson είχε μεγάλη επιρροή στην κατεύθυνση της έρευνας για τον οσφυϊκό πόνο και από τότε το θέμα κινητικού ελέγχου έχει σημαντικά ερευνηθεί, στο σημείο που να έχουμε μέχρι τώρα 7 συστηματικές ανασκοπήσεις.
Είναι ενδιαφέρον όμως, ότι 6 από τις 7 αυτές συστηματικές ανασκοπήσεις δεν δίνουν πλέον κανένα πλεονέκτημα όσον αφορά τη συνταγογράφηση ασκήσεων που να βασίζονται στον κινητικό έλεγχο με στόχευση στον εγκάρσιο κοιλιακό, σε σχέση με την απλή γενική άσκηση (4) (5) (6) (7) (8). Οι ασκήσεις κινητικού ελέγχου είχαν καλύτερα αποτελέσματα, αλλά "μέχρι σήμερα δεν είναι γνωστό αν η επίδραση των ασκήσεων κινητικού ελέγχου στον οσφυϊκό πόνο και τη σύνοδη σωματική βλάβη οφείλεται στην απομονωμένη ενεργοποίηση του τοπικού μυϊκού συστήματος ή στα επόμενα στάδια της παρέμβασης, που συνεπάγονται φορτία στάσης του κορμού." (9)
Μια άλλη συστηματική ανασκόπηση κατέληξε στο συμπέρασμα: "υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι οι ασκήσεις σταθεροποίησης δεν είναι πιο αποτελεσματικότερες από οποιαδήποτε άλλη μορφή ενεργητικής άσκησης μακροπρόθεσμα ... η περαιτέρω έρευνα είναι απίθανο να μεταβάλει σημαντικά αυτό το συμπέρασμα." (10) Δεν μπορείτε να πάρετε κάτι πιο πειστικό από αυτό σε ακαδημαϊκή γραφή.
Επιπλέον, καμία μελέτη από τη δική μου γνώση δεν έχει δείξει ότι ο οσφυϊκός πόνος οφείλεται στην αστάθεια της σπονδυλικής στήλης.
Αυτό το πρώιμο έργο των Hodges, Richardson και Jull που υιοθετήθηκε ταχέως από την κοινότητα του Pilates (κάτι που ο Joseph Pilates δεν ανέφερε ποτέ στο έργο του Contrology), είχε υιοθετηθεί από τη φυσικοθεραπεία και την ευρύτερη κοινότητα των υγειονομικών και αξιολογείτο με πολλούς τρόπους, όπως ο διαγνωστικός υπέρηχος και η ψηλάφηση.
Δυστυχώς, παρά το ότι η βιβλιογραφία δεν υποστηρίζει πλέον αυτή τη θεωρία, εξακολουθούμε να κακοποιούμε αυτούς τους μύες και να λέμε στους ασθενείς με οσφυϊκό πόνο ότι έχουν αδυναμία, αστάθεια ή κάποια άλλη απαίσια ιδιότητα, που δυστυχώς δεν ισχύει. Ακόμα πιο απογοητευτικό είναι ότι δεν υπάρχουν αντίστοιχα προγράμματα συνεχούς εκπαίδευσης που να διδάσκουν αυτή την συγχρονη προσέγγιση αντιμετώπισης του οσφυϊκού πόνου.
Παρόλο που η στρατηγική αυτή μπορεί ακόμα να βοηθήσει, αν και δεν είναι καλύτερη από τη γενική άσκηση, σημερα αναγνωρίζουμε ότι ο οσφυϊκός πόνος συνδέεται με άλλες συννοσηρότητες, όπως η παχυσαρκία και η ψυχική υγεία (11).
Εάν είχαμε την επιλογή να καθοδηγήσουμε κάποιον στην άσκηση, δεν θα είχε νόημα να επιλέξει μια δραστηριότητα που του αρέσει και που να του δίνει οφέλη σε πολλούς τομείς, παρά να προσπαθεί να αισθάνεται έναν εν τω βαθύ μυ σε κίνηση χαμηλού φορτίου, τροφοδοτώντας έτσι περισσότερο τις πεποιθήσεις του για ευπάθεια;
Τέλος, μια υπέροχη ανασκόπηση της έρευνας γύρω από τον "πυρήνα" και τον κινητικό έλεγχο (E.Lederman, 2010, The myth of Core Stability, Journal of Bodywork and Movement Therapies) (αξίζει τον κόπο να τη διαβάσετε), πηγαίνει μέχρι και να συμβουλεύει ότι όσοι έχουν εκπαιδευτεί σε αυτή την παρέμβαση πρέπει να αποθαρρύνονται από τη χρήση της, καθώς αυτό μπορεί να δημιουργήσει παρεκκλίνοντα μοτίβα κινήσεων και αδικαιολόγητο άγχος στο άτομο.
πηγή: https://trustme-ed.com/blog/why-we-need-to-stop-blaming-transversus-abdominis-for-back-pain?fbclid=IwAR1SyIxOSiD3S7kLVl2BGA53cNHL0shOJeWeS-_o8BXZM62D0IBt0lQqjeM