Η αρθροσκοπική αντιμετώπιση της ρήξης μηνίσκου μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο οστεοαρθρίτιδας

από τον ιστότοπο Rehab Managment


Η αρθροσκοπική αντιμετώπιση της ρήξης μηνίσκου μπορεί τελικά να αυξήσει την πιθανότητα εμφάνισης οστεοαρθρίτιδας του γόνατος και να οδηγήσει σε φθορές του χόνδρου της άρθρωσης, ακόμη και ένα χρόνο μετά την επέμβαση, σύμφωνα με έρευνα που παρουσιάστηκε πρόσφατα στην ετήσια συνάντηση της Ακτινολογικής Εταιρείας Βορείου Αμερικής (R.S.N.A.). Οι συγγραφείς της μελέτης δείχνουν την "συντηρητική αγωγή" ως εναλλακτική λύση, η οποία περιλαμβάνει φυσικοθεραπεία, καθώς και χρήση πάγου και κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής για να αντιμετωπιστούν τα συμπτώματα.

Οι συγγραφείς της έρευνας, με επικεφαλής τον Dr Frank W. Roemer, της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βοστώνης, προτείνουν ότι οι εμπλεκόμενοι στη διαδικασία της αντιμετώπισης του προβλήματος φορείς, πρέπει να εξετάζουν προσεκτικά την χειρουργική επιλογή, πριν την προτείνουν, δεδομένου ότι τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματά της μπορεί να μην είναι τα επιθυμητά. 

"Η αρθροσκοπική αντιμετώπιση της ρήξης μηνίσκου είναι μία από τις πιο κοινές ορθοπαιδικές επεμβάσεις, που εκτελούνται για την ανακούφιση του πόνου και τη βελτίωση της λειτουργίας της άρθρωσης," λέει ο Dr Roemer. "Ωστόσο, όλο και περισσότερες αποδείξεις, δείχνουν ότι αυτή η επέμβαση μπορεί να είναι επιζήμια για την άρθρωση του γόνατος."

Οι ερευνητές μελέτησαν μαγνητικές τομογραφίες (MRI) των γονάτων 355 ασθενών που ανέπτυξαν οστεοαρθρίτιδα, κατά τη διάρκεια μιας περιόδου 5 ετών.  
Από αυτούς τους ασθενείς, οι 31 υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση, κατά τη διάρκεια ενός έτους από την διάγνωση της αρθρίτιδας, και 280 ασθενείς που είχαν ακτινολογικά ευρήματα μηνισκικών φθορών, δεν υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση. 

"Βρήκαμε ότι σε ασθενείς που υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση, υπήρξε πολύ αυξημένος κίνδυνος για ανάπτυξη οστεοαρθρίτιδας και αλλοιώσεων του αρθρικού χόνδρου στο επόμενο έτος, σε σύγκριση με εκείνους που δεν ακολούθησαν τη χειρουργική επέμβαση, ανεξάρτητα από την παρουσία ή όχι της ρήξης μηνίσκου κατά το προηγούμενο έτος," συμπληρώνεο ο Dr Roemer.

Σε όλα τα γόνατα (και στα 31) που υποβλήθηκαν σε αρθροσκοπική αντιμετώπιση της ρήξης μηνίσκου κατά τη διάρκεια του προηγούμενου έτους αναπτύχθηκε οστεοαρθρίτιδα, σε σύγκριση με τα 165 των γονάτων (59%) που, αν και είχαν μηνισκικές φθορές, δεν υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση.  
Τα άτομα της μελέτης είχαν μέσο όρο ηλικίας 60,2 ετών και οι περισσότεροι ήταν υπέρβαροι, με ΔΣΜ 28,3. Η πλειονότητα των ασθενών ήταν γυναίκες.



πηγή: http://www.rehabpub.com/2015/01/meniscal-repair-may-actually-raise-risk-osteoarthritis/?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_term=RM+Rehab+Today+1%2F12&spMailingID=10363910&spUserID=NjY3OTAyOTMwMjES1&spJobID=460983464&spReportId=NDYwOTgzNDY0S0

Σύγκριση φυσικοθεραπευτικής και χειρουργικής αντιμετώπισης στην αυχενική ριζοπάθεια

από το περιοδικό Spine (2013 Feb 15;38(4):300-7. doi: 10.1097/BRS.0b013e31826d2cbb)
των Peolsson A, Söderlund A, Engquist M, Lind B, Löfgren H, Vavruch L, Holtz A, Winström-Christersson A, Isaksson I, Öberg B


Στην συγκεκριμένη μελέτη έγινε προσπάθεια να διερευνηθούν οι διαφορές στην φυσιολογική λειτουργικότητα σε ασθενείς με αυχενική ριζοπάθεια, μετά από δομημένο φυσιοθεραπευτικό πρόγραμμα (αποτελούμενο από ειδικές ασκήσεις του αυχένα, με μια προσέγγιση γνωστική-συμπεριφορική), σε σύγκριση με την χειρουργική αυχενική αποσυμπίεση (πρόσθιας προσπέλασης), που ακολουθείται από το ίδιο δομημένο πρόγραμμα φυσικοθεραπείας.

Δεν υπάρχουν προγενέστερες μελέτες που να έχουν αξιολογήσει την αποτελεσματικότητα ενός δομημένου προγράμματος φυσικοθεραπείας ή της μετεγχειρητικής φυσικοθεραπευτικής αποκατάστασης μετά από χειρουργική αυχενική αποσυμπίεση, σε ασθενείς με επαληθευμένη (με μαγνητική τομογραφία) συμπίεση αυχενικών ριζών.

Στην τρέχουσα μελέτη συμπεριλήφθησαν 63 ασθενείς με αυχενική ριζοπάθεια, οι οποίοι τυχαία χωρίστηκαν σε δυο ομάδες.
Η πρώτη ακολούθησε την χειρουργική αντιμετώπιση σε συνδυασμό με φυσικοθεραπεία και η δεύτερη μόνο φυσικοθεραπευτική αγωγή. Στους 49 από αυτούς τους ασθενείς, ένας ανεξάρτητος εξεταστής αξιολόγησε τα λειτουργικά αποτελέσματα, συμπεριλαμβανομένων του εύρους της ενεργητικής κίνησης του αυχένα, την ισχύ των μυών του αυχένα και την λειτουργικότητα στο άνω άκρο που σχετίζεται με την βλάβη.
Η αξιολόγηση έγινε πριν την έναρξη της θεραπείας και σε χρονικά διαστήματα 3, 6, 12 και 24 μηνών μετά.

Στα αποτελέσματα δεν υπήρχαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των δυο ομάδων, σε οποιαδήποτε από τις μετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν (Ρ = 0,17 έως 0,91). Και οι δύο ομάδες έδειξαν βελτίωση με την πάροδο του χρόνου στη δύναμη των μυών του αυχένα (P ≤ 0,01), στην συνολική κινητικότητα και την επιδεξιότητα άνω άκρου (P ≤ 0,03) και στην δύναμη της δεξιάς χειρολαβής (P = 0,01).

Συμπερασματικά, σε σύγκριση με ένα δομημένο πρόγραμμα φυσιοθεραπείας και μόνο, η χειρουργικη αυχενική αποσυμπίεση, ακολουθούμενη από φυσικοθεραπεία, δεν οδηγεί σε καλύτερα αποτελέσματα, στο εύρος της κίνησης του αυχένα, στην δύναμη των αυχενικών μυών ή στην λειτουργικότητα των άνω άκρων, σε ασθενείς με ριζοπάθεια.
Προτείνεται ότι ένα δομημένο πρόγραμμα φυσικοθεραπείας πρέπει να προηγείται της απόφασης για χειρουργική παρέμβαση, σε αυτούς τους ασθενείς, με σκοπό να μειωθεί η ανάγκη να υποβληθούν στην χειρουργική επέμβαση.



πηγή: http://www.researchgate.net/profile/Anneli_Peolsson/publication/235620495_Physical_Function_Outcome_in_Cervical_Radiculopathy_Patients_After_Physiotherapy_Alone_Compared_With_Anterior_Surgery_Followed_by_Physiotherapy_A_Prospective_Randomized_Study_With_a_2-Year_Follow-up/links/0fcfd5124156ccdb07000000.pdf

Η Φυσικοθεραπεία θα μπορούσε να αποτρέψει 187.000 σοβαρές πτώσεις στην Αγγλία κάθε χρόνο

από την ιστοσελίδα του C.S.P.

O Βρετανικός Σύλλογος Φυσικοθεραπευτών (C.S.P.) έχει αναπτύξει μια ομάδα διαδυκτιακών εργαλείων, που σας επιτρέπει να υπολογίσετε πόσα χρήματα μπορεί να εξοικονομήσει η Φυσικοθεραπεία από το κόστος των πτώσεων, στον κρατικό προϋπολογισμό.

Στην ιστοσελίδα διερεύνησης του κόστους των πτώσεων, ανά περιοχή, μπορείτε να δείτε την εξοικονόμηση στην αντιπετώπιση του κόστους των πτώσεων, αλλά και να διαβάσετε για το οικονομικό μοντέλο της πρόληψης των πτώσεων.

Το οικονομικό μοντέλο της πρόληψης των πτώσεων  
Το οικονομικό μοντέλο της πρόληψης των πτώσεων δείχνει λεπτομερώς πόσα χρήματα θα μπορούσαν να εξοικονομηθούν από πτώσεις υπερηλίκων, αν οι ηλικίας άνω των 65, που διατρέχουν κίνδυνο πτώσης παραπεμφθούν για φυσικοθεραπεία.
Τα συγκεντρωμένα στοιχεία προέρχονται από αξιόπιστες πηγές, συμπεριλαμβανομένης της Cochrane Collaboration και το Office for National Statistics.
Όλες οι πτώσεις που υπολογίζονται στο μοντέλο είναι σοβαρές, όπως προκύπτει από τους ασθενείς που εισάγονται σε νοσοκομεία. Αυτές στη συνέχεια ταξινομούνται ως ήσσονος, μέτριας ή μεγάλης σημασίας:

•      Οι μικρής σημασίας πτώσεις στο μοντέλο, είναι εκείνες που δεν απαιτούν καμία συμπληρωματική θεραπεία μετά την έξοδό τους από το νοσοκομείο
•      Οι μέτριας σημασίας πτώσεις απαιτούν κάποια αγωγή στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας
•      Οι σημαντικές πτώσεις είναι πτώσεις που καταλήγουν σε εισαγωγή σε νοσοκομείο. Αυτές κοστίζουν κατά μέσο όρο £ 5,000 η κάθε μια

Το σημαντικό αποτέλεσμα είναι ότι η φυσικοθεραπεία θα μπορούσε να "μετατρέψει" κάποιες σημαντικές πτώσεις σε ήσσονος σημασίας.
Τα άτομα που διατρέχουν κίνδυνο πτώσης μπορεί να προσδιοριστούν μέσα από μια σειρά από συμβατικές δοκιμές, όπως το χρονομετρημένο «Up and Go" τεστ.
Αυτό το μοντέλο δείχνει τα αποτελέσματα, αν αυτή η χρονομετρημένη δοκιμή χρησιμοποιηθεί για τον εντοπισμό εκείνων που κινδυνεύουν.
Οι ειδικοί για τον σχεδιασμό των συστημάτων υγείας, χρησιμοποιώντας το μοντέλο, μπορεί να είναι βέβαιοι ότι τα συμπεράσματα είναι πιθανόν να είναι αντιπροσωπευτικά σε εθνικό επίπεδο.
Αλλά επειδή η κάθε περιοχή είναι διαφορετική, το μοντέλο είναι σχεδιασμένο για να εισάγετε τα δικά σας δεδομένα και να λάβετε υπόψη την τοπική κατάσταση.


πηγή:  http://www.csp.org.uk/news/2015/01/20/physiotherapy-could-prevent-187000-serious-falls-england-every-year?networkid=434