Κυριακή 5 Αυγούστου 2018
Σάββατο 4 Αυγούστου 2018
Γιατι οι φυσικοθεραπευτές δεν ασκούνται;
του Nick Emery
Μπορεί να έχετε δει αυτή την εκστρατεία στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης ή στον τύπο που ξεκίνησε πρόσφατα ο Βρετανικός Σύλλογος Φυσικοθεραπευτών (C.S.P.) στο Ηνωμένο Βασίλειο, σε μια προσπάθεια να αυξηθεί η ευαισθητοποίηση του κοινού σχετικά με τη σωματική δραστηριότητα. Τώρα, όσο καλό και να ακούγεται αυτό, νομίζω ότι αυτή η εκστρατεία είναι λανθασμένη για διάφορους λόγους που έχω αναφέρει στη σελίδα μου στο Facebook και στο κανάλι μου στο Instagram.
Με λίγα λόγια, ο κύριος λόγος που πιστεύω ότι αυτή η καμπάνια είναι λανθασμένη είναι ότι αμβλύνει και ενδεχομένως δαιμονοποιεί την σκληρή και έντονη άσκηση, όταν πρέπει να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Ναι, εντάξει, οι προθέσεις της εκστρατείας είναι ευγενείς, αλλά η άποψη μου είναι ότι πρέπει να προωθούμε την τακτική, σκληρή και έντονη άσκηση και όχι μόνο τη απλή και εύκολη δραστηριότητα. Και ναι ξέρω ότι πολλοί μισούν την σκληρή και έντονη άσκηση, αλλά το αν την αγαπούν ή την μισούν, πρέπει να μπορούν να το δικαιολογήσουν.
Με αυτά και αυτά, το Βρετανικό Σύστημα Υγείας (N.H.S.) έχει φτάσει τα 70 χρόνια του, αλλά θα συνεχίσει έτσι στο μέλλον; Η έκθεση "How Good is the NHS?" υπογραμμίζει
ότι συνολικά το N.H.S. προχωρά καλά, θεωρώντας ότι αυτό συμβαίνει επειδή απασχολεί λιγότερο προσωπικό και δαπανά λιγότερα xr;hmata για την υγειονομική περίθαλψη ανά κάτοικο,
από την πλειοψηφία των παρόμοιων οργανισμών άλλων κρατών. Έτσι, πρέπει να είμαστε
εξαιρετικά περήφανοι για το σύστημα υγείας μας. Όμως,
το N.H.S. δεν είναι απόλυτα τέλειο. Στην πραγματικότητα, αυτή η έκθεση
επισημαίνει επίσης ότι το N.H.S. αποτυγχάνει ή είναι κακό στην αντιμετώπιση ενός
μακρού καταλόγου παθήσεων όπως:
Η φυσικοθεραπεία πρέπει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της συνταγογράφησης και της εφαρμογής της καλύτερης διαθέσιμης υγειονομικής περίθαλψης και αυτή περιλαμβάνει ασφαλώς την άσκηση.
Είμαστε ένα από τα λίγα επαγγέλματα στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, που έχει σημαντικό χρόνο αντιμετώπισης με πολλούς ανθρώπους, που χρειάζονται καθοδήγηση, σηματοδότηση και εκπαίδευση για τη σημασία της άσκησης. Ωστόσο, σύμφωνα με πρόσφατο έρευνα των Lowe et al 2017, οι φυσικοθεραπευτές του Ηνωμένου Βασιλείου δεν έχουν μόνο μέτρια γνώση των βασικών χαρακτηριστικών της άσκησης, αλλά η συντριπτική τους πλειοψηφία δεν κάνει την ελάχιστη χρήσης άσκησης, που θεωρείται απαραίτητη για τη διατήρηση μιας υγιούς ζωής.
Η σωματική αδράνεια έχει σημαντικό αντίκτυπο στη νοσηρότητα και τη θνησιμότητα (Lee, et al 2012). Οι σωματικά ανενεργοί άνθρωποι δαπανούν 38% περισσότερες ημέρες στο νοσοκομείο και χρησιμοποιούν πόρους υγειονομικής περίθαλψης σημαντικά περισσότερους από τους υγιείς ενεργούς ανθρώπους (Sari, 2009). Πολλοί από αυτούς τους αδρανείς ανθρώπους εμφανίζονται στα φυσικοθεραπευτήρια ή στα εξωτερικά ιατρεία νοσοκομείων και αναζητούν τη βοήθειά μας, συχνά λόγω των συνεπειών της αδράνειας, που αρχίζει να εκδηλώνεται και να επηρεάζει την λειτουργική ικανότητά τους. Αλλά πόσοι φυσικοθεραπευτές συζητούν, ενθαρρύνουν ή διευκολύνουν αυτούς τους ασθενείς να ασχοληθούν με την (τουλάχιστον) βασική δια βίου άσκηση;
Λοιπόν, στην πρόσφατη δημοσίευση του Lowe, διαπίστωσαν ότι το 77% των βρετανών φυσικοθεραπευτών συζήτησε την άσκηση με τον ασθενή τους και το 66% έδωσε συστηματικά σύντομες οδηγίες θεραπευτικής άσκησης. Δυστυχώς,η έρευνα δεν διευκρινίζει τι είναι αυτές οι "σύντομες οδηγίες", αλλά υποψιάζομαι ότι είναι το συνηθισμένο 3 σετ από 10 επαναλήψεις με ένα "εύκολο" κίτρινο theraband, το οποίο φαίνεται να είναι η προεπιλεγμένη συνταγή άσκησης για τους περισσότερους φυσικοθεραπευτές.
Ωστόσο, πολύ πιο απογοητευτικό είναι ότι μόνο το 16% των φυσικοθεραπευτών απάντησε σωστά σε ερωτήσεις σχετικά με το περιεχόμενο των κατευθυντήριων γραμμών για τη σωματική άσκηση. Αυτό είναι απλά ασυγχώρητο. Αυτές οι οδηγίες δεν είναι κρυμμένες σε κάποιο μυστικό ντουλάπι, είναι ελεύθερα και εύκολα διαθέσιμες μέσω διαφόρων καναλιών (DoH, 2011, WHO, 2017, ASCM, 2011) και θα πρέπει να είναι σε χρήση από όλους τους φυσικοθεραπευτές. Είναι τόσο βασικές γνώσεις...
Πού βρίσκεται το λάθος και τόσοι πολλοί βρετανοί φυσικοθεραπευτές δεν ξέρουν αυτά τα πράγματα; Υποθέτω ότι μπορούμε να κατηγορήσουμε τα πανεπιστήμια. Και, ναι, κάποια προπτυχιακά μαθήματα δεν διδάσκουν ή δεν έχουν μια ενότητα που καλύπτει την άσκηση με κάθε λεπτομέρεια. Και αν το κάνουν, πόσοι σπουδαστές ασχολούνται με αυτό και σε ποιο βαθμό προωθείται η σημασία της άσκησης;
Πραγματικά, το φυσικοθεραπευτικό πρόβλημα είναι ότι οι ίδιοι οι φυσικοθεραπευτές δεν ασχολούνται με το να μάθουν κάτι που θα αλλάξει σωστά τη ζωή όλων των ανθρώπων που βλέπουν, να σώσουν το σύστημα υγείας και την ευρύτερη κοινωνία από έξοδα δισεκατομμυρίων λιρών και να αναπτύξουν μια πιο παραγωγική κοινωνία.
Για παράδειγμα, το 2002 μόνο, η παχυσαρκία κόστισε περίπου 2 δισεκατομμύρια λίρες στο σύστημα υγελιας (Butland et al 2007) και μέχρι το 2006 το κόστος ήταν ήταν πάνω από 5 δισεκατομμύρια λίρες (Scarborough et al 2007). Βέβαια, δεν προτείνω ότι μόνο η άσκηση μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της παχυσαρκίας, αλλά είναι γνωστό ότι εκείνοι που ασκούνται συχνότερα τείνουν να είναι περισσότερο σωστοί διατροφικά και συνειδητοί στην διατήρηση της υγείας τους. Θα μπορούσε να επιβιώσει το N.H.S. όταν το προβλεπόμενο κόστος της παχυσαρκίας αναμένεται να είναι της τάξης των 10 δισεκατομμυρίων λιρών στερλινών μέχρι το 2020; Πιθανώς όχι.
Επομένως, χρειαζόμαστε ένα σύστημα υγείας που να είναι προληπτικό στην αντιμετώπιση και την καταπολέμηση αυτών των προβλημάτων πριν από την εμφάνισή τους, να μην περιμένει έως ότου ένας πληθυσμός ανθρώπων να περάσει στα νοσοκομεία με αρθριτικά γόνατα και οσφυαλγίες ή να πλημμυρίσει τα τμήματα επειγόντων περιστατικών με εγκεφαλικά και καρδιακά επεισόδια. Σαν φυσικοθεραπευτές, πρέπει να αρχίσουμε να εξετάζουμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε στην πρόληψη αυτών των συνθηκών, πριν από την εμφάνισή τους και όχι μόνο να τις αντιμετωπίζουμε όταν έρθουν. Και το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προωθήσουμε την άσκηση περισσότερο ... πολύ περισσότερο!
Πολλοί φυσιοθεραπευτές είναι πολύ χαρούμενοι που ξοδεύουν εκατοντάδες ακόμη και χιλιάδες λίρες σε κάποια κακώς αποδεδειγμένη πορεία, ώστε να μπορούν να γίνουν «ειδικοί» στο χειρισμό των αρθρώσεων, στην τοποθέτηση βελόνων ή στην απελευθέρωση της περιτονίας, αλλά δεν θα σκεφτόντουσαν να ακολουθήσουν μια εκπαίδευση που τους μάθει πώς να συνταγογραφούν ένα πρόγραμμα άσκησης, που να μπορεί να ακολουθηθεί με ασφάλεια.
Για να κάνουμε ακόμα χειρότερα τα πράγματα, η τελευταία εκστρατεία του Βρετανικού Συλλόγου Φυσικοθεραπευτών (C.S.P.) ονομάζεται “Love Activity, Hate Exercise?”. Τώρα, αυτή η καμπάνια μπορεί να φαίνεται σωστή και καλά σχεδιασμένη, αλλά στέλνει εντελώς λάθος μήνυμα. Η αύξηση της δραστηριότητας είναι μια καλή αρχή, αλλά δεν αρκεί για να αντιστραφεί η επίδραση της καθιστικής συμπεριφοράς και των κακών επιλογών τρόπου ζωής.
Μια ήπια βόλτα ή κάποιες εργασίες στον κήπο, θα έχουν λίγη ή καθόλου επίδραση στην προώθηση σημαντικών φυσιολογικών προσαρμογών που απαιτούνται για τη διατήρηση ή τη βελτίωση της υγείας. Ο ιστότοπος του C.S.P. δεν δηλώνει ούτε καν τις σωστές οδηγίες της Π.Ο.Υ. για τη φυσική δραστηριότητα, που λένε: «Μόνο το 50% των ενηλίκων του Ηνωμένου Βασιλείου ακολουθεί το συνιστώμενο ελάχιστο των 150 λεπτών μέτριας έως έντονης άσκησης την εβδομάδα».
Λοιπόν, τι γίνεται με τις 2 συνεδρίες άσκησης υψηλής έντασης ολόκληρου του σώματος, ανά εβδομάδα, που συνιστώνται επίσης από τον Π.Ο.Υ.; Γιατί έχουν παραλειφθεί; Είναι αυτή η άγνοια ή φοβόμαστε ότι θα αναστατώσουμε τους ανθρώπους αν τους πούμε ότι πρέπει να σηκωθούν από τους καναπέδες τους και να κάνουν κάποια έντονη άσκηση μερικές φορές την εβδομάδα;
Όχι μόνο πολλοί φυσικοθεραπευτές δεν γνωρίζουν τα συνιστώμενα ποσά άσκησης, ακόμη περισσότερο, δεν κάνουν καμία τακτική άσκηση οι ίδιοι. Στην ίδια μελέτη των Lowe et al., μόνο το 38% των φυσικοθεραπευτών απάντησαν ότι έφτασαν τα ελάχιστα συνιστώμενα ποσοστά άσκησης. Το ποσοστό αυτό είναι μικρότερο από το αντίστοιχο στον γενικό πληθυσμό και εμείς ως επαγγελματίες υποτίθεται ότι πρέπει να δίνουμε το παράδειγμα.
Και πάλι, φαίνεται ότι πολλοί φυσικοθεραπευτές είναι πολύ ικανοποιημένοι που ξέρουν ειδικούς χειρισμούς, κάνουν μάλαξη, καρφώνουν βελόνες, κολλάνε ταινίες κλπ., αλλά δεν ασχολούνται με το να κάνουν κάποιες ασκήσεις και να δείξουν στους ασθενείς τους ότι είναι και αυτοί υγιείς και δυνατοί. Εάν τα αποτελέσματα από την έρευνα του Lowe εφαρμοστούν αναλογικά στον αριθμό των φυσικοθεραπευτών που είναι εγγεγραμμένοι στο Ηνωμένο Βασίλειο, τότε περίπου 32.000 φυσικοθεραπευτές κάνουν λίγη ή καθόλου άσκηση, αλλά έχουν την τόλμη να προσπαθήσουν να πουν στους ασθενείς τους να κάνουν περισσότερα. Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι γι αυτό; Δεν νομίζω!
Ένας υπέρβαρος και ακατάλληλος φυσικοθεραπευτής, ακόμη και για σκύψει να εξετάσει τον ασθενή του ή να ανέβει σκάλες, μπορεί να διδάξει μια άσκηση στους ασθενείς του; Απλά, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία γι αυτό.
Εκτιμώ ότι η τακτική άσκηση δεν είναι εύκολη για όλους, λόγω των επαγγελματικών μας υποχρεώσεων, αλλά πρέπει να την "πουλήσουμε" στους ασθενείς μας και βέβαια,να έχουμε παρουσιαστικό επαγγελματία υγείας. Πρέπει να γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας, ακριβώς όπως το βούρτσισμα των δοντιών μας, το πλύσιμο του προσώπου μας και μια θετική συνήθεια.
Ναι, η τακτική έντονη άσκηση είναι δύσκολο να γίνει, αλλά είναι πολύ πιο εύκολο από το να ζεις με τα επακόλουθα ενός εγκεφαλικού επεισοδίου ή ενός καρδιακού επεισοδίου ή του διαβήτη τύπου 2 και να γίνεις βάρος στην οικογένειά σου και στην ευρύτερη κοινωνία;
Έτσι λοιπόν όλοι οι φυσικοθεραπευτές, ας βάλουμε στην άκρη το κέικ σοκολάτας, την φέτα της πίτσας ή το 3ο ποτήρι κρασί και ας σηκώσουμε τον τεμπέληκο κώλο μας για να προχωρήσουμε σε κάποια έντονη άσκηση. Και το κάνουμε συχνά.
Να είμαστε το παράδειγμα και το κίνητρο για τους ασθενείς μας.
Ο μεγάλος φιλόσοφος Bertrand Russell είπε κάποτε: "οι άνθρωποι θα προτιμούσαν να πεθάνουν από το να σκέφτονται", απλώς αντικαταστήστε το "σκέφτονται" με "ασκουνται".
πηγή: https://thesports.physio/2018/07/15/why-dont-physios-exercise-a-guest-blog-by-nick-emery/
Μπορεί να έχετε δει αυτή την εκστρατεία στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης ή στον τύπο που ξεκίνησε πρόσφατα ο Βρετανικός Σύλλογος Φυσικοθεραπευτών (C.S.P.) στο Ηνωμένο Βασίλειο, σε μια προσπάθεια να αυξηθεί η ευαισθητοποίηση του κοινού σχετικά με τη σωματική δραστηριότητα. Τώρα, όσο καλό και να ακούγεται αυτό, νομίζω ότι αυτή η εκστρατεία είναι λανθασμένη για διάφορους λόγους που έχω αναφέρει στη σελίδα μου στο Facebook και στο κανάλι μου στο Instagram.
Με λίγα λόγια, ο κύριος λόγος που πιστεύω ότι αυτή η καμπάνια είναι λανθασμένη είναι ότι αμβλύνει και ενδεχομένως δαιμονοποιεί την σκληρή και έντονη άσκηση, όταν πρέπει να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Ναι, εντάξει, οι προθέσεις της εκστρατείας είναι ευγενείς, αλλά η άποψη μου είναι ότι πρέπει να προωθούμε την τακτική, σκληρή και έντονη άσκηση και όχι μόνο τη απλή και εύκολη δραστηριότητα. Και ναι ξέρω ότι πολλοί μισούν την σκληρή και έντονη άσκηση, αλλά το αν την αγαπούν ή την μισούν, πρέπει να μπορούν να το δικαιολογήσουν.
Γιατί οι φυσικοθεραπευτές δεν ασκούνται;
- ο καρκίνος του μαστού
- ο καρκίνος του παχέος εντέρου
- ο καρκίνος του πνεύμονα
- ο καρκίνος του παγκρέατος
- ασθένειες των πνευμόνων
- τα εγκεφαλικά επεισόδια
- τα καρδιακά επεισόδια
- ο διαβήτης
- η άνοια
Η φυσικοθεραπεία πρέπει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της συνταγογράφησης και της εφαρμογής της καλύτερης διαθέσιμης υγειονομικής περίθαλψης και αυτή περιλαμβάνει ασφαλώς την άσκηση.
Είμαστε ένα από τα λίγα επαγγέλματα στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, που έχει σημαντικό χρόνο αντιμετώπισης με πολλούς ανθρώπους, που χρειάζονται καθοδήγηση, σηματοδότηση και εκπαίδευση για τη σημασία της άσκησης. Ωστόσο, σύμφωνα με πρόσφατο έρευνα των Lowe et al 2017, οι φυσικοθεραπευτές του Ηνωμένου Βασιλείου δεν έχουν μόνο μέτρια γνώση των βασικών χαρακτηριστικών της άσκησης, αλλά η συντριπτική τους πλειοψηφία δεν κάνει την ελάχιστη χρήσης άσκησης, που θεωρείται απαραίτητη για τη διατήρηση μιας υγιούς ζωής.
Η σωματική αδράνεια έχει σημαντικό αντίκτυπο στη νοσηρότητα και τη θνησιμότητα (Lee, et al 2012). Οι σωματικά ανενεργοί άνθρωποι δαπανούν 38% περισσότερες ημέρες στο νοσοκομείο και χρησιμοποιούν πόρους υγειονομικής περίθαλψης σημαντικά περισσότερους από τους υγιείς ενεργούς ανθρώπους (Sari, 2009). Πολλοί από αυτούς τους αδρανείς ανθρώπους εμφανίζονται στα φυσικοθεραπευτήρια ή στα εξωτερικά ιατρεία νοσοκομείων και αναζητούν τη βοήθειά μας, συχνά λόγω των συνεπειών της αδράνειας, που αρχίζει να εκδηλώνεται και να επηρεάζει την λειτουργική ικανότητά τους. Αλλά πόσοι φυσικοθεραπευτές συζητούν, ενθαρρύνουν ή διευκολύνουν αυτούς τους ασθενείς να ασχοληθούν με την (τουλάχιστον) βασική δια βίου άσκηση;
Λοιπόν, στην πρόσφατη δημοσίευση του Lowe, διαπίστωσαν ότι το 77% των βρετανών φυσικοθεραπευτών συζήτησε την άσκηση με τον ασθενή τους και το 66% έδωσε συστηματικά σύντομες οδηγίες θεραπευτικής άσκησης. Δυστυχώς,η έρευνα δεν διευκρινίζει τι είναι αυτές οι "σύντομες οδηγίες", αλλά υποψιάζομαι ότι είναι το συνηθισμένο 3 σετ από 10 επαναλήψεις με ένα "εύκολο" κίτρινο theraband, το οποίο φαίνεται να είναι η προεπιλεγμένη συνταγή άσκησης για τους περισσότερους φυσικοθεραπευτές.
Ωστόσο, πολύ πιο απογοητευτικό είναι ότι μόνο το 16% των φυσικοθεραπευτών απάντησε σωστά σε ερωτήσεις σχετικά με το περιεχόμενο των κατευθυντήριων γραμμών για τη σωματική άσκηση. Αυτό είναι απλά ασυγχώρητο. Αυτές οι οδηγίες δεν είναι κρυμμένες σε κάποιο μυστικό ντουλάπι, είναι ελεύθερα και εύκολα διαθέσιμες μέσω διαφόρων καναλιών (DoH, 2011, WHO, 2017, ASCM, 2011) και θα πρέπει να είναι σε χρήση από όλους τους φυσικοθεραπευτές. Είναι τόσο βασικές γνώσεις...
Πού βρίσκεται το λάθος και τόσοι πολλοί βρετανοί φυσικοθεραπευτές δεν ξέρουν αυτά τα πράγματα; Υποθέτω ότι μπορούμε να κατηγορήσουμε τα πανεπιστήμια. Και, ναι, κάποια προπτυχιακά μαθήματα δεν διδάσκουν ή δεν έχουν μια ενότητα που καλύπτει την άσκηση με κάθε λεπτομέρεια. Και αν το κάνουν, πόσοι σπουδαστές ασχολούνται με αυτό και σε ποιο βαθμό προωθείται η σημασία της άσκησης;
Πραγματικά, το φυσικοθεραπευτικό πρόβλημα είναι ότι οι ίδιοι οι φυσικοθεραπευτές δεν ασχολούνται με το να μάθουν κάτι που θα αλλάξει σωστά τη ζωή όλων των ανθρώπων που βλέπουν, να σώσουν το σύστημα υγείας και την ευρύτερη κοινωνία από έξοδα δισεκατομμυρίων λιρών και να αναπτύξουν μια πιο παραγωγική κοινωνία.
Για παράδειγμα, το 2002 μόνο, η παχυσαρκία κόστισε περίπου 2 δισεκατομμύρια λίρες στο σύστημα υγελιας (Butland et al 2007) και μέχρι το 2006 το κόστος ήταν ήταν πάνω από 5 δισεκατομμύρια λίρες (Scarborough et al 2007). Βέβαια, δεν προτείνω ότι μόνο η άσκηση μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της παχυσαρκίας, αλλά είναι γνωστό ότι εκείνοι που ασκούνται συχνότερα τείνουν να είναι περισσότερο σωστοί διατροφικά και συνειδητοί στην διατήρηση της υγείας τους. Θα μπορούσε να επιβιώσει το N.H.S. όταν το προβλεπόμενο κόστος της παχυσαρκίας αναμένεται να είναι της τάξης των 10 δισεκατομμυρίων λιρών στερλινών μέχρι το 2020; Πιθανώς όχι.
Επομένως, χρειαζόμαστε ένα σύστημα υγείας που να είναι προληπτικό στην αντιμετώπιση και την καταπολέμηση αυτών των προβλημάτων πριν από την εμφάνισή τους, να μην περιμένει έως ότου ένας πληθυσμός ανθρώπων να περάσει στα νοσοκομεία με αρθριτικά γόνατα και οσφυαλγίες ή να πλημμυρίσει τα τμήματα επειγόντων περιστατικών με εγκεφαλικά και καρδιακά επεισόδια. Σαν φυσικοθεραπευτές, πρέπει να αρχίσουμε να εξετάζουμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε στην πρόληψη αυτών των συνθηκών, πριν από την εμφάνισή τους και όχι μόνο να τις αντιμετωπίζουμε όταν έρθουν. Και το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προωθήσουμε την άσκηση περισσότερο ... πολύ περισσότερο!
Πολλοί φυσιοθεραπευτές είναι πολύ χαρούμενοι που ξοδεύουν εκατοντάδες ακόμη και χιλιάδες λίρες σε κάποια κακώς αποδεδειγμένη πορεία, ώστε να μπορούν να γίνουν «ειδικοί» στο χειρισμό των αρθρώσεων, στην τοποθέτηση βελόνων ή στην απελευθέρωση της περιτονίας, αλλά δεν θα σκεφτόντουσαν να ακολουθήσουν μια εκπαίδευση που τους μάθει πώς να συνταγογραφούν ένα πρόγραμμα άσκησης, που να μπορεί να ακολουθηθεί με ασφάλεια.
Για να κάνουμε ακόμα χειρότερα τα πράγματα, η τελευταία εκστρατεία του Βρετανικού Συλλόγου Φυσικοθεραπευτών (C.S.P.) ονομάζεται “Love Activity, Hate Exercise?”. Τώρα, αυτή η καμπάνια μπορεί να φαίνεται σωστή και καλά σχεδιασμένη, αλλά στέλνει εντελώς λάθος μήνυμα. Η αύξηση της δραστηριότητας είναι μια καλή αρχή, αλλά δεν αρκεί για να αντιστραφεί η επίδραση της καθιστικής συμπεριφοράς και των κακών επιλογών τρόπου ζωής.
Μια ήπια βόλτα ή κάποιες εργασίες στον κήπο, θα έχουν λίγη ή καθόλου επίδραση στην προώθηση σημαντικών φυσιολογικών προσαρμογών που απαιτούνται για τη διατήρηση ή τη βελτίωση της υγείας. Ο ιστότοπος του C.S.P. δεν δηλώνει ούτε καν τις σωστές οδηγίες της Π.Ο.Υ. για τη φυσική δραστηριότητα, που λένε: «Μόνο το 50% των ενηλίκων του Ηνωμένου Βασιλείου ακολουθεί το συνιστώμενο ελάχιστο των 150 λεπτών μέτριας έως έντονης άσκησης την εβδομάδα».
Λοιπόν, τι γίνεται με τις 2 συνεδρίες άσκησης υψηλής έντασης ολόκληρου του σώματος, ανά εβδομάδα, που συνιστώνται επίσης από τον Π.Ο.Υ.; Γιατί έχουν παραλειφθεί; Είναι αυτή η άγνοια ή φοβόμαστε ότι θα αναστατώσουμε τους ανθρώπους αν τους πούμε ότι πρέπει να σηκωθούν από τους καναπέδες τους και να κάνουν κάποια έντονη άσκηση μερικές φορές την εβδομάδα;
Όχι μόνο πολλοί φυσικοθεραπευτές δεν γνωρίζουν τα συνιστώμενα ποσά άσκησης, ακόμη περισσότερο, δεν κάνουν καμία τακτική άσκηση οι ίδιοι. Στην ίδια μελέτη των Lowe et al., μόνο το 38% των φυσικοθεραπευτών απάντησαν ότι έφτασαν τα ελάχιστα συνιστώμενα ποσοστά άσκησης. Το ποσοστό αυτό είναι μικρότερο από το αντίστοιχο στον γενικό πληθυσμό και εμείς ως επαγγελματίες υποτίθεται ότι πρέπει να δίνουμε το παράδειγμα.
Και πάλι, φαίνεται ότι πολλοί φυσικοθεραπευτές είναι πολύ ικανοποιημένοι που ξέρουν ειδικούς χειρισμούς, κάνουν μάλαξη, καρφώνουν βελόνες, κολλάνε ταινίες κλπ., αλλά δεν ασχολούνται με το να κάνουν κάποιες ασκήσεις και να δείξουν στους ασθενείς τους ότι είναι και αυτοί υγιείς και δυνατοί. Εάν τα αποτελέσματα από την έρευνα του Lowe εφαρμοστούν αναλογικά στον αριθμό των φυσικοθεραπευτών που είναι εγγεγραμμένοι στο Ηνωμένο Βασίλειο, τότε περίπου 32.000 φυσικοθεραπευτές κάνουν λίγη ή καθόλου άσκηση, αλλά έχουν την τόλμη να προσπαθήσουν να πουν στους ασθενείς τους να κάνουν περισσότερα. Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι γι αυτό; Δεν νομίζω!
Ένας υπέρβαρος και ακατάλληλος φυσικοθεραπευτής, ακόμη και για σκύψει να εξετάσει τον ασθενή του ή να ανέβει σκάλες, μπορεί να διδάξει μια άσκηση στους ασθενείς του; Απλά, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία γι αυτό.
Εκτιμώ ότι η τακτική άσκηση δεν είναι εύκολη για όλους, λόγω των επαγγελματικών μας υποχρεώσεων, αλλά πρέπει να την "πουλήσουμε" στους ασθενείς μας και βέβαια,να έχουμε παρουσιαστικό επαγγελματία υγείας. Πρέπει να γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας, ακριβώς όπως το βούρτσισμα των δοντιών μας, το πλύσιμο του προσώπου μας και μια θετική συνήθεια.
Ναι, η τακτική έντονη άσκηση είναι δύσκολο να γίνει, αλλά είναι πολύ πιο εύκολο από το να ζεις με τα επακόλουθα ενός εγκεφαλικού επεισοδίου ή ενός καρδιακού επεισοδίου ή του διαβήτη τύπου 2 και να γίνεις βάρος στην οικογένειά σου και στην ευρύτερη κοινωνία;
Έτσι λοιπόν όλοι οι φυσικοθεραπευτές, ας βάλουμε στην άκρη το κέικ σοκολάτας, την φέτα της πίτσας ή το 3ο ποτήρι κρασί και ας σηκώσουμε τον τεμπέληκο κώλο μας για να προχωρήσουμε σε κάποια έντονη άσκηση. Και το κάνουμε συχνά.
Να είμαστε το παράδειγμα και το κίνητρο για τους ασθενείς μας.
Ο μεγάλος φιλόσοφος Bertrand Russell είπε κάποτε: "οι άνθρωποι θα προτιμούσαν να πεθάνουν από το να σκέφτονται", απλώς αντικαταστήστε το "σκέφτονται" με "ασκουνται".
πηγή: https://thesports.physio/2018/07/15/why-dont-physios-exercise-a-guest-blog-by-nick-emery/
Παρερμηνείες για την Φυσικοθεραπεία Πυελικού Εδάφους
από την Jessica Powley, PT, DPT, WCS
Ποτέ δεν είχα ακούσει για την Φυσικοθεραπεία Πυελικού Εδάφους πριν την έναρξη διδακτορικού μου στο Πανεπιστήμιο Duke. Θυμάμαι πολύ καθαρά, την πρώτη φορά που έμαθα ότι κάποιοι φυσικοθεραπευτές κάνουν "αυτό". Ένας από τους συμφοιτητές μου είχε ολοκληρώσει την πρώτη του ημέρα κλινικής άσκησης σε μια τοπική κλινική και με ενθουσιασμό μας ανέφερε αυτό που είχε δεί κι αυτός για πρώτη φορά, την "Φυσικοθεραπεία Πυελικού Εδάφους". Μείναμε άφωνοι. Είχαμε αναλάβει σαν φυσικοθεραπευτές μέχρι τότε, περιστατικά οφυϊκού πόνου, βοηθήσαμε ασθενείς μετά από χειρουργική επέμβαση, συνεργαστήκαμε με ανθρώπους που είχαν εγκεφαλικά επεισόδια ... αλλά πυελικό πόνο; Ακράτεια ούρων; Σεξουαλική δυσλειτουργία; Αυτό ήταν συγκλονιστικό και νέο.
Δεν αποτελεί έκπληξη οτι δεν ήμουν η μόνη που της είχε κάνει εντύπωση αυτό. Στους ασθενείς βλέπω ότι το 90% από αυτούς δεν έχουν ακούσει ποτέ για την Φυσικοθεραπεία Πυελικού Εδάφους και βέβαια, υπάρχουν ένα σωρό παρανοήσεις που έχουν οι άνθρωποι γενικότερα για το επάγγελμά μου.
Σκέφτηκα ότι θα ήταν χρήσιμο να μοιραστώ μερικές από τις κορυφαίες αυτές παρανοήσεις που αφορούν την Φυσικοθεραπεία Πυελικού Εδάφους, μαζί σας σήμερα:
1. Οι μόνοι άνθρωποι που χρειάζονται την Φυσικοθεραπεία Πυελικού Εδάφους είναι γυναίκες μετά τον τοκετό.
Καλό θα είναι να γνωρίζουμε ότι oi γυναίκες μετά από τοκετό με προβλήματα πυελικού εδάφους που απευθύνονται σε φυσικοθεραπευτές (ή γενικότερα σε ειδικούς) είναι σε ποσοστό μόνο το 5-10% των περιστατικών! Το υπόλοιπο 90% των ασθενών αυτής της κατηγορίας, περιλαμβάνει νέους (ηλικίας και κάτων από 8 ετών) και ηλικιωμένους (μέχρι και 95 ετών), άνδρες και γυναίκες, που βιώνουν μια μεγάλη ποικιλία συμπτωμάτων: ακράτεια ούρων, δυσκολίες στην ούρηση, ακράτεια του εντέρου, δυσκοιλιότητα, κοιλιακό άλγος, οσφυαλγία, σεξουαλική δυσλειτουργία, πυελικό πόνο ή πόνο κόκκυγα, κολπικό ή πρωκτικό πόνου, πόνο των γεννητικών οργάνων, καθώς επίσης και άνδρες ή γυναίκες πριν ή μετά κάποια πυελική χειρουργική επέμβαση.
2. Προβληματα Πυελικού Εδάφους δεν αντιμετωπίζουν οι άνδρες.
Λάθος, τέτοια προβλήματα αντιμετωπίζουν και πολλοί άνδρες. Τώρα, εγώ θα παραδεχτώ ότι στην συγκεκριμένη κλινική μας, βλέπουμε περισσότερες γυναίκες από άνδρες, αλλά αυτό δεν ισχύει για κάθε κλινική φυσικοθεραπείας πυελικού εδάφους. Εκτιμώ ότι το 20-30% των ασθενών μου είναι άνδρες. Οι πιο συχνές διαγνώσεις που αντιμετωπίζουμε σε άνδρες είναι διαταραχές μετά από προστατεκτομή, που σχετίζονται με την ακράτεια, καθώς και παραλλαγές του ανδρικού πυελικού πόνου. Αντιμετωπίζουμε όμως και σε άνδρες δυσλειτουργία του εντέρου, σεξουαλική δυσλειτουργία που σχετίζονται με πόνο, ουρική δυσλειτουργία και πόνο του κόκκυγα.
9. Οι συνήθειες ενός ατόμου (το φαγητό, το ποτό, κλπ) δεν σχετίζονται με τη δυσλειτουργία του του ουροποιητικού ή του εντέρου ή τον πόνο.
Έχετε ποτέ ακούσει την Φυσικοθεραπεία Πυελικού Εδάφους; Πολλοί δεν έχουν, αλλά αυτή η εξειδικευμένη παρέμβαση είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ιατρικής περίθαλψης, για γυναίκες, άνδρες και ακόμη και παιδιά. Όπως είπαν πρόσφατα ασθενείς μου, "δεν είχα ιδέα ότι κάτι τέτοιο υπάρχει, αλλά χαίρομαι που το βρήκα, γιατί δεν υπήρχε θεραπεία στο πρόβλημα που είχα εδώ και χρόνια".
Ποτέ δεν είχα ακούσει για την Φυσικοθεραπεία Πυελικού Εδάφους πριν την έναρξη διδακτορικού μου στο Πανεπιστήμιο Duke. Θυμάμαι πολύ καθαρά, την πρώτη φορά που έμαθα ότι κάποιοι φυσικοθεραπευτές κάνουν "αυτό". Ένας από τους συμφοιτητές μου είχε ολοκληρώσει την πρώτη του ημέρα κλινικής άσκησης σε μια τοπική κλινική και με ενθουσιασμό μας ανέφερε αυτό που είχε δεί κι αυτός για πρώτη φορά, την "Φυσικοθεραπεία Πυελικού Εδάφους". Μείναμε άφωνοι. Είχαμε αναλάβει σαν φυσικοθεραπευτές μέχρι τότε, περιστατικά οφυϊκού πόνου, βοηθήσαμε ασθενείς μετά από χειρουργική επέμβαση, συνεργαστήκαμε με ανθρώπους που είχαν εγκεφαλικά επεισόδια ... αλλά πυελικό πόνο; Ακράτεια ούρων; Σεξουαλική δυσλειτουργία; Αυτό ήταν συγκλονιστικό και νέο.
Δεν αποτελεί έκπληξη οτι δεν ήμουν η μόνη που της είχε κάνει εντύπωση αυτό. Στους ασθενείς βλέπω ότι το 90% από αυτούς δεν έχουν ακούσει ποτέ για την Φυσικοθεραπεία Πυελικού Εδάφους και βέβαια, υπάρχουν ένα σωρό παρανοήσεις που έχουν οι άνθρωποι γενικότερα για το επάγγελμά μου.
Σκέφτηκα ότι θα ήταν χρήσιμο να μοιραστώ μερικές από τις κορυφαίες αυτές παρανοήσεις που αφορούν την Φυσικοθεραπεία Πυελικού Εδάφους, μαζί σας σήμερα:
1. Οι μόνοι άνθρωποι που χρειάζονται την Φυσικοθεραπεία Πυελικού Εδάφους είναι γυναίκες μετά τον τοκετό.
Καλό θα είναι να γνωρίζουμε ότι oi γυναίκες μετά από τοκετό με προβλήματα πυελικού εδάφους που απευθύνονται σε φυσικοθεραπευτές (ή γενικότερα σε ειδικούς) είναι σε ποσοστό μόνο το 5-10% των περιστατικών! Το υπόλοιπο 90% των ασθενών αυτής της κατηγορίας, περιλαμβάνει νέους (ηλικίας και κάτων από 8 ετών) και ηλικιωμένους (μέχρι και 95 ετών), άνδρες και γυναίκες, που βιώνουν μια μεγάλη ποικιλία συμπτωμάτων: ακράτεια ούρων, δυσκολίες στην ούρηση, ακράτεια του εντέρου, δυσκοιλιότητα, κοιλιακό άλγος, οσφυαλγία, σεξουαλική δυσλειτουργία, πυελικό πόνο ή πόνο κόκκυγα, κολπικό ή πρωκτικό πόνου, πόνο των γεννητικών οργάνων, καθώς επίσης και άνδρες ή γυναίκες πριν ή μετά κάποια πυελική χειρουργική επέμβαση.
2. Προβληματα Πυελικού Εδάφους δεν αντιμετωπίζουν οι άνδρες.
Λάθος, τέτοια προβλήματα αντιμετωπίζουν και πολλοί άνδρες. Τώρα, εγώ θα παραδεχτώ ότι στην συγκεκριμένη κλινική μας, βλέπουμε περισσότερες γυναίκες από άνδρες, αλλά αυτό δεν ισχύει για κάθε κλινική φυσικοθεραπείας πυελικού εδάφους. Εκτιμώ ότι το 20-30% των ασθενών μου είναι άνδρες. Οι πιο συχνές διαγνώσεις που αντιμετωπίζουμε σε άνδρες είναι διαταραχές μετά από προστατεκτομή, που σχετίζονται με την ακράτεια, καθώς και παραλλαγές του ανδρικού πυελικού πόνου. Αντιμετωπίζουμε όμως και σε άνδρες δυσλειτουργία του εντέρου, σεξουαλική δυσλειτουργία που σχετίζονται με πόνο, ουρική δυσλειτουργία και πόνο του κόκκυγα.
3. Αν ένα άτομο έχει ακράτεια ούρων, θα πρέπει σίγουρα να κάνει ασκήσεις Kegel (ασκήσεις ενίσχυσης του πυελικού εδάφους).
Έχει συζητηθεί αυτό στο παρελθόν εδώ, αλλά και σε άλλα blog και είναι πραγματικά μια πολύ κοινή παρερμηνεία, που συχνά αντιμετωπίζω στους ασθενείς μου. Η ακράτεια ούρων είναι ένα πρόβλημα ενός ολόκληρου συστήματος και όχι μόνο συγκεκριμένων μυών. Από μυοσκελετική άποψη, ένα άτομο χρειάζεται μια καλά λειτουργούσα μυϊκή ομάδα, που αποτελείται από τους μυς του πυελικού εδάφους, τους κοιλιακούς, τους μυς του ισχίου, το διάφραγμα και τους οσφυϊκούς μυς. Οι άνθρωποι χρειάζονται δυνατούς, αλλά ευέλικτους μυς, που να συσπώνται και να χαλαρώνουν, όταν χρειάζεται. Αν ένα άτομο έχει μειωμένη λειτουργικότητα του πυελικού εδάφους, μπορεί να έχει εξίσου μεγάλη δυσκολία συγκράτησης των ούρων. Είναι σημαντικό να εμπιστεύτει έναν φυσικοθεραπευτή, που θα καθορίσει τις συγκεκριμένες, ειδικές για το πρόβλημά του,ασκήσεις για να τον βοηθήσει.
4. Εάν κάποιος "έχει δοκιμάσει ασκήσεις Kegel" και δεν βοηθήθηκε, η Φυσικοθεραπεία Πυελικού Εδάφους δεν θα είναι σε θέση να τον βοηθήσει.
Σαν Φυσικοθεραπεύτρια Πυελικού Εδάφους, εκνευρίζομαι πολύ όταν ακούω κάτι τέτοιο...
Θέλω να πω, ειλικρινά, νομίζετε ότι θα χρειαστεί ένα διδακτορικό, 100 + ώρες επιπλέον συνεχιζόμενης εκπαίδευσης και εξειδίκευση στο αντικείμενο για να διδάξει κάποιος ασκήσεις Kegel σε έναν πάσχοντα; Μ' αυτό θέλω να πω, ότι για την αποκατάσταση των προβλημάτων της πυέλου αυτό πυ χρειάζεται είναι κάτι πολύ περισσότερο από την απλή ενίσχυση μιας ομάδας μυών. Πρόκειται για την αποκατάσταση της λειτουργίας, τη βελτίωση της μυϊκής υποστήριξης γύρω από την πύελο, τη βελτίωση της συμπεριφοράς, των διατροφικών συνηθειών και την εκ νέου κατάρτιση κινήσεων του σώματος, για να καταστεί δυνατή η βέλτιστη λειτουργία των οργάνων.
Θέλω να πω, ειλικρινά, νομίζετε ότι θα χρειαστεί ένα διδακτορικό, 100 + ώρες επιπλέον συνεχιζόμενης εκπαίδευσης και εξειδίκευση στο αντικείμενο για να διδάξει κάποιος ασκήσεις Kegel σε έναν πάσχοντα; Μ' αυτό θέλω να πω, ότι για την αποκατάσταση των προβλημάτων της πυέλου αυτό πυ χρειάζεται είναι κάτι πολύ περισσότερο από την απλή ενίσχυση μιας ομάδας μυών. Πρόκειται για την αποκατάσταση της λειτουργίας, τη βελτίωση της μυϊκής υποστήριξης γύρω από την πύελο, τη βελτίωση της συμπεριφοράς, των διατροφικών συνηθειών και την εκ νέου κατάρτιση κινήσεων του σώματος, για να καταστεί δυνατή η βέλτιστη λειτουργία των οργάνων.
5. Αν η μητέρα/γιαγιά/προγιαγιά σου είχε επίσης δυσκοιλιότητα/ακράτεια ούρων/διάρροια/κλπ, τότε το πρόβλημά σου είναι γενετικό και κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει.
Αυτό, επίσης, δεν είναι αλήθεια! Τώρα, εγώ δεν θα πω ότι δεν υπάρχουν γενετικά στοιχεία που μπορεί να προκαλέσουν τέτοια προβλήματα σε ένα άτομο, αλλά είναι πιθανό μόνο να εμφανίσουν ορισμένες προϋποθέσεις για την έναρξή τους. Υπάρχει όμως, πάντα κάτι που μπορεί να γίνει για να βοηθήσει! Είναι σημαντικό να απευθυνθείτε σε μια ομάδα επαγγελματιών υγείας όπως γιατροί, νοσηλευτές, φυσικοθεραπευτές, ψυχολόγοι και διαιτολόγοι για να εξασφαλιστεί ότι θα πάρετε ολοκληρωμένη και ολιστική φροντίδα για την επίτευξη της βέλτιστης υγείας σας.
6. Εάν κάποιος έχει ήδη κάνει χειρουργική επέμβαση ή σχεδιάζει να κάνει, η Φυσικοθεραπεία Πυελικού Εδάφους δεν θα τον βοηθήσει.
Η αλήθεια είναι ότι οι φυσικοθεραπευτές συνήθως συνεργάζονται στενά με χειρουργούς για να βοηθήσουν τους ασθενείς στο να επιτευχθεί η βέλτιστη αξιοποίηση της ακολουθούμενης αγωγής. Η χειρουργική επέμβαση θα διορθώσει συχνά ένα ανατομικό πρόβλημα, αλλά είναι σημαντικό να βελτιωθεί και ο έλεγχος των μυών και η λειτουργικότητά τους, για να βοηθηθεί ο πάσχων στο να πετύχει τα βέλτιστα αποτελέσματα μετά την επέμβαση. Η έρευνα έχει δείξει ότι η φυσικοθεραπεία πριν και μετά τη χειρουργική επέμβαση βελτιώνει την αποκατάσταση των ασθενών, καθώς και μειώνει την ανάγκη για κάποια μελλοντική χειρουργική επέμβαση.
7. Είναι παράξενο ένας φυσικοθεραπευτής να κάνει κολπική ή πρωκτική εξέταση;
Οι φυσικοθεραπευτές ειδικεύονται στη συνεργασία των μυοσκελετικών και νευρομυϊκών συστημάτων του σώματος. Οι μυς του πυελικού εδάφους βρίσκονται γύρω από το άνοιγμα της ουρήθρας και του κόλπου στις γυναίκες, όπως και του ορθού. Ο μόνος τρόπος για να αξιολογηθούν πραγματικά οι μυς του πυελικού εδάφους είναι μέσω μιας εξέτασης που γίνεται με γάντια και με την εισαγωγή του δακτύλου στον κόλπο ή στον πρωκτό. Αν και αυτό μπορεί να φαίνεται "μη παραδοσιακό" σε κάποιους, υπάρχει μια ισχυρή επιστημονική βάση για την πραγματοποίηση αυτής της εξέτασης. Οι Φυσικοθεραπευτές Πυελικού Εδάφους εκπαιδεύονται τόσο στην εξωτερική, αλλά και στην εσωτερική αξιολόγηση και στις αντίστοιχες τεχνικές. Η τρέχουσα ιατρική έρευνα υποστηρίζει αυτές τις τεχνικές για τη θεραπεία αυτών των ασθενών.
(παρατήρηση της συγγραφέως: Ένας φυσικοθεραπευτής μπορεί επίσης να αξιολογήσει τη γενική λειτουργικότητα του πυελικού εδάφους και με τη χρήση ειδικών συσκευών, όπως το surface emg biofeedback. Ωστόσο, η εσωτερική αξιολόγηση είναι ο "χρυσός κανόνας" για την πλήρη αξιολόγηση του πυελικού εδάφους, εάν ενδείκνυται. Εάν οι ασθενείς δεν νοιώθους άνετα με αυτό, δεν πρέπει να ακολουθηθεί αυτό το είδος της αξιολόγησης. Μερικοί ασθενείς είναι απρόθυμοι αρχικά και στη συνέχεια, μετά από μερικές επισκέψεις, μπορεί να το δεχτουν.)
8. Αν ένα άτομο έχει μια διαγνωσμένη "ιατρική αιτία" του πόνο, η φυσικοθεραπεία δεν θα βοηθήσει.
Πολλές φορές, σε κάποιες διαγνώσεις μπορεί να υπάρχει και μυοσκελετική συμμετοχή. Για παράδειγμα, εάν μια γυναίκα έχει ενδομητρίωση η οποία προκάλεσε σημαντικό πυελικό πόνο, θα έχουν συχνά σοβαρά σημεία ενεργοποίησης, περιορισμούς του συνδετικού ιστού και λειτουργικούς περιορισμούς όλων των μυών γύρω από την πύελο, σαν αποτέλεσμα του εν λόγω πόνου. Σε πολλές περιπτώσεις, αν ο ιστός του ενδομητρίου απομακρυνθει με λαπαροσκόπηση, οι περιορισμοί των μαλακών μορίων παραμένουν και ο πόνος θα συνεχίσει να υπάρχει. Μια διεπιστημονική προσέγγιση στον πόνο τείνει να είναι οτι το καλύτερο για να βοηθήσει στο να επιτευχθεί η βέλτιστη αποκατάσταση.
9. Οι συνήθειες ενός ατόμου (το φαγητό, το ποτό, κλπ) δεν σχετίζονται με τη δυσλειτουργία του του ουροποιητικού ή του εντέρου ή τον πόνο.
Αυτό μπορεί να φαίνεται προφανές, αλλά αυτή η σκέψη είναι πολύ πιο συχνή από ότι θα πίστευε κανείς. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι αν έχουν ορισμένες συνήθειες για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν μπορεί να σχετίζονται με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.
Δυστυχώς, αυτό είναι λάθος. Συχνά συνήθειες όπως η κατανάλωση καφέ ή των τηγανητών τροφίμων, η έντονη άσκηση ή το να κάθεται κάποιος μπροστά σε έναν υπολογιστή για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορεί να προκαλέσουν έντονα συμπτώματα, ακόμη και όταν αυτά δεν προϋπήρχαν.
Είναι σημαντικό για το φυσικοθεραπευτή σας να αξιολογήσει όλες τις συνήθειές σας για να σας βοηθήσει να κατανοήσετε τα βήματα που μπορείτε να ακολουθήσετε για να βελτιωθεί η υγεία σας.
Δυστυχώς, αυτό είναι λάθος. Συχνά συνήθειες όπως η κατανάλωση καφέ ή των τηγανητών τροφίμων, η έντονη άσκηση ή το να κάθεται κάποιος μπροστά σε έναν υπολογιστή για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορεί να προκαλέσουν έντονα συμπτώματα, ακόμη και όταν αυτά δεν προϋπήρχαν.
Είναι σημαντικό για το φυσικοθεραπευτή σας να αξιολογήσει όλες τις συνήθειές σας για να σας βοηθήσει να κατανοήσετε τα βήματα που μπορείτε να ακολουθήσετε για να βελτιωθεί η υγεία σας.
.
"Σαν φυσικοθεραπευτές, είμαστε ενθουσιασμένοι με την ευκαιρία που έχει το επάγγελμα να παρέχει υψηλής ποιότητας μη φαρμακολογική φροντίδα σε άτομα με πόνο. Ωστόσο, πρέπει το επάγγελμα να είναι προσεκτικό για τον τρόπο με τον οποίο εμπορεύεται τις υπηρεσίες του και υπάρχουν μερικά σημεία που θέτει το άρθρο στο οποίο θα θέλαμε να σχολιάσουμε.
Πρώτα απ 'όλα, η χρησιμοποίηση παραδειγμάτων ιατρικής φροντίδας χαμηλής αξίας (π.χ. υπερβολική χρήση οπιοειδών ή χειρουργική επέμβαση) για να δικαιολογήσουν τις υπηρεσίες φυσικοθεραπείας είναι παράλογο. Το σφάλμα στη λογική είναι ότι αυτή η προσέγγιση παραβλέπει το γεγονός ότι οι παρεμβάσεις φυσικοθεραπείας μπορούν να είναι είτε υψηλής είτε χαμηλής αξίας.
Για παράδειγμα, η προσπάθεια αντικατάστασης μιας συνταγής οπιοειδών ασθενούς με παρεμβάσεις φυσικοθεραπείας χαμηλής αξίας, όπως θεραπευτικό υπερηχογράφημα ή ξηρή βελόνα, δεν θα κάνει τίποτε για την επίλυση της κρίσης των οπιοειδών και θα βλάψει μόνο την αξιοπιστία του επαγγέλματός μας.
Ένα πολύ ισχυρότερο επιχείρημα για το ρόλο της φυσικοθεραπείας στη διαχείριση του πόνου, απαιτεί άμεση απόδειξη της αποτελεσματικότητας, της σχέσης κόστους-αποτελεσματικότητας και της ασφάλειας των φυσικοθεραπευτικών πρακτικών.
Υπογραμμίζοντας τους περιορισμούς των θεραπευτικών πρσκτικών άλλων επαγγελμάτων δεν κερδίζουμε κάτι."
Ref.: J Orthop Sports Phys Ther 2018;48(8):669–671. doi:10.2519/jospt.2018.0204
Παρασκευή 3 Αυγούστου 2018
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)