Το ‘’τραίνο’’ της επαγγελματικής ζωής.

του David Butler, ΡΤ, Noigroup

απόδοση στα Ελληνικά: Γιάννης Σωτήραλης, PT,CertMDT, ΗΟΜΤD

Το πρώτο κύμα
Σαράντα χρόνια επαγγελματικής πρακτικής μου γνέφουν- Τι πορεία και αυτή ? ¨όταν ξεκίνησα περήφανα με το πτυχίο μου στα τέλη του 70, έχοντας σαν όπλο την προσέγγιση του manual therapy κατά Maitland ήμουν πεπεισμένος ότι μπορούσα να τα φτιάξω όλα. Πολλές φορές δε, ξεκινούσα την πρακτική μου με την φράση «Τι μπορώ να φτιάξω σήμερα».( Ακόμα και τώρα αισθάνομαι σαν να θέλω να το πω!) Παρόλα αυτά όλα πήγαιναν καλά για μερικά χρόνια μέχρι που άρχισα να παρατηρώ ότι η συγκεκριμένη προσέγγιση δεν μου απέδιδε τα οφέλη της τόσο καλά. Κάποιοι ασθενείς ‘’τολμούσαν’’ να μην πηγαίνουν καλά πράγμα απίστευτο για μένα. Τα πράγματα τότε έγιναν στενάχωρα επαγγελματικά, αλλαγές καριέρας άρχιζαν να αποτελούν σημείο σκέψης αλλά ως εκ θαύματος περήφανος και ευθυτενής από την Νέα Ζηλανδία έφτασε ο Robin McΚenzie στην πόλη πιθανότατα δε πάνω σε ένα άσπρο άλογο!

Το δεύτερο κύμα 

 Αυτό ήταν! Πόσο ανόητος ήμουν που είχα χάσει το δίσκο και την καινοτομία της αυτοθεραπείας και ταυτόχρονα θα ξεκούραζα και τους ταλαιπωρημένους αντίχειρές μου. Οι ασθενείς άρχισαν πάλι να πηγαίνουν καλύτερα, το εργαστήριο μου γέμισε με ρολά οσφυϊκής στήριξης, βιβλία «Θεράπευσε τον αυχένα και τη μέση σου» και χρησιμοποιούσα κι εγώ οσφυϊκό ρολό φυσικά. Η προσέγγιση του McKenzie έκανε θαύματα για μερικά χρόνια , αλλά στη συνέχεια τα αποτελέσματα άρχισαν να φθίνουν εκ νέου. Κάποιοι ασθενείς δεν βελτιώνονταν αρκετά και κάποιοι επιθυμούσαν τους παλιούς παραδοσιακούς τρόπους που δούλευα και είχα πλέον εγκαταλείψει. Έτσι η επαγγελματική στεναχώρια έκανε πάλι την εμφάνισή της.

Το τρίτο κύμα

 Άκουσα για ένα course του Maitland στην νότια Αυστραλία διάρκειας ενός χρόνου και σκέφτηκα ότι ίσως υπήρχαν πράγματα που μου είχαν διαφύγει στην προσέγγιση αυτή και γράφτηκα να το παρακολουθήσω. Αυτό και αν ήταν έντονο! Τα κατάφερα και εκεί ελαφρώς πληγωμένος αλλά το παλιό Moto «Μπορώ να φτιάξω τα πάντα» επέστρεψε και κατευθύνθηκα στα προάστια της Αδελαίδας να εξαργυρώσω τη γνώση μου φτιάχνοντας και κάνοντας κρακ σε αρθρώσεις που είχαν «γλιστρήσει» και κινητοποιώντας – πειράζοντας περιφερικά νεύρα που ήταν το καινούριο trend της εποχής. Οι άνθρωποι γίνονταν καλύτερα και πάλι! Και δύσκολα προβλήματα φάνηκε πως ήταν δυνατόν να επιλυθούν.

Αλλά δεν θα το πιστέψετε – ξανασυνέβη ακόμα μια φορά. Τα καλά αποτελέσματα άρχισαν να φθίνουν ιδιαίτερα σε περιστατικά που τώρα αναγνωρίζω ως κεντρικά ευαισθητοποιημένες καταστάσεις, σύνδρομα υπέρχρησης και αλγοδυστροφίας.

Το τέταρτο κύμα 

Μέχρι τότε είχα αρχίσει να γίνομαι μεγαλύτερος, πιθανά σοφότερος και σκεφτόμουν βαθύτερα για τα πράγματα. ¨Έτσι σκέφτηκα «Παράτα τους άλλους- Θα το δουλέψω και θα το ψάξω μόνος μου» . Οδηγήθηκα λοιπόν στην προσέγγιση της «νευρικής τάσης»-την ιδέα δηλαδή της φυσικής υγείας του νευρικού συστήματος και τις κινητοποίησης των νεύρων. Διάβασα κάμποσο, είχα μερικές σκέψεις, στηρίχθηκα στους ώμους άλλων και έγραψα και μερικά βιβλία. Σκέφτηκα πως αυτό ήταν! Η ζωή θα ήταν εύκολη από εδώ και πέρα κινητοποιώντας και ολισθαίνοντας νεύρα από την κορυφή μέχρι τα δάχτυλα. Οι ασθενείς συνέρρεαν…αλλά η πτώση των αποτελεσμάτων ήρθε ξανά και μάλιστα σε κάτι που εγώ συνεισέφερα να επινοηθεί. Θλιμμένες μέρες ακολούθησαν . Τότε σκέφτηκα να γίνω barman ή διοργανωτής γάμων.

Το πέμπτο μικρό κύμα

 Γινόμουν πολύ επιφυλακτικός- η πρώιμη δουλειά του Vladamir Janda επικαιροποιούνταν και αποτελούσε αντικείμενο έρευνας ειδικά από το πανεπιστήμιο του Queensland και σκοτεινά σημεία της ανατομίας όπως ο εγκάρσιος κοιλιακός και οι εν τω βάθει μύες του αυχένα αποτελούσαν στόχους θεραπείας που οι κλινικοί πλέον μπορούσαν να δουν με υπέρηχο πραγματικού χρόνου. Πήγα στα σεμινάρια δίνοντας μια προσπάθεια αλλά όχι με την καρδιά μου. Τα αποτελέσματα έπεφταν πάλι προσπάθησα να κάνω και λίγο taping, αλλά η λογική του να εστιάζω σε έναν μόνο μυ δεν μου έκανε και ιδιαίτερη αίσθηση.

Παρασύρθηκα στον κόσμο του πόνου και των νευροεπιστημών και είμαι ακόμα ευτυχισμένος εδώ. Καμία μαγεία, μόνο σκληρή δουλειά χρησιμοποιώντας τις νευροεπιστήμες ως τροφοδότη της θεραπείας για την εκπαίδευση του ασθενή, imagery therapy και τα καλά στοιχεία από τα ιστορικά κύματα που έχω διαβάσει. Νόμιζα πως έχω φθάσει τη Νιρβάνα με τον εγκέφαλο, αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι οι νευρώνες αποτελούν μόνο το 10% του εγκεφάλου ενώ το υπόλοιπο είναι κύτταρα του ανοσοποιητικού οπότε έχουμε δρόμο μπροστά μας.

Δύο σκέψεις:
Κοιτώ τριγύρω τώρα και βλέπω στο πίσω μέρος περιοδικών και εντύπων διαφημίσεις για σεμινάρια και φαίνεται πως ένα ακόμα κύμμα αφορά στον βελονισμό και σε κάποιον που τον λένε Pilates. Χωρίς καμία αμφιβολία κάποιοι άνθρωποι πηγαίνουν με αυτό – και καλά κάνουν γι αυτούς – αλλά όχι για μένα. Είμαι πολύ επιφυλακτικός στο να ανέβω στο τραινάκι ακόμα μια φορά. Είμαι σίγουρος πως υπάρχει «κάτι» σε αυτό όπως υπάρχει «κάτι» σε όλα και αν τα επαγγελματικά concept που χρησιμοποιείτε είναι μη δογματικά και ευρεία στην αντίληψη με τάση να αναγνωρίζουν βιοψυχοκοινωνικούς παράγοντες υπάρχει μια λογική θέση ύπαρξης για όλα. 
Τα «κύματα» δεν αποτελούν απώλεια αν μπορείς να τα απορροφήσεις. 
Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω πως ο ίδιος μου ο εαυτός αποτελούσε την κύρια μεταβλητή που καθόριζε τα αποτελέσματα στους ασθενείς και όχι οι τεχνικές. Δεν λέω σε καμία περίπτωση πως το να κάνεις μασάζ με υγρό σολομό σε ασθενείς θα βοηθήσει. Ωστόσο η διαδραστική δύναμη ασθενούς – θεραπευτή χρειάζεται καλύτερη ανάλυση και κατανόηση. Και εν κατακλείδι όπως λέει και ο Pat Wall «Αν η πλειοψηφία των αποτελεσμάτων σου βασίζονται στο placebo μη φοβάσαι, αλλά δούλεψε στο τι ήταν μέσα στο placebo που έδωσε το καλό αποτέλεσμα».

πηγή: http://noinotes.wordpress.com/2013/11/14/the-rollercoaster-of-professional-life/