του Peter Bloomer
Η ποδηλασία γίνεται όλο και πιο δημοφιλής σε όλο τον κόσμο. Μετά τις όλο και περισσότερες ζωντανές μεταδόσεις αγώνων, αλλά και τις επιτυχίες Άγγλων αθλητών (Chris Hoy, Bradley Wiggins και Chris Froome) στον φημισμένο Γύρο της Γαλλίας, η ποδηλασία θα συνεχίσει να ανθεί στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση του αριθμού των ατόμων που ασχολούνται με την ποδηλασία, οι οποίοι πιθανόν να έχουν προβλήματα και απευθύνονται σε φυσικοθεραπευτές.
Το άρθρο αυτό εξετάζει την επίδραση της σωστής ρύθμισης του ποδηλάτου στον ασκούμενο. Η θέση του αναβάτη πρέπει να είναι η βέλτιστη, όχι μόνο για την άνεσή του, αλλά και για την ικανότητα να παράγει μεγαλύτερο έργο, χωρίς εμβιομηχανικούς περιορισμούς.
Η κίνηση των πεντάλ
Η περιστροφή των πεντάλ συνεπάγεται πολύπλοκες μυϊκές συσπάσεις στα κάτω άκρα με σκοπό την απόδοση της μέγιστης δύναμης και χωρίζεται σε δύο φάσεις.
Με το πεντάλ στην αρχική θέση (στις 12 του ρολογιού), η φάση των πρώτων 90 μοιρών της περιστροφής ονομάζεται "φάση προώθησης". Οι εκτείνοντες μύς του ισχίου (γλουτιαίοι) ξεκινούν την κίνηση, που στη συνέχεια ακολουθούνται από τον τετρακέφαλο μυ. Ο τετρακέφαλος μυς παρέχει το μεγαλύτερο μέρος της δύναμης που απαιτείται κατά την διάρκεια της περιστροφής των πεντάλ. Αυτό φαίνεται καλύτερα στους ποδηλάτες που ειδικεύονται στο σπριντ, όπου απαιτείται εκρηκτική δύναμη. Στο χαμηλότερο σημείο της "φάσης προώθησης" (στην θέση 6 του ρολογιού), οι πελματιαίοι καμπτήρες της ποδοκνημικής συνδυάζονται με τον τετρακέφαλο για να πιέσουν το πεντάλ στο χαμηλότερο σημείο της τροχιάς του.
Το
δεύτερο μισό της κίνησης των πεντάλ, η επαναφορά τους δηλαδή στην κορυφαία θέση, είναι η "φάση της ανάκαμψης". Η σύσπαση των ραχιαίων καμπτήρων της ποδοκνημικής είναι ζωτικής σημασίας σε αυτό το σημείο για να
τραβήξουν τα δάχτυλα και κατά συνέπεια το πεντάλ προς τα επάνω. Στη συνέχεια συμμετέχουν και οι ισχιοκνημιαίοι, δίνοντας ώθηση προς τα επάνω και προς το τέλος της κίνησης δίνει τη βοήθειά του και ο λαγονοψοΐτης. Έτσι, επιστρέφουμε στην αρχική θέση κίνησης και ξαναρχίζει η περιστροφή με την σύσπαση των ίδιων μυων πάλι.
Δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι κατά την μία φάση, το άλλο πόδι εκτέλει την αντίθετη και έτσι διπλασιάζεται σχεδόν η μυϊκή απόδοση.
Ανισορροπία σε οποιοδήποτε σημείο των δύο αυτών φάσεων μπορεί να αλλάξει την παραγόμενη δύναμη, την ταχύτητα και να δημιουργήσει προδιάθεση για πιθανούς τραυματισμούς.
Συνήθη προβλήματα σε ποδηλάτες
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ρυθμίσουμε σωστά το ύψος της σέλας και υπάρχουν μικροδιαφορές ανάλογα με το είδος της ποδηλασίας στο οποίο ειδικεύεται ο ποδηλάτης. Αρχικά θα πρέπει να δούμε αν τα δύο σκέλη το ποδηλάτη έχουν το ίδιο μήκος. Εάν το ένα σκέλος είναι κοντύτερο από το άλλο, χρησιμοποιήστε σαν μέτρο μεγέθους το μήκος του κοντύτερου ποδιού.
Οι αναβάτες που έχουν την τάση να ποδηλατούν με την απόσταση σέλας-πεντάλ κάτω από το ιδανικό ύψος, μπορεί να παρουσιάσουν:
προβλήματα στην περιοχή της λαγονοκνημιαίας ταινίας, σύνδρομο επιγονατιδομηριαίου πόνου (αυτό οφείλεται στις αυξημένες συμπιεστικές δυνάμεις στην κάμψη του γόνατος) και
προβλήματα, λόγω της περιορισμένης κίνησης, στο ισχίο.
Όσοι συνηθίζουν να έχουν τη σέλα τους σε υψηλότερη από το φυσιολογικό θέση, είναι πιθανό να παρουσιάσουν:
ερεθισμό του ισχιακού νεύρου,
πόνο στην πλάτη και μερικές φορές συμπτώματα στην περιοχή του αυχένα και των άνω άκρων, από την κακή στάση της υπερβολικής κάμψης.
Επίσης, μία σέλα, η οποία είναι πολύ υψηλή ή πλατιά, μπορεί επίσης να οδηγήσει σε υπερβολική πλευρική μετακίνηση πάνω της, η οποία με τη σειρά της μειώνει την αποτελεσματικότητα των κάτω άκρων σε όλη την κίνηση των πεντάλ.
Θα παρατηρήσετε επίσης, ένα πολύ μεγάλο αριθμό αθλητών-ποδηλατών που φαίνεται να έχουν τα δάχτυλα των ποδιών τους προς τα κάτω και στις δύο φάσεις της περιστροφής των πεντάλ.
Άλλοι τοποθετούν το σώμα τους πολύ μακριά προς τα εμπρός, με τα γόνατα πιό μπροστά από τον άξονα των πεντάλ, καθιστώντας έτσι την σύσπαση των γλουτιαίων λιγότερο αποτελεσματική στην πρώτη φάση της περιστροφής των πεντάλ.
Οι αναβάτες που έχουν ασθενέστερους καμπτήρες του ισχίου, μπορούν να έχουν πρόβλημα στην φάση της επαναφοράς και να κουράζονται περισσότερο.
Επίσης είναι πολύ συχνές οι βλάβες υπερχρήσης και οι τραυματισμοί από πτώσεις ή συγκρούσεις.
Το σύνδρομο λαγονοκνημιαίας ταινίας μπορεί να προκληθεί σε έναν αναβάτη αν ποδηλατεί με την ποδοκνημική σε πελματιάια κάμψη ή με λάθος ύψος της σέλας, όπως αναφέρθηκε παραπάνω.
Η παρατεταμένη και έντονη λαβή του τιμονιού μπορεί να οδηγήσει σε επικονδυλαλγία.
Μουδιάσματα στην περιοχή του καρπού μπορεί να προκύψουν από τη συμπίεση του ωλένιου νεύρου στο κανάλι του Guyon.
Τέλος οι θλάσεις της ποδοκνημικής είναι συχνές, περισσότερο στα σπρίντ λόγω της αυξημένης ταχύτητας και της εκρηκτικής δύναμης που απαιτείαται.
Οι φυσικοθεραπευτές μπορούν να βοηθήσουν τους ποδηλάτες στην επιστροφή τους μετά από κάποιο πρόβλημα.
Ο φυσικοθεραπευτής μπορεί να προβεί σε ενδελεχή αξιολόγηση των μυοσκελετικών παραμέτρων και να εντοπίσει την αιτία του πόνου και τους παράγοντες που τον προκαλούν.
Αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνει δοκιμασιές του σπονδυλικής στήλης, νευρομυϊκή αξιολόγηση, έλεγχο της κινητικότητας του ισχίου και των κάτω άκρων και τέλος αξιολόγηση του εύρους κίνησης και της μυϊκής δύναμης των αρθρώσεων.
πηγή: http://blogs.bmj.com/bjsm/2013/08/08/pedal-power-a-closer-look-at-cycling-injuries-and-biomechanics-guest-post-by-peter-bloomer/