Περιγραφή της Φυσικoθεραπείας (W.C.P.T.)

Η Παγκόσμια Συνομοσπονδία Φυσικοθεραπευτών (W.C.P.T.) υποστηρίζει το επάγγελμα της Φυσικοθεραπείας και είναι υπεύθυνη για τον καθορισμό του πεδίου εφαρμογής του επαγγέλματος, των πρακτικών και του ρόλου των Φυσικοθεραπευτών. Σε εθνικό επίπεδο, οι εθνικές ενώσεις (ή οι σύλλογοι) Φυσικοθεραπείας είναι υπεύθυνοι για τον καθορισμό των κανόνων της άσκησης του επαγγέλματος και τον ρόλο των Φυσικοθεραπευτών, σε σχέση με τις ανάγκες παροχής υπηρεσιών υγείας στο έθνος τους, διασφαλίζοντας ότι συνάδει με τις διεθνώς αποδεκτές κατευθυντήριες γραμμές που ορίζονται από την W.C.P.T.. Οι εθνικές ενώσεις (σύλλογοι) Φυσικοθεραπείας έχουν την ευθύνη να αναζητήσουν την υποστήριξη της νομοθεσίας, την ρύθμιση και την αναγνώριση, η οποία θα καθορίζει τον διακριτό και αυτόνομο χαρακτήρα της Φυσικοθεραπευτικής πρακτικής, συμπεριλαμβανομένου και του καθορισμού του πεδίου εφαρμογής της. [1] [2]

Το πεδίο πρακτικής της Φυσικοθεραπείας είναι δυναμικό για να ανταποκρίνεται στις αναγκες του ασθενή και των αναγκών της κοινωνίας για υγεία. Με την ανάπτυξη της γνώσης και της τεχνολογικής προόδου, απαιτείται περιοδική επανεξέταση, για να εξασφαλιστεί ότι το πεδίο εφαρμογής της πρακτικής, έτσι ώστε να είναι σύμφωνο με την πιο πρόσφατη βάση αποδεικτικών στοιχείων και ταυτόχρονα να συνεχίζει να είναι σύμφωνο με τις ισχύουσες υγειονομικές ανάγκες. Η έρευνα συνεχώς παρέχει νέα στοιχεία, επί των οποίων θα οικοδομηθεί η μελλοντική πρακτική. Πουθενά δεν είναι αυτό πιο φανερό από ότι στην κατανόηση της ανθρώπινης κίνησης, η οποία είναι κεντρικής σημασίας για τις δεξιότητες και τις γνώσεις του Φυσικοθεραπευτή.


Τι είναι η Φυσικοθεραπεία;

Η Φυσικοθεραπεία παρέχει υπηρεσίες σε άτομα και πληθυσμούς για την ανάπτυξη, διατήρηση και αποκατάσταση της μέγιστης κίνησης και της λειτουργικής ικανότητας, για όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Αυτό περιλαμβάνει την παροχή των υπηρεσιών στις περιπτώσεις όπου η κίνηση και η λειτουργικότητα απειλούνται από τη γήρανση, από τραυματισμό, από πόνο, από ασθένειες, από διαταραχές, από ειδικές καταστάσεις ή περιβαλλοντικούς παράγοντες. Η λειτουργική κίνηση είναι κεντρικής σημασίας για το τι σημαίνει να είσαι υγιής.

Η Φυσικοθεραπεία ασχολείται με την αξιολόγηση και τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής και της δυνατότητας μετακίνησης, μέσω της προαγωγής, πρόληψης, θεραπείας/παρέμβασης, προσαρμογής και αποκατάστασης. Αυτό περιλαμβάνει τη σωματική, ψυχολογική, συναισθηματική και κοινωνική Φυσικοθεραπευτική πρακτική, την αλληλεπίδραση μεταξύ Φυσικοθεραπευτή και ασθενή, την σχέση με άλλους επαγγελματίες υγείας, με οικογένειες, με άτομα που φροντίζουν τους ασθενείς και την κοινότητα, σε μια διαδικασία όπου η κίνηση αξιολογείται και αποφασίζονται οι στόχοι, χρησιμοποιώντας τις μοναδικές γνώσεις και δεξιότητες των Φυσικοθεραπευτών.

Οι Φυσικοθεραπευτές έχουν τα κατάλληλα επαγγελματικά προσόντα που απαιτούνται για: 

•      να προβούν σε συνολική εξέταση και αξιολόγηση του ασθενή ή τις ανάγκες της κάθε ομάδας χρηστών
•      να αξιολογούν τα ευρήματα από την εξέταση/αξιολόγηση, ώστε να λαμβάνουν τις κατάλληλες κλινικές αποφάσεις σχετικά με τους ασθενείς
•      να διατυπώσουν μια διάγνωση, πρόγνωση και σχέδιο
•      να παρέχουν συμβουλευτικές υπηρεσίες στο πλαίσιο της εμπειρογνωμοσύνη τους και να καθορίσουν πότε οι ασθενείς πρέπει να αναφερθούν σε έναν άλλον επαγγελματία υγείας
•      να εφαρμόσουν την Φυσικοθεραπευτή παρέμβαση του προγράμματος/θεραπείας
•      να καθορίσουν την έκβαση των τυχόν παρεμβάσεων/θεραπειών
•      να προβούν σε συστάσεις για την αυτο-διαχείριση του προβλήματος

Ο Φυσικοθεραπευτής έχει εκτεταμένη γνώση του σώματος και των αναγκών της μετακίνησής του και μπορεί να καθορίσει κεντρικές στρατηγικές για τη διάγνωση και παρέμβαση. Οι ρυθμίσεις της πρακτικής θα ποικίλλουν ανάλογα με το αν η Φυσικοθεραπεία ασχολείται με την προαγωγή της υγείας, την πρόληψη, την θεραπεία/παρέμβαση, την εξουσιοδότηση ή την αποκατάσταση.

Το πεδίο της Φυσικοθεραπευτικής πρακτικής δεν περιορίζεται στην άμεση φροντίδα των ασθενών, αλλά περιλαμβάνει επίσης:

•      στρατηγικές για τη δημόσια υγεία
•      υποστήριξη των αναγκών των ασθενών
•      εποπτεία και ανάθεση σε τρίτους
•      καθοδήγηση
•      διαχείριση
•      διδασκαλία
•      έρευνα
•      συνεισφορά στην ανάπτυξη και εφαρμογή της πολιτικής για την υγεία, σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο

Οι Φυσικοθεραπευτές λειτουργούν ως ανεξάρτητοι επαγγελματίες και όπως και όλα τα μέλη των ομάδων παροχής υπηρεσιών υγείας, υπόκεινται στις ηθικές αρχές της W.C.P.T.. [3] [4] 
Είναι σε θέση να ενεργούν σαν επαγγελματίες πρώτης επαφής και οι ασθενείς μπορούν να ζητήσουν την άμεση παροχή υπηρεσιών, χωρίς παραπομπή από άλλο επαγγελματία υγειονομικής περίθαλψης. [5]

Η εκπαίδευση και η κλινική πρακτική του Φυσικοθεραπευτή ποικίλει ανάλογα με τις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτιστικές ανάγκες, αλλά και το πολιτικό πλαίσιο στο οποίο ασκούν το επάγγελμά τους. Ωστόσο, για την άσκηση του επαγγέλματος, το πρώτο επαγγελματικό προσόν, που είναι αναγκαίο σε οποιαδήποτε χώρα, είναι η ολοκλήρωση ενός προγράμματος σπουδών που πληροί τις προϋποθέσεις για την χρησιμοποίηση του επαγγελματικού τίτλου του Φυσικοθεραπευτή και την νόμιμη άσκηση του επαγγέλματος. [6] [7] [8 ]

 
Που ασκείται η Φυσικοθεραπεία;

Η Φυσικοθεραπεία είναι ένα ουσιαστικό μέρος των συστημάτων παροχής υπηρεσιών υγείας στην κοινότητα. Οι Φυσικοθεραπευτές ασκούν το επαγγελμά τους ανεξάρτητα από άλλους παρόχους υγειονομικής περίθαλψης, αλλά και σε διεπιστημονικά προγράμματα αποκατάστασης, που αποβλέπουν στην πρόληψη διαταραχών κίνησης ή τη διατήρηση/αποκατάσταση της βέλτιστης λειτουργίας και της ποιότητας ζωής σε άτομα με κινητικές διαταραχές.

Οι Φυσικοθεραπευτές καθοδηγούνται από τον δικό τους κώδικα ηθικής δεοντολογίας. [3] [4] Έτσι, μπορούν στην επαγγελματική πρακτική τους να έχουν οποιοδήποτε από τα ακόλουθα σκοπούς.:

•      την προώθηση της υγείας και της ευημερίας των ατόμων και του κοινού/κοινωνίας, τονίζοντας τη σημασία της σωματικής δραστηριότητας και της άσκησης
•      την αποτροπή βλαβών, περιορισμών δραστηριότητας, συμμετοχικών περιορισμών και αναπηριών, σε άτομα που διατρέχουν κίνδυνο, που οφείλεται σε παράγοντες της υγείας, κοινωνικο-οικονομικούς παράγοντες, περιβαλλοντικούς παράγοντες και παράγοντες του τρόπου ζωής
•      την παροχή παρεμβάσεων/θεραπείας για την αποκατάσταση της ακεραιότητας των συστημάτων του σώματος, απαραίτητη για την κίνηση, τη μεγιστοποίηση της λειτουργικότητας και την ανάρρωση, την ελαχιστοποίηση της ανικανότητας, τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής και την ανεξάρτητη διαβίωση και λειτουργικότητα, σε άτομα και ομάδες ατόμων με αλλαγμένες συμπεριφορές μετακίνησης, που προκύπτουν από βλάβες, περιορισμούς δραστηριότητας, συμμετοχικούς περιορισμούς και αναπηρίες
•      την τροποποίηση του περιβάλλοντος, του σπιτιού και της εργασίας και την υπέρβαση εμποδίων στην πρόσβαση, με σκοπό να εξασφαλιστεί η πλήρης συμμετοχή στη φυσιολογική ζωή και στους αναμενόμενους κοινωνικούς ρόλους. 

Τι χαρακτηρίζει τη Φυσικοθεραπεία;

Οι ακόλουθες παραδοχές που ενσωματώνονται σε αυτή την περιγραφή και αντικατοπτρίζουν τις κεντρικές ανησυχίες της Φυσικοθεραπαίας:

•      Η κίνηση είναι ένα απαραίτητο στοιχείο για την υγεία και την ευημερία του ατόμου και εξαρτάται από την ολοκληρωμένη, συντονισμένη λειτουργία του ανθρώπινου σώματος σε διάφορα επίπεδα. Η κίνηση επηρεάζεται από εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες. Η Φυσικοθεραπεία κατευθύνεται προς τις ανάγκες και τις δυνατότητες μετακίνησης των ατόμων και των πληθυσμών.
•      Τα άτομα έχουν την ικανότητα να αλλάζουν, ως αποτέλεσμα των απαντήσεων τους σε σωματικούς, ψυχολογικούς, κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες. Το σώμα, το μυαλό και το πνεύμα συμβαδίζουν με τις απόψεις των ατόμων για τον εαυτό τους και τους δίνουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν τη συνειδητοποίηση των δικών τους αναγκών και των στόχων τους για την κίνηση. Οι ηθικές αρχές απαιτούν από τον Φυσικοθεραπευτή να αναγνωρίσει την αυτονομία του ασθενή ή του κηδεμόνα του, που αναζητούν τις υπηρεσίες του. [3] [4]
•      Οι Φυσικοθεραπευτές μπορούν να κατευθύνουν τις παρεμβάσεις τους σε συγκεκριμένους πληθυσμούς. Οι πληθυσμοί μπορεί να είναι τα έθνη, τα κράτη και τα εδάφη των περιφερειών, των μειονοτικών ομάδων ή άλλων συγκεκριμένων ομάδων (π.χ. προγράμματα προσυμπτωματικού ελέγχου για σκολίωση στα παιδιά του σχολείου ή προγράμματα πρόληψης για τη γήρανση).
•      Αναπόσπαστο μέρος της Φυσικοθεραπευτικής αγωγής είναι η αλληλεπίδραση μεταξύ του Φυσικοθεραπευτή και του ασθενή, της οικογένειας ή του φροντιστή του, για να αναπτύξει μια αμοιβαία κατανόηση. Αυτό το είδος της αλληλεπίδρασης είναι απαραίτητο για την θετική αλλαγή της συμπεριφοράς, της επίγνωσης του σώματος και της κίνησης, με σκοπό την προαγωγή της υγείας και την ευεξία. Σαν μέλη των διεπιστημονικών ομάδων πρέπει επίσης να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, αλλά και με τους ασθενείς, την οικογένεια και τους φροντιστές, για να καθορίσουν τις ανάγκες και να διατυπώσουν τους στόχους για την Φυσικοθεραπευτική παρέμβαση/θεραπεία. Οι Φυσικοθεραπευτές επίσης μπορούν να αλληλεπιδράσουν με τη διοίκηση και τη διακυβέρνηση των δομών, για την ενημέρωση, την ανάπτυξη και/ή την εφαρμογή των κατάλληλων πολιτικών και στρατηγικών για την υγεία.
•      Επαγγελματικά σαν αυτόνομοι επαγγελματίες οι Φυσικοθεραπευτές έχουν προετοιμαστεί για τον ρόλο τους μέσω της επαγγελματικής προπτυχιακής Φυσικοθεραπευτικής εκπαίδευσης. [6] Οι Φυσικοθεραπευτές χρησιμοποιούν την επαγγελματική τους κρίση για να επιτευχθεί μια διάγνωση, που θα κατευθύνει τις Φυσικοθεραπευτικές παρεμβάσεις/θεραπείες στην αποκατάσταση και επανένταξη των ασθενών/ομάδων/πληθυσμών.
•      Η Φυσικοθεραπευτική διάγνωση είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας κλινικής συλλογιστικής, που οδηγεί στον εντοπισμό των υπαρκτών ή πιθανών βλαβών, στους περιορισμούς δραστηριότητας, στους περιορισμούς συμμετοχής, στις περιβαλλοντικές επιδράσεις ή ικανότητες/αναπηρίες. Ο σκοπός της Φυσικοθεραπευτικής διάγνωσης είναι να καθοδηγήσει τον Φυσικοθεραπευτή στον καθορισμό της πρόγνωσης και στις πιο κατάλληλες στρατηγικές παρέμβασης/θεραπείας για τους ασθενείς και την ανταλλαγή πληροφοριών με αυτούς. Κατά τη διενέργεια της διαγνωστικής διαδικασίας, οι Φυσικοθεραπευτές μπορεί να χρειαστεί να λάβουν επιπλέον πληροφορίες από άλλους επαγγελματίες. Εάν η διαγνωστική διαδικασία αποκαλύπτει ευρήματα που δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του Φυσικοθεραπευτή, τότε θα παραπέμψει τον ασθενή σε άλλον κατάλληλο επαγγελματία.

Αρχές που υποστηρίζουν την περιγραφή της Φυσικοθεραπείας

Η W.C.P.T. έχει αναπτύξει αυτή τη διεθνή περιγραφή της Φυσικοθεραπείας, που βασίζεται στις ακόλουθες αρχές και ενθαρρύνει τις οργανώσεις-μέλη της να χρησιμοποιήσουν τον ορισμό του πεδίου εφαρμογής της Φυσικοθεραπείας και την πρακτική σε εθνικό επίπεδο.

Η W.C.P.T. υποστηρίζει ότι ο Φυσικοθεραπευτής πρέπει:

•      να σέβεται και να αναγνωρίζει την ιστορία και τις ρίζες του επαγγέλματος
•      να βασίζεται στην πραγματικότητα της σύγχρονης πρακτικής και το αυξανόμενο σώμα της έρευνας
•      να επιτρέπει την προσαρμογή στις αξίες, τις πεποιθήσεις και τις ανάγκες υγείας των ανθρώπων και των κοινωνιών, αλλά και τη δομή των συστημάτων υγείας σε όλο τον κόσμο
•      να χρησιμοποιεί ορολογία που είναι ευρέως κατανοητή και επαρκώς καθορισμένη
•      να αναγνωρίζει τα διεθνώς αποδεκτά πρότυπα και ορισμούς (π.χ. Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ορισμός της υγείας, διεθνή κατάταξη της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας) [9] [10]
•      να προβλέπει στη συνεχή ανάπτυξη και εξέλιξη του επαγγέλματος και την ταυτοποίηση του στην μοναδική συμβολή της Φυσικοθεραπείας
•      να αναγνωρίζει τη σημασία της διεπιστημονικής πληροφόρησης για τη διαμόρφωση προγραμμάτων σπουδών Φυσικοθεραπείας σε όλα τα επίπεδα
•      να υπογραμμίζει την ανάγκη για τεκμηρίωση στην πρακτική, όποτε είναι αναγκαίο και δυνατόν
•      να εκτιμεί την αλληλεξάρτηση της πρακτικής, της έρευνας και της εκπαίδευσης στο πλαίσιο του επαγγέλματος
•      να αναγνωρίζει την ανάγκη να παρακολουθεί διαρκώς την περιγραφή και τις αλλαγές στο επάγγελμα, να ανταποκρίνεται στις ανάγκες υγείας της κοινωνίας και την ανάπτυξη της γνώσης στην Φυσικοθεραπεία 
•      προβλέπεται ότι οι εργασίες που θα προκύψουν από αυτή την περιγραφή, χρησιμοποιούνται για να βοηθήθει η ανάπτυξη προγραμμάτων σπουδών και ο προσδιορισμός των τομέων έρευνας

Γλωσσάριο

• Δραστηριότητα: είναι η εκτέλεση ενός καθήκοντος ή μιας πράξης από ένα άτομο [10]
• Περιορισμός της δραστηριότητας: είναι η δυσκολία  που μπορεί να έχει ένα άτομο στην εκτέλεση μιας δραστηριότητας [10].
• Άμεση Πρόσβαση: ο ασθενής ζητά άμεσα το Φυσικοθεραπευτή την παροχή υπηρεσιών (ο ασθενής αυτο-αναφέρεται) και ο Φυσικοθεραπευτής αποφασίζει ελεύθερα τη συμπεριφορά του και αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη για αυτό. [11] Επίσης, ο Φυσικοθεραπευτής έχει άμεση πρόσβαση στους ασθενείς και καθορίζει ότι χρειάζονται μια Φυσικοθεραπευτική αξιολόγηση/παρέμβαση χωρίς παραπεμπτικό από τρίτους.
• Αναπηρία: είναι ο γενικός όρος για βλάβες, περιορισμό δραστηριότητας, καθώς και τον περιορισμό συμμετοχής, που προκύπτει από την αλληλεπίδραση μεταξύ της κατάστασης της υγείας ενός ατόμου, αλλά και των προσωπικών και περιβαλλοντικών παραγόντων. Οι προσωπικοί παράγοντες είναι οι ιδιαίτερες συνθήκες ζωής και διαβίωσης ενός ατόμου και περιλαμβάνουν τα χαρακτηριστικά του ατόμου, που δεν αποτελούν μέρος μιας κατάστασης, όπως: φύλο, ηλικία, φυλή, τρόπος ζωής, συνήθειες, κοινωνικό υπόβαθρο, εκπαίδευση, επάγγελμα, εμπειρία, πρότυπο συμπεριφοράς, στυλ, ατομική ψυχολογία, οικονομική κατάσταση, καθώς και άλλα χαρακτηριστικά, οποιοδήποτε από τα οποία μπορεί να διαδραματίσει ένα ρόλο στην αναπηρία σε κάθε επίπεδο. Οι περιβαλλοντικοί παράγοντες είναι εξωτερικοί παράγοντες που συνθέτουν το φυσικό, κοινωνικό και συμπεριφορικό περιβάλλον στο οποίο οι άνθρωποι ζουν και να εξελίσουν την ζωή τους. Η αναπηρία μπορεί να περιγραφεί σε τρία επίπεδα:. σωματική (διαταραχή της λειτουργίας του σώματος ή της δομή του), προσωπική (περιορισμοί δραστηριότητας), και κοινωνική (περιορισμοί συμμετοχής) [10]
• Στόχοι (κλινικοί): είναι τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα της διαχείρισης του ασθενή. Οι στόχοι υποδηλώνουν αλλαγές στην απομείωση, στους περιορισμούς δραστηριότητας, στους περιορισμούς συμμετοχής και τις αλλαγές στις ανάγκες της υγείας, της ευεξίας και φυσικής κατάστασης, που αναμένονται ως αποτέλεσμα της εφαρμογής του σχεδίου της φροντίδας/παρέμβασης/θεραπείας. Οι στόχοι πρέπει να είναι μετρήσιμοι και σε προκαθωρισμένο χρόνο (αν απαιτείται, οι στόχοι μπορούν να εκφραστούν σε σχέση με το χρόνο, για παράδειγμα βραχυπρόθεσμοι και μακροπρόθεσμοι στόχοι). [12]
• Προαγωγή της υγείας: είναι ο συνδυασμός των εκπαιδευτικών και περιβαλλοντικών παρεμβάσεων για τις δράσεις και τις συνθήκες διαβίωσης που είναι ευνοϊκές για την υγεία. Ο σκοπός της προαγωγής της υγείας είναι να μπορέσουν οι άνθρωποι να αποκτήσουν μεγαλύτερο έλεγχο στους παράγοντες της υγείας τους. [13]
• Απομείωση: είναι ένα πρόβλημα στη σωματική λειτουργία ή δομή, όπως μια σημαντική απόκλιση ή απώλεια, Είναι η εκδήλωση μιας υποκείμενης παθολογίας, που μπορεί να είναι προσωρινή ή μόνιμη, προοδευτική ή στατική, διαλείπουσα ή συνεχής, ελαφρά έως σοβαρή. [10]
• Συμμετοχή: είναι η συμμετοχή σε μια κατάσταση ζωής [10]
• Περιορισμοί συμμετοχής: είναι προβλήματα που βιώνει ένα άτομο και προκαλούν εμπλοκή σε καταστάσεις της ζωής του. [10]
• Παραπομπή: η διαδικασία με την οποία παραπέμπονται οι ασθενείς στους Φυσικοθεραπευτές και άλλους επαγγελματίες υγείας/πρόσωπα/φορείς που εμπλέκονται με τον ασθενή. Αυτά μπορεί να διαφέρουν από χώρα σε χώρα και καθορίζονται από την εθνική νομοθεσία, τις εθνικές αρχές και την επαγγελματική οργάνωση. [11]
• Πεδίο εφαρμογής της πρακτικής: είναι μια δήλωση που περιγράφει τη Φυσικοθεραπεία στο πλαίσιο του κανονιστικού περιβάλλοντος και της βάσης αποδεικτικών στοιχείων για την πρακτική μέσα σε μια δικαιοδοσία. Το πεδίο της πρακτικής είναι δυναμικό, εξελίσσεται με αλλαγές στη βάση στοιχείων, την πολιτική και τις ανάγκες των χρηστών των υπηρεσιών. Η W.C.P.T. καθορίζει το διεθνώς συμφωνημένο πεδίο άσκησης του επαγγέλματος και οι οργανώσεις μέλη καθορίζουν το πεδίο εφαρμογής της πρακτικής που συμφωνήθηκε στις χώρες τους. [14]
• Αυτο-παραπομπή:  «Οι ασθενείς είναι σε θέση να παραπέμψουν τον εαυτό τους σε έναν θεραπευτή χωρίς να χρειάζεται τους να δει κάποιος άλλος πρώτα, ή χωρίς τους παραπέμψει ένας άλλος επαγγελματία υγείας. Αυτό μπορεί να σχετίζεται με τηλέφωνική επαφή, μέσω διαδικτύου ή σε υπηρεσία πρόσωπο με πρόσωπο.»[15]

Αναφορές:

1. World Confederation for Physical Therapy. WCPT guideline for the development of a system of legislation/regulation/recognition of physical therapists. London, UK: WCPT; 2011.  (Access date 22nd September 2011)

2. World Confederation for Physical Therapy. Policy Statement: Regulation of the physical therapy profession. London, UK: WCPT; 2011.  (Access date 22nd September 2011)

3. World Confederation for Physical Therapy. Ethical principles. London, UK: WCPT; 2011.  (Access date 22nd September 2011)

4. World Confederation for Physical Therapy. Policy statement: Ethical responsibilities of physical therapists and WCPT members. London, UK: WCPT; 2011.  (Access date 22nd September 2011)

5. World Confederation for Physical Therapy. Policy Statement: Direct access and patient/client self-referral to physical therapy. London, UK: WCPT; 2011.  (Access date 22nd September 2011)

6. World Confederation for Physical Therapy. WCPT guideline for physical therapist professional entry level education. London, UK: WCPT; 2011.  (Access date 22nd September 2011)

7. World Confederation for Physical Therapy. Policy statement: Education. London, UK: WCPT; 2011. (Access date 22nd September 2011)

8. World Confederation for Physical Therapy. Policy statement: Autonomy. London, UK: WCPT; 2011.  (Access date 22nd September 2011)

9. World Health Organization. Preamble to the Constitution of the World Health Organization as adopted by the International Health Conference, New York, 19-22 June, 1946; signed on 22 July 1946 by the representatives of 61 States (Official Records of the World Health Organization, no. 2, p. 100) and entered into force on 7 April 1948. Geneva, Switzerland: WHO; 1948.  (Access date 24th November 2010)

10. World Health Organization. International Classification of Functioning, Disability and Health. Geneva, Switzerland: WHO; 2001.  (Access date 22nd March 2010)

11. European Region World Confederation for Physical Therapy. European Region World Confederation for Physical Therapy Glossary of Terms. Brussels, Belgium: ER-WCPT; 2010.

12. American Physical Therapy Association. Guide to Physical Therapist Practice. Second Edition. Physical Therapy 2001: 8:1;9-744

13. Green LW, Kreuter MW. Health Promotion Planning, 2nd edition. Mountain View, CA: Mayfield publishers; 1991.

14. World Confederation for Physical Therapy. Policy statement: Support personnel for physical therapy practice. London, UK: WCPT; 2011.  (Access date 22nd September 2011)

15. Department of Health. Self-referral pilots to musculoskeletal physiotherapy and the implications for improving access to other AHP services. London, UK: Department of Health; 2008.  (Access date 17th May 2010)

 

Βιβλιογραφία:

1. American Physical Therapy Association. Guide to Physical Therapist Practice. Physical Therapy. 1997;77(11):1168-650.  (Access date 24th November 2010)

2. American Physical Therapy Association. Guide to Physical Therapist Practice. Second Edition. American Physical Therapy Association.  Physical Therapy2001. p. 9-746.  (Access date 24th November 2010)

3. Cott CA, Finch E, Gasner D, Yoshida K, Thomas SG, Verrier MC. The Movement Continuum of Physical Therapy. Physiotherapy Canada. 1995;47:87-95.

4. Higgs J, Jones M, (Eds). Clinical Reasoning in the Health Professions. Oxford, UK: Butterworth-Heinemann; 1995.

5. Standing Liaison Committee of Physiotherapists in the European Union. The Practice of Physiotherapy in the European Union. Brussels, Belgium: SLCP; 1996.

6. Tornebohm H. What is worth knowing in Occupational therapy? American Journal of Occupational Therapy. 1991;45(5):451-4.

7. World Health Organization. The International Classification of Functioning, Disability and Health – ICF. Geneva: World Health Organization; 2001.  (Access date 24th November 2010)

πηγή: http://www.wcpt.org/policy/ps-descriptionPT