Μπορεί να έχετε δει αυτή την εκστρατεία στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης ή στον τύπο που ξεκίνησε πρόσφατα ο Βρετανικός Σύλλογος Φυσικοθεραπευτών (C.S.P.) στο Ηνωμένο Βασίλειο, σε μια προσπάθεια να αυξηθεί η ευαισθητοποίηση του κοινού σχετικά με τη σωματική δραστηριότητα. Τώρα, όσο καλό και να ακούγεται αυτό, νομίζω ότι αυτή η εκστρατεία είναι λανθασμένη για διάφορους λόγους που έχω αναφέρει στη σελίδα μου στο Facebook και στο κανάλι μου στο Instagram.
Με λίγα λόγια, ο κύριος λόγος που πιστεύω ότι αυτή η καμπάνια είναι λανθασμένη είναι ότι αμβλύνει και ενδεχομένως δαιμονοποιεί την σκληρή και έντονη άσκηση, όταν πρέπει να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Ναι, εντάξει, οι προθέσεις της εκστρατείας είναι ευγενείς, αλλά η άποψη μου είναι ότι πρέπει να προωθούμε την τακτική, σκληρή και έντονη άσκηση και όχι μόνο τη απλή και εύκολη δραστηριότητα. Και ναι ξέρω ότι πολλοί μισούν την σκληρή και έντονη άσκηση, αλλά το αν την αγαπούν ή την μισούν, πρέπει να μπορούν να το δικαιολογήσουν.
Γιατί οι φυσικοθεραπευτές δεν ασκούνται;
- ο καρκίνος του μαστού
- ο καρκίνος του παχέος εντέρου
- ο καρκίνος του πνεύμονα
- ο καρκίνος του παγκρέατος
- ασθένειες των πνευμόνων
- τα εγκεφαλικά επεισόδια
- τα καρδιακά επεισόδια
- ο διαβήτης
- η άνοια
Η φυσικοθεραπεία πρέπει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της συνταγογράφησης και της εφαρμογής της καλύτερης διαθέσιμης υγειονομικής περίθαλψης και αυτή περιλαμβάνει ασφαλώς την άσκηση.
Είμαστε ένα από τα λίγα επαγγέλματα στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, που έχει σημαντικό χρόνο αντιμετώπισης με πολλούς ανθρώπους, που χρειάζονται καθοδήγηση, σηματοδότηση και εκπαίδευση για τη σημασία της άσκησης. Ωστόσο, σύμφωνα με πρόσφατο έρευνα των Lowe et al 2017, οι φυσικοθεραπευτές του Ηνωμένου Βασιλείου δεν έχουν μόνο μέτρια γνώση των βασικών χαρακτηριστικών της άσκησης, αλλά η συντριπτική τους πλειοψηφία δεν κάνει την ελάχιστη χρήσης άσκησης, που θεωρείται απαραίτητη για τη διατήρηση μιας υγιούς ζωής.
Η σωματική αδράνεια έχει σημαντικό αντίκτυπο στη νοσηρότητα και τη θνησιμότητα (Lee, et al 2012). Οι σωματικά ανενεργοί άνθρωποι δαπανούν 38% περισσότερες ημέρες στο νοσοκομείο και χρησιμοποιούν πόρους υγειονομικής περίθαλψης σημαντικά περισσότερους από τους υγιείς ενεργούς ανθρώπους (Sari, 2009). Πολλοί από αυτούς τους αδρανείς ανθρώπους εμφανίζονται στα φυσικοθεραπευτήρια ή στα εξωτερικά ιατρεία νοσοκομείων και αναζητούν τη βοήθειά μας, συχνά λόγω των συνεπειών της αδράνειας, που αρχίζει να εκδηλώνεται και να επηρεάζει την λειτουργική ικανότητά τους. Αλλά πόσοι φυσικοθεραπευτές συζητούν, ενθαρρύνουν ή διευκολύνουν αυτούς τους ασθενείς να ασχοληθούν με την (τουλάχιστον) βασική δια βίου άσκηση;
Λοιπόν, στην πρόσφατη δημοσίευση του Lowe, διαπίστωσαν ότι το 77% των βρετανών φυσικοθεραπευτών συζήτησε την άσκηση με τον ασθενή τους και το 66% έδωσε συστηματικά σύντομες οδηγίες θεραπευτικής άσκησης. Δυστυχώς,η έρευνα δεν διευκρινίζει τι είναι αυτές οι "σύντομες οδηγίες", αλλά υποψιάζομαι ότι είναι το συνηθισμένο 3 σετ από 10 επαναλήψεις με ένα "εύκολο" κίτρινο theraband, το οποίο φαίνεται να είναι η προεπιλεγμένη συνταγή άσκησης για τους περισσότερους φυσικοθεραπευτές.
Ωστόσο, πολύ πιο απογοητευτικό είναι ότι μόνο το 16% των φυσικοθεραπευτών απάντησε σωστά σε ερωτήσεις σχετικά με το περιεχόμενο των κατευθυντήριων γραμμών για τη σωματική άσκηση. Αυτό είναι απλά ασυγχώρητο. Αυτές οι οδηγίες δεν είναι κρυμμένες σε κάποιο μυστικό ντουλάπι, είναι ελεύθερα και εύκολα διαθέσιμες μέσω διαφόρων καναλιών (DoH, 2011, WHO, 2017, ASCM, 2011) και θα πρέπει να είναι σε χρήση από όλους τους φυσικοθεραπευτές. Είναι τόσο βασικές γνώσεις...
Πού βρίσκεται το λάθος και τόσοι πολλοί βρετανοί φυσικοθεραπευτές δεν ξέρουν αυτά τα πράγματα; Υποθέτω ότι μπορούμε να κατηγορήσουμε τα πανεπιστήμια. Και, ναι, κάποια προπτυχιακά μαθήματα δεν διδάσκουν ή δεν έχουν μια ενότητα που καλύπτει την άσκηση με κάθε λεπτομέρεια. Και αν το κάνουν, πόσοι σπουδαστές ασχολούνται με αυτό και σε ποιο βαθμό προωθείται η σημασία της άσκησης;
Πραγματικά, το φυσικοθεραπευτικό πρόβλημα είναι ότι οι ίδιοι οι φυσικοθεραπευτές δεν ασχολούνται με το να μάθουν κάτι που θα αλλάξει σωστά τη ζωή όλων των ανθρώπων που βλέπουν, να σώσουν το σύστημα υγείας και την ευρύτερη κοινωνία από έξοδα δισεκατομμυρίων λιρών και να αναπτύξουν μια πιο παραγωγική κοινωνία.
Για παράδειγμα, το 2002 μόνο, η παχυσαρκία κόστισε περίπου 2 δισεκατομμύρια λίρες στο σύστημα υγελιας (Butland et al 2007) και μέχρι το 2006 το κόστος ήταν ήταν πάνω από 5 δισεκατομμύρια λίρες (Scarborough et al 2007). Βέβαια, δεν προτείνω ότι μόνο η άσκηση μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της παχυσαρκίας, αλλά είναι γνωστό ότι εκείνοι που ασκούνται συχνότερα τείνουν να είναι περισσότερο σωστοί διατροφικά και συνειδητοί στην διατήρηση της υγείας τους. Θα μπορούσε να επιβιώσει το N.H.S. όταν το προβλεπόμενο κόστος της παχυσαρκίας αναμένεται να είναι της τάξης των 10 δισεκατομμυρίων λιρών στερλινών μέχρι το 2020; Πιθανώς όχι.
Επομένως, χρειαζόμαστε ένα σύστημα υγείας που να είναι προληπτικό στην αντιμετώπιση και την καταπολέμηση αυτών των προβλημάτων πριν από την εμφάνισή τους, να μην περιμένει έως ότου ένας πληθυσμός ανθρώπων να περάσει στα νοσοκομεία με αρθριτικά γόνατα και οσφυαλγίες ή να πλημμυρίσει τα τμήματα επειγόντων περιστατικών με εγκεφαλικά και καρδιακά επεισόδια. Σαν φυσικοθεραπευτές, πρέπει να αρχίσουμε να εξετάζουμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε στην πρόληψη αυτών των συνθηκών, πριν από την εμφάνισή τους και όχι μόνο να τις αντιμετωπίζουμε όταν έρθουν. Και το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προωθήσουμε την άσκηση περισσότερο ... πολύ περισσότερο!
Πολλοί φυσιοθεραπευτές είναι πολύ χαρούμενοι που ξοδεύουν εκατοντάδες ακόμη και χιλιάδες λίρες σε κάποια κακώς αποδεδειγμένη πορεία, ώστε να μπορούν να γίνουν «ειδικοί» στο χειρισμό των αρθρώσεων, στην τοποθέτηση βελόνων ή στην απελευθέρωση της περιτονίας, αλλά δεν θα σκεφτόντουσαν να ακολουθήσουν μια εκπαίδευση που τους μάθει πώς να συνταγογραφούν ένα πρόγραμμα άσκησης, που να μπορεί να ακολουθηθεί με ασφάλεια.
Για να κάνουμε ακόμα χειρότερα τα πράγματα, η τελευταία εκστρατεία του Βρετανικού Συλλόγου Φυσικοθεραπευτών (C.S.P.) ονομάζεται “Love Activity, Hate Exercise?”. Τώρα, αυτή η καμπάνια μπορεί να φαίνεται σωστή και καλά σχεδιασμένη, αλλά στέλνει εντελώς λάθος μήνυμα. Η αύξηση της δραστηριότητας είναι μια καλή αρχή, αλλά δεν αρκεί για να αντιστραφεί η επίδραση της καθιστικής συμπεριφοράς και των κακών επιλογών τρόπου ζωής.
Μια ήπια βόλτα ή κάποιες εργασίες στον κήπο, θα έχουν λίγη ή καθόλου επίδραση στην προώθηση σημαντικών φυσιολογικών προσαρμογών που απαιτούνται για τη διατήρηση ή τη βελτίωση της υγείας. Ο ιστότοπος του C.S.P. δεν δηλώνει ούτε καν τις σωστές οδηγίες της Π.Ο.Υ. για τη φυσική δραστηριότητα, που λένε: «Μόνο το 50% των ενηλίκων του Ηνωμένου Βασιλείου ακολουθεί το συνιστώμενο ελάχιστο των 150 λεπτών μέτριας έως έντονης άσκησης την εβδομάδα».
Λοιπόν, τι γίνεται με τις 2 συνεδρίες άσκησης υψηλής έντασης ολόκληρου του σώματος, ανά εβδομάδα, που συνιστώνται επίσης από τον Π.Ο.Υ.; Γιατί έχουν παραλειφθεί; Είναι αυτή η άγνοια ή φοβόμαστε ότι θα αναστατώσουμε τους ανθρώπους αν τους πούμε ότι πρέπει να σηκωθούν από τους καναπέδες τους και να κάνουν κάποια έντονη άσκηση μερικές φορές την εβδομάδα;
Όχι μόνο πολλοί φυσικοθεραπευτές δεν γνωρίζουν τα συνιστώμενα ποσά άσκησης, ακόμη περισσότερο, δεν κάνουν καμία τακτική άσκηση οι ίδιοι. Στην ίδια μελέτη των Lowe et al., μόνο το 38% των φυσικοθεραπευτών απάντησαν ότι έφτασαν τα ελάχιστα συνιστώμενα ποσοστά άσκησης. Το ποσοστό αυτό είναι μικρότερο από το αντίστοιχο στον γενικό πληθυσμό και εμείς ως επαγγελματίες υποτίθεται ότι πρέπει να δίνουμε το παράδειγμα.
Και πάλι, φαίνεται ότι πολλοί φυσικοθεραπευτές είναι πολύ ικανοποιημένοι που ξέρουν ειδικούς χειρισμούς, κάνουν μάλαξη, καρφώνουν βελόνες, κολλάνε ταινίες κλπ., αλλά δεν ασχολούνται με το να κάνουν κάποιες ασκήσεις και να δείξουν στους ασθενείς τους ότι είναι και αυτοί υγιείς και δυνατοί. Εάν τα αποτελέσματα από την έρευνα του Lowe εφαρμοστούν αναλογικά στον αριθμό των φυσικοθεραπευτών που είναι εγγεγραμμένοι στο Ηνωμένο Βασίλειο, τότε περίπου 32.000 φυσικοθεραπευτές κάνουν λίγη ή καθόλου άσκηση, αλλά έχουν την τόλμη να προσπαθήσουν να πουν στους ασθενείς τους να κάνουν περισσότερα. Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι γι αυτό; Δεν νομίζω!
Ένας υπέρβαρος και ακατάλληλος φυσικοθεραπευτής, ακόμη και για σκύψει να εξετάσει τον ασθενή του ή να ανέβει σκάλες, μπορεί να διδάξει μια άσκηση στους ασθενείς του; Απλά, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία γι αυτό.
Εκτιμώ ότι η τακτική άσκηση δεν είναι εύκολη για όλους, λόγω των επαγγελματικών μας υποχρεώσεων, αλλά πρέπει να την "πουλήσουμε" στους ασθενείς μας και βέβαια,να έχουμε παρουσιαστικό επαγγελματία υγείας. Πρέπει να γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας, ακριβώς όπως το βούρτσισμα των δοντιών μας, το πλύσιμο του προσώπου μας και μια θετική συνήθεια.
Ναι, η τακτική έντονη άσκηση είναι δύσκολο να γίνει, αλλά είναι πολύ πιο εύκολο από το να ζεις με τα επακόλουθα ενός εγκεφαλικού επεισοδίου ή ενός καρδιακού επεισοδίου ή του διαβήτη τύπου 2 και να γίνεις βάρος στην οικογένειά σου και στην ευρύτερη κοινωνία;
Έτσι λοιπόν όλοι οι φυσικοθεραπευτές, ας βάλουμε στην άκρη το κέικ σοκολάτας, την φέτα της πίτσας ή το 3ο ποτήρι κρασί και ας σηκώσουμε τον τεμπέληκο κώλο μας για να προχωρήσουμε σε κάποια έντονη άσκηση. Και το κάνουμε συχνά.
Να είμαστε το παράδειγμα και το κίνητρο για τους ασθενείς μας.
Ο μεγάλος φιλόσοφος Bertrand Russell είπε κάποτε: "οι άνθρωποι θα προτιμούσαν να πεθάνουν από το να σκέφτονται", απλώς αντικαταστήστε το "σκέφτονται" με "ασκουνται".
πηγή: https://thesports.physio/2018/07/15/why-dont-physios-exercise-a-guest-blog-by-nick-emery/