Υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις ότι στους πάσχοντες από χρόνια οσφυαλγία, διάφοροι παράγοντες μπορούν να συμμετέχουν στην καθυστέρηση της ανάκαμψης και την δυνατότητα να απολαμβάνουν μια ικανοποιητική ποιότητα ζωής. Το πρόβλημα σε αυτούς τους ασθενείς θεωρείται οτι περιλαμβάνεται στα ευρήματα που εντοπίζονται στις απεικονιστικές εξετάσεις (ακτινογραφίες ή τομογραφίες), καθώς και σε φυσικούς παράγοντες, όπως ο τρόπος της κίνησης, της στάσης και της μετακίνησής τους.
Ωστόσο, φαίνεται ότι και άλλα μη εφανή προβλήματα, όπως το άγχος, ο φόβος, η κατάθλιψη, η χαμηλή ικανοποίηση από την εργασία, ή οτι τα άτομα με οσφυαλγία δεν έχουν την σωστή αντίληψη για την σπονδυλική τους στήλη, είναι εξίσου σημαντικά για την ανάκαμψη. Αν και ο ακριβής συνδυασμός των παραγόντων που εμπλέκονται στην οσφυαλγία τους μπορεί να ποικίλλει για μεμονωμένους ασθενείς, οι περισσότεροι ασθενείς με χρόνια οσφυαλγία, θα παρουσιάσουν τουλάχιστον κάποια ανάγκη αντιμετώπισης για κάποια από αυτά τα στοιχεία.Δυστυχώς, οι επαγγελματίες υγείας που αντιμετωπίζουν τα άτομα με οσφυαλγία (π.χ. γιατροί, φυσικοθεραπευτές κλπ) είναι, ως επί το πλείστον, εκπαιδευμένοι για την αντιμετώπιση μόνο των φυσικών και διαρθρωτικών παραγόντων της οσφυαλγίας. Κατά συνέπεια, δεν είναι σαφές εάν οι μη φυσικοί παράγοντες αναγνωρίζονται επαρκώς από τους επαγγελματίες υγείας στην αντιμετώπιση των ατόμων με οσφυαλγία και κατα πόσο είναι μέρος του προγράμματος αποκατάστασης.
Σε αυτή την συστηματική ανασκόπηση εξετάστηκαν 12 μελέτες στις οποίες ερωτήθηκαν φυσικοθεραπευτές μέσω ομάδων εστίασης ή ημι-δομημένων συνεντεύξεων, σχετικά με τις εμπειρίες τους από τη θεραπεία ατόμων με χρόνια οσφυαλγία. Από την εξέταση διαπιστώθηκε ότι οι φυσικοθεραπευτές αναγνωρίζουν μόνο εν μέρει τους γνωστικές, ψυχολογικούς και κοινωνικούς παράγοντες που συμβάλουν στη οσφυαλγία, με τους περισσότερους από αυτούς να αφορούν παράγοντες όπως οικογενειακά και εργασιακά θέματα, καθώς και τυχόν λανθασμένες προσδοκιών των ασθενών.
Οι ασθενείς με οσφυαλγία συχνά χαρακτηρίζονται ως καταθλιπτικοί με διαταραγμένη προσοχή και μειωμένα κίνητρα, γιατί παρουσιάζουν συμπεριφορές που υποδηλώνουν αυτούς τους παράγοντες. Για παράδειγμα, εάν ένα άτομο με οσφυαλγία δείχνει μικρό ενδιαφέρον για την αποκατάσταση του ή μικρή ελπίδα ανάκαμψης, θα επικριθεί σαν τεμπέλης και χωρίς κίνητρα, αντί να θεωρηθεί ότι αυτή η συμπεριφορά μπορεί να αποτελεί ένδειξη κατάθλιψης.Είναι αντιληπτό ότι οι φυσικοθεραπευτές ούτε την αρχική τους κατάρτιση, ούτε στην επαγγελματική τους εκπαίδευση, αναπτύσουν τα απαιτούμενα προσόντα και την αυτοπεποίθηση, για να αντιμετωπίσουν με επιτυχία αυτούς τους παράγοντες σε άτομα με χρόνια οσφυαλγία. Κατά συνέπεια, οι φυσικοθεραπευτές στο το ερώτημα κατά πόσον υπήρξε κάποια σκοπιμότητα έρευνας για αυτούς τους παράγοντες, όπως και για την αντιπετώπιση αυτών των παραγόντων, θεωρούν ότι είναι κάτι πέρα από τις γνώσεις τους.
Η παραπάνω συστηματική ανασκόπηση δεν θεωρεί πως τα ευρήματα αυτά ισχύουν και για άλλους επαγγελματίες υγείας, αν και είναι πιθανό να είναι παρόμοια. Λαμβάνοντας υπόψη τη σημασία αυτών των παραγόντων, στη διαδικασία για την βοήθεια στα άτομα με χρόνια οσφυαλγία, με σκοπό να επιτευχθεί μόνιμη βελτίωση του πόνου και της ποιότητας ζωής τους, υπάρχει ανάγκη οι φυσικοθεραπευτές, αλλά και οι άλλοι επαγγελματίες υγείας, να αυξήσουν τις ικανότητες τους στην αναγνώριση και τη διαχείρισή τους αυτών των προβλημάτων.
πηγή: http://www.pain-ed.com/blog/2015/04/26/how-do-physiotherapists-feel-about-treating-more-than-just-the-back-in-people-with-chronic-low-back-pain/