Υπάρχει σύνδεση μεταξύ των αποθέσεων ασβεστίου και του πόνου στον ώμο;

από το: Prevalence of calcific deposits within the rotator cuff tendons in adults with and without subacromial pain syndrome: clinical and radiologic analysis of 1219 patients
(Journal of Shoulder and Elbow Surgery, DOI: http://dx.doi.org/10.1016/j.jse.2015.02.024 )
των: Jan K.G. Louwerens, MD, Inger N. Sierevelt, MSc, Ruud P. van Hove, MD, Michel P.J. van den Bekerom, MD, Arthur van Noort, MD, PhD

Η αναδρομική αυτή μελέτη εξετάζει τη σχέση μεταξύ της ακτινολογικά διαγνωσμένης ασβεστοποίησης στην περιοχή του στροφικού πετάλου και του συνδρόμου υπακρωμιακής πρόσκρουσης.

Στους συμμετέχοντες στην μελέτη, αναφέρθηκαν αποθέσεις ασβεστίου στο 7,8% των ασυμπτωματικών ατόμων, σε σχέση με το 42,5% των ατόμων με συμπτώματα του σύνδρομο υπακρωμιακης πρόσκρουσης. Η ηλικία μεταξύ των 30 και 60 ετών, το γυναικείο φύλο και η ύπαρξη πόνου, ήταν οι κυριώτεροι προγνωστικοί παράγοντες για την παρουσία των αποθέσεων ασβεστίου στην περιοχή του στροφικού πετάλου. 

Το σύνδρομο υπακρωμιακού πρόσκρουσης είναι ένας γενικός όρος που συμπεριλαμβάνει πολλές παθήσεις της ωμικής ζώνης. Μία από αυτές, η ασβεστοποιός τενοντίτιδα, χαρακτηρίζεται από τις αποθέσεις υδροξυαπατίτη (φωσφορικό άλας του ασβεστίου) στην περιοχή του στροφικού πετάλου και είναι συνήθως ορατή σε μια ακτινογραφία. Ο υδροξυαπατίτης αποτελείται εκτός από ασβέστιο και από φώσφορο και ιόντα υδροξυλίου. Επιπλέον, περιέχει οργανικά μόρια, κυρίως κολλαγόνο.
Δεν είναι σαφές από την υπάρχουσα έρευνα κατά πόσο οι αποθέσεις αυτές συνδέονται στενά με τον πόνο στον ώμο. 

Στην συγκεκριμένη μελέτη, εξετάστηκαν ακτινογραφίες 1.219 ενηλίκων, με και χωρίς πόνο στον ώμο, κατά τη διάρκεια μιας περιόδου 16 μηνών. Εναποθέσεις ασβεστίου βρέθηκαν στο 7,8% των ασυμπτωματικών ατόμων, σε σχέση με το 42,5% των συμπτωματικών. 
Ο τένοντας του υπερακανθίου ήταν η πιο συχνά ασβεστοποιημένος τένοντας (82,7%), ακολουθούμενος από αυτόν του υποπλατίου (8,7%) και του υπακάνθιου (8,4%). 

Η μελέτη δείχνει επίσης, ότι οι γυναίκες ηλικίας μεταξύ 30 και 60 ετών με σύνδρομο υπακρωμιακής πρόσκρουσης, έχουν περισσότερες πιθανότητες να υποφέρουν από συμπτώματα αποτιτανωμένων τενόντων.  

Τέλος, είναι σημαντικό ότι, οι αποτιτανώσεις φαίνονται να είναι παρούσες στις ακτινογραφίες του 7,8% του πληθυσμού, που δε υποφέρει από μη τραυματικής αιτιολογίας πόνο στον ώμο.


πηγή: http://www.anatomy-physiotherapy.com/22-systems/musculoskeletal/upper-extremity/shoulder/1287-is-there-a-link-between-calcific-deposits-and-shoulder-pain
           http://www.jshoulderelbow.org/article/S1058-2746%2815%2900115-9/abstract

Άσκηση και manual therapy βελτιώνουν τον πόνο και την λειτουργικότητα στην οστεοαρθρίτιδα

από τον ιστότοπο: ScienceDaily


Οι ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα του ισχίου και γόνατος μπορούν να βελτιώσουν τα συμπτώματα, δηλαδή τον πόνο, την δυσκαμψία και την λειτουργικότητα της άρθρωσης, αν ακολουθήσουν τακτική σωματική άσκηση και manual therapy ή και τα δύο, σύμφωνα με νέα ερευνητικά ευρήματα που παρουσιάστηκαν  από το Αμερικάνικο Κολλέγιο Ρευματολογίας στο Ετήσιο Συνέδριο στη Βοστώνη.

Η Οστεοαρθρίτιδα (ΟΑ), είναι η πιο συχνή πάθηση των αρθρώσεων και επηρεάζει μεσήλικες και ηλικιωμένους. Χαρακτηρίζεται από την προοδευτική βλάβη του χόνδρου της άρθρωσης (το προστατευτικό υλικό των οστών μέσα στην άρθρωση) και προκαλεί αλλαγές στις δομές γύρω από αυτήν. Αυτές οι αλλαγές μπορεί να περιλαμβάνουν τη συσσώρευση υγρού (φλεγμονή), την οστεώδη υπερανάπτυξη, καθώς και μυϊκή αδυναμία και αλλοιώσεις των περιαρθρικών στοιχείων, οι οποίες μπορεί να περιορίσουν την κίνηση και να προκαλέσουν πόνο.Υπάρχοντα στοιχεία συνηγορούν υπέρ της αποτελεσματικότητας της άσκησης και των ειδικών χειρισμών για την ανακούφιση από τα συμπτώματα της ΟΑ του ισχίου και του γόνατος, καθώς και τη βελτίωση της λειτουργικότητας. Ωστόσο, δεν υπάρχουν δεδομένα για την σύγκριση αυτών των θεραπευτικών προσεγγίσεων, με τη συνήθη ιατρική φροντίδα για την ΟΑ ή για την μακροπρόθεσμη αποτελεσματικότητα αυτής της προσέγγισης.  

Ερευνητές στη Νέα Ζηλανδία μελέτησαν 206 ασθενείς με ΟΑ για δύο χρόνια, με σκοπό να μετρηθεί η αποτελεσματικότητα της προσθήκης της τακτικής σωματικής άσκησης, των θεραπευτικών χειρισμών (manual therapy) ή ένος συνδυασμού και των δύο αυτών με τη συνήθη αγωγή, σε σχέση με τη συνέχιση της συνήθους ιατρικής φροντίδας της ΟΑ."Ο σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να διαπιστωθεί κατά πόσον παρέχοντας ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα άσκησης ή manual therapy, οδηγούμε σε σημαντικά πρόσθετα οφέλη, πέρα ​​και πάνω από τη συνήθη ιατρική φροντίδα," δήλωσε ο J. Haxby Abbott, DPT, PhD, FNZCP από το Πανεπιστήμιο του Otago στο Dunedin της Νέας Ζηλανδίας, που είναι ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης.

Η πρόοδος των συμμετεχόντων μετρήθηκε με τη χρήση του Western Ontario and McMaster (WOMAC) δείκτη για την ΟΑ, ο οποίος αξιολογεί σε μια κλίμακα από 0-240. Όσο πιό χαμηλή είναι κατά WOMAC η βαθμολογία, δείχνει βελτίωση στον πόνο και την δυσκαμψία, καθώς και βελτίωση στην λειτουργικότητα της άρθρωσης. Οι συμμετέχοντες αξιολογήθηκαν επίσης σε αρκετές δοκιμασίες φυσικής κατάστασης, όπως για παράδειγμα, η χρονομέτρηση καθίσματος-ανύψωσης και του γρήγορου βαδίσματος 40 μέτρων, καθώς και στο ημικάθισμα των 30 δευτερολέπτων.  
Στην αρχή της μελέτης, η μέση ηλικία των ασθενών που συμμετείχαν ήταν τα 66 έτη, με μία μέση βαθμολογία WOMAC στους 100,8 βαθμούς. 

Μετά από δύο χρόνια, όλοι οι συμμετέχοντες, οι οποίοι ακολούθησαν τακτική άσκηση ή manual therapy ή ένα συνδυασμό και των δύο, έδειξαν βελτιωμένη βαθμολογία κατά WOMAC, καλύτερη από αυτή που είχαν οι συμμετέχοντες που είχαν λάβει μόνο τη συνήθη ιατρική φροντίδα για την ΟΑ.  
Οι συμμετέχοντες που ακολούθησαν αγωγή με άσκηση εκτός από την συνήθη φροντίδα, έδειξαν βελτίωση κατά 31,7 μονάδες στην κλίμακα WOMAC, σε σύγκριση με αυτούς που ακολούθησαν μόνο τη συνήθη φροντίδα. 
Οι συμμετέχοντες που ακολούθησαν manual therapy αγωγή εκτός από την συνήθη φροντίδα, έδειξαν  μια βελτίωση κατά 30,1 μονάδες στην κλίμακα WOMAC. 

Η βαθμολόγηση κατά WOMAC όπως αναφέρεται στην έρευνα.

(American College of Rheumatology)

Αν και η διαφορά στην στην κατα WOMAC αξιολόγηση για τους συμμετέχοντες που έλαβαν συνδυασμένη θεραπεία με άσκηση και manual therapy, εκτός από την συνήθη φροντίδα, δεν πληρεί a priori σημαντικό κλινικό παράγοντα (28 βαθμοί), υπήρξε μια τάση προς όφελος των συμμετεχόντων, με την ομάδα αυτή να βελτιώνει κατά 26,2 βαθμούς την κατά WOMAC αξιολόγηση, περισσότερο από την ομάδα που έλαβε μόνο την συνήθη θεραπεία. Τέλος, οι συμμετέχοντες στην ομάδα θεραπείας με τακτική άσκηση, εμφάνισαν μεγαλύτερη μέση μεταβολή στις περισσότερες δοκιμές φυσικής κατάστασης από οποιαδήποτε άλλη ομάδα. 

Συμπερασματικά, η προσθήκη στην συνήθη φροντίδα της ΟΑ, είτε της τακτικής άσκησης ή των ειδικών χειρισμών (manual therapy) ή και των δύο, είναι επωφελής για τους πάσχοντες. 

Οι συγγραφείς της παραπάνω μελέτης κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι: "τα οφέλη που προσδίδονται σε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα αντιμετώπισης της ΟΑ, με την προσθήκη θεραπευτικής άσκησης ή (και) manual therapy, που παρέχονται από Φυσικοθεραπευτές, εξακολουθούν να είναι σημαντικά, ακόμη και για δύο τουλάχιστον χρόνια παρακολούθησης,".



πηγή:  http://www.sciencedaily.com/releases/2014/11/141116094020.htm
           http://www.newswise.com/articles/exercise-and-manual-therapy-improve-pain-and-function-in-osteoarthritis 

Χρήση θεραπευτικού υπερήχου στην ενίσχυση του τετρακεφάλου σε τραυματισμένο γόνατο

του Jane McDevitt, PhD

Μετά από έναν τραυματισμό στο γόνατο πολλοί ασθενείς έχουν σημαντική μυϊκή αδυναμία, η οποία μπορεί να προκληθεί από την συνεχή αντανακλαστική αναστολή των περιαρθρικών μυών, λόγω της παθολογίας της κάκωσης. Αυτή η αναστολή μπορεί να οφείλεται σε μη φυσιολογικές αισθητηριακές πληροφορίες από την περιοχή της κάκωσης. 

Μια θεραπευτική προσέγγιση, περιλαμβάνει μηχανικές δονήσεις, όπως η χρήση χαμηλής έντασης υπερήχων, η οποία μπορεί να μειώσει την αναστολή των μυών, αν είναι σε θέση να διεγείρει μηχανικά τους υποδοχείς του περιαρθρικού ιστού. 

Έτσι, πραγματοποιήθηκε μια τυχαιοποιημένη μελέτη σε ασθενείς με ιστορικό τραυματισμού στο γόνατο και δυσλειτουργία τετρακεφάλου, με σκοπό να συγκρίνουν την νωτιαία αντανακλαστική διεγερσιμότητα του τετρακεφάλου, μετά από μία μόνο συνεδρία εφαρμογής μη θερμικής μορφής υπερήχων ή μετά από μία ψευδή εφαρμογή αντίστοιχης θεραπείας. 
Συμμετείχαν 30 πάσχοντες με αυτό-αναφερόμενο ιστορικό ενός διαγνωσμένου τραυματισμού στο γόνατο και δυσλειτουργία τετρακέφαλου, σε αυτή την διπλή τυφλή τυχαιοποιημένη μελέτη ελέγχου. Οι συγγραφείς μέτρησαν, κατά την έναρξη, την νωτιαία αντανακλαστική διεγερσιμότητα του τετρακέφαλου του κάθε συμμετέχοντα και στα δύο πόδια, με μέτρηση του αντανακλαστικού του Hoffman , με ηλεκτρομυογράφημα και ηλεκτρική διέγερση του μηριαίου νεύρου. Μετρήθηκε επίσης η μέγιστη σύσπαση από ηλεκτρική διέγερση του μυ, έτσι ώστε να μπορούν να αξιολογήσουν το αντανακλαστικό του Hoffman σε σχέση με την απόδοση του μυ. Για να επιβεβαιωθούν οι βασικές μετρήσεις οι συγγραφείς τις επανέλαβαν. 
Κατά την διάρκεια της εφαρμογής, χρησιμοποιήθηκε θεραπευτικός υπέρηχος (συχνότητας 1MHz, έντασης 0.3W/cm2, κύκλου 100%) σε 15 συμμετέχοντες ή μια εικονική εφαρμογή υπερήχου (0MHz, 0W/cm2) σε άλλους 15 συμμετέχοντες, στην μεσοπρόσθια περιοχή του εμπλεκόμενου γόνατος για 17 λεπτά. 
Στη συνέχεια, οι ερευνητές μέτρησαν την αντανακλαστική διεγρσιμότητα του τετρακέφαλου αμέσως μετά τη θεραπεία, καθώς και 20 λεπτά μετά τη θεραπεία, για το εμπλεκόμενο σκέλος.   
Η ομάδα του υπέρηχου είχε υπερηχογράφημα 14-19% καλύτερο στην διεγερσιμότητα του τετρακέφαλου, στα 20 λεπτά μετά την εφαρμογή, σε σύγκριση με την ομάδα που έλαβε ψευδή αγωγή. Δεν βρέθηκαν διαφορές κατά τη διάρκεια της εφαρμογής ή αμέσως μετά τη θεραπεία.

Η μυϊκή δυσλειτουργία μετά από έναν τραυματισμό μπορεί να οδηγήσει σε πολλά προβλήματα (βραχυχρόνια και μακροχρόνια) στην λειτουργικότητα των αρθρώσεων. Η τροποποίηση των προσαγωγών σήματων στο κεντρικό νευρικό σύστημα θα μπορούσε να βοηθήσει στην αλλαγή της δυσλειτουργίας του τετρακέφαλου. Για παράδειγμα, η συγκεκριμένη εφαρμογή υπερήχων, μπορεί να διεγείρει υποδοχείς στους περιαρθρικούς ιστούς και να βελτιώσει την δυσλειτουργία του τετρακεφάλου σε χρόνο μόλις 20 λεπτών μετά το τέλος της εφαρμογής. Αυτή η μη επεμβατική εφαρμογή, φαίνεται να έχει σημαντική επίδραση σε μια μεγάλη ποικιλία τραυματισμών του γόνατος (πρόσθιος χιαστός σύνδεσμος, έσω μηνίσκος, χονδροπάθεια κλπ) και θα μπορούσε να βρει εφαρμογή σε μεγάλο αριθμό ασθενών.  
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το μέγεθος της μεταβολής στην λειτουργικότητα μεταξύ εφαρμογής και ελέγχου ήταν χαμηλό. Περισσότερη έρευνα είναι απαραίτητη για τη δημιουργία βέλτιστων παραμέτρων αυτής της θεραπείας, όπως και για να καθοριστούν τα κλινικά αποτελέσματα. 
Εν τω μεταξύ, η έρευνα αυτή δείχνει ότι το ιατρικό προσωπικό θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την εφαρμογή μη-θερμικών υπερήχων για την τόνωση των αντανακλαστικό οδών, η οποία θα μπορούσε να βελτιστοποιήσει την θεραπευτική αποκατάσταση, με την χρήση της κατάλληλης κινησιοθεραπείας 20 λεπτά μετά την εφαρμογή.


πηγή: http://www.sportsmedres.org/2015/05/non-thermal-ultrasound-could-help-your-reflexes.html

αναφορά: Immediate Effects of Therapeutic Ultrasound on Quadriceps Spinal Reflex Excitability in Patients with Knee Pathology

Norte GE., Saliba SA., Hart JM. Archives of Physical Medicine and Rehabilitation. 2015. Ahead of Print

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25839089

Τα χαμηλά επίπεδα βιταμίνης D σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο για Σκλήρυνση κατά Πλάκας

από τον ιστότοπο: neurosciencenews.com


Γενετική ευρήματα υποστηρίζουν ότι τα χαμηλότερα επίπεδα βιταμίνης D σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο Σκλήρυνσης κατά Πλάκας (ΣκΠ), σύμφωνα με μια νέα έρευνα του Brent Richards και των συνεργατών του, από το Πανεπιστήμιο McGill του Καναδά, που δημοσίευθηκε στο περιοδικό PLoS Medicine.Η ΣκΠ είναι μια εξουθενωτική αυτοάνοση ασθένεια που επηρεάζει το νευρικό σύστημα, στον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό. Δεν υπάρχει καμία γνωστή θεραπεία για την ΣκΠ και παρουσιάζεται συνήθως μεταξύ των ηλικιών 20 και 40 ετών. Ενώ μερικοί ερευνητές ανέφεραν ότι μπορεί να υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ των χαμηλότερων επιπέδων της βιταμίνης D και του κινδύνου για ΣκΠ, είναι δύσκολο να θεμελιωθεί μια αιτιώδης σχέση, επειδή τα άτομα που αναπτύσσουν ΣκΠ σε αυτές τις μελέτες, θα μπορούσαν να μοιραστούν και κάποιο άλλο άγνωστο χαρακτηριστικό, που αυξάνει τον κίνδυνο (κατάσταση γνωστή στην έρευνα ως σύγχυση).Χρησιμοποιώντας μια γενετική τεχνική που ονομάζεται "Μεντελική τυχαιοποίηση" για να μειωθεί η πιθανότητα σύγχυσης, οι συγγραφείς εξέτασαν κατά πόσο υπάρχει σχέση μεταξύ των γενετικώς μειωμένων επίπεδων βιταμίνης D (που μετράται από το επίπεδο των 25-υδροξυβιταμίνης D, τον κλινικά καθοριστικό παράγοντα της κατάστασης της βιταμίνης D) και την ευαισθησία ΣκΠ, μεταξύ των συμμετεχόντων στο International Multiple Sclerosis Genetics Consortium, το οποίο περιλαμβάνει 14.498 άτομα με ΣκΠ και μια ομάδα ελέγχου 24.091 ατόμων. Οι συγγραφείς βρήκαν ότι μια γενετική μείωση στο φυσικό μετασχηματισμό της βιταμίνης D, με μια τυπική απόκλιση, συνδέθηκε με μια διπλάσια αύξηση στον κίνδυνο για ΣκΠ.

Στοιχεία δείχνουν ότι μπορεί να υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ των χαμηλότερων επιπέδων της βιταμίνης D και του κινδύνου για ΣκΠ, είναι δύσκολο όμως να συναχθεί μια αιτιώδης σχέση, επειδή τα άτομα που αναπτύσσουν ΣκΠ σε αυτές τις μελέτες, θα μπορούσαν να μοιραστούν ένα άλλο άγνωστο χαρακτηριστικό που αυξάνει αυτόν τον κίνδυνο.

Ενώ η προσέγγιση της Μεντελικής τυχαιοποίησης που χρησιμοποιείται από τους συγγραφείς αποφεύγει σε μεγάλο βαθμό τη δυνατότητα της σύγχυσης ή της αντιστροφής της αιτιώδης συνάφειας, η αξιοπιστία των ευρημάτων αυτών μπορεί να περιορίζεται από ορισμένες από τις υποθέσεις που έγιναν από τους ερευνητές κατά την ανάλυση τους.Παρ 'όλα αυτά οι συγγραφείς συμπεραίνουν, "γενετικά μειωμένα επίπεδα βιταμίνης D συνδέονται στενά με αυξημένη ευαισθησία σε ΣκΠ. Επάρκεια της βιταμίνης D μπορεί να καθυστερήσει ή να εμποδίσει την έναρξη της ΣκΠ, χρήζει όμως περαιτέρω διερεύνησης σε μακροχρόνιες τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες."Οι συγγραφείς σημειώνουν επίσης, "βρίσκονται εν εξελίξει τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες δοκιμές αξιολόγησης της βιταμίνης D για την θεραπεία και την πρόληψη της ΣκΠ, οι οποίες μπορούν να παρέχουν τις αναγκαίες γνώσεις σχετικά με τον ρόλο της βιταμίνης D."



πηγή: http://neurosciencenews.com/neurology-vitamin-d-multiple-sclerosis-2506/

Στην χρονια οσφυαλγία δεν χρειάζεται θεραπεία μόνο η μέση...

από την Aoife Synnott (www.pain-ed.com)

Υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις ότι στους πάσχοντες από χρόνια οσφυαλγία, διάφοροι παράγοντες μπορούν να συμμετέχουν στην καθυστέρηση της ανάκαμψης και την δυνατότητα να απολαμβάνουν μια ικανοποιητική ποιότητα ζωής. Το πρόβλημα σε αυτούς τους ασθενείς θεωρείται οτι περιλαμβάνεται στα ευρήματα που εντοπίζονται στις απεικονιστικές εξετάσεις (ακτινογραφίες ή τομογραφίες), καθώς και σε φυσικούς παράγοντες, όπως ο τρόπος της κίνησης, της στάσης και της μετακίνησής τους. 

Ωστόσο, φαίνεται ότι και άλλα μη εφανή προβλήματα, όπως το άγχος, ο φόβος, η κατάθλιψη, η χαμηλή ικανοποίηση από την εργασία, ή οτι τα άτομα με οσφυαλγία δεν έχουν την σωστή αντίληψη για την σπονδυλική τους στήλη, είναι εξίσου σημαντικά για την ανάκαμψη. Αν και ο ακριβής συνδυασμός των παραγόντων που εμπλέκονται στην οσφυαλγία τους μπορεί να ποικίλλει για μεμονωμένους ασθενείς, οι περισσότεροι ασθενείς με χρόνια οσφυαλγία, θα παρουσιάσουν τουλάχιστον κάποια ανάγκη αντιμετώπισης για κάποια από αυτά τα στοιχεία.Δυστυχώς, οι επαγγελματίες υγείας που αντιμετωπίζουν τα άτομα με οσφυαλγία (π.χ. γιατροί, φυσικοθεραπευτές κλπ) είναι, ως επί το πλείστον, εκπαιδευμένοι για την αντιμετώπιση μόνο των φυσικών και διαρθρωτικών παραγόντων της οσφυαλγίας. Κατά συνέπεια, δεν είναι σαφές εάν οι μη φυσικοί παράγοντες αναγνωρίζονται επαρκώς από τους επαγγελματίες υγείας στην αντιμετώπιση των ατόμων με οσφυαλγία και κατα πόσο είναι μέρος του προγράμματος αποκατάστασης.

Σε αυτή την συστηματική ανασκόπηση εξετάστηκαν 12 μελέτες στις οποίες ερωτήθηκαν φυσικοθεραπευτές μέσω ομάδων εστίασης ή ημι-δομημένων συνεντεύξεων, σχετικά με τις εμπειρίες τους από τη θεραπεία ατόμων με χρόνια οσφυαλγία. Από την εξέταση διαπιστώθηκε ότι οι φυσικοθεραπευτές αναγνωρίζουν μόνο εν μέρει τους γνωστικές, ψυχολογικούς και κοινωνικούς παράγοντες που συμβάλουν στη οσφυαλγία, με τους περισσότερους από αυτούς να αφορούν παράγοντες όπως οικογενειακά και εργασιακά θέματα, καθώς και τυχόν λανθασμένες προσδοκιών των ασθενών. 

Οι ασθενείς με οσφυαλγία συχνά χαρακτηρίζονται ως καταθλιπτικοί με διαταραγμένη προσοχή και μειωμένα κίνητρα, γιατί παρουσιάζουν συμπεριφορές που υποδηλώνουν αυτούς τους παράγοντες. Για παράδειγμα, εάν ένα άτομο με οσφυαλγία δείχνει μικρό ενδιαφέρον για την αποκατάσταση του ή μικρή ελπίδα ανάκαμψης, θα επικριθεί σαν τεμπέλης και χωρίς κίνητρα, αντί να θεωρηθεί ότι αυτή η συμπεριφορά μπορεί να αποτελεί ένδειξη κατάθλιψης.Είναι αντιληπτό ότι οι φυσικοθεραπευτές ούτε την αρχική τους κατάρτιση, ούτε στην επαγγελματική τους εκπαίδευση, αναπτύσουν τα απαιτούμενα προσόντα και την αυτοπεποίθηση, για να αντιμετωπίσουν με επιτυχία αυτούς τους παράγοντες σε άτομα με χρόνια οσφυαλγία. Κατά συνέπεια, οι φυσικοθεραπευτές στο το ερώτημα κατά πόσον υπήρξε κάποια σκοπιμότητα έρευνας για αυτούς τους παράγοντες, όπως και για την αντιπετώπιση αυτών των παραγόντων, θεωρούν ότι είναι κάτι πέρα ​​από τις γνώσεις τους.

Η παραπάνω συστηματική ανασκόπηση δεν θεωρεί πως τα ευρήματα αυτά ισχύουν και για άλλους επαγγελματίες υγείας, αν και είναι πιθανό να είναι παρόμοια. Λαμβάνοντας υπόψη τη σημασία αυτών των παραγόντων, στη διαδικασία για την βοήθεια στα άτομα με χρόνια οσφυαλγία, με σκοπό να επιτευχθεί μόνιμη βελτίωση του πόνου και της ποιότητας ζωής τους, υπάρχει ανάγκη οι φυσικοθεραπευτές, αλλά και οι άλλοι επαγγελματίες υγείας, να αυξήσουν τις ικανότητες τους στην αναγνώριση και τη διαχείρισή τους αυτών των προβλημάτων.




πηγή: http://www.pain-ed.com/blog/2015/04/26/how-do-physiotherapists-feel-about-treating-more-than-just-the-back-in-people-with-chronic-low-back-pain/

Παγκόσμια Ημέρα Φυσικοθεραπείας 2015

από την εμπομπή "Ιατρικές Συμβουλές"

του EXTRA CHANNEL

9 Σεπτεμβρίου 2015

καλεσμένα τα μέλη του Κ.Δ.Σ. του Πανελληνίου Συλλόγου Φυσικοθεραπευτών: Γεώργιος Μπάκας και Αλέξανδρος Σιδέρης.

πηγή: https://www.youtube.com/watch?v=mZ1DT9x5KVg

Φυσικοθεραπευτές έκαναν flashmob «ξαφνιάζοντας» τους Βολιώτες

από τον ιστότοπο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ (καθημερινή εφημερίδα της Μαγνησίας) 
της Ελένης Χάνου

14 Σεπτ. 2015

«Αντί να πάρεις φάρμακο, κάνε μία δραστηριότητα»: το μήνυμα αυτό έστειλαν φυσικοθεραπευτές του Βόλου μέσω flash mob που διοργανώθηκε για πρώτη φορά στην πόλη στο πλαίσιο του παγκόσμιου εορτασμού φυσικοθεραπείας.

Μέσα από τα δρώμενά τους, φυσικοθεραπευτές και χορευτές έστειλαν μήνυμα για τη σημασία της κίνησης, με στόχο την καλή υγεία

Το Σάββατο, φυσικοθεραπευτές της πόλης, «ξάφνιασαν» ευχάριστα με τις εμφανίσεις τους, τους Βολιώτες. Ενωσαν τις δυνάμεις τους με το σύλλογο Puerto del Tango και μία ομάδα 17 ατόμων και έγιναν το επίκεντρο της προσοχής σε διάφορα σημεία της πόλης.

Ολοι μαζί επισκέπτονταν καφετέριες και δημόσια σημεία. Κάθονταν σε ένα σημείο, όταν ξαφνικά άρχισε να παίζει δυνατή μουσική. Ενας βιολιστής τους πλησίαζε και τότε όλοι μαζί σηκώνονταν κι άρχιζαν να χορεύουν τάνγκο. Είναι το λεγόμενο flash mob, ένας όρος που επινοήθηκε το 2003 για να περιγράψει μια ξαφνική συγκέντρωση ανθρώπων σε ένα δημόσιο χώρο με σκοπό να εκτελέσουν μια ασυνήθιστη και εξαιρετικά συγχρονισμένη πράξη για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Ένα δρώμενο που γίνεται κυρίως στη Βόρειο Ευρώπη, τελέστηκε για πρώτη φορά στο Βόλο, με τους φυσικοθεραπευτές να στέλνουν μήνυμα για τη σημασία της κίνησης σε όλες τις ηλικίες με στόχο την καλή υγεία.

Flash mob εμφανίσεις έγιναν σε δύο καφετέριες στον Αγιο Κωνσταντίνο, σε τυροπιτάδικο στην οδό Πολυμέρη, σε καφετέρια στην Αργοναυτών, αλλά και στον πεζόδρομο της Τάκη Οικονομάκη.
Εκπληκτοι πολίτες που εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν στο σημείο, παρακολούθησαν το ασυνήθιστο δρώμενο, τραβούσαν βίντεο και φωτογράφιζαν την ομάδα στις τετράλεπτες εμφανίσεις της.
«Η κίνηση είναι κάτι πολύ απλό. Κάθε ένας μπορεί να επιλέξει κάτι που του αρέσει και να κάνει την κίνηση αυτή σε όποιο σημείο, σε όποια ηλικία. Η κίνηση είναι ζωτικής σημασίας για την καλή υγεία, ιδίως στην Τρίτη Ηλικία», ανέφερε ο φυσικοθεραπευτής, Αργύρης Περιστερόπουλος.

Σημειώνεται ότι στην Τρίτη Ηλικία, εξαιτίας της έλλειψης κίνησης σημειώνονται οι περισσότερες πτώσεις που είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ηλικιωμένοι. Το 40% των ατόμων ηλικίας άνω των 75 και 50% ηλικίας άνω των 80 ετών υφίστανται μία ή περισσότερες πτώσεις κάθε χρόνο και από αυτούς περίπου οι μισοί πέφτουν παραπάνω από μία φορές. Οι πτώσεις συνδέονται με αξιοσημείωτη θνησιμότητα, νοσηρότητα, μειωμένη λειτουργικότητα, παραμονή στο νοσοκομείο.


πηγή: http://www.taxydromos.gr/%CE%A4%CE%BF%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%AC/192740-fysiko8erapeytes-ekanan-flashmob-3afniazontas-toys-boliwtes.html

Οι 5 κορυφαίοι μύθοι για την φυσικοθεραπεία

από τον ιστότοπο: Max Health Institute
του Jean-Michel Cormier

1. Η φυσικοθεραπεία θεωρείται «τέχνη» και δεν υποστηρίζεται από επιστημονικά δεδομένα.

Χαμογελώ συγκαταβατικά όταν ένας ασθενής μου λέει "πιστεύω στην φυσικοθεραπεία", σαν να μου έλεγε ότι πιστεύει στη νεράιδα των δοντιών. Αυτό που ίσως σημαίνει η γνώμη του ασθενή, είναι ότι πιστεύει στις δυνατότητες των προηγούμενων φυσικοθεραπευτών που έχει γνωρίσει και είχει θετικές εμπειρίες από την φυσικοθεραπεία που έχει κάνει μέχρι τώρα. 
Υπάρχουν αρκετές χιλιάδες επιστημονικές εργασίες που υποστηρίζουν την φυσικοθεραπεία. Στην πραγματικότητα, πολλά πανεπιστήμια ανά τον κόσμο, προσφέρουν τώρα διδακτορικά προγράμματα στη φυσικοθεραπεία, τα οποία είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένα στην παροχή αποδεικτικών στοιχείων σχετικά με τη χρήση των σημερινών πρακτικών και διασφαλίζουν τη συνέχιση της εξελιξης του επαγγέλματος. 
Για παράδειγμα, υπάρχουν κλινικές κατευθυντήριες οδηγίες για την αντιμετώπιση του πόνου της οσφύος και του αυχένα. Αυτές οι κατευθυντήριες οδηγίες αποτελούν το προϊόν διεξοδικής ανάλυσης από τα εκατοντάδες δημοσιευμένα επιστημονικα άρθρα. Παρατηρήστε ότι και στις δύο, οι φυσικοθεραπευτικές πρακτικές υποστηρίζονται από ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία.  
Παρόμοιες κατευθυντήριες γραμμές υπάρχουν και για προβλήματα στο υπόλοιπο του σώμα και συνεχώς επαναξιολογούνται νέα ερευνητικά δεδομένα που προκύπτουν, προκειμένου οι φυσικοθεραπευτές σε όλο τον κόσμο να παραμένουν ενημερωμένοι στις τρέχουσες πρακτικές.


2. Οι φυσικοθεραπευτές βλέπουν τον ασθενή για 5 λεπτά και στη συνέχεια, ακολουθεί εφαρμογή μηχανημάτων για το υπόλοιπο της επίσκεψης.

Σε κανένα πλαίσιο εφαρμογής φυσικοθεραπευτικής αγωγής, δεν πρέπει ο ασθενής που ζητάει την βοήθεια του φυσικοθεραπευτή να έχει αυτή την αντιμετώπιση. Δυστυχώς, παρά τις προσπάθειές των επαγγελματικών ενώσεων, για την διασφάλιση της ποιότητας στην παροχή των φυσικοθεραπευτιών υπηρεσιών, η διαφορά μεταξύ των θεραπευτών είναι σημαντική και είναι μια πραγματικότητα. Οι φυσικοθεραπευτές αυτοί δημιουργούν κακή φήμη για το επάγγελμά μας.  
Θα πρέπει να διατίθεται τουλάχιστον 15 λεπτά σε κάθε συνεδρία σε προσωπική επαφή φυσικοθεραπευτή-ασθενή, όπου εκείνη τη στιγμή θα πρέπει, με έμφαση στην επανεκπαίδευση, τις στρατηγικές διαχείρισης του υπάρχοντος προβλήματος ή πιθανόν κάποιας δια χειρός θεραπείας, να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του ασθενή, χωρίς να δίνεται η αίσθηση της σπατάλης του χρόνου. Σεβαστείτε τον εαυτό σας και τον ασθενή σας. Δυσστυχώς, υπάρχουν πάρα πολλοί καλοί θεραπευτές, που δεν κάνουν όμως τα βασικά.


3. Η φυσικοθεραπεία είναι μια αντιμετώπιση μόνο για τραυματικές κακώσεις.

Η φυσικοθεραπεία απευθύνεται σε ένα ευρύ φάσμα των τραυματισμών. Προφανώς, η θεραπευτική αντιμετώπιση διαφέρει ανάλογα με τις τρέχουσες ανάγκες του ασθενή και του χρονικού σημείου του τραυματισμού.  
Σε χρόνιους τραυματισμούς, μερικές φορές συνυπάρχουν η κακή στάση του σώματος, μυϊκές ανισορροπίες ή κακές συνήθειες, που σχετίζονται με το πρόβλημά και που μπορεί να απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή. Ο φυσικοθεραπευτής σας θα σας βοηθήσει να καταλάβετε την πηγή του προβλήματος και μια διεξοδική συζήτηση θα πρέπει να γίνει, για όλες τις πτυχές της αποκατάστασής σας (τι πρέπει να κάνετε, τι να αποφεύγετε, πώς να το κάνετε κλπ). 
Δεν είναι όλοι οι τραυματισμοί ίδιοι στην αποκατάσταση και μερικοί μπορεί να διαρκέσουν περισσότερο από ότι άλλοι. Κάποιοι μπορεί να απαιτήσουν ακόμη και χειρουργική επέμβαση ή πρόσθετη ιατρική παρέμβαση. 
Ο φυσικοθεραπευτής σας θα πρέπει προσεκτικά και τακτικά να παρακολουθεί την πρόοδό σας και έχει την ευθύνη να σας κατευθύνει προς την καλύτερη και πιο αποτελεσματική παρέμβαση, που είναι διαθέσιμη για τις συγκεκριμένες ανάγκες σας.


4. Οι φυσικοθεραπευτές αντιμετωπίζουν προβλήματα που έχουν σχέση μόνο με μυς, συνδέσμους ή τένοντες.

Αυτό προέρχεται από την κακή πληροφόρηση του κοινού όχι μόνο για την φυσικοθεραπεία, αλλά και για ένα ευρύ φάσμα των επαγγελματιών του τομέα της υγείας. 
Οι φυσικοθεραπευτές ειδικεύονται στη διάγνωση και θεραπεία όλων των μυοσκελετικών παθήσεων, σε οποιαδήποτε περιοχή του σώματος, αλλά και σε περιστατικά αιθουσαίας αποκατάστασης, στην αντιμετώπιση του χρόνιου πόνου, σε προβλήματα πυελικού εδάφους κλπ. 
Ένας καλός φυσικοθεραπευτής δεν έχει κανένα πρόβλημα να αναφερθεί σε έναν άλλο συνάδελφό του, αν το πρόβλημά σας είναι πέρα ​​από την εμπειρία του ή αν απαιτεί περαιτέρω ιατρική φροντίδα.


5. Η φυσικοθεραπεία είναι μόνο μια προσωρινή λύση

Ένας από τους κύριους παράγοντες που διακρίνει τους φυσικοθεραπευτές από άλλους επαγγελματίες του τομέα της υγείας, είναι η εκτεταμένη εκπαίδευση τους στη χρήση και την σύσταση-συνταγογράφηση της άσκησης. Οι φυσικοθεραπευτές μπορούν να ενεργήσουν σαν "προπονητές" και να σας βοηθήσουν στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων σας. 
Ο φυσικοθεραπευτής σας θα πρέπει επίσης να ενθαρρύνει σε έναν υγιεινό τρόπο ζωής. Το υπερβολικό βάρος του σώματος, οι κακές συνήθειες διατροφής, η καθιστική ζωή, ανθυγιεινές συνήθειες, όπως το κάπνισμα και η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, είναι πράγματα που μπορεί να δυσκολέψουν σημαντικά την ικανότητα του σώματός σας στην αποκατάσταση. 
Δώστε στον εαυτό σας την ευκαιρία να υιοθετήσει έναν υγιεινό τρόπο ζωής και θα δείτε τον χρόνιο πόνο να γίνει παρελθόν!



πηγή: http://www.maxhealthinstitute.ca/blog/2014/12/15/top-5-physiotherapy-myths

.

 "O κ. Κόϋνερ διάβαινε από μια κοιλάδα, όταν ξαφνικά παρατήρησε ότι τα πόδια του βούλιαζαν στο νερό.

Πρόσεξε τότε ότι η κοιλάδα δεν ήταν παρά μιά προέκταση της θάλασσας και ότι σίμωνε η ώρα της παλίρροιας.

Στάθηκε παρευθύς κι άρχισε να ψάχνει για καμμιά βάρκα κι όσο έλπιζε ότι θα την έβρισκε δεν το κουνούσε από τη θέση του.

Σαν είδε όμως ότι βάρκα δεν υπήρχε πουθενά, παραιτήθηκε από αυτήν την ελπίδα κι άρχισε να ελπίζει ότι η στάθμη του νερού δεν θ' ανέβαινε άλλο. 

Μονάχα όταν το νερό έφτασε ίσα με το σαγόνι του έπαψε να ελπίζει κι άρχισε να κολυμπάει.

Είχε καταλάβει πως βάρκα ήταν ο ίδιος."

Από το βιβλίο: Μπ. Μπρεχτ, Ιστορίες του κ. Κόϋνερ – η διαλεκτική σαν τρόπος ζωής, εκδόσεις Θεμέλιο